secesjonista

Po prostu czytam obecnie o teoretycznej podbudowie koncepcji gospodarczych w Niemczech, no i poszedłem za ciosem: akurat praca kolońskiego naukowca mi tu przypasowała, jako pozycja zmuszająca do myślenia. Kudy nam maluczkim do felietonów, najwyżej pokłócę się z FSO o skutki "Konzenptionlosigkeit der Weltpolitik der Wilhelminischen Ära", czy o organizację gospodarczo-społeczną w III Rzeszy.

Tak na marginesie, w kwestii formalnej, to kolega Bełkot nie tyle "wylewał łzy" co do: atoli zgłaszał swe obiekcje, co do sposobu likwidacji Osamy bin Ladena. W całej dyskusji zaczyna się mieszać pojęcie karania z prześladowaniem.

A ja przeglądam zbiór szkiców Andreasa Hillgrubera "Die gescheiterte Grossmacht. Eine Skizze des Deutschen Reiches 1871-1945", a zwłaszcza najbardziej interesujący mnie rozdział "Wilhelminische Aera und Erster Weltkrieg 1933-1945". Ciekawe, miejscami pobudzające do polemiki.

Dlatego trzeba powrócić, do zdyskredytowanej kiedyś przez władze ZSRR, koncepcji sformułowanej przez Oppenheimera, a zaprezentowanej przez Barucha w ONZ. Po pewnych modyfikacjach mogłoby to się udać.

O cytat to ja prosiłem a propos narad w ambasadzie jugosłowiańskiej i prosiłem o umocowanie to w odpowiednim czasie.

Tego nie wiem, całkiem możliwe, ze cieszyła się, tylko kolega wciąż konkretnie nie odpowiedział, które to rady, czy komitety popierały tego typu postulaty, poza wymienioną już jedną grupą. Pomysły radykalne się zdarzały, tego nikt nie neguje, choćby plany Pál Felixa i György Heltaia sformułowana na podstawie broszury Imre Nagya "Nemzetközi kapcsalatok öt alapelve és külpolitikank kérdése" ("Pięc podstawowych zasad stosunków międzynarodowych"). Na ile jednak były one powszechne? A co z tymi źródłami?

Jakie były przyczyny i tło powstania burskiego? Na ile wydarzenia tego okresu przyczyniły się do krystalizacji afrykanerskiego etosu, jak w postawach względem powstania ujawniała się specyfika burskiego nacjonalizmu. Jakiej transformacji ulegało afrykanerskie postrzeganie Brytyjczyków? Zapraszam do dyskusji o narodzie, który przebył zadziwiającą drogę od walki z imperium do apartheidu.

W świetle powyższych faktów i opisanych zdarzeń, czy można wskazać na powstanie burskie jako istotny element w tworzeniu się wspólnej tradycji i świadomości wspólnoty pośród burskiej społeczności, czy też tego typu samoświadomość pojawiła się dopiero po obu wojnach burskich? Zapraszam do dyskusji, ciekaw jestem spostrzeżeń innych forumowiczów.

Zrozumiałem, tyle że w zasadzie: ty ciągle o RWE, a ja o sytuacji pośród Węgrów w kraju.

Tu już nie pomogę, może zostało gdzieś przeniesione, wspominał o tym archiwum Manteuffel, miał się tam znajdować m.in. ciekawy pamiętnik Mikołaja (ale tego z czasów Batorego).

Czyli jedna grupa... na ile: komitetów, partii i oddolnych struktur? Czekam zatem na cytat ze źródła.

Nie, nie pojmuję. Które komitety poparły postulat wyjścia z białymi flagami - kolega Wolf może przytoczyć? Czas i źródło.

A co to ma do radykalizacji politycznej, nie pojmuję. Do tej pory nie wiadomo skąd padły strzały w kierunku Imre Mező. Chruszczow na pewno był wstrząśnięty, szkoda, że nie miał takiej reakcji na wieść o wydarzeniach na placu pod parlamentem z 25 października. Widać te 100 osób stało po niewłaściwej stronie.

