Myśliciele...

[Andrzej]

Który z wielkich filozofów był/jest dla Ciebie w pewnym sensie idolem :wink: :?: :?:

Proponuję, aby określając postać określić również za co owego człowieka szanujecie :?: :?: Co Wam najbardziej podoba się w jego myśli :?: :?:

[Jarpen Zigrin]

Diogenes z Synopy

Chodził w łachmanach, mieszkał w beczce, jadł byle co, a swe potrzeby fizjologiczne załatwiał na ulicy.Wędrował w dzień po ateńskich ulicach z zapaloną latarnią, szukając jak sam mówił "prawdziwego człowieka". Gdy słynny wódz Aleksander Wielki chciał go czymś obdarować, Diogenes rzekł tylko: "Nie zasłaniaj mi słońca!".

Podziwiam go jako ekscentrycznego filozofa, ale nie go filozofie bliższy jest mi epikureizm dokładniej hedonizm :wink:

[Beowulf]

Z mojego podwórka (średniowiecze) postawię na Piotra Abelarda. Pomijając już jego słynny romans z Heloizą i jego fatalne skutki (Abelard został wykastrowany) - powiem iż imponuje mi swoją zaciętoscią. Wielkokrotnie stawał w szranki z teologami/filozofami/myślicielami przerastającymi go wiekiem, doświadczeniem i sławą - a jednak wychodził z tych pojedynków zwycięzko. Abelard wprowadził metodę weryfikacji rozmaitych twierdzeń zwaną metodą "TAK I NIE" (sic et non). Polegała ona na postawieniu problemu oraz możliwego rozwiązania, przedstawieniu argumentów za i przeciw, a także przedyskutowaniu i krytyce podanych argumentów i kontrargumentów.

Drugą osobą którą wskażę to Artur Schopenhauer - mimo że nie jest on moim idolem w normalnym rozmieniu - to w pewnym stopniu podziwiam go za odwagę. Napisał on "Erystykę" - czyli sztukę prowadzenia sporów i powiem szczerze że podaje tam takie sposoby na przeciągnięcie racji na swoją stronę, że mogę przypuszczać że ta lektura znajduje się w statutach niektórych naszych partii. Są to sposoby wybitnie poniżej pasa - jednak jedno trzeba przyznać - Artur Schopenhauer znał się na ludziach - znał naszą "mroczną naturę" i nie wachał się jej wykorzystać.

Oto mały przykład:

Sposób 36

Można zaszokować i oszołomić przeciwnika słowotokiem zupełnych bezsensów. Istota w tym, że

"Tak sądzi każdy, usłyszawszy stówa, ii mają przecie chociaż trochę sensu".

(Goethe, Faust)

Gdy do tego przeciwnik sam przed sobą zdaje sobie sprawę ze swojej słabości, a jeśli jeszcze nawykł słyszeć rzeczy dla siebie niezrozumiałe i zachowuje się tak, jakby je dobrze pojmował, wówczas możliwym jest zaimponowanie mu bredzeniem z najpoważniejszą miną jakichś uczonych nonsensów, bełtających w głowie. Prezentujemy je jako niepodważalny dowód naszej tezy. Ów wybieg, co nie tajne, zastosowali ostatnio niektórzy niemieccy filozofowie wobec publiczności niemieckiej i to z błyskotliwym sukcesem. (...)

Sposób ostatni

Gdy spostrzegamy, iż siły przeciwnika są prze-możniejsze i nasze racje nie będą górą, wtedy rozpoczyna się atak osobisty, wulgarny i obelżywy. Skoro sprawa i tak jest przegrana, pomijamy przedmiot sporu i atakujemy wprost osobę przeciwnika na każdy możliwy sposób, co można nazwać argumentem osobistym (argumentum ad personam), w odróżnieniu od argumentu odwołującego się do człowieka (argumentum ad hominem). Stosując ten ostatni rezygnujemy z przedmiotu sporu jako materii czysto obiektywnej i napadamy na to, co przeciwnik o nim powiedział lub mniemał. Natomiast zaczepka osobista oznacza całkowite zerwanie z przedmiotem sporu i zaatakowanie przeciwnika zupełnie bez związku z istotą dyskusji; a więc zjadliwie, obelżywie i grubiańsko. To odrzucenie sił duchowych na rzecz cielesnych lub zgoła zwierzęcych. Chwyt ten cieszy się wzięciem, albowiem każdy może go używać; toteż jest nader częsty. Wypada obecnie zapytać, w jaki sposób winien postępować lak zaczepiony przeciwnik; gdy bowiem postąpi identycznie, to efektem jest bójka, pojedynek lub sąd o obrazę. Ogromnie myli się ten, kto mniema, iż wystarczy, że sam nie użyje osobistego ataku. Bowiem spokojne wykazywanie braku racji i faktu, iż przeciwnik myśli i pojmuje błędnie —jak w każdej dialektycznej dyskusji —

bardziej go jeszcze rozdrażnia niż wszelkie grubiaństwo czy chamstwo. Czemu? Ponieważ, jak rzekł Hobbes:

„Dobry nastrój człowieka zasadza się na tym, by sądzić o swych zaletach jak najlepiej porównując je z kimkolwiek innym." — Człowiek nie dysponuje niczym cenniejszym od zaspokojenia własnej pychy (stąd zwroty takie jak: „honor droższy niż życie", itp.).