secesjonista

To zależy... Ordonka też tańczyła w kabaretach a skończyła na ślubnym kobiercu z hrabią. Choć z drugiej strony: "A co dotyczy twojej biednej siostry... Kariera szansonistki kabaretowej nie jest na pewno godna pozazdroszczenia. Ani kariera, ani opinia".

Dodajmy, że owe zwolnienia związane były z pozwami rekuperacyjnymi, na podstawie których Zygmunt August starał się rewindykować na rzecz skarbu tytuły własności bądź egzekwować od tenutariuszy kar z powodu nieuiszczenia należności przypadających skarbowi. Po konstytucji o lustracji z 1601 r. również posesorzy "nowych sum" zobowiązali się do uiszczania dożywotnio połowy kwarty "wedle dawnej rewizji" (zatem z lat 1564-65).

Dla dopełnienia formalności: Czy chodzi o Petro Diaczenkę dowodzącego 31. Schutzmannschafts-Bataillon der SD?

No właśnie nie byłem tego pewien u Diaczenki, pamiętałem jedynie, że kontraktowy.

Wiadomo o co mi chodzi, w lekko spamerską deliberację nie chce mi się wchodzić. Skrót myślowy... Atoli objaśnię krótko: jak wytworem europejskim jest nazizm, tak wytworem europejskim są postawy w swej istocie zaprzeczające tej idei. I kończę ten O.T. Wciąż nie dostałem odpowiedzi co z tym "natrętnym motywem sadyzmu"

Znam tę dyskusję, tylko niezbyt jestem pewien "kto praktyk, a kto nie"... bo jakoś nikt nie kwapił się do szczególnego zaprezentowania swych umiejętności.

Majora znaleźć łatwo... tylko: jesteś pewien, że był dyplomowanym?

