Od Niemca do podziemia

[Albinos]

Tematyka Polaków siłą wcielonych do Wehrmachtu, a potem uciekających do polskich oddziałów jest stosunkowo często poruszana, czy to w mediach czy przez historyków. Trochę inaczej - takie przynajmniej odnoszę wrażenie - wygląda to w przypadku tych, którzy z szeregów niemieckich uciekli do konspiracji. Być może to kwestia mniejszej liczby takich przypadków. Nie wiem. Ale może ktoś tutaj spotkał się z jakimiś omówieniami tego problemu? Może ktoś zna jakieś konkretne przypadki?

Sam dotychczas natrafiłem na dwa. Pierwszy to Aleksander Ziółkowski "Ali" z ODB-19 (oddział mokotowski) Kedywu OW AK. Jak podaje Władysław Bartoszewski [Legitymacja NSDAP nr 13, "Stolica" nr 50(467)/1956, s. 14] pochodził on z Pomorza. Wcielony został ponoć do wojsk spadochronowych, walczył na wschodzie, dorobił się feldfebla. Kiedy jednak pewnego razu znalazł się w Warszawie uciekł. Przez przypadek(?) trafił na ludzi z konspiracji. Długo miano zastanawiać się nad tym, czy przyjąć go do organizacji, ale w końcu zdecydowano się. Dostał mieszkanie, dokumenty... Jako że świetnie mówił po niemiecku często wykorzystywano go w sytuacjach, kiedy trzeba było udawać Niemca. Brał udział m.in. w likwidacji Eitnera. Przed Powstaniem Warszawskim wysłany do oddziału partyzanckiego, poległ.

Druga postać to Stanisław Gauza "Taran". Przed wojną m.in. w 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich, po zajęciu Polski przez Niemców ożeniony z Niemką wpisał się na volkslistę aby uniknąć wysiedlenia. Wraz z atakiem Niemiec na ZSRR wcielony do wojska, służył jako kierowca. Miał ponoć bardzo ciężko znosić tę służbę. Jednak aż do 1 sierpnia 1944 r. nie uciekł. Dopiero wówczas zdezerterował. Znajdował się akurat w Warszawie. Jechał ciężarówką z amunicją z Modlina do Cytadeli. Na Wybrzeżu Kościuszkowskim "zamarkował defekt silnika", jak pisał Stanisław Podlewski [Wolność krzyżami się znaczy, Warszawa 1989, s. 485]. Towarzyszącym mu żołnierzom niemieckim powiedział, że pójdzie po pomoc. Uciekł. W mieście trafił na swojego starego znajomego, który powiedział mu, że za kilka godzin wybuchnie Powstanie Warszawskie. Bez wahania wstąpił w szeregi powstańcze. Znalazł się w III Zgrupowaniu ppor. Romualda Podwysockiego "Ostoi" z II Rejonu III Obwodu AK Wola. Po upadku Woli trafił na Starówkę, gdzie poległ.

Szczególnie zastanawia mnie przypadek pierwszy, Ziółkowskiego. Jak długo badano sprawę jego przyjęcia, dokąd "zawędrowała" decyzja... Dowódca ODB-19? Szef Kedywu OW AK? Komendant Okręgu?

A może trafił kiedyś ktoś na podobne przypadki?

[secesjonista]

A jak to było z tymi dwoma Meklemburczykami?

Trafili do konspiry czy nie?

[Albinos]

Jakbyś mógł secesjonisto trochę naświetlić sprawę, to byłbym wdzięczny

[secesjonista]

Chodzi o ludzi "piszących" dla "Wendischer Bote"

[Wolf]

W szeregach 27 DP AK znalazł się cały(poza zlikwidowaną kadrą niemiecką rzecz jasna) kilkusetosobowy batalion eks-policjantów z Maciejowa-b.107 Batalion Schutzmannschaft .Byłych schutzmanów. Rozdzielono ich pomiędzy różne baony.

Mikołaj Kunicki "Mucha"miał podobny fragment życiorysu ,gdy zorganizował masową dezercję(Polaków,Białorusinów,Ukraińców).

Józef Abramczyk w" Partyzanci z Kozienickiej Puszczy" wspomina,że miał w swoim oddziale esesmana(Waffen SS)-Polaka z zagłębia Ruhry nazwiskiem Cebula.

Opolanin -dezerter z Luftwaffe pseudonim "Nurkowiec" był w oddziale AK "Barabasza",poległ-Sołtysiak opisal go we wspomnieniach(podał jego nazwisko).

Z przebicia AL pod Chotczą kojarzę 2 (Niemiec-Lehman z Wehrmachtu i bodajze Opolanin(Ślązak z tej części Śląska,która po plebiscycie została w Niemczech) Kapica z Kriegsmarine-którzy tam zginęli.

Frapujący przypadek konspiratora to także Mazur(hauptmann Emil Leyk).

Kojarzę tomik tygrysa "Pozdrówcie odrę" gdzie skomasowano takie przypadki ze szczególnym uwzględnieniem Opolan.

Skrajny przypadek to człowiek ,który w służbie niemieckiej na wschodzie likwidował Żydów a potem w partyzantce AK miał Virtuti(pisała o tym lata temu "Rzepa")

Edytowane 10 Sierpień 2012 przez Wolf