Perspektywy Akowca

[Widłobrody]

Czy został opracowany następujący temat. Jak statystycznie wyglądał los akowca w PRLu, jeśli się ujawnił? Bo mógł być różny. Wiadomo co spotkało Nila - KS. Ale przecież mamy też przykład Tadeusza Manteuffla, Stefana Kieniewicza, Aleksandra Gieysztora. Wszyscy trzej byli w AK bardzo wysoko. Tworzyli Biuro Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Wedle mej wiedzy nie spotkały ich po wojnie żadne represje. Zrobili wspaniałe kariery, które trudno nazwać kolaboracją.

Na ile ryzykownym krokiem było ujawnienie? Ilu procentowo akowców, którzy się na ten krok zdecydowali, spotkały represje. Ilu i na jak długo trafiło za kraty? Ilu trafiło na białe niedźwiedzie? Ilu stracono?

Edytowane 21 Październik 2011 przez Widłobrody

[Bruno Wątpliwy]

Wedle mojej wiedzy, szczegółowych badań statystycznych, odnośnie do powojennych losów całej, kilkusettysięcznej grupy członków AK nie przeprowadzono. Jeżeli było inaczej - i ktoś odpowiednimi danymi statystycznymi dysponuje, ja także chętnie z takowymi się zapoznam. [bTW - pomijam tu obecny w innych miejscach na forum wątek - na ile liczba AK-owców, sięgająca według niektórych opinii 400-tysięcy, była rzeczywistością i realną siłą, a na ile "potiomkinowską wioską"? I czy rzeczywiście była to największa, tudzież najlepiej zorganizowana armią podziemna Europy, jak chce chociażby Wikipedia?]

Wedle mojej cząstkowej wiedzy, jest dosyć oczywiste, jeżeli skoro przyjmuje się, że np. w apogeum stalinizmu (1952) było w Polsce około 50.000 więźniów politycznych (tak ocenia np. Friszke), to zakładając, iż wśród nich była wielka rzesza osób bez AK-owskiej przeszłości (od "przedwojennych", przez żołnierzy PSZ na Zachodzie, "powojennych", po represjonowanych komunistów), to przyjąć wypada "odkrywczą prawdę", że statystyczny AK-owiec raczej nie siedział, choć niewątpliwie mógł siedzieć. Przyjąć także można, że wśród uwięzionych, jakaś - pewnie "wyraźnie zauważalna" - część rzeczywiście walczyła z nową władzą (bronią, słowem, innym czynem), a nie siedziała wyłącznie z racji sfabrykowanych dowodów. Dochodzimy zatem do kolejnego odkrywczego wnioski, iż akowiec rezygnujący z kariery "żołnierza wyklętego" w ogóle, lub w odpowiednim czasie, czy generalnie lojalny wobec nowego państwa, lub tylko "nie wychylający się", miał dużo większe szanse nie siedzieć.

Poza powyższą "oczywistą oczywistością" mamy wiele tysięcy ludzkich życiorysów. Różnych. W latach stalinowskich członkostwo w AK było potencjalną rysą na CV, prowadzącą - mówiąc oględnie do utrudnienia samorealizacji, czy kariery - ale w kraju głodnym fachowców i inteligencji, wcale takową być nie musiało. Na co służę wieloma przykładami.

I tyle, aby sobie pogadać , pozwolę sobie ponowić apel o ewentualne dane statystyczne.

Dopisek:

Podana wyżej ogólna skala represji może być podważana. Na przykład A. Garlicki, 1815-2004. Historia Polska i świat, Warszawa 2005, s. 511, podaje, że "w latach Panu Sześcioletniego aresztowano ponad 40 tys. osób, z czego skazano blisko 28 tys". Czyli liczby nieco mniejsze niż ww., albowiem "rozłożone" na kilka lat. Inna sprawa, że z kontekstu wypowiedzi tego autora wynika, iż liczba ta nie obejmuje represji wobec wojskowych i chłopów - za niewywiązywanie się z dostaw obowiązkowych.

Oczywiście, powyższe nie narusza sensu generalnej konstatacji, że dawna przynależność do AK nie musiała automatycznie skutkować pobytem w stalinowskim więzieniu, czy innymi represjami.