secesjonista

Ale o jaki okres czasu chodzi? Bo spółdzielnie parcelacyjne to były i w XIX wieku...

A dlaczego istnieje post? Bo utrzymywał wsztrzemięźliwość, atoli nie zrozumiałeś Mariuszu 70 mego podstępu i żartu...

Tak ciekawe wyrażenie: "Vivatovszczana", umknęło mej uwadze, choć lepiej by brzmiało: "Vivatowszczana". Atoli jesteś Albinosie nadto spolegliwy, to twój twór, zatem kto wykorzystuje: niech płaci. Choćby na jakąś fundację.

Pamiętajmy, że św. Mikołaj nie jadał mięs. Św. Mikołaj miał też pięć cór i pięciu synów. Kto się może pochwalić takimi osiągnięciami?

To w gazecie źle napisali, Project for the New American Century to organizacja, a nie żaden projekt... organizacja powstała 1997 r. :lol:/> A chodzić mogło jedynie o raport owego think-thanku pt. "Rebuilding America's Defenses". Dalej nie wiem jaki scenariusz, co ów scenariusz miał zakładać? W wyniku wojny w Iraku beneficjentem największym tamtych złóż... zostały Chiny.

Niektórzy powiadają, że ów wół pojawił się za sprawą pseudo-Mateusza, a tu papież: http://www.adoremus.org/1209ChristmasCrib.html

W zasadzie byłoby dobrze gdyby jakikolwiek film porywał: efektami (zależy jaka historia) muzyka scenariuszem (mniej czy bardziej opartym na faktach) zdjęciami kostiumami ... ... Pytanie zatem: czym ma się wyróżniać, jako typ - film historyczny?

Wystarczy przeszukać zasoby w bazhum czy w "Bibliografii Zawartości Czasopism" na stronie BN.

Ano były: via privatae, pravati iuris, domesticae, peculariares. Wyróżniano też miejskie: vici, viae urbicae, gminno-lokalne: vicinae, paganicae, viae vicinales. W prawie ze względu na funkcje rozróżniano np.: iter - ruch pieszy czy lektyk actus - drogi dla bydła via - drogi dla ruchu kołowego. Czy znane są osoby stojące na czele cura viarum?

Istotne skąd masz ankietę: z jakiejś publikacji, z zasobów internetowych itp. http://www.buw.uw.edu.pl/images/BUW_PDF/Materialy_Ulotki/bibliografia_zalacznikowa.pdf Jeśli odwołujesz się wielokrotnie to wystarczy przecież: op. cit.

P. Veyne "Cele sztuki, propaganda i przepych monarchii", [w:] tegoż "Imperium grecko-rzymskie" J. Packer "The Forum of Trajan in Rome: A Study of the Monuments in brief" J.C. Anderson "The Historical Topography of the Imperial Fora"

Weekly U.S. Field Production of Crude Oil (Thousand Barrels per Day): 2000-Jan 01/07 6,000 01/14 6,019 01/21 6,013 01/28 5,988 2000-Feb 02/04 6,011 02/11 5,994 02/18 5,989 02/25 6,007 2000-Mar 03/03 5,974 03/10 5,857 03/17 5,859 03/24 5,863 03/31 5,873 2000-Apr 04/07 5,820 04/14 5,840 04/21 5,836 04/28 5,838 2000-May 05/05 5,798 05/12 5,757 05/19 5,793 05/26 5,784 2000-Jun 06/02 5,704 06/09 5,804 06/16 5,791 06/23 5,726 06/30 5,732 2000-Jul 07/07 5,766 07/14 5,788 07/21 5,769 07/28 5,764 2000-Aug 08/04 5,778 08/11 5,745 08/18 5,773 08/25 5,782 2000-Sep 09/01 5,783 09/08 5,802 09/15 5,803 09/22 5,680 09/29 5,862 2000-Oct 10/06 5,867 10/13 5,864 10/20 5,880 10/27 5,894 2000-Nov 11/03 5,903 11/10 5,889 11/17 5,854 11/24 5,883 2000-Dec 12/01 5,925 12/08 5,903 12/15 5,897 12/22 5,875 12/29 5,903 /za: eia.gov/ 1. Nie widzę, żadnego wyczerpania się zasobów w lipcu 2000 roku. W kolejnych latach też nic takiego nie nastąpiło. 2. "Skutkiem była debata ministra obrony i wiceprezydenta na temat przyszłej strategi USA. Wynikiem było coś w rodzaju instrukcji dla amerykańskiej polityki zagraniczne" Bez Sekretarza Stanu? A cóż głosić miała owa instrukcja? 3. "Dokładnie rok później, ten scenariusz się urzeczywistnił" Ale jaki scenariusz? 4. "W 2006 roku projekt ten został rozwiązany m.in. na skutek utrzymujących się pogłosek o współpracy w atakach z 11 września" Ale jaki projekt?

