Najpiękniejsze chwile...

[Narya]

Zapraszam do tematu o Talleyrandzie

A dziękuję, jak uda mi się znaleźć.

Czyli klęski Napoleona. Rozumiem. A mogę spytać czemu?

Zachowam się nie naukowo: bo go nie lubię.

[Amilkar]

Ucieczka Napoleona spod Moskwy. Klęski Napoleona w późniejszych bitwach i ostateczne wyrzucenie Bonapartego z Europy oraz ustanowienie nowego, wiedeńskiego porządku. Również kampania hiszpańska wydaje mi się piękną chwilą. Generalnie to jestem zachwycony uprawianiem, klasą i mistrzostwem, polityki przez Talleyranda (iście polityk z krwi i kości).

Czyli chwile tryumfu zła i chwile najgorszych klęsk naszego narodu. Kiedy tysiące Polaków ginęło i ponosiło ofiarę, kiedy autokratyczne i nagorsze swego czasu rządy carskie tryumfowały. Po prostu świetnie , gdy prymitywne prusactwo kierujące się tylko militaryzmem , nie znające wrażliwości ,również tryumfowało , nad pięknem z którym zetknął się Goethe w 1806 roku, dlatego też wyrzucił ich za drzwi!!!

Ustanowienie gwałcącego prawa narodów porządku wiedeńskiego , gwałcącego nasze prawa do wolnego państwa. Wiążącego więzy narodom słowiańskim i innym.

No cóż jeśli to jest piękno , to chyba nie ma estetyki.

[Estera]

Cóż operujemy pojęciami często względnymi.

Chwile najpiękniejsze dla miłośników epoki i jej głównego bohatera, mogą się wydać dla innych tryumfem postaci, która kojarzy im się ewidentnie źle, zatem są to chwile niezbyt szczęśliwe dla takich jednostek.

Amilkar- piękny post!

[Amilkar]

Cóż operujemy pojęciami często względnymi.

Chwile najpiękniejsze dla miłośników epoki i jej głównego bohatera, mogą się wydać dla innych tryumfem postaci, która kojarzy im się ewidentnie źle, zatem są to chwile niezbyt szczęśliwe dla takich jednostek.

Amilkar- piękny post!

Zgadzam się. Pod różnymi względami jednak i w warunkach różnych te upodobania się zmieniają.

Dziękuje Estero , mam nadzieję ,że inni "wyjmą" z niego przekaz.

[Castiglione]

Który epizod epoki napoleońskiej Was ujął? Który jest najpiękniejszy? Jaki epizod z życia głównego bohatera tej epoki Was wzrusza? Zapraszam!

Pierre Cambronne:

Na wezwanie Brytyjczyków do poddania się miał odpowiedzieć: La garde meurt, mais elle ne se rend pas (Gwardia umiera ale nie poddaje się). Lub jak kto woli powiedział "gówno".

Ta druga wersja zdecydowanie lepsza : )

Legenda wkłada w usta generała Cambronne'a piękne słowa wypowiedziane pod Waterloo: "Gwardia ginie, ale się nie poddaje!", lub trochę "brzydsze": >>Merde!<< - rozpropagowane przez Wiktora Hugo:

"Wówczas przejęty wzruszeniem generał angielski - według jednych był to

Colville, według innych Maitland - wstrzymując ostatnią chwilę, która zawisła nad głowami tych ludzi, zawołał: "Poddajcie się, waleczni Francuzi!" Cambronne odpowiedział; "Gówno!" [...]

U nas opis Hugo rozpropagował Waldemar Łysiak i tak to mit, za sprawą

wspaniałego pisarza i francuskich pismaków z pierwszej połowy XIX wieku uchodzi za prawdę historyczną.

Jeśli jednak głębiej sięgnąć w źródła okazuje się, że nic takiego pod Waterloo nie miało miejsca. Zresztą sam Cambronne (za co mu chwała!) nigdy nie przyznał się do przypisywanych mu czynów i słów.

A jak sytuacja wyglądała w rzeczywistości? Otóż generała Cambronne wzięła pod Waterloo w niewolę hanowerska landwehra, a konkretnie sierżant landwehry hanowerskiej Fuhring. Ten przekazał go z dumą swemu dowódcy, generałowi Halketowi, ktory odesłał go do Wellingtona (stąd potem wzięciem francuskiego generała w niewolę chwaliła się angielska piechota!). I oto cała tajemnica owego mitu.

A co do słów, które wyrzekł Cambronne pod Waterloo, to brzmiały zdecydowanie mniej wzniośle. Tak opisuje tę sytuację porucznik Richers:

"Sierżant Fuhring z batalionu Osnabruck (Hanowerczycy) pchnął bagnet w klatkę piersiową Cambronne. Cambronne krzyknął: "Pardon Monsieur" i ten usłuchał."

