secesjonista

Ale praktycznie - nie. Potępienie przez XIX-wiecznych socjalistów - to brzmi trochę jak oksymoron. Przeprosiny po kilkuset latach ja jak najbardziej przyjmuję, nie słyszałem takich przeprosin od pogrobowców Stalina i Lenina. A ponoć istnieje etyka i moralność socjalistyczna, by nie rzec - komunistyczna. Na czym się zasadza? Kwestię wiary różnorakich osób nie rozpatrywałbym na poziomie bzdur. Wreszcie Tofik wiele bzdur napisał celem udowodnienia jakim to jego ulubiony władca był królem spolegliwym, mądrym i tolerancyjnym.

Pytanie podstawowe - kiedy kuty, u kogo i z czego?

Że szablę szlachcic posiadał - wiadomym jest. Że na owej broni czyniono różne zapiski - też wiadomym jest. Mnie zatem ciekawą owe ryty i trawienia. Dziwi mnie na przykład szabla; jak widać noszona przez przedstawicieli różnych nacji; nosząca w sobie całkiem różne adnotacje... oto w tzw. zbrojowni Lubomirskich jest szabla z nader licznymi napisami. Mamy zatem wizerunek Najświętszej Panny, obok... jakiś turecki werset, dalej westchnienie: "Deus exercituum bellator fortissime, esto mecum", jako i godło: "Deus patria et honor. H.J. Egypte". Obok krzyż z napisem: "In hoc signo vinces", by wzdłuż głowni pojawił się napis po francusku: "L'honneur est une Isle, escerpee et sans bords, On n'y peut plus rentrer lorsqu'on y est dehors". Nie koniec na tym pod tym jest dwuwiersz: "H.J. Camp de Fontenoy 1763". Po czem włoski napis się pojawia: "Altra cosa morire, Altra parlare di morte Roma 1849" I wreszcie: "Nam najłudsza tak kińczyty, Jakby jakby dusza czorta zachwatw! 1831" i "Po cięciu tego pałasza, poznasz żem Iskaer-Basza". Co zatem można było znaleźć na polskich szablach i czemu nie zmieniano (: likwidowano) zapisków poprzedników?

Czy każde powstanie w którym lud uczestniczy ludowym nazwać można, to kwestia do dyskusji. Jakie banialuki można było powiadać: "Kostka-Napierski był naturalnym synem króla Władysława IV (...) oddano go na wychowanie do możnego rodu Kostków". /L. Kubala "Kostka Napierski. Epizod historyczny z czasów Jana Kazimierza", Dodatek do "Gazety Lwowskiej", "Przewodnik Naukowo Literacki" R. I, T. I, z. 2, 1873, s. 107/ Inną sprawą są działania przy jego boku Stanisława z Łętowni (vulgo Łętowski) i rektora Martinusa (zw. Radocki). Jak na powstanie chłopskie i klasowe to jego przywódca znał całkiem wiele języków.

Szanowny lancasterze o ile mógłbym się zgodzić, że: "gdzie" to sprawa wtórna, to nie wydaje mi się by już stwierdzenia, że ktoś coś czynił: "radośnie" nie powinno być szerzej uzasadnione. Sam fakt, że ktoś ochotniczo wybrał wysłanie go przeciw polskim powstańcom nie oznacza jeszcze by bijał ich ochoczo. "Wziąłem raz udział w wyprawie przeciw powstańcom w charakterze adiunkta. Poza tym udało mi się uniknąć udziału w akcji wojennej. Pewnego razu miałem taką przygodę: oddaliwszy się z fuzją w ręku w głąb boru, zostałem nagle otoczony przez powstańców; wroga ich względem mnie postawa trwała na szczęście krótko: przekonawszy się, że nie mam względem nich złych zamiarów i usłyszawszy moje nazwisko, potraktowali mnie dość przyjaźnie i nie przetrzymywali zbyt długo. Po powstaniu przeby[wa]łem w pułku dziesięć miesięcy. [...] znaczną [...] ilość czasu spędziłem na polowaniu, znajdując w odstępach leśnych uspokojenie po różnych troskach i rozterkach". Widzi gdzieś mój szacowny interlokutor w powyższym ustępie - ochoczość? Ja nie. Pytanie jakie mi się nasuwa, skoro takim wrażym Rosjaninem był, to czemu inni Rosjanie - usuwali z jego wspomnień owe polonika? Mnie to daje do myślenia. Jak na mój osąd całkiem możliwe iż czuł się Rosjaninem, acz o swych polskich korzeniach nie zapominał i co więcej o nich wspominał. Tu rodzi się pytanie: czy był zatem zaprzańcem? Jest jeszcze kilka znanych nazwisk co to płazowali swych rodaków by potem stanąć i to całkiem bitnie w szeregach powstańców, co jest oczywistym w ówczesnej sytuacji administracyjnej. Szkoda, że peerelowskie nożyce pozbawiły nas artykułów o Przewalskim pióra Bratkowskiego, jako że przytaczać miał tam całkiem ciekawe a nieznane materiały, świadczące o tej osobie - już w nie tak jednoznacznym oglądzie jak to wyglądało w przeróżnych publikacjach biograficznych doby PRL-u. Ostatni to mój głos w tej polemice, bo się lancaster na mnie zbiesi i pocznie omijać nasze forum. Choć kusi mnie by dodać: w dokumencie Batorego - nie ma "Perewalskiego". ... ... Może poczekajmy zatem obaj aż wreszcie Z. Wójcik weźmie się za nową krytyczną biografię Przewalskiego? Z ostatnimi (: w tym temacie) ukłonami dla przedmówcy.