Rzeczone dokumenty ustalały co następuje: 1. W przypadku wtargnięcia sił wroga na tereny Rzeszy państwowe władze cywilne i władze gminne na obszarze operacyjnym mają kontynuować swe działania. Na mocy specjalnego rozkazu władza wykonawcza (vollziehende Gewalt) na obszarze operacyjnym miała być przekazana właściwemu dowódcy wojskowemu, który w sprawach cywilnych powinien się zwracać do specjalnie wyznaczonego komisarza obrony Rzeszy na obszarze operacyjnym. Lokalne wyższe dowództwa miały prawo wydawać bezpośrednie dyrektywy cywilnym władzom wyłącznie w strefie działań bojowych; granicę których zakreślał dowódca wojskowy w porozumieniu z komisarzem obrony Rzeszy, obejmowała ona około 20 km pas frontu. 2. Drugim dekretem ustanawiano powołanie gauleitera na obszarze operacyjnym oraz precyzowano zasady współpracy Wehrmachtu z NSDAP i jej filiami, na zasadach podobnych co z władzami cywilnymi. Władzę wykonawczą na obszarze do linii: Puławy, Radom, Tomaszów Mazowiecki sprawował dowódca Grupy Armii "A", w północnej części GG dowódca Grupy Armii "Środek" (bezpośrednio dowódca 9 armii). Na komisarzy Rzeszy i gauleiterów powołano gubernatora Franka (na południowym obszarze operacyjnym GG), na północnym - nadprezydenta i gauleitera Prus Wschodnich Ericha Kocha. 3. Dekret z września był wyrazem braku zaufania do kadry armii (co nie dziwne w kontekście zamachu na führera). Przy zachowaniu cywilnej administracji w pełnej postaci (jak i jej zadań), władzę wykonawczą przekazano w ręce komisarza obrony Rzeszy na terenie operacyjnym. Dodatkowo Himmlerowi powierzono koordynację działalności poszczególnych komisarzy obrony na terenie Rzeszy. Dowódcy grup armii (i armii) mieli prawo kierować do komisarzy żądania wyłącznie wynikające z konieczności wojskowej. Podobnie (19 września 1944 r.) uregulowano stosunki z NSDAP. Poszczególne Dowództwa Obszarów Tyłowych Armii (Korück)w zakresie bezpieczeństwa i walki z partyzantką najściślejszą współpracę podejmowały z oddziałami operacyjnymi (Ia) i rozpoznawczymi (Ic) sztabów poszczególnych armii. W tym zakresie WKGG (a jak pamiętamy od 15 września - Dowództwo Obszaru Tyłowego GG) z analogicznymi oddziałami Grupy Armii "A". Na dzień 1 września 1944 r. WKGG miało do swych dyspozycji następujące siły: - 154 dywizja rezerwowa; gen. por. dr F. Altrichter; sztab w Krakowie - 226 nadkomendantura polowa; gen. por. M. Hartlieb; sztab w Krakowie - 603 nadkomendantura polowa; gen. por. E. Müller; sztab w Częstochowie - komendanturę Wehrmachtu Krakowa; e. por. H. Kittel, od 1 września 1944 r. gen, mjr J. Krause Patrząc pod kątem bezpieczeństwa i wojskowo-administracyjnego obszar podległy WKGG został podzielony na dwa duże rejony, które rozdzielała administracyjna granica dystryktu Kraków i Radom. Ten pierwszy podlegał 226 OFK, drugi: 603 OFK. WKGG powierzono organizację obrony i rozbudowę fortyfikacji na tyłach Grupy Armii "A". Pierwszy pas obrony biegł przez miejscowości: Grybów, Tarnów, Pińczów, Przedbórz, Tomaszów Mazowiecki i wzdłuż Pilicy (na północny wschód). Drugi pas obrony poprzez Piwniczną, Nowy Sącz, Bochnię, Miechów, Pilicę, łącząc się z pierwszym w Przedborzu. /Organizacja WKGG na dzień 1 IX 1944 r., MiD WIH, mfm., z 501, r. 218/ Poszczególnym jednostkom powierzono następujący zakres zadań obronnych: - 226 OFK - między płd. granicą GG i linią Krzeszowice, Kraków i na wschód wzdłuż biegu Wisły - 154 dyw. rez. - na północ od tejże linii do linii Częstochowa, Kielce - 603 OFK - w pasie północnym - komendantura Wehrmachtu Krakowa w swym rejonie. Na dzień 1 września poszczególne OFK dysponowały: 603 OFK: 1 pułk ochrony "Ostland" - Włoszczowa 1 batalion - Małogoszcz 2 batalion - Skorków 3 batalion - Oleszno 65 pułk strzelców krajowych - Włoszczowa 689 batalion ochrony - Częstochowa 992 batalion ochrony - Częstochowa komendy miast: Częstochowa, Jędrzejów, Radomsko pięć kompanii artylerii przeciwpancernej: Czempin, Koniecpol, Krusocin, Małogoszcz, Maluszyn sztaby taktycznego rozpoznania obrony: ppłk Lindeiner - Piotrków ppłk Michaelis - Przedbórz mjr Schulz - Koniecpol ppłk Vultejus - Włoszczowa płk Massow - Małogoszcz 226 OFK: 819 batalion Ostlegionu - Miechów 829 batalion Ostlegionu - Lipnica 1017 batalion ochrony - Nowy Sącz komendy miast: Bochnia, Miechów, Nowy Sącz, Wieliczka, Zakopane cztery kompanie artylerii przeciwpancernej: Bochnia, Lipnica, Nowy Sącz, Świniary sztaby taktycznego rozpoznania obrony: płk Schubert - Bochnia mjr Krohm - Nowy Sącz mjr Schönfeld - Grybów płk Gunderloch - Tarnów gen. mjr Schulze - Stary Sącz Skład 154 dywizji rezerwowej był następujący: Komendantura Wehrmachtu Krakowa w swej dyspozycji miała 994 i 995 batalion strzelców krajowych. Szefowi saperów WKGG; z racji postawionych mu zadań; podlegało dodatkowo m.in. 9 pułkowych i 10 batalionowych sztabów inżynieryjnych, 8 batalionów budowlanych, oraz kilka samodzielnych kompanii saperów. W związku z rozporządzeniem Reichsführera SS, w którym to granicę administracyjną pomiędzy GG i Śląskiem przesunięto na wschód od Częstochowy (o czym nadmienia Frank w swych "Dziennikach", t. 37, s. 97), z dniem 5 września 1944 r. sztab 603 OFK przeniesiono do Radomska. Również w pierwszych dniach września utworzono odrębne dowództwo obrony rejonu Częstochowy, pod dowództwem płka. Kleina, któe organizacyjnie podlegało WKGG, zaś pod względem taktycznym wrocławskiemu VIII Okręgowi Wojskowemu. Wraz z przekształceniem 15 września WKGG w Dowództwo Obszaru Tyłowego GG, jak i w związku z sytuacją frontową, poczyniono w organizacji DOT GG szereg istotnych zmian.

