Furiusz

Coś dla Albinosa w Dedalusie w BUWie jest wydanie dokumentów Kedywu AK z 1944, wydawnictwo UW za 8 zł.

Zabrakło mi odpowiedniego działu ale, że głównie chodzić będzie chyba o literaturę to umieszczam tutaj. Każdy chyba mniej więcej kojarzy czym jest tytułowy steampunk, świat stylizowany na epokę wiktoriańską z niezwykłymi wynalazkami ale opartymi bardziej o mechanikę, parę etc - tak by zgadzało się to z epoką. Za prekursora w sumie można uznać takie osoby jak H.G. Wells, J. Verne etc. Mimo osadzenia w świecie, zdawałoby się nieco przeszłym steampunk to w sumie odłam nurtu SF, zbliżony czasem do cyberpunku (ale w sumie wiele zależy tu od konwencji konkretnego autora). Czasem można spotkać się też z tzw dieselpunk, w którym realia są nieco zmienione na lata 20-30te XX wieku. Najbardziej znane twory z tego nurtu to Maszyna różnicowa B. Sterlinga i W. Gibsona czy Maszyna Lorda Kevina, spośród innych mediów warto wymienić film - Bardzo dziki zachód, Liga niezwykłych dżentelmenów ale i filmy oparte o prozę Wellsa czy Verne. Wśród gier komputerowych warto wymienić Arcanum (jedna z moich ulubionych) jak i Syberia czy Thief: The Dark Project (długo się w nią zagrywałem jak już dorwałem). W Polsce temat chyba mało poruszany, ktoś coś na ten temat kojarzy? Jakieś prace? Zapraszam do dyskusji.

Utyskiwałem trochę niesłusznie - Zadra, Za króla, Ojczyznę i garść złota (choć to bardziej dieselpunk, wszak realia I WŚ), może po prostu kwestia, że bardziej zacząłem szukać.

Martha Wells i jej proza, mimo, że typowe czytadła czuję się urzeczony, zwłaszcza cyklem Upadek Il-rien niby wszystkie elementy dość zgrane ale strasznie podoba mi się przedstawienie zderzenia dwóch odmiennych kultur opisywane z dwóch perspektyw, generalnie opisy obcych społeczności czy kultur w tego typu prozie są mocno uproszczone a tu autorka wysiliła się i chyba nawet poszukała jak takie spotkanie mogło wyglądać z perspektywy antropologicznej.

Mój błąd, założyłem, że zapałki były pierwsze a wcześniej tylko hubka i krzesiwo plus podobne sposoby - skrzywienie archeologiczne - a zatem zapałka ułatwiałaby życie. Rozumiem, że idea zapałek fosforowych przetrwała w bombach z użyciem tego środka, czy oba typy produkowano na masową skalę? Jeśli tak były jakieś restrykcje względem miejsca produkcji np z dala od domów? Biały fosfor nie jest chyba specjalnie stabilny a co dopiero 200 lat temu? Czyli jednak raczej coś na zasadzie iPhone 5, rzeczywistość nie przystaje znów do moich romantycznych imaginacji w sumie racja - Dziewczynka z zapałkami to jakoś te lata.

Może Bruno przegląda uważnie i nawet zauważył, że Twoje tezy są daleko na wyrost formułowane? Ba nie mają wręcz pokrycia w źródłach?

Zjawa i Londyn w ogniu , o ile pierwsza mi się podobała - głównie ze względu na zdjęcia, o tyle miałem wrażenie, ze przesadzono z ilością pecha jaki spotyka głównego herosa. Drugi zas film to typowa amerykańska sieczka w której walczymy za kraj/flage/prezydenta.

Wedle Liwiusza pierwszy foedus to rzymianie zawarli w V wieku aC - Liwiusz, Ab urbe condita, 2.33, trzeba zaakceptować fakt, że sam termin foedus to po prostu specyficzny traktat pokojowy. Foedus to też OGIS 762 z II wieku aC, to co się zmieniło to moim zdaniem to, że Rzym zwyczajnie osłabł ale sama zasada pozostała jasna - osadzano barbarzyńców w strefie nadgranicznej dla zwiększenia jej możliwości militarnych głównie poprzez zapewnienie odpowiedniej ilości osób do rekrutacji. To robiono niemal od początku istnienia imperium, problem jedynie był taki, ze o ile w II wieku AD Rzymianie mogli wymusić siłą posłuszeństwo o tyle w połowie IV musieli zaakceptować faktyczną niezależność osadzonych ludów.