A mnie ciekawi kampania młodego władcy i jego finanse. W zasadzie jego militarne działania w opisach koncentrują się wokół ostatniej jego bitwy. A jak to było w wąwozie Kunowicy (pomiędzy Nis a Ak-Palanką)? Ile "stracił" na układzie z Giskrą? Nie wszystkie roszady np. na stanowiskach starostów winno się utożsamiać z królewską próbą zjednywania sobie w kraju stronników i zapewnienia finansowych zasobów na jego wyprawę. Część decyzji było jak najbardziej słusznymi, trudno sprawować władzę będąc na Węgrzech, na co słusznie zwrócił miał zwrócić uwagę Jacub Caro (: "Geschichte Polens" IV, 237).

Tematów o kuchni szlacheckiej itp. jest kilka, choćby: Jedz, pij i popuszczaj pasa.. A co z warstwą, która na te brewerie pracowała? Tu liczę na Narya, który badał pewien klucz. Zatem jak, na czym i co jedli ci z niższego poziomu drabinki społecznej? Czemu służył: doniec, garniecki, trzop?

Taką ciekawą uwagę poczynił pewien autor w swym dziele: "Przed 1770 r. nikomu w Austrii przynajmniej nie przyszło na myśl gotować inaczej jak bezpośrednio na ogniu, t.j. wprost na palenisku; zapach dymu, sadze, kawałki węgla w zupie uważane były za dopuszczenie z woli Bożej. Natomiast smażenie cieszyło się większą pieczołowitością (...) w tej dziedzinie panował rożen; tylko chłop wsuwał pieczeń do pieca chlebowego; ale jakże to zdarzało sie rzadko!". /J. Lippert "Jak się ludzie nauczyli gotować", Warszawa 1902, s. 30/ Ciekawe na ile te uwagi można by odnieść do RON-u?

Oponent zadał m.in. dość proste pytanie pozostawione bez odpowiedzi - gdzie i radośnie gromił Polaków. A fakt ochotniczego "zaciągu" jest mi znany, jak i to że powodem była chęć uniknięcia egzaminów. A ja na prośbę odpowiedziałem, jedyne cytaty, jak mi się zdaje, są w moich postach.

Co do rdzewienia: http://www.klingspor.co.za/html/index.php?site=3_21_64&lng=pol

A ja ci w odpowiedzi piszę, że dokładna lokalizacja nie jest znana. A jeśli zerkniemy do "Rome and her Enemies: An Empire Created and Destroyed by War" red. Jane Penrose: "... and his troops back from their Welsh campagnion, to somewhere just cast of where the little river Anker is crossed by Watling Street, near Lichfield".

O temperamencie pań, które nie tylko z igłą i tamburynem się prowadziły. Oto Marcjanna z Kossobudzkich Lasocka, wdowa po stolniku zakroczymskim kobietą nader gwałtownej a awanturniczej natury była. Ni mniej ni więcej, jeno stolnikowieczowi ciechanowskiemu Franciszkowi Kuklińskiemu (a jej zięciowi) porwała jego żonę, a swą córkę Annę. Dodatkowo groźby pod jego osobą wypowiadała: "tylko mi się iey tniey to nóż w tobie utopie". Nie poprzestawszy na słownych groźbach napad nań spowodowała gdzie go obito, nie poprzestając na tem najazd na jego dwór w Pokrzywnicy uczyniła. Z wielką zgrają "cum bombardiis longioribus et brevioribus" nocną porą go zajechała, tak że ledwo z życiem ujść zdołał. Dama owa i na kościelne szaty nie zważała, kiedy biskup Załuski poradził jej by na czas przeprowadzanego rozwodu córkę w jakimś klasztorze umieściła, ta odrzekła: "ieżeli córce moiei z mężem przez dekret mieszkać każą, sama z nią do lutrów poiadę i luterkami zostaniemy". /Wyroki Trybunału piotrkowskiego 304 f. 842 i n./ wzdychająca jeno Krzysia to z niej nie była...

