secesjonista

Fotomontaż, samo zdjęcie chyba około 1933 r. w Berghof.

"Rok 1893 przyniósł Stanom Zjednoczonym olbrzymią recesję gospodarczą. Bezrobocie wzrosło z 3,0% w roku 1892 do 18,4% w roku 1894. Kryzys przeszedł do historii jako „panika roku 1893” i był największym koszmarem w historii amerykańskiej gospodarki do czasu „wielkiego kryzysu” z początku lat trzydziestych XX wieku. Miliony ludzi traciły pracę. W kraju rosło niezadowolenie. Pojawiły się żądania, by rząd federalny prezydenta Grovera Clevelanda zajął się budowaniem miejsc pracy przez wdrożenie programu budowy dróg i innych robót publicznych. Przygotowaniem spektakularnego protestu, który miał skłonić rząd do podjęcia działań, zajął się czterdziestoletni Jacob Coxey, dobrze prosperujący farmer, miłośnik rasowych koni i zwolennik socjalistycznych przemian. 25 marca 1894 roku z jego posiadłości w Massillon w Ohio wyruszyło pierwsza setka demonstrantów, z Coxeyem na czele. Ich celem była oddalona o ponad 500 kilometrów stolica kraju, Waszyngton. Do marszu dołączały kolejne grupy bezrobotnych, głównie zwolnionych pracowników przedsiębiorstw kolejowych. Zostali nazwani „armią Coxeya”, a ich przywódca „generałem Coxeyem”. Sam Coxey, z typową dla Amerykanów przesadą, nazwał demonstrantów „Armią Wspólnoty Chrystusowej”. Ruch przybierał na sile. Tysiące ludzi wyruszało z różnych miejsc na terenie kraju, b przyłączyć się do „armii”. Oczywiście nie wszyscy byli w stanie dotrzeć na czas. Niektórzy pokusili się do jeszcze bardziej spektakularnych akcji niż sam Coxey. 21 kwietnia pięciuset zwolenników Coxeya, prowadzonych przez Williama Hogana, zarekwirowało pociąg kompanii Northern Pacific Railway i skierowało go do Waszyngtonu. Po drodze spotykali się z masowym wsparciem ludności, co powstrzymywało federalnych szeryfów od prób zatrzymania pociągu. Pociąg „hoganitów” został zatrzymany przez wojsko amerykańskie dopiero w Forsyth w Montanie. Działania Coxeya spotkały się za to z krytyką w jego własnej rodzinie, związanej z Partią Demokratyczną prezydenta Clevelanda. Jego ojciec nazwał Jacoba „zarozumiałym” i „zepsutym”. Siostra Coxeya publicznie stwierdziła, że wstydzi się za brata. 30 kwietnia 1894 roku pięciuset „żołnierzy Coxeya” znalazło się pod Waszyngtonem. Dalszych sześć tysięcy obozowało 10 kilometrów dalej na farmie w Colmar Manor w Maryland. Następnie dnia „armia Coxeya” wkroczyła do stolicy. „Generała” i innych liderów marszu aresztowano … za wejście na trawnik pod Kapitolem, siedzibą amerykańskiego parlamentu. Pozbawieni przywódcy "żołnierze” szybko się rozeszli, nie bardzo wiedząc jak dalej kontynuować protest. Marsz „armii Coxeya” nie przyniósł właściwie żadnych efektów. Lecz rosnąca krytyka rządu doprowadziła do pogromu demokratów w wyborach parlamentarnych do Izby Reprezentantów w listopadzie 1894 roku. Republikanie zdobyli 71% głosów oraz 254 z 357 miejsc w izbie. Dla porównania w poprzedniej kadencji mieli ich 124". /za: http://altiok.blox.pl/2011/04/1-V-1894-Armia-Coxeya-wkracza-do-Waszyngtonu.html /Było więcej tego typu marszów na stolice?

Nie tyle śmieszne, co zaskakujące... zdążający z Rangun do Chili statek "Spirit of the Dawn" w gęstej mgle wpadł na skały nieopodal jednej z wysp, na południowy-wschód od Nowej Zelandii. Fale porwały kapitana, kucharza i dwóch majtków. Reszcie załogi; jedenastu osobom; udało się czółnem dotrzeć na wyspę. Niestety ocean zabrał im wszystko, nie mogąc i nie umiejąc rozpalić ognia, żywili się korzonkami i surowym mięsem złowionej zwierzyny. Na wyspie spędzili przeszło dwa miesiące, coraz bardziej osłabieni i z coraz niklejszą wiarą w ocalenie. U progu trzeciego miesiąca, znak który postawili został zauważony z pokładu przepływającego nieopodal statku "Hinemoa", rozbitkowie (wyglądający jak szkielety) byli uratowani. Rodzi się pytanie: cóż w tym zaskakującego, wreszcie to nieodosobniona historia w tamtych czasach. Otóż na wyspie znajdowały się rządowe składy magazynowe z odzieżą, prowiantem i innym sprzętem. Wystarczyło pójść dalej i rozeznać się w okolicy... /za: "Kronika Rodzinna" nr 6, 3 (15) marca 1894 r./

