Tytus Flawiusz - ocena

[Jarpen Zigrin]

Jak pisze o nim Krawczuk: "Żył tylko 42 lata panował zaś zaledwie 2 lata i 3 miesiące, nie dokonał wielkich podbojów krain, nie przeprowadził śmiałych reform, nie zraził poddanych okrutnymi zbrodniami politycznymi anie też nie olśnił szczególną wspaniałomyślnością"

Osobiście bardzo lubie tego niedocenionego Cesarza, a według mnie jednego z lepszych, lecz panujących zbyt krótko aby być zaliczanym przez większośc do jednych z najlepszych Cezarów.

Zakochany w Berenice, choć nie wiadomo dlaczego tak mocno i tak jawnie.

Zdobywca Jerozolimy. Zaniechał procesów o obraze majestatu.

Przed śmiercią miał powiedzieć: "Zabiera mi się życie, choć w niczym nie zawiniłem. Niczego nie mam sobie do wyrzucenia. Może tylko jedno..." do dziś nie milkną spekulacje na ten temat. Jedni mówią, że chodziło o to, że współżył z żoną brata, ona sama się tego wyparła inni jeszcze uważają, że chodziło mu, oto że Domincjan będzie jego następcą.

[Anders]

Tytus jest najsłabszym z Cesarzy lat 69 - 180. Każdy z pozostalych miał jakieś dokonania, zasłużył się czymś dla Imperium. A jednak Tytus jest jednym z najlepiej ocenianych cesarzy. To nie przestaje mnie zadziwiać - dlaczego on jest tak pozytywnie przedstawiany, gdy jegio brat - będący co najmniej równie dobrym władcą - jest oceniany tak negatywnie.

Biorąc pod uwagę ogół cesarzy pryncypatu lista moich ulubieńców (doprowadzona do Tytusa właśnie) wygląda tak:

Hadrian

Trajan

Wespazjan

Marek Aureliusz

Oktawian August

Klaudiusz

Tyberiusz

Septymiusz Sewer

Antoninus Pius

Domicjan

Kaligula

Nerwa

Tytus

[nazaa]

Dobrej sławie Tytusa pomogła na pewno przedwczesna śmierć, a także to, że panował bardzo krótko, bo tylko 2 lata. Zakończył wojnę żydowską burząc Jerozolimę; za jego panowania nie odbywały się konfiskaty majątków ani procesy publiczne; po wybuchu Wezuwiusza zajął się pomocą dla ofiar katastrofy - zlecił odbudowę, tym co przeżyli przyznał zapomogi, część z nich otrzymała majątki po zmarłych, którzy nie zostawili spadkobierców; po pożarze Rzymu, porównywalnym z tym za czasów Nerona, Tytus opiekował się pogorzelcami, zajął się odbudową spalonych budynków, świątynie ozdabiał własnymi dziełami sztuki; oddał do użytku mieszkańców termy i zorganizował igrzyska, co było najlepszym sposobem na przypodobanie się ludowi.

Zgadzam się z Andersem (łódzka solidarność :wink:), że Tytus nie miał jakiś szczególnych dokonań i zasług dla Imperium, jednak nie należy oceniać go tylko i wyłącznie tylko na tej płaszczyźnie. Warto wziąć pod uwagę to, że przez sobie współczesnych Tytus był oceniany bardzo dobrze, bo ludziom w jego czasach po porostu dobrze się żyło - nie było (jako tako) wojen, ucisku, ciemiężenia, procesów, w razie nieprzewidzianych katastrof można było liczyć na jego pomoc, Tytus dbał o ich rozrywki, a poza tym nie "wsławił" się żadnymi ekscesami czy skandalami, nie licząc może romansu ze starszą Bereniką, ale ona wszakże opuściła Rzym jak tylko Tytus został cesarzem.

[Don Pedrosso]

Dobrej sławie Tytusa pomogła na pewno przedwczesna śmierć, a także to, że panował bardzo krótko, bo tylko 2 lata. Zakończył wojnę żydowską burząc Jerozolimę; za jego panowania nie odbywały się konfiskaty majątków ani procesy publiczne; po wybuchu Wezuwiusza zajął się pomocą dla ofiar katastrofy - zlecił odbudowę, tym co przeżyli przyznał zapomogi, część z nich otrzymała majątki po zmarłych, którzy nie zostawili spadkobierców; po pożarze Rzymu, porównywalnym z tym za czasów Nerona, Tytus opiekował się pogorzelcami, zajął się odbudową spalonych budynków, świątynie ozdabiał własnymi dziełami sztuki; oddał do użytku mieszkańców termy i zorganizował igrzyska, co było najlepszym sposobem na przypodobanie się ludowi.

Dodałbym jeszcze to, że to właśnie za jego panowania oddano do użytku Koloseum. Kto stanął przed nim, mógł być pewien, że prośba jego zostanie rozpatrzona najżyczliwiej, zgodnie z myślą Tytusa: "Po rozmowie z władcą nikt nie powinien odchodzić zawiedziony". Oceniam go pozytywnie, jednak do najlepszych mu brakuje.

