Idący człowiek...

[Qrosava]

Na początku lutego świat obeszła wiadomość, że w Angli za rówowartość ok. 300 mln złotych sprzedano rzeźbę Giacomettiego "Idący człowiek". Rzeźba pojawiła się niemal we wszystkich polskich podręcznikach do plastyki, czy wok-u wydanych w ostatnim 20-leciu.

Pojawia się moje pytanie. Czy rzeźba, które przynajmniej jak dla mnie wartość estetyczną przejawia niewielką, choć w nowoczesnym domu ładnie wpasowywałaby się w wystrój , została zakupiona dlatego, że zachwyciła kolekcjonera, czy był to zwykły przejaw snobizmu?

Od razu na myśl przychodzi mi sprzedaż "14-letniej baletnicy" Degasa sprzed roku. W tym wypadku nie mam akurat żadnych wątpliwości. Rzeźba przecudowna, zachwycająca, jak dla mnie wręcz idealna. Choć z drugiej strony to napewno też był przejaw snobizmu - mieć w swoich zbiorach rzeźbę Degasa to, potocznie mówiąc, "coś".

Gdzie kończy się umiłowanie dla sztuki, a zaczyna zwykły snobizm nakazujący skupowanie wszystkiego co wyszło spod pędzla/dłuta znanego, wielkiego mistrza?

Zapraszam do dyskusji nt. obu rzeźb. Przedstawcie własne stanowisko ws. wspomnianego przeze mnie "snobizmu", podyskutujcie o walorach estetycznych, czy roli dzieł/-a w historii sztuki.

Zapraszam!

Q

[secesjonista]

Degas to to nie jest, ale rzeźba ma coś w sobie.

Snobizmem pełną gębą to było kupno dzieła „Lullaby Spring” Damiena Hirsta - szafka z 6136 ręcznie wykonanymi pastylkami, za 9,7 miliona funtów.

A wszystko na prawdziwie wielką skalę rozpoczął mój ulubieniec Andy Warhol.

[secesjonista]

No to "Idący człowiek" został zdetronizowany, na tron wszedł oczywiście P. Picasso i jego obraz "Nagość na płycie rzeźbiarza", sprzedany w Nowym Jorku za jedyne: 106 482 500 $.

http://blog.ukauctioneers.com/wp-content/u...avesandbust.jpg

[Widłobrody]

Gdzie kończy się umiłowanie dla sztuki, a zaczyna zwykły snobizm nakazujący skupowanie wszystkiego co wyszło spod pędzla/dłuta znanego, wielkiego mistrza?

Przy tych sumach nie ma ani umiłowania sztuki, ani snobizmu. Są finanse. A owe dzieła to tylko instrument rynku finansowego. Nikt (no mogą być pojedyncze przypadki) nie wyda milionów z umiłowania, czy snobizmu. Takie pieniądze wydaje się by mieć większe pieniądze.