Wspomnieć można i o innych inicjatywach, czy to prywatnych czy państwowych. W pracy u źródeł której była paryska Wystawa Powszechna z 1900 r. omawia autor jeden z siedmiu głównych działów: Ekonomię Społeczną, wymienia tam m.in: 1801 - żłobki paryskie pana de Pastoret, podobna inicjatywa niemieckiej księżnej Pauliny Lippe-Detmold 1802 - prawo o Opiece nad dziećmi robotników w Anglii - prawo o ochronie zdrowia i moralności terminatorów w fabrykach wełnianych i bawełnianych; we Francji podobne regulacje powstają 22 maja 1841 r. 1804 - w Anglii powstają kasy oszczędności; Saving Bank założony przez miss Wakiefield w Tottenham - podobna instytucja we Francji z inicjatywy p. Delessert powstaje w Paryżu w 1814 r. 1806 - rady biegłych (Conseils de Prud'hommes) w Lyonie 1808 - na mocy prawa z 5 lipca we Francji powstają przytułki dla żebraków 1818 - rolnicze kolonie pomocy za sprawą Van der Boscha - podobna instytucja w Niemczech z inicjatywy pastora Bodelschwing'a 1825 - prawo o strajkach i koalicjach w Anglii - podobne regulacje we Francji powstają w 1864 r. 1831 - powstanie w Anglii regulaminów płac i zniesienie Truck-systemu - takie regulacje powstają w Belgii w 16 sierpnia 1887 r. 1831 - domy robotnicze w Filadelfii; kooperatywy budowlane (building and loan society) - podobne instytucje we Francji wprowadza około 1853 r. Jan Dollfus - syndykaty rolnicze w Irlandii (Relahine Co-operative Association) - kooperatywy wytwórcze w Paryżu z inicjatywy Buchez'a 1832 - stowarzyszenie do walki z alkoholizmem założone przez Livesay'a w Preston - podobna instytucja powstaje w Genewie w 1877 r.: Stowarzyszenie dobrych Templariuszy 1833 - angielskie prawo o inspekcjach fabrycznych - podobne regulacje we Francji z 19 maja 1874 r. 1834 - oszczędności szkolne w Le Mans przez Dulac'a 1839 - paryskie stowarzyszenie (założone w 1780 r., ale uznane publicznie w 1839 r.) zajmujące się wsparciem i mieszkaniami dla robotników 1842 - w Paryżu inicjatywa udziału w zyskach przez Leclaire'a 1844 - kooperatywy spożywcze (pionierzy z Rochdale'u) 1846 - w Anglii prawo o zdrowiu publicznym 1848 - Francja prawo o ograniczeniach w pracy dorosłych z 9 września - 12-o godzinny dzień pracy 1849 - kasy wiejskie: Flammersfeld w Prusach nadreńskich przez Raiffeisen'a - podobna kasa kredytowo-rolnicza w Poligny-Marna z 1885 r. 1850 - narodowa kasa emerytalna we Francji 1851 - w Grenoble powstają jadłodajnie ludowe za sprawą Taulier'a - 22 stycznia we Francji powstaje prawo o bezpłatnej pomocy prawnej 1852 - w Niemczech powstaje Eberfeldzki system dobroczynności - w Delitzsch za sprawą Schulzee'go powstają banki ludowe 1856 - w Maelbourne prawo o 8-o godzinnym dniu pracy - w Turynie powstaje miejskie biuro higieny 1861 - pocztowa kasa oszczędności w Anglii 1862 - w Anglii powstają kółka robotnicze - w Paryżu w 1870 powstają katolickie kółka robotnicze 1864 - w Manchesterze powstają związki kooperatyw dla wspólnych zakupów (Wholesale) 1865 - za sprawą pastora Wieselgreen'a w Szwecji próbują zastosować tzw. system Gothenburg 1866 - we Francji za sprawą Durney'a powstają kursy dla dorosłych - z inicjatywy pani Morgenstern w Berlinie powstają tanie kuchnie 1867 - we Francji: środki ochronne od nieszczęśliwych wypadków w fabrykach 1869 - w przemyśle budowlanym w Wolverhampton powstają sądy rozjemcze - Caroll Wright zakłada w Bostonie biura pracy 1870 - w Londynie powstaje Charity Organisation Society 1871 - prawne uznanie zawodowych stowarzyszeń rolniczych w Anglii - podobne prawo we Francji w 1884 r. 1872 - wybór delegatów rolniczych w angielskich kopalniach węgla 1874 - we Francji opieka nad dziećmi oddanymi na mamki - tzw. prawo Roussel'a 1875 - ruchoma siatka płac w kopalniach w Staffordshire 1877 - z inicjatywy Weiler'a w Belgii powstają rady fabryczne (Izby wyjaśnień) w kopalniach w Bascoup i Mariemont 1878 - z inicjatywy Mamoz'a w Paryżu powstają biura pomocy wynajdywania pracy 1879 - w Paryżu powstaje wzajemne stowarzyszenie oszczędności "Mrówa" 1881 - w paryskim 19 Okręgu p.p. Cave powstaje wzajemna pomoc szkolna 1883 - w Niemczech obowiązkowe ubezpieczenia robotników 1884 - 21 marca we Francji przyjmuje się prawo o syndykatach rolnych 1887 - na mocy prawa z 16 sierpnia w Belgii powstają rady dla przemysłu i pracy - w Paryżu powstaje giełda pracy 1889 - kolejne prawo Roussel'a (z 24 lipca) o opiece nad moralnie zaniedbanymi dziećmi 1893 - we Francji prawo o obowiązkowej pomocy lekarskiej z 15 lipca - w Bernie miejskie ubezpieczenia od utraty pracy - w Londynie powstaje hotel ludowy - Rowton House 1894 - w Nowej Zelandii tzw. prawo Reeves'a o obowiązkowych sądach rozjemczych w przemyśle - w Saint Gall miejskie ubezpieczenia od utraty pracy 1896 - w Victorii: prawna norma minimum płacy; prawo dla obalenia sweeting-system 1898 - tzw. kooperacja idei, w Paryżu za sprawą Deherme'a powstają uniwersytety ludowe - 1 listopada Nowa Zelandia przyjmuje prawo o przytułkach dla ubogich starców - 31 marca we Francji przyjmuje się prawo o okręgowych kasach kredytu rolnego 1900 - 25 lipca odbywa się w Paryżu kongres Międzynarodowego stowarzyszenia dla opieki prawnej nad pracownikami (z siedzibą w Bazylei) /za: K. Gide "Rozwój instytucji społecznych w ciągu XIX-go stulecia" Warszawa 1910, s. 31-35/