Dyskusja, aczkolwiek wartko się toczy, daleko odbiegła od samego Sienkiewicza. Warto rozróżniać wyższość danej cywilizacji nad drugą, przyjmowaną z natury rzeczy - co może być nader dyskusyjne, od wyższości technologicznej w danym obszarze, co bywa już znacznie mniej dyskusyjne. Kto? Kolbe... jak pamiętam nie był wytworem kultury papuaskiej.

i W sumie nie bardzo pojmuję zarzuty, całkiem adekwatnie do tytułu. A w "Nienasyceniu" nie jest wcale przedstawiony obraz II RP.

Ano właśnie - jedyny renegat z SAS. W twoje ręce...

Piękne i proste były najdawniejsze czasy, we wzajemnych relacjach po konflikcie zbrojnym sytuacja była klarowna: kiedy zwyciężyliśmy - to łupiliśmy, takie było nasze prawo. Z czasem poczęto rozważać pojęcie wojny niesprawiedliwej i wynikające stąd konsekwencje, również w zakresie odszkodowań. Na gruncie polskim prawniczo najpełniej sformułował to Stanisław ze Skarbimierza w swych rozważaniach o zagadnieniu odszkodowania jako konsekwencji wojny niesprawiedliwej. powiada zatem: "Jeśli kto wojuje przeciw winnym, z nieuniknionej konieczności (...) cokolwiek zdobędzie na nieprzyjaciołach jest jego i nie jest zobowiązany do zwrotu", zaś ten kto wszczął niesprawiedliwy konflikt: "w żaden sposób nie będzie zbawiony, jeśli nie da zadośćuczynienia". jak zatem widać oparł się na zasadzie św. Tomasza "... omnem ibliquitatem ad equalitatem reduci et omne damnum iniuste illatum resarciri" i odchodzi od pojęcia odszkodowania powiązanego z łupem, jak to było u Rajmunda Penjaforta czy Wilhelma z Rennes. /szerzej o poglądach Stanisława ze Skarbimierzaw: L. Ehrlich "Polski wykład prawa wojny XV wieku"/ Na innym stanowisku stał Emerich de Vattel, który uznawał całkowitą równorzędność stron konfliktu, jako że "każde z państw wojujących twierdzi, że ma prawo za sobą i ponieważ nikt nie może o tym sądzić", zatem wszystkie szkody powstałe w wyniku działań wojennych winny być zapomniane. Jedyną podstawą roszczeń winny być zawarte traktaty. Wiek XIX zwany jest "prawem narodów Vattela". /szerzej: E. Vattel "Prawo narodów" w tł. B. Winiarskiego/ W rozwoju dyskusji nad znaczeniem i rolą poszczególnych terminów odszkodowawczych istniej kilka istotnych regulacji traktatowych, czy postanowień w prawie międzynarodowym: - oczywiście art. 3 IV konwencji haskiej z 1907 r. - sprawa statku "Alabamy" - spór Rosji z Turcją przed haskim Trybunałem arbitrażowym 11 XI 1912 r. - sprawa Turcji po wojnach bałkańskich - układy brzeskie z 1918 r. - aż do postanowień wersalskich z 1919 r. Można się zastanowić jak kształtowało się podejście do reparacji a odszkodowań dla osób cywilnych i kiedy zaczęto odchodzić od zasady kontrybucji należnej zwycięzcy, a poczęto rozważać odszkodowania za konkretne czyny i szkody. W tym zakresie należy rozważyć znaczenie takich aktów: - umowa Francji z Królestwem obojga Sycylii z 28 marca 1801 r. (art VI) - umowa pomiędzy Francją a koalicją uzgodniona w Paryżu 30 maja 1814 r. (art XIX) - konwencja paryska z 20 listopada 1875 r. w zakresie les indemnités - konwencja akermańska z 7 października 1826 r. (art VI) - regulacje z 14 września 1829 r. w Adrianopolu - regulacje pomiędzy Meksykiem a Francją z 9 marca 1839 r. - traktat pomiędzy W. Brytanią a Chinami z 29 sierpnia 1832 r. (art IV i V) - traktat pokojowy między Sardynią a Austrią z 6 sierpnia 1849 r. - traktat pomiędzy Paragwajem a Brazylią z 9 stycznia 1872 r. (art III) - traktat pomiędzy Paragwajem a Argentyną z 3 lutego 1876 r. - art. XIX pokoju z San Stefano z 3 marca 1878 r. - preliminaryjny traktat grecko-turecki z 6 września 1897 r. (art IV) i późniejszy podstawowy: z Konstantynopola z 4 grudnia 1897 r. Zatem, jak kształtowało się w prawie międzynarodowym odchodzenie od represyjnego charakteru zobowiązań finansowych do myślenia o ich odszkodowawczym charakterze. Opartym na odpowiedzialności państwa za wojnę, jej wywołanie, naruszenie reguł prowadzenia, wyrównanie szkód osób cywilnych. Jak rozumiano poszczególne pojęcia? Zapraszam do rozważań.