Karkołomną tezą wydaje mi się dowodzenie, że Solidarność jest produktem systemu jako, że nie przedstawiła kompleksowego planu transformacji gospodarki i systemu politycznego. Czy program Solidarności był realny nie wiem, tak i kolega FSO nie wie - bo go nie zna. Jeśli ktoś ma śmiałość pisać o ocenie pomysłów gospodarczych Solidarności, a nie wie kto był jej ekspertami gospodarczymi i jakie rozwiązania proponowali to... ręce opadają nad rzetelnością twórcy takich publikacji - czyli akurat kolegi FSO. Kolega pisząc o tym posłużył się głównie publikacjami ludzi związanych z PZPR, do źródeł solidarnościowych nie uznał za stosowne zajrzeć. Ja proponowałbym zajrzeć do opinii o makroekonomii u ówczesnych ekspertów: Janusza Beksiaka, Ryszarda Bugaja, Cezarego Józefiaka, Waldemara Kuczyńskiego, Stefana Kurowskiego, Aleksandra Legatowicza, Andrzeja Tymowskiego. Zajrzeć do prac odpowiednich zespołów na I Krajowym Zjeździe Delegatów we wrześniu i październiku 1981 r.: Zespół V Stabilizacja gospodarcza, reforma gospodarki, samorząd pracowniczy - Ryszard Bugaj, Jacek Merkel Zespół VI: ceny, koszty utrzymania - Jadwiga Szsześkiewicz, Jan Rulewski Zespół VII: praca i zatrudnienie, place, ochrona pracy, prawo pracy - Piotr Ejsmont, Krystyna Murat Zespół VIII: Człowiek i środowisko - polityka społeczna - Krzysztof Görlich, Michał Gewel I przyjrzeć się bliżej ekspertom zespołu piątego: Leszek Balcerowicz, Jerzy Eysmont, Stefan Kurowski, Waldemar Kuczyński, Tomasz Stankiewicz, Witold Trzeciakowski, a zwłaszcza sporom pomiędzy bugajem i Kurowskim. Rozróżnić pomiędzy autorskimi projektami co do kryzysu, które pojawiły się w postaci Aneksu do Uchwały programowej I KZD. Czyli wariant realistyczny: Bugaja, Zbigniewa Janasa, Wincentego Kazańczuka, Andrzeja Krajewskiego, Waldemara Kuczyńskiego. Wariant tzw. motywacyjny, opracowany głównie przez dolnośląski OPSZ: Stanisław Kiełczewski, Antoni Gorazd, Leon Kieres, Michał Lewiński. Oraz autorski projekt Stefana Kurowskiego "Ocena rządowego programu wyjścia z kryzysu", podpisany również przez Zbigniewa Karwowskiego, Grzegorza Palka i Wacława Adamczuka. Zwrócić uwagę na pomysły reprezentujących Prezydium KKP: Jana Rulewskiego, Marka Koczwary, Eligiusza Naszkowskiego, Andrzeja Gwiazdy, Tadeusza Jedynaka, Janiny Waluk, Krzysztofa Hagemajera. Zwrócić uwagę na różnice pomiędzy koncepcjami Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych (gdzie najaktywniejsi byli: Jerzy Eysymont, Helena Góralska, Krzysztof Hagemajer, Szymon Jakubowicz, Irena Wóycicka, Andrzej Topiński, Jan Rosner, Ryszard Bugaj, Tadeusz kowalik, Stefan Kurowski, Paweł Czartoryski, Waldemar Kuczyński, Andrzej Tymowski, Janina Waluk), a na przykład zespołem Janusza Beksiaka powołanym w grudniu 1980 r. gdzie udzielali się; z różną aktywnością; Leszek Balcerowicz, Władysław Balicki, Barbara Czerniawska, Jerzy Dietl, Janusz Gościński, Stefan Kawalec, Antoni Leopold, Urszula Libura-Grzelońska, Jerzy Mycielski, Andrzej K. Koźmiński, Klemens Piotrowski, Wacław Wilczyński, Andrzej Zawiślak. Jeśli ktoś pisze o aspektach gospodarczych Solidarności, a nie uznaje za stosowne wspomnieć o koncepcjach takich ośrodków jak Grupa Lubelska (Grupa Robocza na rzecz Międzyregionalnej Współpracy Samorządów; Zbigniew M. Kowalewski, Henryk Szlajfer), Społeczne porozumienie na rzecz Reform (Grzegorz Palka, Rafał Krawczyk z SKRG) czy "Sieć" (Jerzy Milewski) to albo na temacie się nie zna, albo lekceważy sobie ówczesną, złożoną rzeczywistość. A ja się spotkałem, tyle że w odróżnieniu od kolegi FSO zadałem sobie trud zapoznania się z niektórymi dokumentami Solidarności, a nie tylko ze wspomnieniami Rakowskiego. Aż dziw, że kolega FSO pisząc artykuł o Solidarności nie znalazł informacji o konieczności podwyżek cen... nie chciał zobaczyć, bo nie pasowało do koncepcji?