Pokłosiem licznych działań wojennych były zapewne całe rzesze inwalidów niezdolnych do samodzielnego utrzymania się. We Lwowie powstaje szpital braci Bronifratrów fundacji Jana Sobieskiego, który był jednym z pierwszych tego rodzaju budynków w naszym kraju. Od 1682 r. braciszkowie mieli obowiązek leczyć żołnierzy, co to w "pochodzie do obozów chorują". Podobny charakter miał szpital w Kamieńcu Podolskim. W 1667 r. zezwolono wojewodzie kijowskiemu Michałowi Stanisławskiemu zezwolono na ufundowanie ze wsi jego dziedzicznych Rzeczyce i Hołozubińcze tejże instytucji. Wedle niektórych badaczy warszawski cekhauz wybudowany za Stefana Batorego miał pierwotnie pełnić funkcję szpitala dla żołnierzy. Najbardziej znanym alumnatem był dom inwalidów w Tykocinie. W 1663 r. marszałek wielki litewski Krzysztof Wiesiołowski utworzył fundację dla 12 wysłużonych żołnierzy. Fundacja została zatwierdzona przez sejm w 1638 r. i przetrwała 300 lat, będąc nawet respektowaną przez władze carskie, an zabezpieczenie weteranów marszałek zapisał dobra Dolistowo. Jak podaje Zygmunt Gloger w swej "Encyklopedii...": "Wiesiołowski przepisał ustawę dla swojej zacnej fundacyi, w której otrzymywało oddzielne mieszkania i po złp. ówczesnych 200 na rok 12-tu żołnierzy, „dobrze w ojczyźnie zasłużonych, katolików, szlachetnie urodzonych, skaleczonych w bitwie za Rzeczpospolitą, albo przez starość osłabionych”, niemających sposobu do życia. Po śmierci Wiesiołowskiego, Władysław IV w r. 1638 ustawę powyższą w zupełności zatwierdził, oddając należne pochwały szlachetnemu obywatelowi i wzmiankując o wymurowanym przez niego znacznym nakładem Alumnacie. Gmach ten istnieje dotąd, mieszcząc w sobie zwykle 16-tu inwalidów, otrzymujących mieszkanie, opał i po 200 złp. rocznej pensyi. Jest to jeden ze starszych w Europie przytułków dla zasłużonych żołnierzy".

W "Budownictwo wojskowe 1918-1939: historja, przepisy, zasady, normy" pod redakcją Aleksandra Króla (t. I, Warszawa 1936) w przypisie na s. 113 odnotowano: "Dr S. Herbst podaje wyjątek z "Księgi hetmańskiej" St. Sarnickiego, określający zadania malarza służącego na wojnie: "że gdy ciągnie wojsko przez niewiadome miejsca aby malował situm loci onego kraju, drogę,góry, lasy, debrzy, rzeki, stawy, błota, wsi, zamki, uchody, przychody, i in summa wszystkie, i ścieżki nakoniec gdzie są i gdzieby miały być. Bo gdy hetman te wszystkie rzeczy przed oczyma będzie miał, może snadnie pojąć jako gdzie okazję wsiąść, których rzeczy ma używać i których fortelów... tem ci sposobem właśnie starym hetmanom drogi którymi mieli jechać wymalowania był obyczaj, i stąd urosła Cosmographia co zowią mappam mundi".

W wykazie podanym przez mateusza009 zabrakło Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Centrum_Wyszkolenia_Kawalerii Lotnicza Szkoła Bombardowania i Strzelania w Grudziądzu: http://skelnik.blogspot.com/2007/02/lotnicza-szkoa-strzelania-i.html Swego czasu kierownictwo instruktorskie dzierżył tam Janusz Meissner. Szkołę ukończyło: 1919 - 38 1920 - 93 1921 - 67 1922 - 77 1923 - 86 1924 - 54 1925 - 85 1926 - 74 1927 - 82 do 1 maja 1928 - 13 skreślono z listy z powodu braku zdolności: 1919 - 9 1920 - 49 1921 - 32 1922 - 21 1923 - 29 1924 - 43 1925 - 28 1926 - 50 1927 - 16 zginęło śmiercią lotniczą w szkole: 1919 - o 1920 - 2 1921 - 2 1922 - 2 1923 - 2 1924 - 3 1924 - 3 1925 - 3 1926 - 1 1927 - 1 /za: "Księga pamiątkowa dziesięciolecia Pomorza 1920-1930" red. K. Esden-Tempski Toruń 1930/ Oczywiście istniały i inne: Oficerskie Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Dęblinie, Centr. Szkol. Podofic. Pil. Lotnictwa w Bydgoszczy. Centralna Szkoła Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy, której pierwszym komendantem był kapitan Gustaw Mokrzycki.

