Johan Laidoner- najsłynniejszy Estończyk, pierwszy człowiek który pokonał Sowietów.

[suomeksi]

Sir Johan Laidoner, urodzony w Viirasti, w południowej Estonii w

1884r. -jeden z twórców niepodległej Estonii, wódz naczelny

Armii Estońskiej. Słynny na cały świat, ceniony w całej

Europie.

Pochodził z rolniczej rodziny, wstąpił do Armii Imperium

Rosyjskiego (do którego wtedy należała Estonia, Finlandia,

Łotwa, pół Polski itd.). Ożenił się z Polką, poznaną w

Kownie (Kaunas) na Litwie. OPANOWAŁ JĘZYK POLSKI W STOPNIU

KOMUNIKATYWNYM!

Po odzyskaniu niepodległości rzez Estonię, w 1918r., powrócił

do ojczyzny, został dowódcą 1. Dywizji Estońskiej i Szefem

Sztabu Generalnego Wojska Estońskiego, a 23 grudnia 1918 został

mianowany wodzem naczelnym estońskich sił zbrojnych w stopniu

generała-majora. W 1919 był inicjatorem powołania Estońskiej

Akademii Wojskowej. W czasie wojny estońsko-bolszewickiej

przeprowadził udaną kontrofensywę, która wyparła oddziały

bolszewików z terytorium Estonii. JAKO PIERWSZY CZŁOWIEK POKONAŁ

SOWIETÓW. Zrobił to z Armią Estońską wspomaganą przez tysiące

ochotników z Finlandii (Finowie to najbliżsi krewni

Estończyków), a także przez Szwedów i Duńczyków oraz przez

okręty brytyjskiej Royal Navy, Brytyjczycy stanęli w obronie

Estonii i wysłali okręty wojenne.

W 1920 został mianowany generałem-lejtnantem armii estońskiej. Po

złożeniu dowództwa, był oficjalnym reprezentantem Estonii w

Lidze Narodów.

W 1934 na prośbę premiera Estonii K. Pätsa wprowadził rządy

wojskowe, by powstrzymać przejęcie władzy przez

quasi-faszystowski ruch wabsów ( Eesti Vabadussõjalaste Liit).

W 1928 generał Laidoner złożył oficjalną wizytę w Warszawie

jako naczelny wódz Estonii. W 1930 stanął na czele tallińskiego

Towarzystwa Estonia-Polska (Eesti-Poola Ühing) jako jego honorowy

prezes.

17 czerwca 1940 po przymusowej, aneksji Estonii przez ZSRR, został

aresztowany i wywieziony do radzieckiego więzienia w Kirowie,

skazany w 1952 w procesie na 25 lat więzienia i przepadek całego

mienia na rzecz ZSRR. Zmarł w 1953 w więzieniu nr 2 we

Włodzimierzu nad Klaźmą.

ODZNACZENIA:

Brytyjski tytuł rycerski z prawem do używania "sir" przed

nazwiskiem

Order Krzyża z Orłem I klasy (Estonia, 1929)

Krzyż Wolności I i III klasy (Estonia)

Order Białej Róży (Finlandia)

Kryż Oficerski Legii Honorowej (Francja)

Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)

Wielki Krzyż Orderu Witolda Wielkiego (Litwa)

Order Zabójcy Niedźwiedzia (Łotwa)

Order Orła Białego (Polska)

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (Polska)

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Polska)

Plakat z czasów wojny estońsko-bolszewickiej, autorstwa estońskiego polityka G. Mamberga,

nawołujący do wstępowania do Armii Estońskiej. "Vennad ruttu

rahva väkke" znaczy w języku estońskim: "Bracia, wstępujmy

do narodowej armii!"

Johan Laidoner, w mundurze Estońskiej Armii:

Pomnik Johana Laidonera w Estonii:

Zniszczona przez Rosjan, w 1940r., tablica pamiątkowa Johana

Laidonera:

Tablica pamiątkowa w języku litewskim (na górze) oraz estońskim,

umieszczona w Kownie, w miejscu stacjonowania Laidonera:

Johan Laidoner- wódz naczelny Estońskiej Armii z wodzem naczelnym

Fińskej Armii w 1938r. w Tallinie:

Pomnik Johana Laidonera na znaczku estońskim z godłem miasta

Viljandi:

Książka o Johanie Laidonerze autorstwa fińskiego historyka

Marttiego Turtoli:

Inscenizacja- Generał Johan Laidoner i premier Estonii K. Päts:

[amon]

A ja Ciebie spamerze znam z kilku podobnych forów. Wklejasz identyczne teksty, które niczego nie wnoszą. Uwaga spam

[Bruno Wątpliwy]

Niezależnie od oceny praktyki Suomeksi, który rzeczywiście swą działalność popularyzatorską uprawia w sposób dosyć specyficzny (tj. wklejając jednobrzmiące teksty na różnych forach i oświecając ich bywalców w zakresie wiedzy wikipedycznej, tudzież powszechnie nieznanych spraw jak ta, iż "Finowie to najbliżsi krewni Estończyków", czy, że Kowno to po litewsku Kaunas), postać generała Laidonera może być rzeczywiście ciekawym przyczynkiem do dyskusji.

Niestety, los postawił go nie tylko w pozycji wodza "Wojny Wyzwoleńczej", ale także członka autokratycznego duumwiratu w latach 1934-1940, tudzież sygnatariusza "dyktatu narewskiego", sankcjonującego de facto inwazję radziecką w czerwcu 1940 r.

Polski wątek w jego życiorysie, to m.in. nie tylko małżeństwo z Marią Kruszewską (którą poznał bodajże w Wilnie, nie w Kownie), ale także adopcja bratanka Marii Aleksego Kruszewskiego, która nastąpiła po samobójstwie syna ww. pary - Michaela Laidonera. T. Zubiński, Ciche kraje, Rzeszów 2006, s. 40.

Notabene - warto wspomnieć o postaciach Jerzego i Jaana Kaplinskich (Kaplińskich), gdy szukamy polskich śladów w przedwojennej i obecnej Estonii. http://jaan.kaplinski.com/