Smiersz swą nową strukturę podległości zyskał w 1943 r., a nie w 1942 r. Nie był żadną nową służbą, a normalna kontynuacją istniejącego od 1921 r. w ramach Tajnego Zarządu Operacyjnego (Siekrietno-opieratiwnoje uprawlenije) wydziału nazwanego: Wydział Wydzielony (Osobyj otdieł), którego zadaniem był nadzór nad Armią Czerwoną, a w tym okresie zwłaszcza nad oficerami dawnej armii carskiej. W połowie lat dwudziestych organ ten nosił miano: Wydział Specjalny i liczył około 1400 funkcjonariuszy. W kwietniu 1943 r. kontrwywiad wojskowy (Osobyj otdieł), czyli Smiersz został oddany pod bezpośrednie rozkazy Stalina. /W. Izmow "Głaza i uszy rieżima"/

I tak, i - nie. Nie należy mylić departamentu w danym ministerstwie z samym resortem to fakt. Nie jest błędem stawianie znaku równości pomiędzy Smierszem a NKWD, skoro ten pierwszy był organem właśnie NKWD i by to stwierdzić nie potrzebna jest mi Wikipedia, a sposób działania był jednaki. W lutym 1941 r. NKWD zostało podzielone na Ludowy Komisariat Bezpieczeństwa Narodowego (NKGB) pod kierownictwem Wsiewołoda Mierkułowa (zastępcy: Iwan Sierow, Bachczo Kobułow, Michaił Gribow) oraz na Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych pod zarządem Ławrentija Berii (zastępcy: Siergiej Krugłow, Wiktor Abakumow, Wasilij Czenyszow). Już w lipcu 1941 NKGB włączono ponownie do Ludowego Komisariatu. W kwietniu 1943 r. NKGB ponownie zyskało status oddzielnego resortu. I dopiero od tego momentu kontrwywiad wojskowy (Osobyj otdieł), czyli Smiersz został oddany pod bezpośrednie rozkazy Stalina, pozostając w strukturach NKGB. /W. Chaustow "Razwitije sowietskich organow gosudarstwiennoj biezopasnosti, 1917-1953", "Cahiers du monde russe" 2001, nr 2-3-4/

Regulamin Forum forum.historia.org.pl Art. 8 1. Językiem obowiązującym na Forum jest język polski.

To chyba dla wszystkich oczywiste, że chodziło o pierwszy zaciąg, datę zresztą podałem. W kwestii tyczącej się przyczyny dla której podałem to zestawienie - to dalsze lata przynoszą jedynie zmniejszenie się odsetka ludzi pochodzenia żydowskiego. Uściślijmy, ankietą było objętych znacznie więcej osób, podana przez Bruno liczba tyczy się jedynie samych funkcjonariuszy Czeka. Zainteresowanie, w pewnym zakresie mogę zaspokoić. Od 1945 r. w kadrach dominowali Ukraińcy i Rosjanie, znaczące zmiany, zwłaszcza w terenie, nastąpiły dopiero około 1986 r. kiedy to szefami KGB niemiejscowego pochodzenia byli tylko dwaj: w Kirgizji i Kazachstanie. Skład etniczny kadr organów bezpieczeństwa na 30 listopada 1950 r.: (w odsetkach) Rosjanie 77,1 Ukraińcy 11,0 Białorusini 1,9 mieszkańcy Kaukazu (Gruzini, Ormianie, Azerowie) 2,7 Bałtowie 0,8 Żydzi 1,5 mieszkańcy Azji Środkowej 1,4 Inni 3,6 /za N. Petrow "Die wichtigsten Veranderungstendenzen im Kaderbestand des Organe der sowjetischen Staatsicherheit in der Stalin-Zeit", "Forum fur osteuropaische Ideeen-und Zeitgeschichte" 2001, nr 1/ Pozwolę sobie nie zgodzić się z takim stwierdzeniem, przynajmniej co do funkcjonariuszy pochodzenia żydowskiego. Ich nadreprezentacja, wynikała z samej masowości przystępowania do wszelkich ruchów o charakterze rewolucyjnym, a nie ze specjalnej polityki co do mniejszości. Stąd gdyby Czeka została stworzona przez mieńszewików, czy eserowców - jest wysoce prawdopodobne, że mielibyśmy w takim urzędzie również wysoką liczbę pochodzenia żydowskiego. Kolejne czystki przerzedziły znacząco szeregi funkcjonariuszy pochodzenia żydowskiego w organach bezpieczeństwa.