Na podstawie podanej literatury, każdy może sam sprawdzić jak to wyglądało w kolejnych latach, wystarczy dotrzeć do kolejnych taryf.

Nie wszyscy patrzyli jedynie w tym kierunku. Szef Departamentu dla Spraw Morskich,kontradmirał Kazimierz Porębski w swym memoriale z 1919 r. pisał przecież: "w razie wojny z Niemcami należy przewidzieć z jednej strony współdziałanie Niemiec i Rosji, z drugiej zaś należy dążyć do zgrupowania sił polskich z nowo powstałymi państwami nadbałtyckimi Finlandia i Danią". /CAW, sygn. I.300.21.42, Akta KMW, Memoriał o zadaniach i pracach DSM, 01.11.1919 r.; cyt. za: B. Zalewski "Polska morska myśl wojskowa 1918-1989", "Zeszyty Naukowe" AMW, 2000, nr 141A/ Istotnym powodem było to, że decyzje co do tego: "co i gdzie" zapadały pośród polityków. Z drugiej strony i przedstawiciele marynarki początkowo propagowali koncepcję zablokowania nieprzyjacielskiej floty w portach. Stąd w argumentacji wskazywano na potrzebę posiadania dużych jednostek. Dopiero potem zmieniono tę koncepcję na atakowanie przez okręty podwodne w pobliżu tras żeglugowych. Wedle prof. Aleksandra Potyrały (w oparciu o relację zastępcy szefa Służby Technicznej KMW inż. Berensa): "w zamówieniu dwóch niszczycieli typu 'Wicher' i trzech okrętów podwodnych typu 'Wilk' zadecydował nacisk ze strony MSZ na MSWojsk., a nie - ja by się wydawało - że to ostatnie zdecydowało się na ten pierwszy krok w rozbudowie floty...". /W. Steyer "Z dziejów Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1919-1939. Odbiór okrętów" cz. 2, "Wojskowy Przegląd Historyczny", 1960, nr 4/ Trzeba też pamiętać, że MW była traktowana w koncepcjach Sztabu Generalnego jako mało istotny element w porównaniu do wojsk lądowych. Na kierunek rozwoju floty cieniem położyły się zapatrywania szefa Kierownictwa MW kmdr. Jerzego Świrskiego, który polską marynarkę widział przez pryzmat francuskiej. Silna flota miała bronić kraju z dala od swych wybrzeży. Nie uwzględnił zatem postulatów Romana Stankiewicza,Jerzego Kłossowskiego czy teoretyka wojskowości Władysława Filanowicza: "Wysiłek nasz powinien być skierowany przede wszystkim ku stworzeniu bazy floty i jej urządzeń obronnych (...) Pracy tej nawet przy największym wysiłku skarbu nie można wykończyć wcześniej jak za 3-4 lata. W tym okresie więc musimy zadowolić się niewielką flotą, złożoną z takich jednostek, których zalety bojowe jaskrawo uwidoczniły się podczas wojny światowej, a które nie wymagają ani dużych doków i warsztatów, ani obszernych magazynów i koszar. Tego rodzaju jednostkami są okręty lekkie, tj. torpedowce, łodzie podwodne, okręty patrolowe". /W. Filanowicz "Jaka flota nam potrzebna", "Morze" 1925, nr 1; cyt. za: L.Wyszczelski "Polska myśl wojskowa 1914-1939" Warszawa 1988, s. 276/ No i wreszcie marynarka została "skarcona" ograniczeniem środków finansowych za swą postawę w trakcie zamachu majowego...

Odpryskiem tegoż procederu był pewien wynalazek. Kiedy Royal Society nie wykazało zainteresowania wynalazkiem Stephana Halesa ten zwrócił się do Francuzów. Jego wynalazek zainstalowano na statkach z Bordeaux, służących do przewożenia niewolników. Okazało się, że dzięki niemu śmiertelność udało się zredukować do kilku procent. Znacznie trudniej przyszło mu przekonać własnych rodaków, dopiero opinia admirała Edwarda Boscawena, który na "Royal George" testował ów wynalazek, przyczyniła się do zmiany tej postawy. Chodzi oczywiście o rodzaj wentylatora.

Podczas spotkań (: chanoyu), na których odbywał się ów ceremoniał dążono do perfekcyjnego wykonania szeregu czynności. Efektem tego był rodzaj wyciszenia psychicznego, wyłączenie się z myślenia dyskursywnego. Następowało wyłączenie się spod bodźców zewnętrznych, a skupienie na jednej czynności. Uczyło to koncentracji. Nie można zapominać, że początkowo picie zielonej herbaty było praktykowane i propagowane w Japonii przez przybyłych adeptów zen. Co ciekawe początkowo w Japonii zielona herbata nie cieszyła się popularnością.

