Stosunek Armii Czerwonej do wyzwolonych więźniów

[saturn]

Przykłady na podstawie książki Doroty Suly - "Losy nieewakuowanych więźniów obozu koncentracyjnego Gross-Rosen" dotyczące obozu Funfteichen.

Stanisław Wolski opuscił AL Funfteichen z dwoma towarzyszami.

"Maszerowaliśmy prawie cały dzień dowlekliśmy się do odległej o 5km wsi. Zajęliśmy jakiś wolny budynek i szperając w poniemieckich spiżarniach zdobywaliśmy coś do zjedzenie.(...) Byłem zatrudniony w jakimś radzieckim hadziajstwie trofeów wojennych na tyłach frontu przez miesiąc czasu. Chodziło o spędzanie częściowo już zdziczałego bydła poniemieckiego i opiekę nad nim. Po bydło w niedługim czasie przyjechały Rosjanki z głębi Rosji. Udało mi się uciec od nich i w połowie maja dobrnąłem do Warszawy".

Nie był to odosobniony przypadek przymusowego zatrudnienia byłych więźniów przez wojska sowieckie. Inny były więzień podobozu Funfteichen, Zygmunt Oruń wspomina:

"(...) ponieważ oswobodzili nas Sowieci zebraliśmy się w piątkę, dwóch Polaków i trzech Rosjan.(...). Wyszliśmy natychmiast z obozu(...). W trzecim dniu dotarliśmy do większej wioski - Minkowic Oławskich. W drodze (...) widzieliśmy kilkunastu zabitych naszych współwięźniów, którzy wyszli przed nami (...). W Minkowicach Oławskich oficer sowiecki (...) rozkazał swemu >>starszyźnie<< nas rozstrzelać, ponieważ nie mieliśmy żadnych dokumentów, ponieważ nas Polaków posadził o szpiegostwo, a Rosjan o to, że sła >>własowcami<<."

Niestety, byli więźniowie zostali zatrzymani. Na rozkaz sowietów zabierali z pobliskich wiosek bydło i opiekowali się nim. Sowieci pod karą śmierci zatrzymywali powracających do kraju Polaków. Przetwory mleczne wywożono do Oleśnicy, gdzie stacjonowały jednostki sowieckie.

"W początku czerwca tworzyli kolumny, składające się z 150-200 krów, i pedzili na wschód. W kilka dni po nas przybyli z obozu dwaj bracia (...) z rodziny arystokratycznej (studiowali w Petersburgu), posiadali majątek ziemski w okolicach Otwocka. Ponieważ opowiedzieli Sowietom o swym pochodzeniu, następnego dnia ślad po nich zaginął."

Znam na podstawie tego opracowania i innych , że więźniowie po wyzwoleniu przez czerwono-armistów, bynajmniej nie mogli się czuć bezpiecznie i ich droga powrotna do domu często była usiana różnorakimi przeszkodami.