Kto przyczynił się najbardziej do klęski wrześniowej?

[ciekawy]

ale sojusz z Rumunią podpisaliśmy juz w 1921 roku 3 marca. Później były jedynie "uaktualnienia".

Nie do końca. O ile faktycznie 21.03.1921r. podpisaliśmy z Królewstwem Rumunii konwencję wojskową (układ polityczny o przymierzu odpornym, skierowny przeciw sowieckiej Rosji), ktory był kilkakrotnie uaktualniany, to np. w 1934r. nastąpiło wachanie w rumuńskiej poltyce zagranicznej (zatarg z Węgrami), skutkujące redukcją o połowę jednostek przewidzianych w planie na granice wschodnią, kosztem wzmocnienia granicy zachodniej. Nie bez znaczenia były pogłębiające się rozbieżności między poltyką polska a francuską, a także próba porozumienia się Rumunii (za plecami Polski) z ZSRS (układ o przyjaźni). Dopiero zmiana na stanowisku rumuńskiego MSZ (za Nicolae Titulescu wszedł Victor Antonescu) 29.08.1936r. zaowocowała pozytywnie na dalszy rozwój stosunków polsko - rumuńskich. I jeszcze jedno - Układ Monachijski z 1938r. -przerażona Rumunia zaczyna ulegać presji III Rzeszy, podpisując korzystny dla Berlina układ handlowy z 23.03.1939r.

pzdr.

[Rycerz1984]

Do klęski poza dużymi dysproporcjami w uzbrojeniu, przyczyniła się archaiczna myśl wojskowa i brak kompetentnych sztabowców w Armii Polskiej. Zabrakło osób wybitnych. Piłsudskiemu dzisiaj się stawia pomniki, ale tylko dlatego, że w 1920 roku miał u boku takich ludzi jak Sikorski, Rozwadowski, Hallerowie, Zagórski (co by o nim mówić na rzemiośle wojskowym znał się bardzo dobrze), Szeptycki.

W 1939 roku Polska znalazła się w sytuacji, z której nie było wyjścia, o wygraniu wojny nie było mowy, układ Ribbentrop-Mołotow przekreslał wszelkie nadzieje. Beck poniósł totalną klęskę na wszystkich polach, sojusz z zachodem był wart tyle co ulotki zrzucane we wrześniu nad Polską.

Niestety, ale czkawką odbiły się podziały w wojsku, które czyniono konsekwentnie przez cały okres międzywojnia. Niszczenie i spychanie na drugi plan wychowanków austriackich, czy rosyjskich akademii wojskowych, czyli ogólnie rzecz biorąc oficerów służących przed wojną w armiach zaborczych spowodowało, że zniszczono najbardziej kompetentną kadrę dowódczą. Po 1926 roku liczyła się przede wszystkim lojalność względem marszałka, kompetencje miały mniejsze znaczenie.

[ciekawy]

W 1939 roku Polska znalazła się w sytuacji, z której nie było wyjścia, o wygraniu wojny nie było mowy, układ Ribbentrop-Mołotow przekreslał wszelkie nadzieje.

Tak, ale układ R - M to dopiero sierpień 1939r. Wcześniej usiłowano prowadzic politykę balansu pomiędzy dwoma potencjalnymi agreseromi, żyjąc z każdym z nich z osobna w "pokoju i przyjażni", podpisując traktaty i umowy, etc.

sojusz z zachodem był wart tyle co ulotki zrzucane we wrześniu nad Polską.

To, jak sojusz z zachodem się zakończy, nikt nie mógł wiedzieć: zarówno Beck, jak i Rydz - Śmigły oraz Mościcki nie mieli podstaw do niewiary w tenże układ, a pisząc to zdanie myślisz ahistorycznie. Poza tym - zarówno Francja, jak i Anglia pomogły nam w późniejszym okresie, organizując nasze PSZ na zachodzie, umożliwiając normalne funkcjonowanie polskiemu rządowi - to w/g ciebie mało?

Po 1926 roku liczyła się przede wszystkim lojalność względem marszałka, kompetencje miały mniejsze znaczenie.

A w anno domini 2007 coś się zmieniło? Przecież liczy sie przede wszystkim lojalność i ślepe posłuszeństwo wobec dwóch "braci mniejszych" - kompetencje i fachowość zawsze schodziły na drugi plan - tak było, jest, i będzie.

pzdr.

[Tofik]

Beck poniósł totalną klęskę na wszystkich polach

No, ale co miał zrobić? ZSRR było naszym największym wrogiem, oni też nas traktowali jako wrogów (czego nie przekreślał pakt o nieagresji), może nie największych. A Rzesza nie myślała o sojuszu z RP, raczej o wzięciu Gdańska etc. Sojusz z Zachodem był najlepszym wyjściem, bo chyba jedynym jeśli nie chcieliśmy być osamotnieni całkowicie.

sojusz z zachodem był wart tyle co ulotki zrzucane we wrześniu nad Polską.

Nie żeby coś, ale 7 września Francuzi rozpoczęli ograniczoną ofensywę na obszarze Saary - że nieudana to co innego.

[Vissegerd]

Przychylę się do wypowiedzi ciekawego i Tofika. Beck prowadząc politykę równowagi zrobił moim zdaniem najlepszą rzecz jaką mógł. To, że mamy o nim w literaturze tak negatywne często opinie, może wynikać z jego sposobu bycia. Bywał nieprzyjemny i wyniosły. Nikogo nie lubił i jego nie lubili.

Francja i Wlk. Brytania wydawały się w 1939 roku najbardziej trafionymi dla nas sojusznikami. Potencjał gospodarczy i militarny aliantów przewyższał niemiecki. Taki sojusz wymuszał na Niemcach prowadzenie wojny na dwa fronty. Plus przewaga na morzu.

Nie łudźmy się, Francuzi potrzebowali czasu, żeby zrobić cokolwiek bardziej konkretnego, a my polegliśmy za szybko.

Porwit w swoich wspomnieniach pisze: "została przegrana nie na miarę sił zbrojnych państwa o trzydziestopięcio milionowej ludności, zwłaszcza jesli idzie o charakter i rozmiar walk". Profesor Paweł Wieczorkiewicz podziela w pełni tą opinię.

ciekawy napisał praktycznie już wszystko na temat przyczyn klęski. Bardzo złożona kwestia. W maksymalnym skrócie, przygotowania, plan (jak również jego brak w doskonalej części), dowodzenie i szereg innych. Kto wie, czy gdybyśmy nie dali tak szybko się pobić, czy Francuzi by w końcu nie ruszyli...

Pozdrawiam.