Nie było moim zamierzeniem podważanie prawdopodobieństwa relacji, raczej jedynie wskazanie na nieskuteczność tejże metody. Z racji tego, że jakiś czas pracowałem przy koniach wiem, że potrafią reagować na zapach pomimo tego, że mają zakryte oczy. Co do słoni... bardzo ciekawą pracę popełnił: W. Gowers "The African Elephant in Warfare", "African Affairs" 1947, vol. 46, No 182

Warto poszukać materiałów o inicjatywach króla Ostrogotów - Teodoryka Wielkiego. Dzieje książki, a zwłaszcza wczesnych bibliotek podjął: Michael Denis w swej pracy: "Einleitung in die Bücherkunde" (: Wien 1777)

A co się stało ze szczątkami owego "monstrum... nad które i sama Afryka producere nie może", czyli pierwszym ateistą doby RON-u - Kazimierzem Łyszczyńskim? Innymi słowy: spalono go aż do popiołów, którymi zajął się kat czy pozostały jakieś szczątki?

Zważ jednak Furiuszu na taką okoliczność: albo historia z praktykami Perseusza jest nieprawdziwa, a jeśli nawet się zdarzyła to jej skuteczność wielce jest dyskusyjna. A to z racji tego, że konie wpadają w popłoch nie tylko na jakiś widok, ale powodują się swym węchem. A trudno domniemywać by owe makiety woniały "słoniną". ;)/> Z drugiej strony musiały być skuteczne metody przyzwyczajania koni do bliskiej obecności słoni. Eskortę słonia na ogół stanowili 40-50 lekkozbrojnych. Zarówno mogli być to piesi, jak i konnica. W bitwie pod Bet-Zacharią na jednego słonia przypadać miało aż tysiąc ciężkozbrojnych i: "pięciuset wyborowych jeźdźców. Oni to już przedtem byli do bestii przydzieleni: gdzie ona była, tam byli i oni, gdzie ona szła, tam szli oni razem z nią i nigdy od niej nie odstępowali". /1 Mch 6, 35–36/ Fragment ów (: "przedtem... przydzieleni) wskazywać może na konie Seleucydów mogły być tresowane w zakresie obecności słoni. Metoda podana przez ciebie fodele w tej bitwie okazała się skuteczną tylko do czasu. Przyjmuje się, ze do III wieku p.n.e. raczej nie znano skutecznej metody zneutralizowania słonia, który wpadł w popłoch. Ponoć to Hazdrubal (wedle Liwiusza) przed bitwą pod Ilipą obmyślił sposób polegający na wbijaniu młotkiem żelaznego szpikulca w kręgi szyjne. Całkiem prawdopodobne, że między Eufratem a Indusem podobna praktyka znana była już wcześniej. Zdaniem historyka z Antiochii kornak miał mieć przymocowany do prawej ręki nóż, którym w odpowiedniej sytuacji miał przecinać żyłę biegnącą od szyi do głowy. /szerzej: K. Nossov "War Elephants"/ Inną sprawą, że novum Hazdrubala spowodowało, że więcej słoni padało z rąk swych kornaków, aniżeli wrogów. Co może być pewnym przyczynkiem do dyskursu o skuteczności takiej formacji. /szerzej: R.F. Glover, "The Tactical Handling of the Elephant", "Greece & Rome" 1948, vol. 17, No 49/ W języku polskim mamy też inną pracę; prócz tej podanej przez Furiusza; o słoniach bojowych: Ł. Holesz "Słonie bojowe w armii Seleukidów", w: "Księga pamiątkowa z XV. Ogólnopolskiego Zjazdu Historyków Studentów", red. J. Wolicki

Jak najbardziej Albinosie, pani nieco egzaltowaną była... "le 7 Xbre. 1801. Już przed tygodniem donosiłam Ci, naymilszy moy Kochanku, że pewnie stąd 14. wyjadę do Krakowa y teraz to ztwierdzam, ieżeli nie umrę albo iakiego przypadku mieć nie będę" "le 22. Juillet 1803. Twoim listem datowanym 14., który tym momencie odebrałam zgryzłam się niezmiernie, a' mimo dobiiania się trzech mocarstw o ciebie znayduię że masz mózg cielęcy, mniemając żebym Ciebie na jakie Fochy moiey familii wystawiała, takie urojenia sądzę bydź skutkiem gwałtownego bolu glowy; życzę więc z pilnością żażywać przepisane Proszki..." "le 19. Juin 1802. Przyśley mi koniecznie korespondencie Giełguda z Zubowem, bo ieżeli iiego nieuczynisz to napiszę do Januszewicza który namoie żądanie wszystko z ochotą czyni, bo grzeczny dla Dam y przyiaciół kawaler nie tak jak ty mucyku, małpeczko, chińczyku, mopsiku au plaisir dele voir le platôs adieu, i nie mam czasu więcey pisać bo iadę do Zaczernia".