Istnieje też inna interpretacja - symbolizuje to poddanie się pod prawo kraju, do portu którego się wpływa.

Ile jeszcze artefaktów znaleziono na Krecie z pismem linearnym B? Znane są inne tego typu wpadki?

Trochę się pogubiłem: http://iars.pl/50lecie/biuletyn/biul14.htm No to ZSP czy SZSP? A czemu miałbym ufać, nie tyle świadkowi - co uczestnikowi? Dodajmy uczestnikowi, który przedstawia wersję "wybielającą"? To tak konkretniej, w jaki poniedziałek gazety obwieściły "decyzję Komitetu Wykonawczego"? W Konstytucji był zapis o przewodniej roli PZPR w organizacjach studenckich? A w którym punkcie?

Dlaczego nie wiemy?

gregski wspomniał o ZHP, nie należy zapomnieć, że znacznie wcześniej istniał twór o nazwie: Organizacja Harcerska Związku Młodzieży Polskiej. A tu jej "czuwajka": Nie widzę bym miał mieć z tym jakikolwiek problem. A z ciekawości: ilu uczestników liczył ów zjazd Rady Naczelnej? Czy Rada Naczelna to już 'wierchuszka' czy jeszcze nie? A co się działo na III Zjeździe?

Dekret z sierpnia 1936 r., prezydenta Ignacego Mościckiego uznano Półwysep Hel za rejon umocniony. Dekret zakreślał granice rejonu, który "umocnionym" był jedynie z nazwy. Wcześniejsze Dowództwo Odcinka Wybrzeża Morskiego (powołane w lutym 1935 r.), na czele którego stał kmdr. por. Eugeniusz Solski, przekształcono w Dowództwo Rejonu Umocnionego (RU), po śmierci komandora, od roku 1937 na jego czele stanął kmdr Włodzimierz Steyer. W tym czasie w Sztabie Głównym opracowywano plany rozbudowy sił zbrojnych. Tak zwany 6. program rozbudowy Marynarki Wojennej nakazano zredukować, ze względu na ograniczenia finansowe. Kolejny plan na lata 1937/38-1942/43 obejmował: " - okręty przydzielone do dyspozycji dowódcy RU ujęte w programie rozwoju floty; - obronę minową - miny zagrodowe i schrony dla 562 min; - obronę artyleryjską * 2 działa kal. 305 mm w wieżach pancernych, * 4 działa kal. 152,4 mm, * 8 dział kal. 130 mm, * przezbrojenie niszczycieli OORP "Wicher" i "Burza" w 8 dział kal. 120 mm, * baterię kal. 105 mm z dwoma ciągnikami; - obronę przeciwlotniczą: * 3 działa kal. 105 mm, * 40 nkm kal. 13,2 mm, * kompanię reflektorów plot (6 reflektorów), kompanię balonów zaporowych (12) i obserwacyjnych (2), * budowę schronów plot, * kompanię saperów; - obronę przeciwdesantową: * rozbudowę głównego ośrodka oporu w Jastarni, * budowę schronu z czterema działami kal. 75 mm, * budowę dwóch ośrodków oporu, * batalion morski w składzie 3 kompanie strzeleckie, kompania ckm i pluton 4 dział kal. 75 mm; - lotnictwo: * eskadrę 15 wodnosamolotów, * eskadrę liniową 10 wodnosamolotów, * 2 eskadry rozpoznawcze po 6 wodnosamolotów, * magazyny dla 45 wodnosamolotów, * urządzenia i wyposażenie bazy lotniczej; - łączności: * 4 grupy urządzeń podsłuchu podwodnego, * stację podsłuchową, * radiostację krótkofalową, * rozbudowę sieci telefonicznej, * posterunek obserwacyjny w Jastarni, * kompanię łączności; - zapasy materiałowe: * żywność na 60 dni dla 4321 ludzi i 42 koni, * budowę magazynów żywnościowych i piekarni, * materiały sanitarne; - inwestycje ogólne: * drogi bite i bocznice kolejowe". /Z. Wojciechowski "Obiekty militarne Półwyspu Helskiego w latach 1920-2006", "Zeszyty Naukowe" AMW, R. LI, nr 4 (183), 2010, s. 256-257/ o planach i rzeczywistej rozbudowie w tym rejonie, szerzej: R. Witkowski "Na straży wybrzeża 1929-1939" tegoż: "Obrona wybrzeża w poglądach teoretyków wojskowych okresu II Rzeczypospolitej", "Biuletyn Historyczny" MMW, 1974, nr 5 "Półwysep Helski. Historia orężem pisana" red. A. Drzewiecki, M. Kardas J.R. Godlewski, W. Odyniec "Pomorze Gdańskie. Koncepcje obrony i militarnego wykorzystania od wieku XIII do roku 1939" A. Rzepniewski "Obrona wybrzeża 1939 r. na tle rozwoju Marynarki Wojennej Polski i Niemiec" S. Ordon "Polska Marynarka Wojenna w latach 1918-1939. Problemy prawne i ekonomiczne" A.F. Komorowski "Powstanie bazy morskiej Hel", "Biuletyn Historyczny" MMW, 2008, nr 23 K. Labudda "Kolej wojskowa na Helu", "Rocznik Helski", 2005, nr 3 B. Mańkowski "Twierdza Hel" J. Sadowski "Bateria cyplowa im. Heliodora Laskowskiego", "Rocznik Helski", 2000, nr 1 W. Nadolny "Bateria im. Heliodora Laskowskiego oraz 13 Bateria Artylerii Stałej", "Zeszyt Helski", 2007, nr 6 T. Borysiewicz "Budowa baterii im. H. Laskowskiego", "Przegląd Morski", 1962, nr 5 S.M. Piaskowski "Kroniki Polskiej Marynarki Wojennej 1918-1946" R. Bąkowski, W. Nadolny "Baterie przeciwlotnicze", "Zeszyt Helski", 2007, nr 4 J. Broniewicz "Nie każda kula celna" M. Kułakowski "Marynarka Wojenna Polski Odrodzonej" R. Witkowski "Projekty rozbudowy artylerii nadbrzeżnej na Helu", "Biuletyn Historyczny" MMW, 1972, nr 3 A. Olejko "Polski Cant" "Fortyfikacje nadbrzeżne Zatoki Gdańskiej. XXIV Seminarium Krajoznawcze Wojska Polskiego, Gdynia 15-18 września 2009" A. Aksamitowski i in.

