Zdrowie Napoleona (także psychiczne)

[Estera]

Podyskutujmy o tym zagadnieniu uwzględniając całe życie Napoleona, nie tylko ostatnie lata życia Cesarza. Jakim zdrowiem cieszył się Napoleon? Jakie miewał dolegliwości? Jak sobie z nimi radził? W jakim był stanie w ostatnich latach panowania i na Wyspie św. Heleny?

[amon]

Świeżb , zaraził się biorąc do rąk wycior po zabitym artylerzyście w czasie oblężenia Tulonu.

Wyleczył się w 1812 , ciekawe czy to mróz mu pomógł :wink:

[Estera]

Wróciłam do tej dyskusji i stwierdzam, że pełno tu zbyt daleko idących uproszczeń. Myliłam się. Nie można powiedzieć, że Napoleon był chory. Czym są normy? Czym są choroby psychiczne? Co jest normą w sytuacji w jakiej znalazł się Napoleon? Potrzebna jest szersza perspektywa i porównanie z innym tego typu przypadkami w historii. Psychika Napoleona to kwestia niezwykle szeroka i jej by była możliwa jej rzetelna analiza potrzeba sporo materiałów i wysiłku. Stwierdzenie, że był chory brzmi źle. Raczej zmieniał się, wahał- ale to przecież nie choroba! Analizy wynikają jego stany emocjonalne. Nie był chory.

[secesjonista]

Nie znosił lekarzy, na tyle, że nazywał ich szarlatanami, a na dowód podawał  szereg przykładów ich niekompetencji, a gdy prawdziwych mu zbrakło, kolejne po prostu zmyślał. Znana jest jego metafora ciała ludzkiego jako zegarka (z memoriału, jaki sporządził hr. Emmanuel de Las Cases) , który nakręcony będzie chodzić jakiś czas. Jak wywodził Korsykanin, nie należy go "przeciążać lekami", a zegarmistrz nie powinien go otwierać w próbie naprawienia. Jako że jest on jak osoba działająca po omacku, z zawiązanymi oczami:

"Iluż to na jednego szczęśliwca, który maltretując zegarek za pomocą osobliwych instrumentów, zdoła go w końcu naprawić, przypada ignorantów, którzy go zepsują, etc.…".

/K. Szadkowski "Dzień z życia Napoleona — Cesarza Francuzów", w: "Historia - w drodze ku przyszłości", Pamiętnik XXIII Ogólnopolskiego Zjazdu Historyków Studentów Toruń, 21-25 IV 2015 , T. II, pod red. M. Zmudzińskiego, Toruń 2016, s. 141/

 

Jak się zdaje, jego przysłowiowy krótki sen, wcale nie był dlań wystarczającym i nie prowadził do niezbędnej regeneracji. Jego poranki nie wyglądały szczególnie zachęcająco:

"... a w zależności od tego jak minęła mu noc skarżył się, że źle spał albo że nie wygląda za dobrze. Często spoglądał w lustro by przekonać się o tym empirycznie. Fryderyk Masson w swej pracy, o której wspominałem [chodzi o: "Napoleon we własnym domu. Życie codzienne cesarza w pałacu Tuileries"] we wstępie pisze, że do Napoleona przychodzono pomiędzy szóstą, a siódmą oraz że przebudzenie Cesarza było bardzo ponure i bolesne".

/tamże, s. 139/

 

Zgodnie z przekazem jego osobistego kamerdynera Louis’a Constanta Wairy’ego, podstawowy zestaw leków na często trapiące Napoleona bóle brzucha, które on sam akceptował, był dość skromny: "rosół z kurczaka, napar z cykorii lub soli winnikowej".

Cóż to mogą być te: sole? O "soli winniowej" wiem tyle, że Armand Trousseau uważał wskutek niedokładnej przeróbki materii odkładają się one we krwi i są przyczyną złogów artretycznych (za broszurą: "Skaza dnawa w świetle historii: studjum retrospektywne", cz. 1; Paryż 1925). Czy chodzić może o tzw. winny kamień?