W sumie o dowcipach z PRL-u mamy dwa tematy: "Wasze anegdoty związane z PRL" i "Najweselszy barak w obozie" Powracając zatem do zdarzeń, to takie pytanie: do kogo pewna pani pisała na ogół: ""małpeczko" czy "mopsiku"? Dodajmy, ze ów odbiorca tych; trochę infantylnych; przydomków był znanym naukowcem. Zdarzyło mu się nawet napisać pewne dzieło o umyśle, całkiem dobrze odebrane przez innych uczonych jego czasu, nie wiedzieć zatem czemu, wybranka jego serca pisywała doń, że znajduje u niego mózg cielęcy... Któż zacz?

Może: "Konflikty kolonialne i postkolonialne w Afryce i Azji 1869-2006" red. P. Ostaszewski

Pośród wymienionych powyżej licencyjnych produkcji zabrakło wzmianki o szwajcarskiej firmie Saurer. W listopadzie 1929 r. dwa ministerstwa: Przemysłu i Handlu, Spraw Wojskowych wespół z PZInż. rozpoczęło negocjacje z wieloma firmami celem uruchomienia produkcji w Polsce. Wytypowano zatem: francuskie - Renault, Citroën włoskie - Fiat, Itala angielskie - Siddley belgijskie - Fabrique Nationale d’Armes de Guerre czechosłowackie - Škoda, Kolben–Denek szwajcarskie - Saurer amerykańskie - General Motors, Studabecker, Chrysler, White. Z różnych powodów na placu boju pozostali Czesi i Szwajcarzy; z rozmów z Czechami wycofano się po tym jak Wilhelm Hromadko wyraził chęć otworzenia jedynie stałego przedstawicielstwa a Warszawie. Zatem przystąpiono do negocjacji z firmą z Arbon, które początkowo prowadził inż. Jan Śmigielski. Ostatecznie umowę podpisano 6 maja 1930 r., w kolejnych rozmowach płk Tadeusz Kossakowski zaproponował Adolfowi Saurerowi zakup ZM Ursus (za 32 mln zł), ten ostatni przybył na wizję do Warszawy, ale ostatecznie zawarto jedynie porozumienie co do produkcji w tych zakładach. Ostateczną parafkę an umowie postawił ze strony wojska gen. Daniel Konarzewski (14 września 1930 r.) i z ramienia Ministerstwa Skarbu - Ignacy Matuszewski (18 września). Wedle umowy Saurer zyskał monopol na sprzedaż i produkcję w naszym kraju samochodów o nośności powyżej 2 ton (1,5 tony?). Ile zmontowano samochodów Saurera? Szacuje się, że do końca grudnia 1934 r. wyprodukowano 113 autobusów i ciężarówek. Samochody nie cieszyły się popularnością, z racji wypływających wad: cena - kompletne nadwozie z silnikiem benzynowym to koszt 60 tys., z napędem wysokoprężnym 85 tys. wycieki oleju ze skrzyni biegu pękająca rama podwozia zacieranie się silnika. Usterki te starano się wyeliminować w 1933 r., władze starały się zatem zachęcić do zakupu "saurerów" poprzez zachęty finansowe. "Rozporządzenie ministrów robót publicznych i skarbu wydane w porozumieniu z ministrami spraw wojskowych oraz przemysłu i handlu w sprawie wykonania art. 7 ustawy o Państwowym Funduszu Drogowym" z 17 marca 1931 r. ustaliło, że opłata rejestracyjna dla: samochodów typu Ursus typ A., A.W. samochody Saurer typ B.L.D. Motocykle C.S.W. - 1000 ccm wynosić ma 40% stawki ustalonej w art. 7 i 23 ustawy z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym. W sumie koszt eksploatacyjny "saurerów" był niższy od innych autobusów i ciężarówek, a wynosił 360 zł. Umowa ze Szwajcarami nie przyniosła znaczącego podniesienia motoryzacji w Polsce, za to wojsko wykorzystało silniki (zmodyfikowane) produkowane dzięki tej umowie.

Przypomniał mi się Piaskowy Dziadek (Unser Sandmännchen) co to rozsypywał złoty piasek, po którym ludziom zdarzały się przeróżne dziwne historie. I dziś wielu rozsypuje złoty proszek (: pył) i też im się po tym zdarzają przeróżne dziwne historie. Zbieżność przypadkowa?