Siedziba główna RKP to Warszawa i mam dziwne przeświadczenie, ze poza tym, ze Teodor mógł w życiu spotkać więcej rodzimowierców niż Ty, to dodatkowo nie odnajduje w jego wypowiedzi tego chamstwa o którym piszesz a sporo racji ma. "Góra" RKP- pan Kazimierz Mazur - zresztą chyba najwyższy stopniem czy Ryszard Zięzio i osoby zaangażowane strukturalnie w przedsięwzięcie pod tytułem RKP są niewątpliwie starsze niż średnia osób określających się mianem pogan. Tyle, że na średnią składasz się m.in. Ty a i trzeba pamięta, że RKP to organizm stosunkowo młody i nieliczny - owa "góra" to np pan R. Wilkowski, którego nam tak polecałeś, który obiektywnie patrząc, w porównaniu z "góra" KEPu jest stosunkowo młody. Mam wrażenie, ze Twoja niechęć do oceny Teodora wynika po części z trafności a po części z neofickiego zapału, warto pamiętać, że rodzimowiercą to jesteś od niedawna. Gregski - niewątpliwie chyba ok 4 tys zarejestrowanych w Polsce.

Ot jacyś epigoni pierwotnej wspólnoty bałtosłowiańskiej bytujący gdzieś na odciętych od świata bagnach Prypeci

Secesjonista polecał pewną pracę, zajrzyj do niej może trochę rozjaśnić o co chodziło.

Jesteś pewien, ze chciał hołd oddać? Raczej nie.

Seslik ma racje - podziału nigdy nie przeprowadzono formalnie, był on dokonany de facto - ot taki dla nas nie do końca zrozumiały twór - jedno państwo z dwoma władcami, dwoma dworami i administracją ale jednak jedno, trochę jak RON.

Ponieważ to była nośna idea, idea która ludzi pociągała, ponieważ Rzym był symbolem idealnego imperium chrześcijańskiego, po to ludzie odwołują się do symboliki. Co to dawało Ottonowi? Nic, to po co miałby coś takiego robić? Dziś mamy dwie Koreę, parę Chin - bo Tajwan nosi oficjalnie nazwę Republiki Chińskiej i nie ma problemu. Euklidesie Było jedno - nigdy nie doszło do formalnego rozdzielenia państwa a władca Rzymu i Konstantynopola wzajem uznawali siebie za współrządzących jednym państwem.

Tytuły związane z odbudową/odnową etc Imperium Romanum cesarze przyjmowali co najmniej od czasów Aureliana i jakoś nie przeszkadzało im, że odnawiali państwo które cały czas istnieje. Jeśli cesarstwo rzymskie będziesz traktował jedynie jako markę, nazwę chronioną prawnie jak Coca-cola to rzeczywiście nie zrozumiesz o co chodziło i jak rozumieli to ówcześni. Imperium rzymskie było ideą do której odwoływali się teoretycy, pisarze etc jeszcze długo po Ottonie. Działało to na zasadzie podobnej jak reformy Sparty w czasach hellenistycznych.

Ja dalej nie rozumiem. Uzywano takiej nazwy? Uzywano. To chyba powinno kończyć dyskusję, musisz zrozumieć, że dla średniowiecznej Europy Imperium Romanum to pewna idea - idea imperium chrześcijańskiego rozważania czy to prawdziwe czy nieprawdziwe Cesarstwo Rzymskie są bez sensu. Taka nazwa była.

Dobra robi się bałagan, nie kontynuujcie tego bo będziemy zmuszeni reagować.

Sesliku nie wiem co to znaczy prawdziwe Cesarstwo Rzymskie ani nie wiem jakie to ma znaczenie.

Otton i zaczynał jako następny władca regnum francorum orientalium i jednak troche z tych ziem było pod panowaniem rzymskim dłużej niż rok. Podobnie jak na zachodzie nie mieszkali tylko Germanie. Tylko co z tego? Głownie dlatego, że na wschodzie w późnym antyku-wczesnym średniowieczu nazwanie kogoś Hellenem oznaczało nazwanie kogoś poganinem - P. Chuvin, Ostatni poganie, Warszawa 2008, s.15. Podobnie było z częścią Germanów zarówno przed edyktem Karakalli jak i po nim. To trochę dziwne, wiesz. Odwołanie się do rzymskości jest oczywiste i łatwo uzasadniane. Rzym to w końcu w dość oczywisty sposób miasto na półwyspie apenińskim, kto włada miastem, jest władcą Romanorum czyż nie? Armia jak najbardziej była Karol Wielki, jak i Otto zresztą, jak najbardziej mieli całkiem spora armię. No cóż jeśli sprawdzisz jak wyglądała aklamacja wojskowa i jakie miała znaczenie przy wyborze cesarza w późnym antyku zrozumiesz w jak dużym stopniu Otton i jego ludzie odwoływali się do tej spuścizny a co do tego czy mieli prawo - a czemu nie? jakoś nie przypominam sobie by w tamtych czasach istniał urząd patentowy a Bizantyjczycy zgłosili w nim prawa zastrzeżone do nazwy Imperium Romanum. Wiesz to nużące - co chcesz udowodnić, że nie mieli prawa do nazwy? Co to znaczy prawo do nazwy? Swoje państwo nazwali tak a nie inaczej, Otton i jego potomkowie tytułowali się cesarzami i odwoływali do idei cesarstwa rzymskiego i tak po prostu było a to czy my się będziemy teraz zastanawiać na ile mieli prawo do używania takiej nazwy bo ziemie nie te i ciągłość nie ta - co to ma za znaczenie? Nie ma ciągłości między I RP a II RP a i tak nazywamy siebie RP.

