secesjonista

Nie, właśnie, jak pisałem wcześniej - chodzi o Stanisława. W październiku 1618 roku, już pod Moskwą, w Tuczynie, Ossoliński naocznie przekonał się o uczuciu, jakim Władysław darzył Kazanowskiego. Faworyt – pisze Kubala – zachorował śmiertelnie i zwątpiwszy o życiu, polecił na swe miejsce brata swojego Adama, którego królewicz dotąd jak diabła nienawidził i przyjąć żadną miarą nie chciał. Królewicz przyjaciela swego w czasie tej plugawej choroby sam pilnował, po całych dniach i nocach przy nim siedział w nieznośnym fetorze, za zdrowie jego do Loretu wota posyłał i w szarej sukni zarówno z nim samym chodził. Patrząc na tę serdeczną miłość, której dotychczas w zaślepieniu swoim nie dostrzegł, spuścił Jerzy trochę ze swoich ambitnych planów, jak się sam naiwnie wyraża: „Jam też w tej chorobie, chcąc zwyciężyć serce tego głupiego człowieka i niezmyśloną chęć do jego przyjaźni okazać, jakem jeno mógł i umiał, usługiwał i wygadzał, co on wówczas wdzięcznie przyjmował. Ale nie długo była, po staremu i pańska łaska, i kochankowa przyjaźń”.

Tak, a czemu miałoby ich nie być (?) z tym że przynajmniej w większych miastach na pewno były rejestrowane i miały odpowiednie numery. Zaś w krajach wcielonych trzeba było mieć na nie zezwolenie i miały na ramie namalowane dwa białe pasy.

Czy rzeczywiście była to konfrontacja pragmatyków z romantykami? Moim zdaniem nie, wreszcie de Wet przystąpił do powstania w zasadzie z powodów osobistej tragedii, a nie należy zapominać, że zarówno Smuts, czy Botha stanowili dawniej rdzeń bittereinders. Pomimo różnic w ich szeregach, to przecież trudno postawić ich obok takich przedstawicieli hensopersjak P.J. Cronje, S.P. Grobler, J. van Rensburg, czy wreszcie N.J. Breytenbach. O środowisku National Scouts już nie wspomnę. De la Rey, Botha i Smuts dobrze wiedzieli czemu w styczniu 1903 r. odmówić uczestnictwa w Radzie Ustawodawczej Transwalu. /W.K. Hancok, J. van der Poel "Selections from the Smuts Papers" t. II/ O ile "generałowie" nie osiągnęli wielu zakładanych celów politycznych od razu; to w dłuższej perspektywie; to oni właśnie już od lat 1902-1907 odegrali najistotniejszą rolę w kształtowaniu się świadomości politycznej Burów, powstanie burskie scementowało jeszcze ten sposób współokreślenia własnego etnosu. Gdyby przyjąć nawet podział podany przez Bruno Wątpliwego, to mimo wszystko nie wygrali pragmatycy. W 1948 r. na przeszło 40 lat osiągnęli władzę oponenci Bothy z 1914 r., kiedy to z SANP odeszli ludzie Hertzoga zakładając Nasionale Partie ze swym programem chrześcijańsko-narodowym. /I. Hexham "The Iron of Apartheid"/ Czy rzeczywiście w okresie powstania istotniejsi politycy formułowali postulaty pełnej niepodległości?

A ja kolekcjonuję obrazy, napisy, czy piktogramy pojawiające się na ścianach i chodnikach. Kolekcjonuję również rzeczy, które mnie ominęły w życiu i sprawy, które z wielką starannością zaniedbam... obie listy wciąż się wydłużają.

Jarpenie, raczej miałem na myśli, że dajesz zaczyn ciekawej dyskusji... by potem ustrzelić nas - amatorów konkretną argumentacją, ale do rzeczy... odcyfrowanie wspomnianego pisma niewiele wnosi, ale skoro prosisz: "Rada Ministrów dnia 14 maja 1926 w Belwederze... Rada Ministrów uchwala zwrócić się do Pana Prezydenta Rzeczypospolitej o udzielenie zezwolenia na wprowadzenie stanu wyjątkowego, analogicznie do uchwały z dnia 11 maja 1926, którą wprowadzono stan wyjątkowy w mieście Warszawa, województwie (...), na całym terytorium Rzeczypospolitej dotychczas stanem (:tu nieczytelne) nieobjętym w każdym województwie oddzielnie" Dalej jest, że Minister Spraw Wewnętrznych będzie upoważniony do wydawania zarządzeń, a wojewodowie będą je praktycznie wprowadzać w życie.

