Orlątko

[Estera]

Jakie znaczenie miały narodziny syna Napoleona? Dlaczego to wydarzenie było tak ważne? Czy oczekiwania spełniły się?

[Kadrinazi]

Wydarzenie było ważna - Cesarz miał wreszcie następcę i mogł myśleć o kontynuacji rodu, ergo dynastii we Francji. Tyle tylko, że 'Orlątko' narodził się chyba trochę za poźno, poza tym dziecię było słabowite i szybko zmarło (chyba że ktoś mu pomogł ) - gdyby przeżył, stałby się może 'sztandarem' wokoł ktorego zbieraliby się zwolennivy tatusia. Chociaż biorąc pod uwagę osobę i zachowanie matki jest to raczej wątpliwe...

[Estera]

Kiedy Orlątko się urodziło, wielu liczyło na to, że Napoleon ustabilizuje się, zakończy wojny. Poza tym, spodziewano się, że dziki tym narodzinom, Europa wreszcie zaakceptuje Napoleona na tronie, którego z czasem zastąpi Napoleon II. Sam Napoleon mówił: "Oto rozpoczyna się najwspanialsza epoka moich rządów". Jego plany dynastyczne zaczęły się spełniać. Mówił: "Narodziny mego syna zapewniają przyszłość memu przeznaczeniu. Kładę obecnie podwaliny pod legalność mojej władzy. Imperia są tworzone za pomocą miecza, ale ich trwałość opiera się na dziedziczności".

[amon]

Maria Ludwika była kobietą bardzo bierną jednak dala Napoleonowi syna , a to u faceta jest najistotniejsze , przedłużenie rodu. Mimo że Buonaparte kochał Józefinę to pragmatyzm i wielka polityka zwyciężyła . Można wyrazić żal że życie " Orlątka " zostało tak zmarnowane a on sam nigdy nie poszedł w ślady wielkiego ojca.

Nawet po śmierci los nie był dlań łaskawy bowiem to inicjatywa Hitlera sprawiła że jego zwłoki spoczęły obok Napoleona.

[Estera]

Kolejna ważna kwestia to tytuł Orlątka- był Królem Rzymu.

[Estera]

Napoleon II Bonaparte czyli Orlątko był synem Napoleona I i Marii Ludwiki. Był tytularnym królem Rzymu. Książę Reichstadt. Był również, a może przede wszystkim, ogromną radością dla swego ojca. Jak wyglądało jego życie? Jak go wychowywano? Co wiedział o sowim ojcu?

[widiowy7]

Po upadku Napoleona został on wywieziony wraz z matka-Marią Ludwiką do Wiednia,gdzie nadano mu tytuł księcia Parmy,a 18 marca 1818 roku księcia Reichstadtu.Niektórzy bonapartyści marzyli o wykradzeniu go stamtąd,by stanął na ich czele i wygnał z Francji Burbonów, przywracając cesarstwo. Był on słabego zdrowia-podobnie jak jego matka. Podczas parady wojskowej przeziębił się i 22 lipca 1832 roku zmarł. Bonapartyści podejrzewali, że został on otruty z nakazu kanclerza Metternicha, który obawiał się, że pewnego dnia książę Reichstadtu może rzeczywiście zasiąść na tronie francuskim.

Edukacja młodego Napoleona przebiegała według schematu ustalonego dla dzieci Habsburgów: miał wielu guwernerów, którzy uczyli go filologii łacińskiej, filozofii i zasad obu praw, historii współczesnej, matematyki, a z przedmiotów wojskowych nauki o fortyfikacjach. Oprócz tego posiadł szeroką wiedzę w dziedzinie literatury francuskiej, niemieckiej i włoskiej. Gdy skończył 15 lat udostępniono mu literaturę o Rewolucji Francuskiej i panowaniu jego ojca.

[secesjonista]

Ponoć jego narodziny; dla Francuzów; stały się powodem powszechnej radości, i co istotniejsze - autentycznej. Tuż przed spodziewanym rozwiązaniem, by zaspokoić ciekawość Paryżan, wyznaczono Szambelana, który urzędował od 8 rano do 8 wieczorem w "pierwszej sali wielkiego appartamentu" pałacu w Tuileriach, a do jego zadań należało informowanie o zawartości biuletynu (wychodzącego dwa razy dziennie) cesarskich lekarzy. Jak mniemam, raczej nie poinformowano Francuzów, że gdyby nie przytomna interwencja cesarskiego lekarza - Corvisarta, nie byłoby czego świętować.

Za to informacja o narodzinach potomka została przekazana przy użyciu najnowszych środków komunikacji:

"O godzinie wpół do 11. puściła się Pani Blanchard z szkoły wojskowej na powietrze z balonem dla rozgłoszenia wiadomości o narodzeniu się Króla Rzymskiego po miastach i wsiach, ponad którymi przeleci".

/"Gazeta Warszawska", nr 28, 6 kwietnia 1811, s. 484/

 

Był to też czas niespotykanej obfitości pism dziękczynnych, panegirycznych, dzieł scenicznych opiewających to wydarzenie. I tu można wierzyć, że ich twórcy powodowani byli głównie chęcią wyrażenia swych emocji.  Choć chyba nie od rzeczy jednak byłoby wspomnieć, iż Jean Marie Savary (książę Rovigo), jako minister policji, wydał w sumie na nagrody za tego typu twórczość - 88 400 franków. Co chyba jest niebagatelną kwotą, wedle stawek z 1834 r., wystarczyłoby to na roczne pensje dla ok. 65 dziennikarzy czy 440 woźniców (płace za: É. Chevallier "Les salaires au XIXe siècle", Paris 1887). Obraz spontaniczności burzy również fakt, że szereg utworów stworzono zanim jeszcze doszło do poczęcia, a na wszelki wypadek przygotowano również zestaw powitalny dla dziewczynki (o nagrodach i tego typu utworach, szerzej: H. Welschinger "La Censure sous le Premier Empire, avec documents ine'dits"). Faktem jednak również jest, iż na ogłoszony przez francuskich wydawców konkurs nadesłano 1263 utwory, w kilkunastu językach.