secesjonista

Dzięki za podrzucenie tego fragmentu, choć samą książkę znam. By uściślić pojawiającą się tam informację o cenach, to Skosowski czy Żurawin ustalali stawki zależnie od ich oceny możliwości klientów, rozpiętość była duża od 100 000 do 500 000 zł, w dolarach najczęściej żądano około 1000 $, czy właśnie kilogram złota. Co ciekawe najtańsza była lista palestyńska i z tego powodu traktowana była najbardziej nieufnie, a to właśnie dzięki niej największa liczba osób właśnie mogła się uratować. Wobec osób znanych często rezygnowali z opłaty w zamian za spisanie deklaracji, że tacy to a tacy funkcjonariusze żydowscy uratowali im życie - co zresztą na ogół spotykało się z odmową, podobnych pochwalnych (i zabezpieczających) deklaracji próbowano uzyskać też od innych. W Centralnym Archiwum PZPR znajdowało się takie pismo: "Naszym wybawcom pp. Adamowi Żurawinowi i Lolkowi Skosowskiemu - w dniu wyjazdu do obozu dla internowanych obywateli zagranicznych państw wojujących, składamy w imieniu tysiąca Żydów wyrazy dozgonnej wdzięczności i podzięki: za wysiłek, trud i poświęcenie, za pomoc moralną i materialną, za podtrzymanie ducha w wierze żydowskiej. Ten bezinteresowny i szaleńczo odważny czyn przez nas i pokolenia następne nigdy zapomniany nie będzie, a dzieciom naszym przekazany zostanie. Skromne wasze nazwiska przeszły do szeregów naszych zasłużonych bohaterów narodowych. Mieliście zaszczyt żyć w najstraszniejszej zawierusze świata" /dokument z 4 lipca 1943 r., sygn. 202/XV - 2 t. 4)

To - mit.

B. Obtułowicz Kobieta hiszpańska w dobie kształtowania się społeczeństwa liberalnego A. Corbain Anioł i dziwka: życie intymne po Rewolucji Francuskiej, Forum 2002 nr 36 A. Lisak Miłość, kobieta i małżeństwo w XIX wieku E. Głowacka Rola i miejsce kobiet w edukacji i kulturze polskiej, Rocznik Pedagogiczny 199, t. 21 A. Żarnowska i A. Szwarc Kobieta i małżeństwo. Społeczno-kulturowe aspekty seksualności. Wiek XIX i XX A. Żarnowska i A. Szwarc Kobieta i rewolucja obyczajowa. Społeczno-kulturowe aspekty seksualności. Wiek XIX i XX Prądzyński E., O prawach kobiety Kobieta i kultura. Kobiety wśród twórców kultury intelektualnej i artystycznej w dobie rozbiorów i w niepodległym państwie polskim, pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca Kobieta i świat polityki. Polska na tle porównawczym w XIX i w początkach XX wieku, pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca Kobiety i ich mężowie, pod red. J. Sikorskiej, Warszawa 1996. Kobiety polskie, pod red. E. Koneckiej, Warszawa 1986. Kobiety wczoraj i dziś. Poradniki bibliograficzne, pod red. A. Podkowiak

Łyzio napisał: Według niej prokreacja miała być jedynym celem i swoistym uzasadnieniem związków seksualnych między małżonkami. To chyba jedynie w oficjalnych enuncjacjach, jaka była Wiktoria naprawdę można poznać śledząc jej zakupy w zakresie malarstwa, można by się zdziwić wiedząc jaki był jej ulubiony obraz.... cóż, osobiście na pewno nie była pruderyjna.

Co kolega wybrał to widać z postu... A jakieś umocowanie w teoretykach ustroju? Innymi słowy - kolega FSO jest chyba jedyną osobą twierdzącą, że ZSRR to państwo autorytarne. Ja podałem źródła, może kolega FSO wskaże źródła swej zadziwiającej wiedzy?