Wydaje się, że dekret dotyczył wyłącznie zrzeszeń wolnomularskich, co prawda można by mieć wątpliwości patrząc na brzmienie Art. 3 ust. 2 Tym samym karom podlega, kto bierze udział w związku, posiadającym nieujawnioną organizację hierarchiczną lub odbierającym od swoich uczestników przyrzeczenie bezwzględnej tajemnicy lub bezwzględnego posłuszeństwa, albo też działalność takiego związku popiera. Jednakże praktycznie tylko loże masońskie kwalifikowały się pod taką charakterystykę.

Mnie się zdaje, że nie, skąd takie przypuszczenie? Czytałeś Jarpenie* rozporządzenie w pierwszym z linków jakie podałem? Uchwała plus zgoda Prezydenta (bądź Marszałka ) tak przynajmniej wynika z procedur jakie są prezentowane w linkowanych dokumentach. W rozp. z 12 V 1926 r. zapisano wyraźnie: "Rada Ministrów za zezwoleniem Prezydenta Rzeczypospolitej zarządza..." Jak widać by wprowadzić ograniczenia na pewnym tylko terytorium RP też trzeba było mieć placet prezydenta. Szerzej o zawiłościach i aspektach prawnych pisze L. Mażewski w "Stany nadzwyczajne w Polsce w latach 1918-1989. Szkic ustrojowo polityczny", zaś baza źródłowa jest u P.K. Marszalek "Polskie prawo stanów szczególnych 1918-1939". *Mam nieodparte wrażenie, że Jarpen wciąga nas tutaj w jakąś dyskusję, której cel już zna. Nie chcę mi się wierzyć by nasz kolega nie znał aspektów prawnych co do ówczesnych okoliczności.

To warto nadmienić, że dorożki miały taksometry (co często przeoczone bywa w filmach z okresu okupacji); zresztą to pomysł jeszcze z II RP; taksa w roku 1943 - 1,70 zł za 1 km. Z ciekawostek wypada wspomnieć o karecie (mogącej zabrać 10 osób), a kursującej z "Pętli" przy placu Zbawiciela. A oto co odnotowała Zofia Nałkowska w dniu 23 XI 1939: "Ludzie jeżdżą najdziwniej, tramwaje bowiem są rzadkością. Widać furmanki, wózki, platformy, na których ustawiają krzesła rzędami. Przystaje to w miejscach dawnych przystanków tramwajowych, gdzie ludzie czekają i tłoczą się do czegokolwiek. Widziałam młodą damę jadącą na platformie do wożenia ciastek, pchaną przez rowerzystę z tyłu". /fragment za stroną www.dokument.com.pl/ Poza znanym powszechnie holcgazem jako paliwem, w 1941 r. Niemcy na ulicach Warszawy testowali taksówki elektryczne - jednakże bez powodzenia.

W tym wątku są informacje tyczące się Drezna (post nr 74) i terenów Śląska (post nr 71): https://forum.historia.org.pl/topic/751-drezno-czy-bylo-potrzebne/page__st__60

Analiza tytułów w obu krajach może nas jedynie doprowadzić do wniosku, że zarówno w warstwie językowej, jak i tego do jakich wartości, czy resentymentów się odnoszono, występuje zasadnicza różnica - co sprzeczne jest z wcześniejszą tezą kolegi FSO. I takie małe pytanie: czy do Stalina pisały kobiety, chcące być matkami jego dziecka?

Oczywiście, że mogło - tylko mało kto w swej przyjaźni posuwał się do rezerwowania miejsca w swej sypialni dla swego przyjaciela. No i jest jeszcze kontekst śmierci Kazanowskiego, kiedy to próbował wymóc na Władysławie by ten zajął się jego przyjacielem...

Jeśli chce Ci się tracić wzrok, to proszę: http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=33342&showContent=true Na końcu gazety obszerny rozkład jazdy... tak od strony 23.

Czyli kolega FSO udowodnił, że kolega Łaszcz nie miał racji...

Oczywiście, że pokpili, pomimo podnoszonych głosów już w 1939 r. o konieczności zmiany umundurowania dostosowanego również do innych warunków niż tych panujących na zachodzie. Instrukcje jeszcze z 1940 r. przewidywały, że w marszu nie nosi się płaszczy.