Wedle wspomnień jednostka karna na Helu mieścić się miała na obszarze koszar w Helu Borze. /szerzej: W. Greinke "Prosta droga jak... z opowiadania Brunona Bizewskiego"; B. Kozieł "Okruchy życia - boczny nurt"/ Pierwsze dwa oddziały złożone z ukaranych esesmanów powstały przy KL Sachsenhausen, w 1938 roku. Były to: (Erziehungs)-Abteilung I (Besserung)-Abteilung II Głównym zadaniem w tych jednostkach było doprowadzenie żołnierzy do stanu pozwalającego na jak najszybszy powrót do jednostek macierzystych. Innymi słowy ponowne wdrożenie do dyscypliny. W listopadzie 1941 r. poczęły powstawać pierwsze jednostki złożone ze skazanych esesmanów, którzy część kary mogli odbyć w oddziałach zapasowych i robotniczych (w: Bewährungs-Abteilung przy Zapasowym Batalionie SS "Deutschland" stacjonującym w Pradze i Arbeits-Abteilung działającego w ramach batalionu SS na poligonie w Dębicy). Jeszcze przed zapadnięciem formalnych decyzji co do tworzenia i wysyłania na front jednostek złożonych z byłych członków SS, wiosną 1942 r. przy Dywizji SS "Totenkopf" powstał pierwszy improwizowany oddział ze skazanych przez sąd wojenny. Asumptem do powstania były problemy logistyczne z odesłaniem esesmanów do obozu w Maćkowach. Kolejne miesiące przyniosły powstawanie wspomnianych przez ak 2107 - Bewährungseinheiten, i jak napisał miały one charakter karno-wychowawczy. Po spełnieniu określonych warunków służący w tych oddziałach mogli zostać zwolnieni z odbywania reszty kary i być poddanymi rehabilitacji. Okres próby zazwyczaj trwał od trzech do sześciu miesięcy. Podstawą do rehabilitacji były raporty dowódcy kompanii, które były przesyłane do Głównego Urzędu Sądownictwa SS. W tego typu jednostkach służyć mogli jedynie ci skazani, którzy zostali wykluczeni z szeregów SS (stąd w jednostce nie nosili runów i nie mieli stopni SS). Do tych oddziałów kierowano po wcześniejszym 6-8 tygodniowym pobycie w specjalnym batalionie zapasowym pod Pragą. Eks-esesmanom, którzy zostali uznani za niezdolnych do dalszej służby celem skrócenia kary pozostawiono służbę w oddziałach robotniczych (np. na poligonie w Dębicy). Ci skazani, którzy nie zostali wykluczeni z szeregów SS, zamiast do praskiego batalionu, kierowani do jednostek zapasowych Waffen-SS, skąd po przeszkoleniu trafiali do jednostek specjalnych - Sonderinheiten Waffen-SS. Czasami mogli być skierowani bezpośrednio z obozu karnego do działań przeciw partyzantom - czyli do Bandeneinsatz, bądź do batalionów budowlanych czy pracy w gospodarstwach rolniczych. Esesman skazany przez sąd polowy SS częstokroć trafiał od razu do plutonów karnych przy danej jednostce - Strafstreckvollzüge bei Truppe. Do najbardziej znanych Bewährungseinheiten należały: SS-Sonderregiment "Dirlewanger" czy SS-Fallschirmjägerbataillon 500. W samym 1942 r. w obu rodzajach jednostek specjalnych (Sonder- i Bewährungseinheiten) było 1100 osadzonych z samego obozu w Maćkowach. szerzej: R. Absolon "Die Sondereinheiten der früheren Wehrmacht (Straf-, Bewährungs- und Erziehungseinrichtungen" H. Voight "Sondertruppen zur Frontbewährung im 2. Weltkireg. Ein Beitrag zu ihrer Geschichte" Teil I, "Deutsches Soldaten-Jahrbuch" b.m.w., b.d.w. tegoż: "Sondertruppen zur Frontbewährung im 2. Weltkireg. Ein Beitrag zu ihrer Geschichte" Teil II, "Deutsches Soldaten-Jahrbuch" 1980-1982, t. 28-30 R. Michaelis "Das SS-Fallschirmjäger-Bataillon 500/600. budapest-Leskovar-Drovar-Kaunas-Raseinen-Malmedy-Schwedt-Zehden-Prenzlau" tegoż: "SS-Sonderkommando Dirlewanger. Ein Beispiel deutscher Besatzungspolitik im Weißrussland" H.-P. Klausch "Antifaschisten in SS-Uniform. Schicksal und Widerstand der deutschen politischen KZ-Haftlinge, Zuchthaus- und Wehrmachtstrafgefangenen in der SS-Sonderformation Dirlewanger" H. Auerbach "Die Einheit Dirlewanger", "Vierteljahreshefte für Zeitgeschichte" 1962, z. 2