Z tych procentów nie wynika co można było kupić, z nich wynika że awans dochodowy wsi wobec miasta nie był, aż tak duży. Póki kolega nie zakwestionuje tych liczb - dalsza dyskusja jest bezzasadna. Ja opieram się na liczbach wyliczonych w okresie PRL-u, a kolega na enigmatycznych opiniach. Poproszę o źródła, autorów i dane liczbowe jakie przedstawiają. Z całym szacunkiem, ale przemyślenia kolegi mają dla mnie mniejszą wagę niż liczby.

Proszę podać ten konkretny przykład książki wydanej pod zmienionym tytułem, a będącą plagiatem. Konkretnie. Konkretnie. zmiana poglądów autora mnie nie interesuje, bo jeśli modyfikuje zawartość swych starych książek to żadną miarą to nie jest plagiat. Kolega pisał o jakichś książkach to proszę o podanie tytułów - chyba że to pustosłowie i chęć wypowiadania się w każdym temacie.

To ja mam szukać materiałów za kolegę? Oj lenistwo... pełno tego w Internecie. poza tym niezależnie czy sprzedano komuś z ręki, czy zwrócono się do urzędu o wycenę - pieniądze trzeba było przekazać odpowiedniemu urzędowi inaczej nici z emigracji do Palestyny za pośrednictwem haavary.

Bruno nie jestem straceńcem bym polemizował z Tobą w kwestii prawnych niuansów. Nie znam się na tym, jedynie wskazałem jak to się toczyło chronologicznie. Może me zdanie o pomyłce było niefortunnie skonstruowane, jedynie chciałem wskazać na pewne przyczynkarskie aspekty w tej sprawie. Obecna procedencja chyba jednak nie ma tu nic do rzeczy... A na to jak lista odzwierciedla siłę danych ośrodków to chyba sam napisałem.

I przyszedł Wiesław i posłał innych w kąt... Ciotka św. Elżbieta św. Jacek (Hiacynt) i Czesław... Ponoć obaj bracia habit otrzymali od św. Dominika Pytanie w ręce nieocenionego Wiesława...

Stacje telewizyjne z 2010 roku pokazujące filmy z PRL nie mieszczą się w ramach tematu.

Ona nie miała nawet na cal zbliżonych poglądów. Prawdą jest, że nie popierała w swej praktyce żadnej ideologii.