Podstawy były nikłe, bo de facto określono szczegóły dopiero w rozporządzeniach prezydenta RP z 16 stycznia 1928 r. o stanie wojennym i z 16 marca 1928 r. o stanie wyjątkowym, wcześniej opierano się na dekretach, oraz czymś takim: http://isip.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19260460281 http://isip.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19221101010 http://isip.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19190010079 http://isip.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19260540320

Ponoć tak - stan wyjątkowy z 14 V 1926 r. objął Warszawę, województwo warszawskie i wileńskie, powiaty: siedleckie i łukowskie (w województwie lubelskim). A tu ciekawostka: http://dziedzictwo.polska.pl/katalog/skarb,Prosba_Rady_Ministrow_o_zezwolenie_na_wprowadzenie_stanu_wyjatkowego_podczas_przewrotu_majowego_z_dnia_14_V_1926_roku,gid,116246,cid,2344.htm

Tak na marginesie to nie jest książka.

Kontynuując ożywioną dyskusję w tak zacnym gronie, na specyfikę kolonializmu à la Allemagne, a więc i stosunku do tubylców mogła mieć polityka kadrowa urzędników kolonialnych. W rozwoju niemieckiego kolonializmu K. Hausen wyróżnił kilka etapów: a) do 1890 r. kiedy to kolonie w zasadzie pozostawały w prywatnych rękach i spółek handlowych, z realną władzą ograniczoną na ogół do wybrzeży b) lata 90-te kiedy następował militarny podbój interioru c) 1900-1905 ekstensywna eksploatacja, której pokłosiem była fala tzw. wielkich powstań d) okres tzw. nowej polityki kolonialnej od roku 1906 r., kiedy zracjonalizowano swe podejście i zwiększono zakres uwzględniania interesów ludności tubylczej. /K. Hausen "Deutsche Kolonialherrschaft in Afrika. Wirtschaftsinteressen und Kolonialverwaltung in Kamerun vor 1914"/ Zmianom w systemie zarządzania koloniami, towarzyszyły zmiany w tytulaturze od "komisarz Rzeszy", w połowie lat 90-tych - Landeshauptmann, aż do gubernatora. Podobnie następowały zmiany w organizacji w metropolii. Do 1890 w Auswärtiges Amt nie było żadnego wydzielonego wydziału zajmującego się koloniami, potem powstał Kolonialabteilung na czele którego stał Kolonialdirigent (a później Kolonialdirektor). W 1907 r. powołano oddzielny Reichskolonialamt z kierującym nim Staatssekretär. /A. Zimmermann "Geschichte der deutschen Kolonialpolitik" -szerzej: J.E. Schrecker "Imerialism and Chinese Nationalism. Germany in Shantung"/ Z racji przyporządkowania do Urzędu Spraw Zagranicznych pole rekrutacji kadry kolonialnej z reguły ograniczało się do oficerów (na marginesie warto wspomnieć, że kolonia chińska Kiauczou de facto pozostawała zawsze w administracji marynarki) i administracji krajów niemieckich. Drugim źródłem rekrutacji były służby dyplomatyczne. Co najistotniejsze dla praktyki sprawowania władzy w koloniach, dopiero w początkach XX wieku, szerzej zaczęto stosować regułę by stanowiska gubernatorów obejmowali urzędnicy, którzy wcześniej sprawdzili się w koloniach na niższych stanowiskach, do wyjątków należy np. osoba Jesco von Puttkamera, atoli jest to postać nader niechlubna. Nie dziwi więc, że większość urzędników miała szlacheckie pochodzenie, co bez wątpienia nie pozostawało bez wpływu na miejscowe stosunki z rodzimymi ludami. /A. Knoll "Togo under Imperial Germany 1884-1914", D. Bald "Deutsch-Ostafrika 1900-1914"/ Jakie stosunki mogły panować pod władzą tego typu osób (do połowy lat 80-tych) jak Karl Peters, Emin Pasza, czy urzędnicy Deutsch-Ostafrikanische Gesellschaft (DOAG) łatwo się domyślić. Ich spojrzenie na Afrykę to z jednej strony awanturnicza przygoda, z drugiej handlowa eksploatacja. W okresie sprawowania władzy przez tego typu grupy nie istniała jakakolwiek myśl o próbie współpracy z tubylcami. /F.F. Müller "Deutschland-Zanzibar-Ostafrika", C. Peters "Wie Deutsch-Ostafrika entstand"/ Nasuwa się pytanie czy po okresie pierwotnej eksploracji w stylu awanturniczym, kiedy szerszą władzę zaczęli przejmować oficerowie-urzędnicy nastąpiła jakościowa zmiana w podejściu do kolonii, i statusu tubylców? Czy o zasadniczej zmianie można mówić dopiero od okresu działalności majora Theodora Leutweina (1894 r. - Landeshauptmann, a od 1898 do 1905 r. gubernator)w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej? /G. Sudholt "Die deutsche Eingeborenenpolitik in Süwestafrika", T. Leutwein "Elf Jahre Gouvereur in Deutsch-Südwestafrika"/

