Tyberiusz

[TyberiusClaudius]

Zmieniłem zdanie co do Tyberiusza. Politykiem był dobrym, a w jego czasach Rzym był stabilny. Granice były bezpieczne, opanowal sytuację na wschodzie. Zaimponował mi jedną ze swoich wypowiedzi w senacie.

Wiem, zgromadzeni ojcowie, iż bardzo wielu widziało w tym brak stałości charakteru z mojej strony, że nie sprzeciwiłem się miastom azjatyckim, które niedawno o to samo prosiły. Przeto chcę usprawiedliwić moje poprzednie milczenie, a zarazem wyjawić wam to, co na przyszłość postanowiłem . Ponieważ boski August nie zabronił wznieść dla siebie i dla miasta Rzymu świątyni w Pergamum, ja, który wszystkie jego czyny i słowa jak zakon szanuję, tym chętniej poszedłem za uświęconym już przykładem, że z moim kultem łączy się hołd dla senatu. Atoli o ile można by mi wybaczyć, że jeden raz na to się zgodziłem, o tyle świadczyłoby o próżności i dumie, gdybym zezwolił, aby wszystkie prowincje czciły mnie wyobrażanego pod postacią bóstwa, także cześć Augusta musiałyby zaniknąć, gdyby ją wskutek pochlebstw bez różnicy uogólniano.

Co do mnie, zgromadzeni ojcowie, to biorę was na świadków i chcę, aby o tym pamiętała potomność, żem człowiek śmiertelny i ludzkie spełniam obowiązki oraz, że wystarcza mi , jeżeli pierwsze stanowisko zajmuję. Potomni dość i aż nadto moją pamięć uczczą, jeżeli uznają mnie godnym moich przodków, dbałbym o wasze sprawy, statecznym w niebezpieczeństwach, nieustraszonym wobec zaczepek, gdy chodzi o interes państwa. Niech to będą moje świątynie, założone w waszych sercach, moje najpiękniejsze i trwałe posągi, bo te, które się wznosi z kamienia, na równi z grobami są lekceważone, skoro sąd potomnych w nienawiść się odmieni. Przeto zanoszę prośby do sprzymierzeńców, obywateli i samych bogów: niechaj ci aż do końca mego życia użycząmi spokoju duszy i zrozumienia praw ludzkich i boskich, a tamci, skoro zejdę ze świata, niech moim czynom i rozgłosowi mego imienia pochwałę i dobre wspomnienia poświęcą.

Tacyt IV 36-39

Edytowane 27 Marzec 2015 przez TyberiusClaudius

[TyberiusClaudius]

Słowa te wywabiły rzadki głos ze skrytego serca cesarza: pochwyciwszy ją (Agryppinę)za rękę upomniał greckim wierszem, iż się jej przez to krzywda nie dzieje, że nie jest władczynią.

Czy znamy owy wiersz?

Edytowane 28 Marzec 2015 przez TyberiusClaudius

[secesjonista]

Według mnie z kontekstu wynika, że nie chodzi o jakiś wiersz, tylko że powiedział to po grecku. A w tym języku to się chyba rymuje.