Speer sam tworzył kolejne kręgi biurokracji, nie odejmuję mu wpływu na gospodarkę i zwiększenie produkcji, ale jeśli kolega opiera całą swą wiedzę na Wspomnieniach Speera - to raczej nie mamy płaszczyzny dyskusji. Stękania wojskowych wynikały z racji tego, że coraz mocniej byli odsuwani od decyzji gospodarczych - wystarczy prześledzić jak przesuwało się centrum decyzyjne co do poszczególnych zakresów i działów. Innymi słowy wojskowi mogli powiedzieć czego im brakuje, ale raczej trudno było im przeanalizować - dlaczego. Już za Todta coraz słabszą pozycję mieli i gen. Thomas i gen. Leeb, stąd choć bastionem OKW były okręgowe inspekcje zbrojeniowe to Todt zdystansował ich wpływy poprzez stworzenie nowej struktury - czyli pełnomocników okręgowych (Wehrkreisbeauftragter des Reichsministers für Bewaffnung und Munition) w roli których obsadzał głównie ludzi z Urzędu ds. Techniki przy NSDAP. Speer dostaje dostęp do okręgowych inspekcji 17 XI 1942 r. kiedy RüAmt przeszedł w ręce gen. mjr. Kurta Waegera, jak to określił Müller urząd kierowany przez Thomasa stał się dla Speera "sklepem samoobsługowym". /R.D. Müller Alber Speer und die Rüstungspolitik im totalen Krieg w: Das deutsche Reich und der Zweite Weltkrieg, t. 5, red. B.R. Kroener, R.D. Müller/ Na mocy rozkazu Hitlera z 2 IX 1943 r. Speer przejął całość produkcji dla marynarki (Erlass des Führer über die Konzentration der Kriegswirtschaft), rozkazem z 13 I 1944 r. (Neuirdnung des Zentralamtes des Reichsministers für Rüstung und Kriegsproduktion) Speer poprzez Willy'ego Liebela przejął aparat nadzorujący, na początku 1944 roku poza kontrolą Speera była już jedynie produkcja na rzecz Luftwaffe (prócz blach, łożysk kulkowych, broń pokładowa) oraz zakłady SS i produkcja chemiczna (Karl Krauch). Nawet jednak Göring musiał się posunąć w swej sferze wpływów kiedy to za cichym poparciem Milcha utworzono Sztab Mysliwski/Myśliwców (Jägerstab) z dniem 1 III 1944 r., który z czasem przejął dużą część kompetencji zarówno RLM i RmfRuKp. Wraz z rozkazem z 14 VII 1944 r. (Erlass über die Organisation der Rüstungsdienststellen) dottychczasowe uprawnienia władz wojskowych w zakresie nadzorowania inspekcji przejęły komisje i koła, czyli w sumie były podległe urzędom Schiebera i Saura. Zwieńczeniem wszystkiego było utworzenie 1 VIII 1944 r. Sztabu Zbrojeniowego (Rüstungsstab) kierowany nominalnie przez Saura. Wedle jego słów dążył do tego by sposób zarządzania, by to jak podejmowano decyzje, by to kto mógł wypowiadać swoje zdanie był zbliżony jak najbardziej do demokracji, by każdy mógł powiedzieć co myśli o tym czy innym projekcie. Demokracja w Rzeszy? To żart...? Jest jeden problem, wojskowi zostali odsunięci od ośrodków decyzyjnych w ramach gospodarki zbrojeniowej, jedyne co mogli powiedzieć to czego im brakowało, na temat struktury niewiele mieli już do powiedzenia. I małe pytanie do kolegi FSO: Mam takie wrażenie, że porusza się kolega w zaklętym kręgu jednej książki, a to trochę mało...