Bruno czepiaj się L. Stommy, bo to jego dociekania, poza tym psujesz taka piękną konstrukcję.

Nie jest moim zadaniem w tym temacie, ocenianie kto do kogo pała sympatią, choćby nawet chodziło o wspomnianego Brodka (którego prac zresztą nie znam). Opis faktów, co do nieudolnej polityki USA względem Chin, świadczy przeciw administracji amerykańskiej i jedynie zasygnalizowanie tego było moim celem. Można mieć swoje sympatie i pozostać obiektywnym w ocenie zdarzeń. To co piszę na forum jest wypadkową mej wiedzy i mych opinii, a zatem moich myśli, jeśli użytkownika Glasischa moje myśli nie interesują, jest na to proste wyjście - wystarczy się do nich nie odnosić. * - jako że użytkownik Glasisch zwrócił mi uwagę, że forma "kolega" w zwracaniu się doń nie jest odpowiednia, a wręcz nadmiernie poufała, to ja też pozwolę sobie zwrócić uwagę, że wódki z użytkownikiem Glasischem nie piłem i na "ty" nie przechodziłem.

A czy rewolucjonizm nie stoi w sprzeczności z praworządnością?

Ponieważ nie padła również odpowiedzieć co chcą zrobić z innymi warstwami i jakiej sprawiedliwości to wymaga. "Stalin powiedział, że jeżeli przed nami stoi zagadnienie usunięcia całej klasy, złamania obszarników - to wtedy to już nie reforma, a rewolucja agrarna, a tego rodzaju rewolucji nie przeprowadza się w majestacie prawa i cackania się przygotowaniami (...) Tow. Rola: On żądał intensywnej pracy, nie w rękawiczkach" /Protokół posiedzenia KC PPR z 03.10.1944 r.; AAN, PPR 295/V-1, k. 11-12/ Aby nie było tylko o złym Stalinie, wypowiedź kryształowego Lenina: "Towarzyszu Kurski! Moim zdaniem należy rozszerzyć stosowanie kary śmierci przez rozstrzelanie (...) odnośnie do wszystkich rodzajów działalności mieńszewików, eserowców itp.; znaleźć sformułowanie, które wiązałoby te poczynania z międzynarodową burżuazją" i "Sąd nie powinien uchylać się od stosowania terroru; takie zapewnienie byłoby oszukiwaniem samego siebie lub oszukiwaniem innych - powinien natomiast uzasadnić i zalegalizować go pryncypialnie, jasno, bez fałszu i bez upiększania" /W. Lenin "Dzieła wszystkie", Warszawa 1988, t. 45, s. 187 i 188/ Proszę by kolega nie pisał "my", albowiem czasy towarzyszów to już się skończyły, jak i partii co mówiła jednym głosem za wszystkich. Nie widzę powodów by od "pancernych" nie wymagać minimum prawdy historycznej, bo niby czemu?

Oczywiście, że kolega Łaszcz ma rację, nie było pośród polskich komunistów "sekciarzy", tych wykończył przecież Stalin.

Pod redakcją J. Cesarskiego i K. Rusinka?

Nie, nie wszyscy - to przecież oczywiste.