Warto dodać, że dopiero 16 X 1941 powstała instrukcja "Specyfika marszu i walk w warunkach zimowych" - na bazie doświadczeń wojny radziecko-fińskiej, zaś w sierpniu 1942 r. na bazie własnych doświadczeń wydano "Poradnik prowadzenia wojny zimowej", którego skrócone wersje z września i listopada 1942 r. stały się obowiązkową lekturą dla dowódców, podoficerów i kursantów. Co ciekawe wcześniej, twierdzono że nie ma specjalnej taktyki walk zimowych, a zarazem twierdzono, że 30 cm pokrywa śniegu utrudnia działanie piechocie i artylerii, zaś 50 cm w zasadzie uniemożliwia działania wszystkich wojsk. Nawet wprowadzenie nowego umundurowania na przełomie październik/listopad 1942 r. nie przyniosło wszystkim oczekiwanych korzyści, zawiodły służby tyłowe. Na początku listopada na stacjach utknęły wagony z nowym umundurowaniem: 153 na stacji Jasinowataja 17 w Charkowie 41 w Kijowie 19 we Lwowie ... przeznaczone dla 6 Armii pod Stalingradem.

Może coś wiedzą poniżsi autorzy: R.A. Barney "Education and the Novel in Eighteenth-Century England" J.H. Plumb "England in the Eighteenth Century" Hilde de Ridder-Symoens, ed, "Universities in Early Modern Europe (1500–1800)" Ch, Christophe “Patterns.”A History of the University in Europe" tom. III: Universities In the Nineteenth and Early Twentieth Centuries G. Leff, Gordon. Leff “The Trivium and the Three Philosophies” W. Rudy, Willis "The Universities of Europe, 1100-1914" W. Rüegg ”A History of the University in Europe" W.H. Brouford "Germany in the eighteenth century: the social background of the literary revival"