W zasobach cyfrowych jest dostępny drugi tom Joachima Lelewela "Bibljograficznych ksiąg dwoje..." gdzie jest opis księgozbioru Aleksandra Jagiellończyka, który stał się podstawą tzw. biblioteki Zygmunta I. K.J. Hartleb "Biblioteka Zygmunta Augusta" K. Pułaski "Spis książek króla Zygmunta I", "Biblioteka Warszawska" 1875 (z licznymi błędami) M. Gębarowicz "Na śladach bibliotek królewskich", "Roczniki Biblioteczne" R. 14, 1970

Większość badaczy wskazuje, że rozwój kartografii dla celów wojskowych, nastąpił za panowania Stefana Batorego. Władca ów miał przy sobie cztery osoby zajmujące się tworzeniem map: Stefana Pachołowieckiego - pisarza koronnego, twórcy mapy Księstwa Połockiego, planu miasta Połocka, jak i planów wielu innych zdobytych zamków Skolimowskiego - dworzanina, twórcę map zdobytych prowincji Wacława Grodeckiego - być może to jego autorstwa była mapa Polski okazywana przez Warszewickiego na Sejmiku Księstwa Mazowieckiego w 1567 r. Piotra Frankusa - znanego jako autora planu zamku Sokół (Sokoliszcze) Macieja Strubicza - sekretarz królewski, pierwszy królewski kartograf, autor mapy Inflant, Litwy, Moskwy i Korony, przygotował też oddzielna mapę przyszłego terenu działań wojennych króla. Za swe zasługi dostał indygenat potwierdzający jego śląskie szlachectwo. W XVII w. zagadnieniami kartograficznymi parali się: Adam Zaremba i Aureliusz Passarotti. Radziwiłł korzystał z usług Wilhelma le Vasseur Beauplana (inżyniera wojskowego i artylerzysty), którego mapy Ukrainy i Polski używane były jeszcze do końca XVIII wieku. /za: H. Robótka "Rozwój form kancelaryjnych i współczesne rodzaje dokumentów archiwalnych. Dokumentacja geodezyjno-kartograficzna"/ Biskup kijowski Józef Wereszczyński opisywał przygotowania do wyprawy na Turka, w swej książce z 1592 r.: "że iuż ni o czym więcey krol Stefan... tak we dnie iako y w nocy myślił ni o czym częściey nie mowił, jedno o Turku, dowiaduiąc się z pilnością wielką, tak o mieścach, iako też y o przeszciu snadnieyszym do iego krain, których aczkolwiek po wielu części sam świadomym był, iednak kto mu iedno o tym co powiedać począł, dla doskonalszey wiadomości, barzo go rad słuchał. A potym do Chorographiej, na którey wszystkie situs locorum, miasta y zamki Tureckie, morza, rzeki, gory, pagorki, lasy i pola wypisane były zawżdy się udawał, y nad nią, upatruiąc mieśca snadnieysze przeszcia, przez ktoreby lepiey woyska Chrześcyjańskie ciągnąć mogły, często się zabawiał, za czym do takiey wiadomości tamthych mieśc był przyszedł, że żadnej gory, żadnej rzeki, nakoniec żadnego mieśca tak skrytego u Turka nie masz, o ktorymby on był pewney wiadomości nie miał". szerzej: K. Sawicki "Pięć wieków geodezji polskiej. Szkice historyczne XV-XIX w." E. Rastawiecki "Mappografia dawnej Polski" K. Augustowska "Z dziejów nauk geograficznych w Gdańsku w XVI-XIX w.", "Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej", 1977 seria E, z. 6 K. Buczek "Dorobek kartograficzny wojen Stefana Batorego", "Wiadomości Służby Granicznej" nr 3, 1934 tegoż: "Dzieje kartografii polskiej od XV do XVIII wieku. Zarys analityczno-syntetyczny" tegoż: "Ślązacy w kartografii polskiej XVI wieku" "Dziewięć wieków geografii polskiej. Wybitni polscy geografowie" red. B. Olszewicz S. Alexandrowicz "Ziemie ruskie w kartografii polskiej XVI-XVII wieku", "Studia Źródłoznawcze", t. XXV, 1980 "Mapa w pracy historyka" red. T. Bogacz, B. Konopska

W artykule "Badania wpływu czynników technologicznych wyrobu białego papieru bezkwasowego na prognozę trwałości jego luminancji" autorzy (H. Gonera, J. Dąbrowski; "Przegląd Papierniczy" nr 60, kwiecień 2012) poczynili taka uwagę: "Ta prognoza wyjaśnia również zadziwiającą białość średniowiecznych dokumentów, które się zachowały w archiwum w Barcelonie, a zostały spisane na papierach bezkwasowych wykonanych techniką arabską; białość tych papierów nie ustępuje białości obecnie produkowanych maszynowo papierów drukowych i do pisania". Zatem istniały znaczące różnice w produkcji papieru.

Analizowali barwniki, zatem teza, że mocz nie był w nich stosowany stoi w tym w sprzeczności. I tyle z mej strony.