secesjonista

Po dojściu nazistów do władzy znacznie zmieniono i rozszerzono listę ustaw i przepisów umożliwiających zastosowanie kary śmierci, oto najistotniejsze z nich: - Rozporządzenie Prezydenta Rzeszy o ochronie narodu i państwa z 28 lutego 1933 r. mówiące o zdradzie wojennej, nakłanianiu do dezercji, tchórzostwu, nieposłuszeństwu, zuchwałości, działalności w ruchu oporu,zabójstwo przełożonego, bunt i podburzanie, przestępstwa przeciwko obyczajowości, rozruchy wojskowe i uchylanie się od służby wartowniczej - Rozp. PR o zdradzie narodu niemieckiego i zdradzie stanu z 28 lutego 1933 r. dopuszczające karę śmierci za takie czyny, jak: zdrada stanu, otrucie, sprowadzenie niebezpieczeństwa zatrucia, podpalenie, spowodowanie wybuchu lub powodzi, uszkodzenie urządzeń kolejowych, zabójstwo urzędnika państwowego, poważne rozruchy, poważne naruszenie pokoju publicznego, nielegalne pozbawienie wolności, zdrada tajemnicy wojskowej, zdrada kraju, szpiegostwo wojskowe - Rozp. PR o obronie przed podstępnymi napaściami na rząd rewolucji narodowej z 21 marca 1933 r. za używanie mundurów do popełnienia przestępstw wymierzonych przeciw państwu niemieckiemu - Ustawa RR o zwalczaniu ciężkich przestępstw politycznych z 4 kwietnia 1933 r. - Ustawa RR o zabezpieczenie porządku prawnego z 13 października 1933 r. obejmująca zabicie członka SA, działania zmierzające do zdrady stanu zarówno w kraju jak i za granicą - Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. i k.p.k. z 24 kwietnia 1934 r. dopuszczająca wymierzanie kary śmierci w szczególnie poważnych przypadkach zdrady stanu i zdrady kraju - Regulacje z 23 listopada 1934 r. o zdradzie wojennej - Ustawa RR o podstępnych napaściach na przywódców państwa, partii i ochronie munduru partyjnego z 20 grudnia 1934 r. obejmująca nielegalne używanie mundurów partyjnych do popełniania przestępstw - Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. z 28 czerwca 1935 r. obejmująca uszkodzenie urządzeń obronnych, sprowadzenie zagrożenia w ruchu lądowym, wodnym, powietrznym i kidnaperstwie - Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. z 2 lipca 1936 r. dotycząca ukrywania przestępców zagrożonych karą śmierci - Ustawa RR przeciwko sabotażowi gospodarczemu z 1 grudnia 1936 r. - Od 1 grudnia 1936 r. ucieczka za granicę - Rozporządzenie o specjalnym prawie karnym w czasie wojny z 17 sierpnia 1938 r. - Kriegssonderstrafrechtsverordnung (podpisane przez Hitlera i kontrasygnowane przez Keitela, późniejsze poprawki były podpisywane tylko przez szefa OKW), które zaczęło obowiązywać od 26 sierpnia 1939 r. Przewidywano w nim karę śmierci m.in. za szpiegostwo, działalność partyzancką lub rozkładową na siły obronne, za dezercję. Rozporządzenie w trakcie działań wojennych doczekało się siedmiu poprawek (1 XI 1939, 27 II 1940, 10 X 1940, 15 VIII 1942, 31 IIII 1943, 5 V 1944, 10 X 1944 r.) gdzie karą śmierci przewidywano m.in. za przestępstwa przeciwko porządkowi wojskowemu i karności, dezercję, plądrowanie na froncie, zdradę