A wszystkiemu winne kobiece przywary... Anonimowy autor broszury; zważyć jednak warto, że za autoryzacją biskupa poznańskiego Andrzeja Szołdrskiego; zatytułowanej "Czarownica Pwołana" z 1639 r. krytycznie odnosi się do nadużyć w wielu procesach o czary. A częstym asumptem do ich wszczęcia jest jego zdaniem kobieca namiętność do... plotki. Zatem pisze on; "O wszystkim chcą wiedzieć, aby miały o czym świergotać, bo by iem gęba zpuchła milcząc, y owszem rozpisują do sąsiadek swoich, aby przybywały, chcą li wiedzieć ieśli ich kto nie czaruje. A zleciawszy się by sroki do ścierwu, mianuią same y te y owe... I to pewna iż tych teraźniejszych plotek o czarach i czarownicach, któremi się teraz wielka Polska barzo zaswędziła, nie kto inny, iedno niektóre białogłowy jadowite, y wyuzdane gęby nasiały". Autor poza tak wyrażoną opinią o białogłowach, pisze całkiem przytomnie iż większość procesów to efekt rodzaju obłędu czy urojeń, a przyznania się do winy to znowuż kwestia tortur: "poturbowane mękami przymuszaią aby plotki na drugie które sami mianuią plotły". Nie negując; jako osoba prawdopodobnie duchowna i wierząca; istnienia czartów i ich sług, jako że powiada: "rozmaicie broią czarownicy i czarownice y rozmaicie szkodzą, bo to ich własna powinność y obowiązek czartoskie" wskazuje by raczej rady medyka częściej zażyć, a nie przed sąd ławniczy prowadzać: "rady lekarskiey trzeba zażyć". Co do ferowania wyroków uważa, że przy wątpliwościach lepiej odstąpić od kary nawet za cenę uwolnienia kilku prawdziwych "cór czarta": "w rzeczach wątpliwych uczą w prawie biegli, że lepiej dziewięciom winnym pofolgować, ani żeliby dziesiąty bez winy miał z niemi marnie y niewinnie zginąć" i dowołując się do Deltiusa: "A cóż masz z tego za pożytek, choćbyś y całą prowincją od czar uwolnił, kiedy przy tym stracisz duszę...".

No ci co stali przy Janie II Dobrym we wrześniu 1356 roku, a byli kawalerami Orderu Gwiazdy w większości postąpili zgodnie z ethosem i prawami swego zakonu. Kodeks zabraniał uciekać - to i nie uciekli z pola bitwy. To, że nieoczekiwaną konsekwencją takiego działania było okresowe bicie skórzanych monet to już inna historia.

Idea miała znacznie bardziej dalekie korzenie, już w 1885 roku Tarui Tokichi pisze "Greater East Asia Union Theory", potem idee w szeregu artykułach omawiał i propagował Okakura Tenshin. Pytanie jakie się nasuwa: czy dla innych narodów azjatyckich atrakcyjną mogła się wydać propagowana idea asianizmu, o której poczęło być głośno po publikacji Kodera Kenkichi z 1926 roku.

Co wniosła w posagu dziadkowi jednemu z naszych królów: W Roku Pańskim 1674 Dnia 6 Lutego Wydatek na wyprawę córce moiey Helenie z Niewiarowa Niewiarowskiey, którą w stan S. małżeński wydała za IMP. Franciszka z Poniatowa Poniatowskiego Wstęga rubinowa za nie... fl. 150 Perły Uryanskie... fl. 200 Zausnice rubinowe... fl. 100 Pierścień diamentowy zań... fl. 50 Suknia lamowa łok. kaz. po fl. 26... fl. 522 Do niey korona srebrna, cewka po po fl. 10... fl. 242.15 Suknia blamurowa łok. po fł. 18... fl. 360 Korona marcypanowa po fl. 10 cewka... fl. 146 Suknia zielona atłasowa po fl. 10... fl. 200 Suknia atłasowa brzoskwiniowa po fl. 13... fl. 260 Korona srebrna po fl. 10 cewka... fl. 140 Suknia w pasy złocista kosztowała... fl. 300 Suknia pstra atłasowa za nie... fl. 100 Suknia koralowa francuskiego sukna... fl. b.d. Płaszczyk z ogonkami, pupkami podszyty złocisty... fl. 160 Vesta złocista w pasy z marcypanowemi koronami... fl. 160.18 Kołdra tabinowa z koronami srebnemi... fl. 283 Zasłona w 6. poł kitaykowa... fl. 170 Rękaw sobolowy... fl. 40 O powłoce z marcepanowymi koronami, obrusach i inszych drobiazgach nie ma co wspominać. Jakbym się uparł, to coś z tej spuścizny znalazłbym w przepastnych szafach mej kobiełki .