Dla celów orientacyjnych, coś o płacach... skoro przejazd z Warszawy to i do tego województwa się ograniczę. Dane z maja i czerwca 1920 r. wyrażone w markach, kolejno dla mężczyzn, kobiet, młodocianych mężczyzn, młodocianych kobiet. Przeciętne płace dzienne robotników najemnych w rolnictwie: maj - 25,78 / 18,02 / 14,85 / 13 czerwiec - 44,96 / 29,27 / 21,76 / 18,45 Płace w przemyśle budowlanym w Warszawie, jako minimalne stawki za godzinę. (czerwiec 1919, czerwiec 1920): murarz - 4 / 23,50 koźlarz noszący 20 cegieł - 3,50 / 21 robotnik niewykwalifikowany - b.d. / 19 cieśla - 4 / 23,50 kobiety lub chłopcy 16-18 lat - b.d. / 12 pomocnik ciesielski - 3 / 19 Minimalne płace dniówkowe wraz z dodatkiem aprowizacyjnym w przemyśle metalowym w Warszawie (czerwiec 1920 r.): rzemieślnik żonaty - 136, 80 rzemieślnik samotny - 115,20 pomoc fachowa żonaty - 115,20 pomoc fachowa samotny - 93,60 pomoc podwórzowa żonaty - 108,00 pomoc podwórzowa samotny - 86,40 pomoc podwórzowa małoletni - 68,40 kobiety zamężne - 100,80 kobiety samotne - 79,20 kobiety małoletnie - 61,20 pomoc niefachowa małoletni - 54 /za: "Miesięcznik Statystyczny za rok 1920" wydawany przez GUS, red. S. Szulc/ Zdawać sobie trzeba sprawę, że są to orientacyjne płace, jeśli chodzi o dniówki to na ogól tyczą 8 godzin pracy, "nieofajrantowanej", nie uwzględnia się wielu dodatków finansowych czy w naturze. Nie uwzględnia się też przestojów itp.

Podejrzewam, że powinno być około 397. Ciepłostki - tak nazywano wcześniej kalorie.

Tak dla orientacji, taryfa MKŻ obowiązująca z dniem 1 czerwca 1920 r. (Dz.U. nr 40 z 27 maja 1920 r.): 1. Opłaty jednostkowe wynoszą w pociągach osobowych i mięszanych: w klasie IV (w b. dzielnicy pruskiej) 15 fen., w klasie III - 20 fen., w klasie II - 30 fen. i w klasie I - 50fen. od osoby i kilometra. 2. Ceny biletów dodatkowych na pociągi pośpieszne wynoszą połowę cen biletów w pociągach osobowych i mięszanych, z uwzględnieniem jednak postanowienia pod liczbą 6. 3. Ceny biletów na pociągi pośpieszne otrzymuje się przez dodanie do cen biletów na pociągi osobowe i mięszane cen biletów dodatkowych napociagi pośpieszne (p. 2). 4. Ceny biletów obliczają się na odległość do 50 kilometrów - kilometrycznie, od 51 do 100 kilometrów - strefami po 5 km., a ponad 100 kilometrów - strefami po 10 km., licząc za pełne strefy. 5. Najniższa cena biletów w pociągach osobowych i mięszanych wynosi: w kl. IV (w b. dzielnicy pruskiej) i w kl. III - 1 markę, w kl. II - 2 marki i w klasie I - 3 marki. 6. Najniższa cena biletów w pociągach pospiesznych równa się należności za 100 kilometrów. 7. Ceny wszelkich biletów całych (zasadniczych i dodatkowych za szybkość) zaokrągla się do najbliższych 10 fenigów wzwyż, zaś wszelkich półbiletów (dla dzieci) - do najbliższych 5 fenigów wzwyż. Reszty nie komentuję, bo nic nie wnoszą te wpisy do tematu.

Bój się Boga Albinosie, w całej pracy w "Zeszytach..." to raptem trzy zdania ( ), większość poświęcona jest wybranym walkom na Woli podczas powstania. Co do tego fragmenciku opierał się na Komunikacie nr 26 Kierownictwa Walki Podziemnej ("Przegląd Historyczno-Wojskowy" nr 2,2002), oczywiście H. Witkowskim, Instrukcjach Bojowych z AAN. Jak sam pisze, to w artykule z "Komandosa" szerzej analizuje to zagadnienie, ale czy podał tam bibliografię??