Alfred Engemann polemizując z treścią art. 232 traktatu wersalskiego, który rozumiał w ten sposób, że pojęciem "reparacje" objęto "odszkodowania cywilne", co nie było dotychczas stosowane w prawie międzynarodowym. Jakkolwiek takie rozumienie wydaje się błędne, dla tematu istotnym jest jego szeroki przegląd traktatów pokojowych i ich postanowień, poczynając od rewolucji francuskiej (1792-1914). Na 226 traktatów wybrał do analizy 114, jako że reszta traktowała o postanowieniach względem państw zależnych. Z tejże liczby jedynie 35 zawiera postanowienia co do odszkodowań pieniężnych, a zaledwie 15 - dla osób cywilnych. Przeanalizowane traktaty można pogrupować w zależności od postanowień. - Naprawienie szkód (u tegoż autora: "Wiedergutmachung aller Schäeden") wyrządzonych obywatelom państwa zwycięskiego na terytorium państwa pokonanego przed wybuchem wojny; z tego w jednym wypadku, podstawą jest odpowiedzialność za wojnę (1842 r.) - W dwóch przypadkach przewidziano odszkodowanie za określone rodzaje strat obywateli. W tej liczbie w jednym przypadku użyto określenia "en reparation", ale suma miała być wypłacona rządowi a nie obywatelom (1829 r.). - Odszkodowanie za szkody jakie ponieśli obywatele państwa zwycięskiego na terytoriom państwa zwyciężonego określono w jednym przypadku (1872 r.). - W pięciu przypadkach przewidziano ogólne naprawienie szkód obywatele państwa zwycięskiego. Odróżnia się w nich płacenie pewnej sumy pieniędzy tytułem indeminizacji kosztów wojennych, szkód poniesionych przez rząd, obywateli itp. (1849 r.), jednakże bez większego rozróżnienia w zakresie terminologicznym. W jednym wypadku (1876 r.) oprócz odszkodowań obywateli przewiduje się "całość wydatków poczynionych podczas wojny, do której państwo -wierzyciel zostało wciągnięte przez agresję przeciwnika". - Dwukrotnie przyjęto przejęcie zobowiązań prywatnych, i w jednym przypadku: wzajemną rezygnację z roszczeń odszkodowawczych obu stron. Teraz warto spojrzeć na rozstrzygnięcie królowej Wiktorii w sprawie sporu pomiędzy Francją a Meksykiem i porównać go z orzeczeniem wydanym przez Stały Trybunał Arbitrażowy w Hadze; z 11 listopada 1912 r.; w sporze pomiędzy Rosją a Turcją.

Barwnymi zdarzeniami z jego życia można by obdzielić kilku osobników, ale jemu to nie wystarczało zatem o swym życiu snuł fantazje i kłamstwa. Urodził się na przedmieściach Londynu w Plumstead w rodzinie sierżanta sztabowego RASC. Nauki pobierał w Army Apprentices College w Chepstawn. Odbywał szkolenie załogi powietrznej RAF, skąd uciekł, za to zdążył popełnić bigamię. Pracując potem w fabryce samolotów zamiast normalnego munduru Gwardii Narodowej sprawił sobie oficerski mundur galowy do którego przyczepił sobie lotnicze "skrzydełka". W 1940 r. zaciągnął się do Regimentu West Yorkshire. Wreszcie trafia do Afryki jako komandos, gdzie zostaje schwytany przez Africa Corps. Wreszcie trafia doOflagu 79 w Brunszwiku. ... Znacznie później pojawia się w Tempelinie, przed wysłanymi na front wschodni członkami BFC, w mundurze SS, w stopniu hauptsturmführera i oświadcza im, że jest synem hrabiego, kpt. Coldstreama Guardsa, każe się tytułować "lordem Charlesworth" i oświadcza, że zamierza wziąć dwa opancerzone transportery i osobiście poprowadzić je przeciw Rosjanom. Kim był ów człowiek?