Masz racje tyle, ze sytuacje dość mocno analogiczne już się zdarzały np Teodorczyk I Wielki. Ennodiusz, Libellus pro synodo 74 nazywa go imperator noster innymi słowy nawet jeśli w kontaktach z Konstantynopolem zachowywał się mniej lub bardziej koncyliacyjni to dla swoich poddanych starał się jak najbardziej być cesarzem rzymskim z pełną oprawa taką jak adventus cesarski i z pełnym zestawem cesarskich virtus. Tak jak i Otto I mógł być bardziej zachowawczy tak już Otto III wprost mówił o renovatio imperium romanorum. Nie potrzebowali do tego żadnej akceptacji ze strony Bizancjum wystarczyła siła i zachowywanie pozorów równej stopy. Aby nie przesadzasz? Jeśli spojrzysz na mapę zasięgu władztwa Ottona I to całkiem sporo z tych ziem należało do Imperium Romanum, przecież Kolonia to stare rzymskie miasto. Podobnie jak i Grecy a z Bizancjum nie masz problemu tak poważnie Rzymianie zatrudniali German w swoim wojsku, znali ich co najmniej od I wieku aC - wojowano z nimi owszem ale nadawano im też obywatelstwo i stopnie w wojsku i administracji cywilnej. Pytanie jest bez sensu tak jakby spytać się po co Piastowie jednoczyli ziemie polskie skoro chwile później podzielili się na dzielnice. Poza tym skąd pewnośc, ze oni chcieli je zniszczyć?

Oficjalnie tak - ja przynajmniej nie znam dokumentu w którym byłby epitet rzymski. Jednak mnie przekonuje myśl wyrażona przez kilku badaczy np C. Erdmann, Das ottonische Reich als Imperium Romanum, "Deutsches Archiv für Geschichte des Mittelalters" 1943, s. 431-441 czy W. Ullman, The Growth of Papal Government in the Middle Ages, Routledge 2010, s. 237 , że określenia jakimi obdarzano Ottona I - imperator i imperator augustus były wystarczająco jasne i zbędnym było dodawanie epitetu Romanorum, choć oczywiście mogę się mylić. Mnie szczególnie przekonuje do tej teorii wspomniany wcześniej Widukind z jego arcy rzymskim pater patriae. Co w tym aż tak dziwnego? Już wcześniej istniały dwa cesarstwa rzymskie i jakoś nikt z tym nie miał problemu. To jednak nie tak - warto zwrócić uwagę, ze jednak Otton i jego następcy mocno zaangażowali się w działania na południu, w Italii i niejako było to pewnym warunkiem aspiracji cesarskich, nie inaczej wszak było i z Karolem Wielkim.

Rzymski, był cesarzem rzymskim a opisujący jego panowanie kronikarze wyraźnie odwoływali się do symboliki rzymskiej - Widukind z Korbei, Res gestae saxonicae sive annalium libri tres, III. 49 pisze o nim, że wojsko okrzykenło go pater patriae i imperator - jasne nawiązanie do cesarstwa rzymskiego. W odniesieniu do bitwy na Lechowym Polu z 955 w różnych nekrologach Rzeszy pojawia się zapis Otto imperator, qui Ungaros prostravit. Widukind wyraźnie nawiązywał do rytuału wybierania cesarza przez wojsko znanego z późnego antyku, choć sama kancelaria Ottona była bardziej wstrzemięźliwa. Cesarzem jest dla Liutpranda, De Ottone, 15. Pojawiał się też jako odnowiciel cesarstwa rzymskiego. Jeśli chodzi o stosunek Bizancjum do Cesarstwa Ottonów to chyba najlepiej zrobisz jeśli przeczytasz Liutpranda, Legatio - autor był posłem wysłanym przez Ottona do Konstantynopola w celu uregulowania stosunków. Bardziej niż pierwszorzędne źródło. Dostępne tutaj choć nie sprawdzałem czy to wybór czy całość.

Ja mam pytanie skąd jest cytat w Twoim pierwszym poście, bo to cytat?

Krótka pamieć - też Ci go polecałem. Po drugie nie mam zamiaru być dla Ciebie wiarygodnym, nic mnie to nie interesuje ale skoro piszesz nie dziw się, ze inni weryfikują to co piszesz.

Dość - następne tego typu wpisy lecą razem z autorami na wakacje - Furiusz