To słynna sprawa Hotelu Polskiego

Andromeda - to Polska, a ściślej Księstwo Warszawskie , zaś Napoleon kryje się pod Perseuszem, który ją wyzwolił. Przynajmniej taki przyjmowano wydźwięk symboliczny tej tematyki, gdy w 1807 r. Osiński wystawiał scenę liryczną w jednym akcie z muzyką Elsnera pt. Andromeda.

kolega FSO napisał: Kiedyś przeczytałem informację, że cały swój majątek albo musieli sprzedać przed wyjazdem za bardzo niewielkie i śmieszne kwoty, albo musieli go zostawić w Niemczech poza określoną, stosunkowo niewielką ilością gotówki czy bagażu. Czy to prawda czy nie? I tak, i nie. Warunki haavary ustalały trzy strony przedstawiciele die Zionistische Vereinigung für Deutschland, Anglo-Palestine Bank (czyli de facto Agencji Żydowskiej ) reprezentowanego przez Arthura Ruppina i władze gospodarcze Rzeszy. Umowę zawarto w sierpniu 1933 r. Każdy kto chciał wyemigrować do Palestyny musiał zgromadzić odpowiednią sumę pieniędzy (tzw. certyfikat kapitalisty), uchodźcy przed wyjazdem z Niemiec przepisywali swój likwidowany majątek na rzecz urzędu powierniczego, który na podstawie certyfikatu przekazywał im za to określoną sumę w dewizach. Resztę majątku przeznaczano na dofinansowanie eksportu niemieckich towarów do Palestyny. Emigracji po przybyciu otrzymywali częściową kompensatę swojego mienia... oczywiście po uiszczeniu podatku od uchodźców z Rzeszy. Więcej w: Franciszek R. Nicosia The third Reich & the Palestine question Robert Wistrich Der antisemitische Wahn. Von Hitler bis zum Heiligen Krieg gegen Israel Avraham Barkai German Interests in the Haavara-Transfer Agreement 1933-1939, w: "Leo Baeck Institute Year Book" 35, 1990 Werner Feilchenfeld, Dolf Michaelis, Ludwig Pinner Haavara-Transfer nach Palästina und deutscher Einwanderung Juden 1933-1939 Die Judenpolitik des SD 1935 bis 1938. Eine Dokumentation red. Michael Wildt David Kimche The secret Roads. The "Illegal" Migration of a People 1938-1948 Ernst Marcus The German Foreign Office and the Palestine Question in the Period 1933-1939, w: "Yad Vashem Studies" 2, 1958 Edwin Black The Transfer Agreement. The untold Story of the secret Agreement between the Third Reich and jewish Palestine I tu: http://www1.yadvashem.org/about_holocaust/...art1/doc20.html