I jeszcze kilka cytatów, dla niedowiarków.

"Nie marnowałem czasu - pisze dowódca batalionu niemieckiego Osnabruck - ruszyliśmy naprzód . W pewnej odległości z tyłu za nami posuwali się nasi huzarzy, 10-ty pułk. Na naszej flance angielska piechota. Podczas naszego biegu dogoniliśmy francuskich gwardzistów którzy wyglądali na bardziej zmęczonych żołnierzy niż moi chłopcy. Byliśmy prawie na ich piętach i kilka razy krzyczeliśmy aby się poddali.

Wtedy zauważyliśmy 2 oficerów i generała gwardii francuskiej nieco na boku, jakby się odłączali od reszty biegnących.

Pogalopowałem w ich kierunku aby wziąć go do niewoli i jak już byłem w momencie cięcia szablą (autor tego opisu jest dowódcą owego batalionu pieszej landwehry, i jako dowódca jest na koniu) owy generał krzyknął, że się poddaje.

W tym momencie mój koń został postrzelony przez jakiegoś gwardzistę francuskiego i owy generał umknął mi.

Pochwycili go jednak moi landwehrczycy i przyprowadzili go do mnie a ja odesłałem owego generała Cambronne do Wellingtona."

A oto jak francuski pułkownik 3go Pułku Grenadierów Gwardii Cesarskiej opisuje krotko te zdarzenie:

"Generał Cambronne został ranny w głowę. Wtedy jakiś sierżant, albo angielski albo hanowerski, pomógł mu wstać na nogi. Krwawiący Cambronne dziękował mu za pomoc i dał mu za to sakiewkę z pieniędzmi."

Oczywiście nikt z naocznych świadków nie wspomina nawet raz o słowie Cambronne czyli "Merde".

[bavarsky]

A co do słów, które wyrzekł Cambronne pod Waterloo, to brzmiały zdecydowanie mniej wzniośle. Tak opisuje tę sytuację porucznik Richers:

"Sierżant Fuhring z batalionu Osnabruck (Hanowerczycy) pchnął bagnet w klatkę piersiową Cambronne. Cambronne krzyknął: "Pardon Monsieur" i ten usłuchał."

Warto tu podkreślić, wyścig odnośnie, kto przyłożył to ostrze do piersi Cambronne, bo według chorążego Lyra z batalionu Osanbruck, to właśnie on nim był:

„Słyszałem powtarzający się okrzyk >>Sierżancie!<< i zobaczyłem niedaleko płk Halketta, dzielnego i spokojnego, walczącego z nieprzyjacielskim generałem. Podbiegłem do niego, ignorując wołania mych kapitanów i przyłożyłem ostrze mego bagnetu szablowego do piersi adwersarza. Ten krzyknął: >>pardon, monsieur!<< i rzucił szablę na ziemię. Jeniec miał ranę nad okiem. Usłyszałem rozmowę między naszym pułkownikiem a jeńcem. Powiedział on, że jest generałem brygady w Starej Gwardii Cesarskiej”

Mimo wszystko pojawia się wiele sprzeczności w samych relacjach uczestników zdarzenia pojmania Cambronne. Ale jedno wydaje się być wspólne, że żadne „Merde!” nie miało miejsca...

[lufa]

Jeżeli chodzi o postać samego Napoleona, to najsilniej na mą wyobraźnie oddziałuje powrót

z zesłania na Elbę. Co do całej epoki, to ze względu na Mój głęboko zakorzeniony patriotyzm, szarża pod Samosierrą i szarża 3 szwadronu 1 pułku szwoleżerów gwardii, zdaje sobie również sprawę z tego iż zapewne było i wiele innych niezwykle fascynujących momentów w trakcie wojen napoleońskich, jednak mit, którym obrosły zdarzenia spod Samosierry przeważa, nad chłodną interpretacją faktów.

[Biała Magia]

Mnie wzrusza większość wymienionych przez Was epizodów.

Dodam jeszcze do tego noc przed Austerlitz. Gdy Napoleon wracał z ostatniego rekonesansu przed bitwą, któryś żołnierz zapalił pochodnię, by oświetlić Cesarzowi drogę. Potem zrobił to drugi i dalej następni. Wkrótce obóz francuski rozświetlało tysiące naprędce stworzonych pochodni; słychać było gromkie wiwaty z okazji pierwszej rocznicy koronacji cesarza. Napoleon nazwał potem tę noc "najpiękniejszą w swoim życiu"!