Aung San i "Trzydziestu Towarzyszy"

[secesjonista]

Aung San (ur. jako Htein Lin) będąc już znanym działaczem politycznym i niepodległościowym udał się do Amoy (Xiamen) wraz z Hla Myaingiem by uzyskać pomoc od chińskich komunistów... a trafił ostatecznie do Japończyków.

Jak rozwijała współpraca z nowym sojusznikiem?

Jaki był wkład wojenny powstałej w Tajlandii Armii Niepodległości Birmy?

Kto tworzył wówczas najbliższe otoczenie Aung Sana?

[Bruno Wątpliwy]

a trafił ostatecznie do Japończyków.

Bo ja wiem, czy ostatecznie? Potem jeszcze było np. spotkanie z gen. Slimem, a jeszcze później umowa z Attlee. Aung San był czystej wody pragmatykiem, gotowym do współpracy dokładnie z każdym, kto - w jego ocenie - gwarantował w danym momencie większe korzyści dla sprawy niepodległości Birmy.

Jaki był wkład wojenny powstałej w Tajlandii Armii Niepodległości Birmy?

W momencie japońskiej inwazji na Birmę - militarnie znikomy, a nawet kontrowersyjny (zob. określenia "pstrokata zbieranina", "banda" - M. Lubina, Birma, Warszawa 2014, s. 114). Była niezdolna nawet do podstawowego administrowania "wyzwolonymi" obszarami.

W aspekcie politycznym, a przede wszystkim symbolicznym - istotny. A później była Armia Obronna Birmy Tatmadaw, która miała fundamentalny wpływ na przyszłe losy kraju. Właściwie - ma do dziś.

Kto tworzył wówczas najbliższe otoczenie Aung Sana?

Chociażby dosyć znany później Ne Win (Shu Maung).

W sumie dosyć sensowne jest porównanie (dokonane także przez M. Lubinę) Aung Sana do Piłsudskiego. Ten także był gotów współpracować prawie z każdym, o ile uważał to w swojej ocenie za korzystne i nie był przy tym nadmiernie przywiązany do sojuszników.

Idąc w ślad za powyższym, można porównać Armię Niepodległości i jej rolę do legionistów (choć oczywiście ci ostatni reprezentowali pewnie nieporównywalnie wyższy poziom militarny i moralny).

Edytowane 8 Styczeń 2015 przez Bruno Wątpliwy

[secesjonista]

Bo ja wiem, czy ostatecznie? (...)

"Ostatecznie' tyczyło się wyłącznie zawirowań wokół wyprawy do Amoy - z komunistami się nie porozumiał, fundusze się skończyły, wreszcie (na prośbę jego przyjaciół) odnaleźli go japońscy agenci, wtedy też zaproponowali mu szkolenie.