wojenną, nakłanianie do dezercji, tchórzostwo, nieposłuszeństwo, zuchwałość, zabójstwo przełożonego, bunt i podburzanie, przestępstwa przeciwko obyczajowości, rozruchy wojskowe, uchybienia wartownicze - Rozporządzenie Ministerialnej Rady Obrony Rzeszy o nadzwyczajnych środkach w dziedzinie radiofonii z 1 września 1939 r. w zakresie szczególnie poważnych przestępstw radiowych, dotyczących rozmyślnego rozpowszechniania wiadomości pochodzących z zagranicznych rozgłośni radiowych oraz występujących przeciwko sile obronnej narodu niemieckiego, zakaz słuchania audycji zagranicznych i dokonywania przeróbek w Volksempfänger 301 - Rozporządzenie MROR o gospodarce wojennej z 4 września 1939 r. w który najwyższy wymiar kary przewidywano za niszczenie, ukrywanie lub wycofanie z obiegu surowców lub produktów, posiadających żywotne znaczenie dla zaopatrzenia ludności oraz fałszowania kartek i bonów aprowizacyjnych, ich nabywanie i puszczanie w obieg, z uzupełnieniami z 25 marca 1942 r. - Rozporządzenie MROR o szkodnikach narodowych z 5 września 1939 r. obejmujące plądrowanie, popełnione w trakcie zaciemnienia przestępstwa przeciwko życiu i mieniu, podpalenie, a także umyślne wykorzystanie sytuacji wojennej dla popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa - Rozporządzenie MROR o ochronie przed młodocianymi ciężkimi przestępcami z 4 października 1939 r. dopuszczające karę śmierci wobec osób już od 16 roku życia - Rozporządzenie MROR o ochronie siły obronnej narodu niemieckiego z 25 listopada 1939 r. obejmujące ciężkie przypadki uszkodzenia środków obronnych, zakłócenia porządku obronnego lub dostaw do zakładów ważnych dla obronności - Rozporządzenie MROR o przestępcach posługujących się bronią lub inną formą pomocy z 5 grudnia 1939 r. - OD 29 marca 1940 r. karą śmierci zagrożone było pozbawienie narodu niemieckiego ważnych metali i surowców metalurgicznych - Ustawa RR o zmianie k.k. z 4 września 1941 r. dopuszczająca orzekanie kary śmierci, gdy wymagało tego dobro narodu - Rozporządzenie MRO o prawie karnym dla Polaków i Żydów z 4 grudnia 1941 r. - Rozporządzenie o rozszerzeniu i obostrzeniu prano-karnej ochrony w przypadku przywłaszczenia władzy z 9 kwietnia 1942 r. przewidujące karę śmierci za czyny dokonane w przebraniu policyjnym lub wojskowym - Od 21 marca 1943 r. za szczególne przypadki homoseksualizmu - Od 6 listopada 1943 r. za aborcję zagrażającą dobru narodu niemieckiego - Od 6 listopada 1944 r. karę śmierci rozszerzono na osoby, które jeszcze nie ukończyły 16 lat - Od 26 stycznia 1945 r. za udzieleni nieprawdziwych informacji żołnierzom na froncie oraz ich zranienie - 16 kwietnia 1945 r. wydano rozkaz, w którym określono możliwość ukarania śmiercią w przypadku cofania się przed nacierającym przeciwnikiem Istotnym jest fakt, że rozporządzeniem z 18 maja 1940 r., przekazano powszechnym sądom karnym odpowiednie kompetencje pozwalające odnosić regulacje prawa wojennego; przeznaczone wcześniej względem wojskowych; również wobec osób cywilnych. -