To była Emma Bonino (Vice Prezydent włoskiego Senatu): Program pt. "Does The EU Have A Future?" http://www.bbc.co.uk/iplayer/console/p00kmddh

Regulacje prawne (sprzed II wojny św.) skierowane przeciw Żydom wyszczególnił kolega ak_2107: Prawo w Niemczech w latach '33 - '39 Tamże podstawowe informacje o haavarze.

Choć nie o to chodziło twórcy tematu, to dla ciekawych: taki symbol (acz odwrócony o 180 i wpisany w koło) był w tarczy Meksyku. Jako żywo nie nawiązywał do czterech gwoździ. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c9/ESCUDO_EDOMEX_1977.svg/240px-ESCUDO_EDOMEX_1977.svg.png

Do dyspozycji poszczególnych nadkomendantur polowych pozostawiono w połowie lutego 1944 r.: Kolejne miesiące przeniosły szereg reorganizacji. W skąłdzie 154 dywizji rezerwowej rozwiązano sztab 295 rezerwowego pułku grenadierów. Zmiany nastapiły i w innych pułkach zatem ich skład wyglądał następująco: - 56 rezerwowy pułk grenadierów - 171, 455, 465, 514 batalion rezerwowy, 87 kompanai łączności, 225 kompania artylerii, 4 kompania pancerna, 4 kompania kawalerii, 56 kompania saperów - 223 rezerwowy pułk grenadierów - 192, 385, 440, 454 batalion rezerwowy, 223 kompania łączności, 223 kompania artylerii, 209 kompania przeciwpancerna. Również w 174 dywizji rezerwowej nastąpił zmiany, rozwiązano 256 rezerwowy pułk grenadierów (jego żołnierze uzupełnili jednostki frontowe). Zatrzymano jedynie 32 batalion rezerwowy wcielając go do 24 rezerwowego pułku grenadierów. Z początkiem marca nowo formowane przez WKGG 68, 357, 359, 363 dywizje piechoty skierowano na front, w ich miejsce (rozkazem z 4 marca) podporządkowano WKGG, w celu uzupełnienia po rozbiciu, siedem związków taktycznych: - 72 dywizja piechoty na poligonie "Środek" - 57 i 389 dywizja piechoty na poligonie "Południe" - 88 dywizja piechoty i jednostka korpuśna "B" - rozlokowane w rejonie: Rzeszowa, Przemyśla i Rudnika - 5 dywizja pancerna SS "Wiking" i ochotnicza brygada SS "Wallonien" rozlokowane w rejonie: Lublina, Zamościa, Chełma, Włodawy. Kolejnym wzmocnieniem liczebności było przydzielenie rozkazem z 29 kwietnia - 2400 strzelców krajowych. Rozkazem OKH z końcem marca 1944 r. WKGG miało rozpocząć rozbudowę obrony wzdłuż zachodniego brzegu Sanu, a od połowy kwietnia na zachodnim brzegu Wisły i przyczółku warszawskim. Z początkiem lipca kierownictwo nad tym pracami przejęło; w ramach przygotowań do obrony Rzeszy; dowództwo 9 Armii. Po ustabilizowaniu walk, z dniem 18 sierpnia Okręg Wojskowy GG podporządkowano bezpośrednio Grupie Armii "A" przejmując jednocześnie zadania dowództwa rejonu umocnionego (Festungskommandant), z tym że wyłącznie na zachód od linii: Grybów, Tarnów, Busko, Kielce, Tomaszów Mazowiecki (czyli powiaty: Nowy Sącz, Nowy Targ, Kraków, Miechów, Jędrzejów, Radomsko, Piotrków Trybunalski). 15 września 1944 r. WKGG zostało przekształcone na Dowództwo Obszaru Tyłowego GG (Der Befehlshaber im Heeresgebiet* GG) z gen. piech. S. Haenickiem na czele. Dla nowych kompetencji i stosunku Wehrmachtu do cywilnej administracji szczególne znaczenie miały: - nieopublikowany dekret Hitlera z 13 lipca 1944 r. w sprawie "władzy rozkazodawczej na obszarze operacyjnym wewnątrz Rzeszy" - dekret z tegoż dnia o: "współpracy partii i Wehrmachtu na obszarze operacyjnym wewnątrz Trzeciej Rzeszy" - dekret o: "władzy rozkazodawczej na obszarze operacyjnym wewnątrz Rzeszy" z 20 września 1944 r., który znacznie uszczuplił zakres władztwa Wehrmachtu. * - dosłownie: "obszar wojsk lądowych".