Jedna kobieta z rodziny, oraz dwóch braci z opolskiej linii Odrowążów...

Początkowo Mussolini popierał zakładanie szkół tego typu, ale z czasem zaczęły się tarcia. Montessori nie mogła i nie chciała się zgodzić na ideologiczne wychowywanie nowych żołnierzy, stąd jej decyzja o przeniesieniu się do Hiszpanii, zrozumiała zresztą w kontekście zamknięcia szkół z jej metodą nauczania i wychowania.

I u nas myślano o propagandzie filmowej, nie z takim rozmachem, z taką błyskotliwością jak Reni, ale zawsze. Już w 1914 r. przy Naczelnym komitecie Narodowym powstała komórka filmowa. Przy sztabie I Brygady Legionów pracował operator Mróz, zaś przy sztabie II Brygady chor. Maksymilian Stransky i Franciszek Zyndram-Mucha, z czasem w 1917 powołano odrębny organ Centralny Urząd Filmowy (CUF) przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Piłsudski doceniał rolę propagandy, choć jak to określił pewien badacz: "ten niezwykle anachroniczny polityk intuicyjnie doceniał nowoczesną propagandę. (...) Była to propaganda prymitywna i obliczona na mało wyrobionego politycznie odbiorcę. Sięgała nie do intelektu a do emocji" /J. Żarnowski Struktura i podłoże społeczne obrazu rządzącego w Polsce w latach 1926-1929, "Najnowsze Dzieje Polski" 1914-1939, t X, 1966 s. 68/ Co prawda w 1928 r. Polska Agencja Telegraficzna otrzymała monopol na wykonywanie zdjęć państwowych uroczystości oficjalnych, zaś w 1935 r. zmonopolizowała również aktualności dźwiękowe to już filmu dokumentalnego nie zdołała i musiała konkurować z produkcjami Wytwórni Doświadczalnej Wiktora Biegańskiego, czy z produkcjami z innych ośrodków (Rodowicz-Nowosielski, Petersile, Babijczuk-Nowsielski, Turbowicz, Bilażewski). Film "Nasza praca na morzu" gdzie obok aspektów gospodarczych pokazywano manewry "Wilka" i "Burzy" miał swą premierę w jednym z najlepszych kin w Warszawie "Stylowy". Bardzo dobre noty uzyskał "Sztandar wolności" z 1935 r. w zrealizowany przez znanego reżysera Ryszarda Ordyńskiego z muzyką Jana Maklakiewicza, a wyprodukowany z inicjatywy Wojskowego Biura Historycznego. Przygotowano też film na potrzeby zagranicy "Poland and Danzing" zrealizowany przez Witolda Bilażewskiego ze zdjęciami Mieczysława Bila i Henryka Vlassaka, z muzyka Karola Lewickiego. Majstersztykiem było pokazanie wizyty Śmigłego-Rydza 29 VI 1936 r. w Nowosielcach na uroczystości ku czci dawnego siedemnastowiecznego wójta Michała Pyrza. Mamy tam chłopów witających solą i chlebem, okrzyki na jego cześć, gdy tymczasem chłopi domagali się powrotu Witosa i demonstrowali swe niezadowolenie z rządów, co było powodem przedwczesnego wyjazdu z Nowosielc Rydza.

