Zjawisko "nekrofilii pobitewnej" w społecznościach pierwotnych

[secesjonista]

Wspominany w innym temacie badacz Ronald Berndt przytacza taką historię, jak to bitwie, w której miało zginąć kilkanaście Tiroka, zwycięzcy zabrali się do podziału zabitych (celem spożycia):

"Unapi'na z Kogu wybrał sobie ciało młodej kobiety Pazu'na, a że była atrakcyjna, kucnął między nogami i przyciągając je do ud zaczął kopulować, tnąc w tym czasie zwłoki. Aria, kobieta z Kogu podeszła ze słowami:

- Tracisz czas, tylko udajesz, że kroisz, a cały czas spółkujesz!

ale on po ejakulacji zaczął od nowa, odcinając jednocześnie piersi. Teraz Aria zdenerwowała się i zabrała się sama z bambusowym nożem do pracy nad zwłokami. Zaczęła ciąć brzuch, ale Unap'ina był tak zajęty kopulacją, że nie zauważył, jak blisko jest nóż, a Aria z kolei była nieostrożna. Cięła dalej i dalej, odcinając mięso, a że penis Unapi'na był w waginie, odcięła mu prawie całego. Unapi'na upadł krzycząc, a krew lała mu się z resztek członka...'.

/"Praktyki cielesne" red. J.M. Kurczewski, Warszawa 2006, s. 29, cyt. za: tegoż, "Excess and Restraint", Chicago-London 1962, s. 289/

Tu rzecz tyczy się ludu papuaskiego, czy znane są podobne zachowania u innych ludów?

Czy inni antropologowie badali szerzej charakter tego typu zachowań?

[adamhistoryk]

A czy można powiedzieć że zjawisko nekrofilii wsród ludu Papusów "umarło"?

Edytowane 10 Grudzień 2014 przez adamhistoryk

[secesjonista]

To znaczy?

[adamhistoryk]

Czy jeszcze występuje?

[Furiusz]

No własnie mam problem, bo oto o owym fragmencie pracy Berndta pisze też W. Arens, Mit ludożercy. Antropologia i antropofagia, Warszawa 2010, s. 144-145 ale tylko w celu wyśmiania jej. Niestety to już powoli końcówka książki a im bliżej końca autor coraz bardziej zatraca dobre nawyki z początku i wpada w pułapki błędnego koła i apriorycznych założeń z których tak często śmieje się u innych. Coraz rzadziej zaś stara się uargumentować swoje stanowisko. Cytuję: Oto przykład. Czytelnika nakłania się, by dał wiarę scenie stosunku seksualnego męża ze zwłokami kobiety, odbywającego się w tym samym czasie w którym jego żona oprawia to samo ciało przed umieszczeniem go na ruszcie. Mąż z wielką dla siebie szkodą oddaje się wciąż kopulacji, gdy żona kraje coraz bliżej aż odrzyna mu penisa. Gdy - co zrozumiałe - wzburzony, lecz zachowujący nadzwyczajną przytomność umysłu, mąż zapytuje: "Właśnie ucięłaś mi penisa! I co ja mam teraz począć?", żona "wsunęła członek do ust i zjadła go...".

No i pojawia się problem, w pracy która cytujesz pojawia się uwaga, że cytat z pracy Brendta wydanej w Chicago w 1962 pochodzi ze strony 289 a u Arensa jest to znów Chicago 1962 ale już strona 283. Skąd owe 6 stron różnicy?

Dalej Arens nie stara się wytłumaczyć co w danych Brendta jest niewiarygodne, bo i nie musi, ironia sama rzuca się w oczy gdy mówi o nadzwyczajnej przytomności umysłu... . Dla każdego jest jasne, że nikt w ten sposób, w takiej sytuacji by nie zareagował. Tyle, że w cytacie z pracy który podajesz jest to jednak przedstawione inaczej: Unapi'na upadł krzycząc, a krew lała mu się z resztek członka... a to jest już znacznie bardziej realistyczne. Scena dalej jest "przesadzona" jak na europejski gust ale nie jest już niewiarygodna bo nierealistyczna.

Arens odrzuca tu owo świadectwo w całej rozciągliwości i byłbym w sumie w stanie je uznać gdyby nie ten cytat co zamieściłeś. Tym bardziej, że autor w tej części pracy, dosłownie parę stron wcześniej bredzi coś o kościelnej inkwizycji mordującej miliony czarownic w średniowiecznej Europie, powołując się przy tym na książkę o polowaniach na czarownice w XVII wieku. Co gorsze dla niego to idealna analogia do oskarżeń o kanibalizm między autochtonicznymi mieszkańcami Sierra Leone.

Może nieco na uboczu głównego tematu ale ciekawa sprawa.