[cosiek]

Gdyby miał okazję po panować choć odrobinę więcej może wykazałby się na szerszym polu. Dwa lata to mało aby go ocenić jako władcę i zarządcę. Na pewno sprawdził się jako dowódca, mam tu na myśli kontynuowaną po ojcu pacyfikację powstania żydowskiego.

Ponadto Tytus bardzo zgodnie współrządził z Senatem, dlatego doczekał się życzliwych opinii rzymskich historyków. Podobno też nie znosił krwi na arenie i nie pozwolił nigdy, by w jego obliczu dobijano rannych gladiatorów.

[Jarpen Zigrin]

A jak to było z jego romansem z Bereniką siostrą Heorda II?

Dodatkowo w jaki sposób tak szybko zdobył popularność ludu i uznanie Senatu?

Pewnego razu, gdy uświadomił sobie, że nikomu nie zrobił przysługi danego dnia miał powiedzieć: Diem perdidi [łac. straciłem dzień].

[nazaa]

A jak to było z jego romansem z Bereniką siostrą Heorda II?

Tytus się zakochał (to się podobno czasem zdarza w przyrodzie ) bez pamięci. Była od niego o 10 lat starsza, poznał ją w 67 roku, kiedy przybył do Palestyny. W 75 przyjechała nawet (wraz z bratem) do Rzymu, jednak pod wpływem nacisków Wespazjana dość szybko wyjechała. Wróciła po jego śmierci, ale Tytus ją oddalił i to bynajmniej nie dlatego, że już mu się znudziła.

Popularność ludu zdobył głównie dzięki trwającej 100 dni imprezie otwarcia Koloseum i odprawieniu nielubianej Bereniki, a senatu - no cóż, był młody, zdolny i mało ekscentryczny

[Jarpen Zigrin]

Dodam, że był na uczcie, na której otrutu Brytanika podobno nawet ledwo, co nie skosztował tej samej potrawy, co i on... inna wersja mówi, że trochę skosztował i przypłacił to chorobą. Brytanik umarł na jego oczach, nigdy o koledze nie zapomniał, np. wystawił mu złoty pomnik.

Jeśli chodzi o Jerozolimę to trudno powiedzieć, źródła mówią sprzecznie, że Tytus chciał spalić Świątynię, a drugie, że nie. Były dwie opcje jedna, że spalić, bo to złamie Źydów, druga, że tak przesławnej Świątyni nie palić, chyba, że ten opór będzie trwał długo. Podobno zdecydował przypadek, jakiś żołnierz rzucił iskrę i Świątynia spłonęła.

Żydzi bronili się w Górnym Mieście jeszcze. Rzymianie jak się tam dostali wyrżnęli mnóstwo ludzi, głównie starców i kobiety, mężczyzn brano do niewoli, podobno było ich blisko 100 tys.

A reakcja w Rzymie hmm... triumfalna : ) Odbył Tytus triumf wraz ze swoim ojcem, a do dziś stoi jego Łuk Triumfalny, co prawda wystawiony po jego śmierci, ale jednak.

To nie przestaje mnie zadziwiać - dlaczego on jest tak pozytywnie przedstawiany, gdy jegio brat - będący co najmniej równie dobrym władcą - jest oceniany tak negatywnie.

A mnie zadziwia brak Nerona w tej liście i najniższa lokata Tytusa.

Tak pozytywna ocena ma swoje powody w zwycięskiej wojnie oraz w szalonej popularności jakiej cieszył się w Rzymie, w końcu czerpał ze skarbca, który zostawił Wespazjan, gdyby żył dłużej mogłoby się to jednak skończyć dla Rzymu katastrofalnie, gdyż Cesarz bawił się, urządzał igrzyska i dużo budował.

[Jarpen Zigrin]

Dodam jeszcze, że Tytus owszem kochał Berenikę była to kobieta mająca 40 lat..., czym była spowodowana ta fascynacja?

Wreszcie, co oznaczają jedne z jego ostatnich słów: "Zabiers mi się życie, choć w niczym niezawiniłem. Niczego nie mam sobie do zarzucenia. Może tylko to jedno..."

Co miał Tytus na myśli?

[TyberiusClaudius]

Hadrian

Trajan

Wespazjan

Marek Aureliusz

Oktawian August

Klaudiusz

Tyberiusz

Septymiusz Sewer

Antoninus Pius

Domicjan

Kaligula

Nerwa

Tytus

Dlaczego Klaudiusz tak nisko? To był jeden z najlepszych cesarzy!

[TyberiusClaudius]

Tytus... no ja bym tu raczej się nad nim nie rozpływał. Panował tylko dwa lata. Więc skąd pewnośc, że w późniejszy latach nie stałby się Tyberiuszem czy Kaligulą?