O Proskim rzecz przyjdzie powiedzieć słów kilka, za swą rezydenturę u Porty otrzymywać miał tysiąc czerwonych złotych. W 1690 r. uzyskał stanowisko "ablegata J. Król. Mości i Rzeczypospolitej do cesarza JMości Chrześcijańskiego". Jak się sprawił ów poliglota?

I pana ober-policmajstra nie kusiło by wykorzystać podległe siły policyjne w sprawach politycznych?

By zakończyć monstrualny O.T. w meczu: liczba źródeł przydatnych do zaprezentowania swych uwag mamy secesjonista 2 lancaster... 0 Atoli to lancaster wciąż wymaga ode mnie źródeł, a jako że darzę go sympatią (na co niniejszy spór nijak nie wpływa) to odpowiem - w swej autobiografii wspomina powód, a nie ma potrzeby mu nie wierzyć, powodem miało być uzyskanie: "praw drugiego rzędu", czyli ogólnie znane - lenistwo. Pisanie grażdanką - nie czyni na mnie wrażenia, taka socjotechniczna sztuczka? - wstyd, a mocy argumentom - też nie dodaje. Wiemy, że Przewalski nazwiska nie zmienił - na bardziej "przyswajalne" (rz-sz) przez Rosjan. Wiemy, że wspominał o swym polskim pochodzeniu. Nie wiemy skąd taka a nie inna konstrukcja użyta przez lancastera przy personaliach owego rotmistrza uhonorowanego przez Batorego, a źródeł nam poskąpił. Nie wiemy skąd taki a nie inny sposób zapisu imienia naszego badacza - skoro używał nader różnych. Nie wiemy z jakiego powodu lancaster napisał o radosnym gromieniu powstańców, poskąpił nam źródeł swej wiedzy, atoli ja jestem spolegliwy zatem czy lancaster mógłby wymienić bitwy i potyczki w których radośnie Przewalski gromił Polaków - tak z datami i opisem zdarzenia. Odsyłanie secesjonisty; w ramach argumentacji; do stron internetowych... tu już wpadka, ja znam stronę gdzie piszą że Katyń to robota Niemców. Ja rozumiem, że "Russkaja starina" ocenzurowała biografię tego podróżnika, atoli my mamy chyba dostęp do innej wersji? Ja rozumiem czemu nie przetłumaczono artykułu Stefana Przewalskiego (1927 r.), co burzyłoby w Rosji przyjęty schemat. Ja nie rozstrzygam kim się czuł i za kogo podawał, wskazuję jedynie że niejednoznaczna to postać, lancasterze więcej danych źródłowych... acz nie kolejnych stron w necie.

Całkiem chwiejna to potęga...

I co tam napisano?

Faktycznie zamieszano - bo książka została wydana w 1928 roku, a nie 1930 czy 1931. A i format się nie zgadza...

Kwestia - kim się czuł nie jest tak prostą, ot z jego ust pada: "Dowódca pułku, Ostrowski, zapewne z powodu mojego polskiego pochodzenia lubił mnie" i "Najpierw udałem się do Pułku Połockiego, który znalazłem w dawnym stanie, bez jakichkolwiek zmian; starzy towarzysze broni spotkali mnie, jako Polaka, dość chłodno. Wziąłem raz udział w wyprawie przeciw powstańcom w charakterze adiunkta. Poza tym udało mi się uniknąć udziału w akcji wojennej". /"Autobiografia generała Mikołaja Przewalskiego (1839-1888)", Warszawa 1934, s. 10, s. 11-12/ To że powiadał, że miewał problemy w Rosji z racji swego pochodzenia - dodawać nie trzeba. "król Stefan Batory takowy dawno temu nadal praszczurowi Nikoły niejakiemu Korniło Anisimowiczowi Perewalskiemu". Proponuję jednak zweryfikować powyższe dane i zajrzeć co pisał o tym Stefan Pomarański. "... ochotnika radośnie polskich buntowników w 1863 roku gromiącego , znanego jako Николай Михайлович Пржевальский" Raz - nie był znanym pod takim nazwiskiem. Dwa - dlaczego był ochotnikiem - sam objaśnił i nie podejrzewam by tak obeznany w wielu zagadnieniach lancaster nie znał tych powodów. Byłoby miło gdyby kolega lancaster wskazał nam kiedy to owa "radość" została ujawniona i w jakich dziełach.

A kiedy secesjonista mówił o sobie lub pisał, że jest Polakiem? Zdaniem lancastera: secesjonista Polakiem nie jest. Jak rozumiem kolega lancaster przeoczył dyplom Batorego?

A czemu nie był Polakiem?