Komentarzy i dyskusji jest całe trzynaście podstron (może warto je przeczytać?), zatem użytkownik Glasisch myli się, pisząc że tylko on coś tu skomentował. Użytkownik Glasisch myli się również, że w tym zakresie Piłsudski coś "asygnował", jeśli już to kontrasygnował. Polecam: http://sjp.pwn.pl/haslo.php?id=2441672 i http://sjp.pwn.pl/szukaj/kontrasygnowa%C4%87

Samuel nie usprawiedliwia... pisze o ciężkich warunkach w jakich przyszło im działać i że wymknęło im się to spod kontroli. Tylko czy to zwalnia z odpowiedzialności? KWP też przyszło działać w ciężkich warunkach... drogi Samuelu.

A jak się zapatrujesz na coś takiego, zwróć uwagę na daty: Grodzkie i ziemskie > Nakło > Część 1 4391 (Nr. 184) 1667 Mikołaj z Smogulca Smogulecki sta lipiński, s. ol. Jakuba sty nakiel. i ol. Franciszka brata rodzonego spadkobierca, kwituje Zygmunta Wiesiołowskiego ze sprawy o współudział w zabiciu ol. Franciszka Sm. (f. 235v) 4712 (Nr. 227) 1660 Dominik Lipiński ol. Mateusza L. z woj. sier. syn, nabywca praw od Konst. Wałdowskiej 3-o v. ż. Andrzeja Wyganowskiego, sumę 1. 700 zł. zap. przez ol. Piotra Wałdowskiego, ojca tejże Wyganowskiej, ceduje jej i jej synowi Stanisławowi Łościborskiemu (f. 446v) 4829 (Nr. 227) 1660 Mikoł. Wierzbięta z Smogulca Smogulecki sta lipiński, s. o. Jakuba S. sty nakiel., zap. 1. 000 zł. długu Pawłowi Gutowskiemu, s. o. Mateusza G. (f. 707) Tegoż G-go kwituje Jan Kędzierzyński, s. o. Tomasza K. (f. 712) 4866 (Nr. 227) 1661 Mikoł. z Smogulca Smogulecki sta lipiński, w im. sw. i br. rodz. Franciszka Sm., z I i Aleks. Karłowski z II kontrakt dzierż. wsi Kosztowo s. v. 1. 200 zł. (f. 837) 4952 (Nr. 185) 1671 Mikoł. z Smogulca Smogulecki sta lipiński i Anna Odrowążówna małż. z I i Maciej Pigłowski z II, kontr. s. v. 12. 000 zł. (f. 145v). Maciej P., s. o. Krzysztofa P., (f. 146v) Grodzkie i ziemskie > Poznań > Rezygnacje > XVII wiek > Część 1 557 (Nr. 1425) 1664 Mikołaj Smogolecki, sta lipiński, s. o. Jakóba sty nakiel., w im. sw. i Franciszka S. brata rodz., dziedz. Dąbki p. N. Janowi Radolińskiemu za 12. 000 złp. wyd. (f. 484v) Grodzkie i ziemskie > Poznań > Rezygnacje > XVII wiek > Część 2 499 (Nr. 1861) 1664 M. Mikoł. z Smogulca Smogulecki, st. lipiński, s. o. Jakuba S. sty nakiel., w im. sw. i Franciszka S. brata swego rodz., wś. swoją i brata Dąpki p. nakiel. za 12. 000 złp. wyd. na l. 3 Janowi Radolińskiemu (f. 288v) 767 (Nr. 1869) 1670 M. Mikoł. z Smogulca Smogulecki sta lipiński i Marja-Anna Odrowążówna na Chlewiskach wdowa 1-o v. po ol. Ferdynandzie z Mizowa Myszkowskim, 2-o v. po ol. Piotrze Działyńskim wojewodzie chełm., ście kowalew., 3-o v. małż. dożyw. (f. 49)

I ja przymierzam się do przejrzenia.

A ktoś inny z tego rodu? Czy też w ogóle nazwisko się nie zgadza, a jak masz podane w analizowanym fragmencie?

Tak.

W dniu 24 maja 1623 r. zmarł Jan Kostka (syn Jana, wojewodzica sandomierskiego i Zofii Herburtówny), starosta lipiński. Może zatem: Franciszek Stanisław Sternberg-Kostka ur. : około 1620 r. zm : 1681 r. tytuł : dworzanin królewski, starosta lipiński Tylko u Kostków co drugi to Jan lub Stanisław, ale pośród tego rodu w zbliżonych latach wciąż przy którymś pojawia się to starostwo: http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:fmEPox7tP80J:www.przodkowie.com/niesiecki/k/kostka/2829.php%3Flit%3D%26kod%3DJHEG3+Stanis%C5%82aw+Franciszek+Kostka+starosta+lipi%C5%84ski&cd=13&hl=pl&ct=clnk&gl=pl&client=firefox-a&source=www.google.pl Bo potem to już Wielopolscy.

Zatem Lenin i Dzierżyński nie mają na swych rękach żadnej niewinnej krwi, dobrze rozumiem Samuelu?

Łukasz Kościelewski scedował starostwo śremskie 24 IV 1610 r. na Piotra Opalińskiego i jego żonę Zofię z Kostków. Jan Franciszek syn Konstantego i Górskiej starosta śremski z cesji dokonanej w 1679 r. Piotra Adama Opalińskiego za konsensusem z 30 XII 1678 r. Mam nadzieję, że będzie to przydatne.

Z cyklu o Wacusiu: Mówi się, że wszyscy mężczyźni to durnie. Nic podobnego. Są przecież jeszcze kawalerowie. /"Przekrój" z 1967 r./

Jedno drugiego nie wyklucza, zależy o jakim regionie mówisz. Swego czasu pomiędzy Wersalem a wioską w Owernii też były znaczące różnice....

Kossak Wojciech [1856 - 1942] Palenie sztandarów przed Napoleonem Chodzi o fragment Panoramy? Co do Madonny, to: http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/63F29BE2

Cranacha próbujemy od wielu lat odzyskać od Rosjan... zaś "Walka karnawału z postem" wisi w Wiedniu. Bacciarelli Marcello [1731 - 1818] (?) Portret Stanisława Augusta Jeśli masz na myśli "Portret Stanisława Augusta z klepsydrą" - to został odzyskany.

To była właśnie dobra strona PRL-u, władza dbała o pielęgnowanie pośród ludu sztuki epistolografii.