Rzecz tyczy się początku lat dwudziestych, a nie drugiej połowy. A inflacja o tyle jest nieistotna co do ustalenia samej ceny biletu, bo ta ogłaszana była w odpowiednich taryfach, zatem wystarczy dotrzeć do tej właściwej. W kwestii płacy też są opracowania, zatem tu poziom inflacji też nie jest istotny. Natomiast tu znacznie ważniejsze jest ustalenie kiedy konkretnie był ów wyjazd, a to z racji tego, że na mocy rozporządzenia Ministra Kolei Żelaznej K. Bartla zarządzono (22 lutego 1920 r.; Dz.U.nr 19, poz. 99): Polskie Koleje Państwowe na terenie b. zaboru rosyjskiego (Okręgi Dyrekcji Warszawskiej, Radomskiej i Wileńskiej) I. Taryfa tymczasowa na przewóz pasażerów i bagażu na linjach kolei państwowych okręgu Warszawskiego, ważna od listopada 1918 r. Z dniem 1 marca 1920 r. wszystkie opłaty, przewidziane w tej taryfie podwyższa się 100% II Taryfa tymczasowa na przewóz pasażerów, psów i bagażu na linjach Dyrekcji Radomskiej, ważna od 1 listopada 1918 r. Z dniem 1 marca 1920 r. wszystkie opłaty, przewidziane w tej taryfie podwyższa się o 50% III Taryfa tymczasowa na przewóz pasażerów, psów i bagażu na kolejach wojskowych, ważna od czerwca 1919 r. (obowiązująca na linjach okręgu Wileńskiego) Z dniem 1 marca 1920 r. wszystkie opłaty, przewidziane w tej taryfie podwyższa się: a) wyrażone w markach - 100% b) wyrażone w koronach - 50% Zatem wystarczy odnaleźć tymczasową taryfę i odpowiednio przeliczyć procenty jeśli nastąpiło to po 1 marca.

W 1920 to obowiązywała marka polska, a na dniówki trudno przeliczać, czy w obu źródłach robotnik pracował na tym samym stanowisku w tym samym mieście? Jaki typ biletu: odcinkowy okresowy, robotniczy, z jaką zniżką?

Profesor Jerzy Prokopczuk wskazuje na niezwykłe znaczenie wczesnego przyjęcia chrześcijaństwa przez władcę ówczesnego Aksum - Ezana, nazywa do perspektywicznym aktem polityczno-kulturowym pozwalającym długo zachować odrębność. W czym profesor znacząco się różni od autora artykułu na naszym portalu, gdzie Łukasz Fik pisze: "Największy rozwój Etiopii przypada na III-IV wiek naszej ery, w tym czasie państwo Aksum przyjmuje chrześcijaństwo. Ta decyzja przyczyniła się do spadku znaczenia tego państwa". /za: Walka Etiopii o niepodległość na przełomie XIX i XX w. Zwycięska wojna z Włochami/ Co jest zresztą trochę sprzeczne: w chwili przyjęcia chrześcijaństwa następuje "największy rozwój", choć sam ów akt przyczynił się "do spadku znaczenia" Czemu akurat na III-IV wiek ma przypadać największy rozwój - nie uzasadniono, a szkoda. Czy aby to pewne, że Cesarstwo Gonderskie było okresem upadku, nawet uwzględniając najazdy muzułmańskie, takie jak te Ahmada Ibn Ibrahima Al-Ghazy zwanego "Leworęcznym"? Autor artykułu pt. "Etiopia - historia wojen i konfliktów wewnętrznych w czasach nowożytnych" - Szymon Niedziela ma na to całkiem inny ogląd: "Okres rozkwitu polityczno-gospodarczego Aksum trwał do IX wieku n.e.". /tenże, w: "Zeszyty Naukowe WSOWL" nr 3 (153), 2009/ Na osiągnięto potem pewnej spoistości społecznej (pomimo silnych separatyzmów) i zaciętość w walce wpływ mógł mieć wprowadzony system kariery w społeczeństwie, kariery polityczno-obszarniczo-wojskowej. Tylko od od Króla Królów zależała prędkość przechodzenia od baszy do np. dedżazmacza (wojskowa) czy od ato do np. afe negus czy tsehafie tyyzaz (feudalna). szerzej o tym ciekawym kraju w tym okresie czasu: J. Prokopczuk "Historia Afryki w zarysie" A. Bułatowicz "Z wojskami Menelika II" J. Mentel-Niećko "Aksum-Etiopia", w: M. Tymowski "Historia Afryki do początku XIX wieku" B. Davidson "Stara Afryka na nowo odkryta" A.Hugh.M. Jones, E. Monroe "A history of Ethiopia" A. Bartnicki "Adua 1896", w: "Zarys dziejów Afryki i Azji 1869-1996" tegoż: "Egipt i Sudan w polityce Wielkiej Brytanii, 1882-1936" A.Bartnicki, J. Mentel-Niećko "Historia Etiopii" 'Bisi Oyegoke "The history of Ethiopia: the earliest times to the present day, 600-1916 (Aksum to Addis Ababa)" Seifu Gebru "Geneza konfliktu etiopsko-erytryjskiego", "Investigationes Linguisticae" AMU, vol. IX, April 2003 Tekeste Negash "Italian Colonialism in Eritrea 1882-1941" H. Deschamps "Histoire Générale de l'Afrique Noire" D.J. Mathew "Ethiopia, the study of a polity, 1540-1935" na koniec: L. Onichimowski "Koniec Cesarstwa na Dachu Afryki"