W sumie to jednak nie mógłbym dopisać bo nieznana mi jest funkcja opiekuna w strukturach gospodarki III Rzeszy. Co do meritum to o kołach już pisałem, można by oczywiście zaznaczyć, że komisje i koła główne dzieliły się na komisje i koła specjalne: Sonderausschüsse i Soderringe, a te znowu na komisje i koła robocze: Arbeitsausschüsse i Arbeitsringe. Istniały również w ramach kół głównych Arbeitskreise - np. do zapewnienia dostaw metali rzadkich, czy też Arbeitsgruppen reprezentujące działy produkcji końcowej. Stąd np. HA Munition miała dwie komisje specjalne: Sonderausschüss M 1 dla amunicji piechoty małego kalibru oraz Sonderausschüss M 2 dla amunicji większego kalibru. Ta druga dzieliła się na cztery grupy robocze Arbeitgruppen: - ds. łusek - pocisków - zapalników - badań balistycznych Zaś grupa do spraw łusek skupiała dwa koła (Arbeitskreise): - ds. oszczędności materiałów produkcyjnych - ds. prefabrykatów Do tego utworzono urzędy mające koordynować działania komisji i kół na szczeblu centralnym: Urząd Techniczny ds. Produkcji Końcowej (Technisches Amt für Rüstungsendfertigung) - Karl Otton Saur Urząd Zaopatrzenia Przemysłu Zbrojeniowego (Rüstungslieferungsamt) - Walter Schieber, zaś w pierwszej instancji komisje i koła podlegały Wilhelmowi Zangenowi szefowi biura uzbrojenia Grupy Rzeszy Przemysł (Rüstungsbüro RGI). /M. Pesch Struktur und Funktionsweise der Kriegswirtschaft 1942-1945. Die Wirtschaftsorganisation der SS das Amt des Generalbevollmächtigten für den Arbeitseinsatz und das Reichministerium für Bewaffnung und Munition/Reichsministerium für Rüstung und Kriegsproduktion im nationalsozialistischen Herrschaftssystem/ Mamy oczywiście inspektorów zbrojeniowych i okręgowych zwierzchników komisji i kół, ci ostatni pełnili zarazem funkcję pełnomocnika ds. organizacji własnej odpowiedzialności przemysłu (Beuftragter der Selbstverantwortungsorganisation), okręgowych pełnomocników ministra uzbrojenia/amunicji, obwodowych przedstawicieli komisji i kół (Bezirksbeauftragte der Auschüsse und Ringe). Powyżsi wraz z kierownikiem Krajowego Urzędu Gospodarki, kierownikiem Krajowego Urzędu Pracy, doradcą gospodarczym gaulaitera i prezesa Okręgowej Izby Gospodarczej - tworzyli 26 okręgowych komisji zbrojeniowych. System kół i komisji; które tak przenikały się kompetencjami, że niektórzy dyrektorzy zakładów nie byłi w stanie określić komu podlegają; był rozbudowywany właśnie przez... Speera (rozkaz z 29 X 1943 r. Erlass über die Aufgabenverteilung in der Kriegswirtschaft) , o którym kolega FSO napisał: Rzesza za Speera, zreorganizowała ową gospodarkę, racjonalizując produkcję jak sądzę wyłącznie na podstawie jego wspomnień.

kolega FSO czegoś nie rozumie, nie ma potrzeby sprawdzać siły nabywczej pieniądza i porównywać. Wystarczy spojrzeć jak procentowo zmienił się dystans pomiędzy zarobkami ludności wiejskiej i miejskiej, i będziemy mieli - na ile mieszkańcy wsi w tym zakresie uzyskali awans finansowy - i tyle.