Z tymi brulionami to dość pogmatwana historia. Kiedy powstały nie wiemy, wiadomym jest, że jedną z wersji przeczytał Sołłogubowi popołudniu 21 listopada, intencje autora wydają się jasne. Jak się wyraził: "Przeczytam panu list, który napisałem do Heeckerena. Sprawa z synem skończona. Podsuńcie mi teraz starego". / "Iz wospominanij grafa W.A. Sołłoguba", s. 768/ Same bruliony listu autor podarł, część fragmentów zaginęła, część tekstu trudno odcyfrować. Odnalezione fragmenty zaprezentowano pierwszy raz w "Russkiej Starinie" w 1880 r. Na tych niebieskich dwu kartach ze złoconymi brzegami w pierwszej wersji brulionu wykreślił trzy linijki: "2 listopada od swego syna otrzymał Pan pewną wiadomość, która sprawiła Panu wielką radość. Powiedział Panu .............. że moja żona obawia się .............. że straciła głowę .............. zadać ostateczny cios .............. plarze listu ano .............. zostały rozesłane" /oba bruliony opublikowano w PSS*, t. XVI; krytycznej rekonstrukcji dokonał N. Izmajłow "Istorija tieksta pisiem Puszkina k Gekkernu", w: "Letopisi Gosudarstwiennego Litieraturnogo Muzieja", 1, 1936; fotokopie u P.A. Jefremowa "Aleksander Siergiejewicz Puszkin"/ I oto mamy zbieżność, 13 listopada Puszkin powiada do księżnej Wiaziemskiej: "znam autora anonimów i za osiem dni usłyszycie o mojej zemście, jedynej w swoim rodzaju; będzie to zemsta całkowita, doskonała; wdepczę winowajcę w błoto". /: tamże/ Osiem dni później prezentuje ów projekt listu... Innymi słowy: zabiegi przyjaciół na polubowne załatwienie sprawy okazały się daremne. A wyrażona zgoda poety to tylko taktyczny manewr. Wydaje się, że Puszkin zamierzał ośmieszyć młodego "Pacha à trois queues", pozostaje jednak wątpliwość kogo tak naprawdę chciał "ustrzelić". Wykreślił też fragment: "Zapewne chciałby Pan wiedzieć, co dotychczas powstrzymywało mnie przed zniesławieniem Pana w oczach naszego i pańskiego Dworu. Udzielę Panu na to bezzwłocznej odpowiedzi". Wydaje się, że ten fragment został wykreślony w związku z innym listem, który Puszkin skreślił do Benkendorfa, acz zrezygnował z jego wysyłki jak wykazuje N.J. Ejdelman. /N.J. Ejdelman "Diesiat' autografow iz archiwa P.I. Millera", w: "Zapiski Otdieła Rukopisiej", GBL, 33, 1972/ Nie wydaje się by Puszkin ograniczał się względami kultury osobistej pisząc swój list do barona. Wystarczy przytoczyć kilka fragmentów: "... Pański syn odegrał rolę tka dalece groteskową i żałosną, że moja żona, zdumiona jego podłością, nie mogła się powstrzymać od śmiechu, a zrozumiały wstręt i należna pogarda...." "... Pan, pełnomocnik koronowanej głowy, udzielał porad swemu rzekomemu bękartowi jak zwykły stręczyciel" "Niczym stary rajfura czatował Pan po kątach na moją żonę..." "Chcę, żeby Pan osobiście potrudził się znalezieniem racji, które byłyby zdolne skłonić mnie do tego, żebym nie splunął Panu w twarz...." Jeśli chodzi o to słynne spotkanie u córki zmysłowej Juliany da Ega - to bym się pokłócił. Świadectwo Aleksandry Arapowej pochodzi z trzeciej ręki, a jeszcze to fantazjowanie o jej ojcu, który miał być jakoby swoistym strażnikiem przy tym spotkaniu ... no i daty się nie zgadzają. * - A.S. Puszkin "Pełnoje sobranije soczinienij" t I-XVI, Moskwa-Leningrad 1937-1949.

W tym czasie nie było tam takiej liczby więźniów, poza tym nie było ono w zasadzie przeznaczone dla jeńców wojennych.

To pewnie chodzi o czerwone serduszko ze skrótem imienia jego wybranki (Usch) oraz rzymska "I"?

Podarek dla Charlesa de L'Écluse od Ogiera de Busbecq'a, tyle że w tonacji: noir.

Tia... w jakiej grze?

Słusznie prawisz...

A w jakim kontekście się pojawił?