Po nieskorzystaniu z prawa łaski przystępowano do bezzwłocznego przygotowania egzekucji. Skazanego przewożono do odpowiedniego więzienia. W niedziele i święta egzekucje nie były wykonywane, jak i w dni ustawowo wolne, nie dokonywano ich również w okresie pomiędzy 24 grudnia a 7 stycznia oraz w Wielkim Tygodniu. Zalecano wykonywanie wyroku o świcie (potem zrezygnowano z tego ograniczenia). Przed dniem egzekucji organ wykonawczy poprzez pisma o charakterze poufnym miał poinformować: zarząd więzienia, prezesa właściwego sądu, prezesa sądu odwoławczego, obrońcę, dyrektora wyznaczonego Inst. Anatomii, w przypadku wyroków sądów wojskowych cały skład orzekający. Również organ wykonawczy pisemnie powiadamiał odpowiedniego kata, ten wraz z pomocnikami winien się stawić do odpowiedniego więzienia przed południem.Z racji swych obowiązków był zobowiązany do informowania odpowiedniej prokuratury o swoich wyjazdach na czas przekraczający 24 godz. oraz o ewentualnych chorobach. Pomocnicy kata mieli być zawiadamiani przez niego samego, jak to określono w sposób poufny i dyskretny. Skazanego o fakcie nieskorzystania z prawa łaski informowano wieczorem przed dniem egzekucji, od tego momentu więzień winien być poddany ciągłej obserwacji. Skazanemu przysługiwała posługa religijna, nie wyrażano zgody na powiadomienie rodziny. Miejsce straceń miało być zabezpieczone przed wzrokiem postronnych. Osobami upoważnionymi do asystowania byli: kat, pracownik więzienia i prokuratury, konieczni strażnicy, dopuszczano obecność: zastępcy przewodniczącego organu wykonawczego lub pełnomocnika prokuratury, obrońcy, lekarza więziennego, kapelana (pismem z 15 października 1942 r. minister sprawiedliwości zakazał obecności osób duchownych przy egzekucji). podczas dokonywania egzekucji nakazano bicie w dzwon więzienny. Kat był obowiązany umieścić ciało w trumnie. Za swą pracę otrzymywał 250 marek miesięcznie, za każdą egzekucję wraz z pomocnikami dodatkowo 60 marek (wcześniej 40, a pomocnicy 30), 65 marek (wcześniej 60, a pomocnicy 50 marek) kiedy więzienie było położone ponad 300 km od jego miejsca zamieszkania). W razie konieczności zwracano koszty przejazdu pociągiem pośpiesznym (3 klasa). Z niezwykle skrupulatnych zapisków kata J.B. Reichharta wynika, że tylko w latach 1939-1944 wykonał on 2825 egzekucji, czyli zarobił jakieś 184 500 marek. Z przebiegu egzekucji sporządzano meldunek zawierający m.in. - wykaz osób obecnych - opisanie zachowania skazanego - czas wykonania wyroku Ministerstwo Sprawiedliwości poprzez swój organ prasowy miało podać do wiadomości publicznej informację o wykonaniu wyroku, zalecano by w takiej informacji nie umieszczać danych co do miejsca, sposobu, jak i zawodu skazanego. Kierujący następnie sporządzał ostateczny raport zawierający: odpis decyzji Führera, odpis raportu o zapoznaniu skazanego z tą decyzją, odpis meldunku z przebiegu egzekucji, odpis obwieszczenia o wykonaniu wyroku, zamieszczane w prasie komentarze co do wyroku.

Jest jeden problem, nie pojmujesz jaki jest cel edukacyjny lekcji języka polskiego. Po pierwsze: literatura nie ogranicza się tylko do współczesności. Po drugie: lekcje nie mają dostarczać wypieków, a pewnego minimalnego poziomu wiedzy. A możesz objaśnić jak przeczytanie książki Dukaja przybliży ciebie do wiedzy o podstawowych cechach antycznego dramatu? Lekcje nie są po to by można było sobie coś fajnego poczytać, do tego służy biblioteka. Wogóle to jest gdybanie. Do niczego nie prowadzi stwierdzenie "podaj przykłady" - każdy może być mądry Tiaa... każdy może być "mądry" i ponarzekać na dobór lektur, a potem uciec przed zaprezentowaniem swoich własnych kontrpropozycji.

W zasadzie to mamy już podobny temat: Muzeum Utracone

Kompletny StuG IV z Poznania i nosorożec włochaty z Krakowa... inni takich nie mają.

Tak. W drugim odcinku pt. "Obywatele GG".

Ja też... Całe życie człek się uczy: palatalizacja

Niezbyt się znam, ale czy nie można by się oprzeć na groszach? W 1514 roku 15 tys. czerw. zł. to od 540 tys. groszy do 570 tys. groszy. Jak rozumiem złoty polski miał sztywno ustalony kurs na 30 groszy?

To podaj przykłady co chciałbyś czytać z epoki starożytnej i oświecenia...

Kolega ma złe informacje co do chleba i mleka, to są sprawy oczywiste. Cena na punkcie sprzedaży detalicznej była niższa niż na skupie, to wie każdy zainteresowany tymi czasami. Nieracjonalność w okowach politycznego imperatywu.

Skorzystaj z wymiany bibliotecznej.