Byłoby dziwne gdyby podzielała poglądy Mussoliniego skoro tenże nakazał pozamykać jej szkoły w 1934 roku. E. M Standing Maria Montessori : her life and work R. Kramer Maria Montessori : a biography A. Scocchera Maria Montessori: una biografia intellettuale

i Zdaje mi się, że mogło nastąpiło tu pomylenie pojęć. To nie było mianowanie, a jedynie nadanie charakteru drugiej osoby w państwie. W każdym kraju istnieją listy kolejności etykietalnej. W Polsce pracowano nad taką listą (wielokrotnie zmienianą) początkowo pod nazwą "lista starszeństwa" i należało to do zadań Biura Usprawnień i Administracji w Prezydium RM, z oczywistych względów istotny głos w tej sprawie miał Protokół Dyplomatyczny MSZ. Lista prócz kolejności etykietalnej ukazywała układ sił w obrębie władzy. Lista starszeństwa istniejąca w 1935 r. składała się z dwóch części A i B, pierwsza określała jakościowo wyższe "starszeństwo nadrzędne", druga część właściwą listę starszeństwa. A Prezydent Rzeczypospolitej Kardynałowie B Prezes Rady Ministrów Marszałek Senatu Główny Inspektor Sił Zbrojnych Marszałek Sejmu Ministrowie itd. Na tym projekcie ołówkiem naniesiono poprawkę przesuwając GISZ na czwarte miejsce. Słowo Kardynałowie było wpisane z boku. 23 XII 1935 projekt został przesłany przez podsekretarza stanu w Prezydium RM Wacława Grzybowskiego do poszczególnych ministerstw z prośbą o uwagi. 28 XII 1935 r. dyrektor Protokołu Karol Romer donosił w piśmie przewodnim do Prezydium RM: "Co się tyczy czterech najwyższych dygnitarzy, to Pan minister (tj. Józef Beck) po zreferowaniu mu przeze mnie, iż w programie noworocznego przyjęcia u Pana Prezydenta Rzeczypospolitej ustalona została załączona kolejność starszeństwa, nie zgłosił żadnych zastrzeżeń" W tej zmodyfikowanej liście GISZ znajdował się na drugiej pozycji, na projekcie widniała odręczna notatka: "Starszeństwo ustalone przez Pana Prezydenta RP 3 stycznia 1936" Po wydaniu słynnego okólnika lista przechodziła kolejne zmiany i konsultacje. Nowy "Projekt starszeństwa najwyższych dygnitarzy państwowych na terenie Warszawy" zawierał istotną zmianę, gdyż zamiast GISZ wpisano Marszałek Edward Śmigły-Rydz i wpisany został tuż po Prezydencie w grupie A a przed Kardynałami. Kolejny projekt nosił już miano "Kolejność etykietowania" i nie zawierał podziału na części A i B: Prezydent Rzeczypospolitej Marszałek Polski ----------------- Prezes Rady Ministrów Marszałek Senatu Marszałek Sejmu Ministrowie itd. Na tej liście duchowni zostali dopisani ołówkiem: Kardynałowie na wysokości przerywanej linii (po Marszałku Polski), zaś Arcybiskupi Metropolici po Prezesie Najwyższej Izby Kontroli. Nad listą wciąż pracowano o czym świadczą niektóre pisma, dyrektor BUiA Prezydium Rady Ministrów Hübner 8 V 1937 r. wysyła pismo do wszystkich ministerstw celem nadsyłania uwag co do listy, zaznacza zarazem: " załączony projekt nie uwzględnia na razie reprezentantów hierarchii kościelnej, ani samorządu i oczekuje w tej mierze odpowiednich wniosków". Kierownik Referatu Orderowego w Protokole Dyplomatycznym Władysław Doria Dernałowicz sformułował uwagi: "Co do przedstawicieli hierarchii kościelnej - to pozostawiając decydujący głos Prezydium Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego - MSZ jest zdania, że Kardynałowie winni hierarchicznie zająć miejsce po Marszałku przed Prezesem Rady Ministrów, Arcybiskupi Metropolici po Pierwszym Prezesie Trybunału Administracyjnego, natomiast Arcybiskupi i Biskupi - po wiceprezesach Najwyższej Izby Kontroli, a przed Prezesem Prokuratorii Generalnej" Hieronim Kieniewicz z Prezydium RM w odręcznym liście do szefa Protokołu Dyplomatycznego MSZ przesyła kolejny projekt: Prezydent Rzeczypospolitej Marszałek Polski ----------------- Prezes Rady Ministrów Marszałek Senatu Marszałek Sejmu Ministrowie Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego Prezes Najwyższej Izby Kontroli itd. W tymże projekcie hierarchię kościelną dopisano ołówkiem (Kardynałów - po Marszałku, Arcybiskupów Metropolitów - po prezesie NIK) ze znakami zapytania. Tenże sam Kieniewicz 10 I 1939 r. przedstawia kolejny projekt: "Do przepisów wprowadziliśmy kilka tylko drobnych uzupełnień, natomiast kolejność etykietalna zawiera nowy ważny szczegół, mianowicie wysunięcie - na żądanie wojska - inspektorów armii i łącznie z nimi nie tylko szefa Sztabu Głównego, lecz i generałów do prac przed wicemarszałków Sejmu i Senatu" Wrzesień 1939 roku przerwał te prace...