100 to zaprawdę zbyt mała liczba... poza tym w pewnych kręgach kulturowych są książki ważne, co z innej perspektywy takimi nie muszą być. Starając się w miarę ograniczyć do wskazanego nurtu to ad hoc mogę wymienić: 1.* Jamesa Joyce Ulisses 2. Franz Kafka Proces 3. Isaac B. Singer Sztukmistrz z Lublina 4. William Wharton Ptasiek 6. James Clavell Król szczurów 7. Ray Bradbury, 451° Fahrenheita 8. John Milton Raj utracony 9. Aleksander Sołżenicyn Oddział chorych na raka 10. James Jones Stąd do wieczności 11. Gabriel Garcia Marquez Sto lat samotności 12. Bruno Schultz - Sklepy cynamonowe 13. Jerzy Krzysztoń, Obłęd 14. Kurt Vonnegut Rzeźnia numer pięć, czyli Krucjata dziecięca, czyli Obowiązkowy taniec ze śmiercią 15. Hermanna Hesse Wilk stepowy 16. Alfred Jarry Ubu Król czyli Polacy 17. Yukio Mishima Płodne morze 18. Anthony Burgess Mechaniczna pomarańcza 19. Jean Genet Dziennik złodzieja 20. Albert Camus Mit Syzyfa 21. Albert Camus Obcy 22. Rainer Maria Rilke - poezje 23. Arthur Rimbaud Statek pijany 24. John Steinbeck Grona Gniewu 25. Jerome K. Jerome Trzech panów w łódce nie licząc psa 26. Dante Alighieri Boska Komedia 27. Annie Proulx Kroniki portowe 28. Vladimir Nabokov Lolita 29. Neil Gaiman Amerykańscy bogowie 30. Zbigniew Herbert - poezje 31. Emil Zegadłowicz Zmory 32. Ralph Ellison Niewidzialny Człowiek 33. Stanisław Lem - sycko 34. Władysław Reymont Ziemia obiecana 35. Leopold Tyrmand Zły 36. Tomasz Mann Czarodziejska góra 37. Rafał Wojaczek - poezje 38. Ken Kesey Lot nad kukułczym gniazdem 39. Waldemar Łysiak Asfaltowy salon 40. Witold Gombrowicz Trans-atlantyk 41. Stephen King Lśnienie 42. Virginia Woolf Do latarni morskiej 43. Miguel de Cervantes Don Kichot 44. Fiodor Dostojewski Bracia Karamazow 45. Charles Baudelaire Kwiaty zła 46. Joseph Heller Paragraf 22 47. Wiliam Faulkner Absalomie, Absalomie 48. Dante Alighieri Boska Komedia 49. Ryszard Kapuściński Heban 50. Herman Melville Moby Dick 51. Charles Dickens Klub Pickwicka 52. Thomas Pynchon Tęcza grawitacji 53. Emile Zola Germinal 54. Geoffrey Chaucer Opowieści kanterberyjskie 55. Samuel Beckett Czekając na Godota 56. Iwan Gonczarow Obłomow 57. Halina Poświatowska - poezje 58. Michaił Bułhakow Mistrz i Małgorzata 59. Dashiell Hammett Sokół maltański 60. Kazuo Ishiguro Okruchy dnia 61. Orhan Pamuk Śnieg 62. Gustave Flaubert Pani Bovary 63. Gabriel Garcia Marquez Sto lat samotności 64. Stanisław Przybyszewski Dzieci Szatana 65. Julio Cortázar Gra w klasy 66. John Fowles Mag 67. John Steinbeck Grona Gniewu 68. August Strindberg Syn służącej 69. Hans Kirst Fabryka oficerów 70. Guya de Maupassant Baryłeczka 71. William Golding Władca much 72. Fiodor Dostojewski Biesy 73. Yasunari Kawabata Tysiąc żurawi 74. Aldous Huxley Nowy, wspaniały świat 75. Marek Hłasko Drugie zabicie psa 76. Franz Kafka Listy do Felicji 77. Margaret Atwood Opowieść podręcznej 78. Jack Kerouac W drodze 79. Halina Poświatowska - poezje 80. John Steinbeck Myszy i ludzie 81. Jorge Luis Borges Alef 82. Joseph Conrad Jądro Ciemności 83. Günter Grass Blaszany bębenek 84. William Shakespeare - syćko 85. Wiliam Faulkner Dzikie palmy 86. Truman Capote Z zimną krwią 87. Bertolt Brecht Matka Courage i jej dzieci 88. Marcel Proust W poszukiwaniu straconego czasu 89. Joseph Conrad Jądro Ciemności 90. John Updike Uciekaj, Króliku 91. Henryk Ibsen Dzika kaczka 92. Milan Kundera Nieznośna lekkość bytu 93. Henry Miller Zwrotnik Raka 94. Sylvia Plath - poezje 95. Wiktora Hugo Nędznicy 96. Jaroslav Hašek Przygody dobrego wojaka Szwejka 97. Oscar Wilde Portret Doriana Gray'a 98. Ireneusz Iredyński Ukryty w słońcu 99. Bohumil Hrabal Czuły barbarzyńca ... ... * Kolejność na liście nie odzwierciedla hierarchii.

Może to będzie pomocne: http://www.hist.uni.wroc.pl/pdf/paluchowski/bibliografia.pdf

Chodzi o sztab, nie zauważyłeś kontekstu wypowiedzi Wolfie, noo... chyba, że udowodnisz, że większość z tych "dowódców grup leśnych względnie dowódców okręgów i obwodów GL, która pochodziła w większości z ubogich rodzin chłopskich i robotniczych" - miała możliwość wyjazdu do ZSRR by zapoznać się z warunkami panującymi w tym kraju. Proszę czytać mnie uważniej.

Ja mam jedno pytanie do autora tematu, naszego sławetnego banity Łaszcza: czy wątek tyczy się samego KWP, czy raczej wycinka dotyczącego jego rodzinnych ziem? I jeszcze jedno na czym się opierał Badziak*, bo w zamieszczonym fragmencie nijak się nie można rozpoznać skąd czerpie relacje? Poza tym mam wrażenie, że dyskusja weksluje na znane tory: który rząd był lepszy i bardziej umocowany, a przecież temat jest jasno określony. A na marginesie: na ile informacje o "Warszycu" inspirowane były pokłosiem akcji UB typu "Kryształowe zwierciadło" czy „Dunaj"? * Samuelu, zapytam z ciekawości, to ten sam Badziak, który w latach sześćdziesiątych prowadziłw łódzkiej prasie kampanię antysemicką?

Oczy bolą - to fakt, atoli kolego Smardz czemu twierdzisz, że fałszowanie?