Jednym z problemów nękających gospodarkę były ostre zakręty jakim ją poddawał Hitler poprzez częste i nagłe modyfikacje programów priorytetowych. Efektem tego był to, że przemysł zbrojeniowy bądź to nie nadążał za zmianami, bądź też pozostawiał wiele projektów w trakcie realizacji. Badając wydolność gospodarki Rzeszy wiele osób skupia się na liczbach określających ilość samolotów, czołgów wyprodukowanych i dostępnych dla armii, tymczasem pomija się zdarzenia, które powodowały, że w magazynach zalegał sprzęt, który z całkiem błahych powodów nie mógł trafić na front. Teoretycznie Hitler reagował poprzez swe programy zbrojeniowe na zapotrzebowanie w związku ze zmieniającą się sytuacją na froncie, czy to z otwarciem nowych działań wojennych. Nie uwzględniał jednak w swych decyzjach faktu, że gospodarka zbrojeniowa była zorganizowana pod kątem blitzkriegu. Dodatkowym problemem stawało się wąskie gardło priorytetów przyznawanych w rozdziale środków i surowców. Ciągłe zmiany programów powodowały, że dany zakład wypadał z listy a w jego magazynach zalegał sprzęt do którego zabrakło jednego czy dwu elementów. Lewicki odnotowuje: ”Zdarzało się np. wstrzymywanie wysyłek gotowej amunicji artyleryjskiej na front, ponieważ fabryka opakowań spadła z listy priorytetowej i nie otrzymawszy deficytowego drewna, nie dostarczyła skrzynek amunicyjnych. Zdarzało się wstrzymywania dostaw samochodów ciężarowych, ponieważ fabryka elektrycznych instalacji samochodowych nie otrzymała zaopatrzenia w niezbędne materiały i wstrzymała dostawy prądnic” /B. Lewicki Organizacja gospodarki głównych krajów.... s. 228-229/ Jak decyzje führera potrafiły przeorientować priorytety gospodarki widać śledząc chronologię zmian w programach i celach głównych dla gospodarki: • 7 IX 1939 Hitler przekazuje pierwsze wskazówki co do potrzeb wojennych (Dringlichkeitsrangordnung): - produkcja amunicji i broni i sprzętu najbardziej narażonych na zużycie - program bombowca junkers Ju-88 - rozbudowa infrastruktury w zakresie produkcji amunicji i materiałów wybuchowych - przestawienie się na materiały zastępcze w celu zaoszczędzenia paliw - rozbudowa infrastruktury do produkcji paliw - rozwój taboru kolejowego - rozbudowa bazy produkcyjnej buny - prace przy wale zachodnim - rozwój budownictwa w zakresie obrony przeciwlotniczej • Pierwsza modyfikacja następuje już 4 X 1939 r. z nową listą priorytetów: - kontynuowanie produkcji broni, amunicji i wyposażenia jednostek szybkich - realizacja U-Boots-Programm - kontynuacja Ju 88-Programm oraz produkcja dział przeciwlotniczych – Flak-Programm • Już 10 X 1939 następuje kolejna modyfikacja: - przyznano bezwzględny priorytet sanacji pojazdów • Na prośbę WirüAmt Göring 11 X 1939 r. ustanawia priorytety w zakresie robót budowlanych: - U-Boots-Programmm i Ju 88-Programm - ośrodek w Pennemünde - budownictwo na potrzeby Urzędu Uzbrojenia Wojsk Lądowych w zakresie produkcji materiałów wybuchowych - budownictwo na potrzeby Luftwaffe - budowa portów dla Kriegsmarine - budownictwo w zakresie planu czteroletniego - budownictwo w zakresie potrzeb RWHG • W połowie listopada 1939 r. Hitler wyznacza priorytet dla: - produkcji min i amunicji • 7 VI 1940 r. nowe wytyczne na życzenie Hitlera przygotował szef OKW Keitel: - w związku z planowaną redukcją liczby dywizji o 40 (do 120) kontyngent stali w znaczącej mierze miał zostać przesunięty na potrzeby Luftwaffe i Kriegsmarine • 9 VII 1940 r. Hitler postanawia: - pełne wykonanie zbrojeń dla Kriegsmarine - kontynuacja dozbrajania wojsk lądowych ze szczególnym uwzględnieniem broni pancernej • Na początku sierpnia 1940 r. Hitler wykonuje gwałtowną woltę: - 2 VIII 1940 r. informuje gen. G. Thomasa, że wojska lądowe mają do 1941 roku osiągnąć liczebność 180 dywizji, na co 17 VIII 1940 r. Keitel zażądał opracowania odpowiedniej konwersji przemysłu zbrojeniowego • Na mocy Rüstungsprogramm-B z 28 IX 1940 r. Hitler zażądał: • - wystawienia do 1 V 1941 r. już 200 dywizji przy jednoczesnym podtrzymywaniu programów dla Luftwaffe i marynarki wojennej, czyli: • - poszerzony U-Boot-Programm • - Beschaffungsprogramm 18 dla lotnictwa • 3 XII 1940 szef sztabu OKW Jodl poświadcza odpowiednią hierarchię: - na pierwszym miejscu wszystko to co służy oblężeniu: łodzie podwodne, torpedy, miny, lekka flota wojenna, bombowce - na drugim miejscu obrona przeciwlotnicza: myśliwce, reflektory, działa, sprzęt nawigacyjny i łącznościowy, amunicja - na trzecim: ciężka flota, samoloty zwiadowcze i potrzeby wojsk lądowych • 20 VI 1941 r. Hitler postanawia: - natychmiast ograniczyć produkcję dla wojsk lądowych - wszystkie środki przesunięto w kierunku potrzeb Luftwaffe /G. Thomas Geschichte der deutschen Wehr- und Rüstungswirtschaft (1918-1943/1945) red. W. Birkenfeld/

Nie, to jest jedynie zestawienie tabelaryczne raportujące ilość wyprodukowanych sztuk w Banhüte w Dąbrowie Górniczej, plus kryptonim - to wszystko co mam. O ile przy niektórych produktach jest objaśnienie do czego produkowano dany element (Löwe b - wieża do Panther) czy produkt (np. SC 50 JC - Freya, SD 500 A Stg. - Diana, Kriegs Auftr SS 4924-0473-9304/42 H - pocisk kal. 21 cm DOK Sprgr.) to tu jest tylko to co podałem.