secesjonista

I jakaż konkluzja z tego się wyłania?

Cóż, tak podaje wiki: "W czasie II wojny światowej, gdy wojsko niemieckie zarekwirowało przestrzenny budynek szkolny na szpital wojskowy, chroniony bunkrem i zasiekami z drutu kolczastego, w skrzydle mieszkalnym budynku, z wejściem od ul. Radomskiej 29, działała nadal szkoła – oficjalnie jako podstawowa z żeńskimi kursami krawiecko-bieliźniarskimi". /Szkoły Fundacji im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej/ Natomiast znalazłem inną relację, mieszkańca Ochoty zamieszkałego przy Białobrzeskiej 33 w czasie okupacji - Krzysztofa Szymańskiego: "Jeszcze ojciec nie wrócił z jednym z lotników i monterem – znów dzwonek. Z zajętego przez szpital niemiecki gimnazjum Szachtmajerowej (róg Białobrzeskiej i Radomskiej) przyszedł Oberarzt wyrzucić nas z domu i zająć go dla szpitala. Znów rozmowy niemieckie i demonstracja zaplecza warsztatowego (które miało służyć niemieckiemu lotnictwu!). Dodatkowo ochrzanili Oberarzta, że chyba chce uśmiercić swoich pacjentów, jak wokół wybuchnie epidemia wskutek braku wody w sieci". /A. Szymańska, K. Szymański "Pierwsze dni września 1939 i początek okupacji na Białobrzeskiej 33", "Ochotnik" Pismo Ośrodka Kultury Ochoty, nr 54, 09/2009, s. 9/

Dla roku 1937 w owej Wielkopolsce podano: na pokaz w Kościanie doprowadzono 179 koni z których Komisja Remontowa zakupiła 137 sztuk. Ceny bez dodatku i premii: najwyższa 1300 zł najniższa 700 zł przeciętna 1090 zł na pokaz w Ostrzeszowie doprowadzono 123 konie, komisja zakupiła 54: Ceny bez dodatku i premii: najwyższa 1400 zł najniższa 750 zł przeciętna 984 zł na pokaz w Koźminie doprowadzono 238 koni, komisja zakupiła 167 koni. Ceny bez dodatku i premii: najwyższa 1400 zł najniższa 750 zł przeciętna 1039 zł

W zestawieniu statystycznym za okres od kwietnia 1934 do marca 1935 r. Izba Rolnicza w lubelskim podała: przy dostawie do wojska cena przeciętna za konia remontowego 1029 zł na wolnym rynku cena za dobre konie robocze wahała się od 300 - 400 zł W tejże publikacji można przeczytać o zgłoszonych na wystawę w Lublinie przez Związek Hodowców Koni 374 sztukach wybornego materiału (w dziale koni hodowlanych remontowych), ta organizacja następnie zorganizowała zakup koni dla wojska, których dostarczono do remontu 702 sztuki na sumę przeszło 722 000 zł, zaś dla K.O.P. 120 szt. koni po przeciętnej cenie 1000 zł za sztukę. /"Sprawozdanie Lubelskiej Izby Rolniczej za Okres od 1 kwietnia 1934 r. do 31 marca 1935 r." Lublin 1935/ Za tenże sam okres sprawozdawczy Izba w Wielkopolsce podała, że cena inwentarza roboczego: za konie robocze od 250 - 400 zł za konie remontowe około 1150 zł (n wystawie w Poznaniu 1154,50 zł - czyli bez dodatku hodowlanego) za ogiery zarodowe około 2800 zł Komisja K.O.P zakupiła z majątku Kobylniki 6 koni za sumę 8595 zł, przeciętna cena konia wynosiła 1432,50 zł. Komisja Remontowa nr 2 zakupiła 12 koni dla Policji Państwowej za cenę 15 070 zł /"Sprawozdanie Wielkopolskiej Izby Rolniczej za rok 1934/1935" Poznań 1935/

Przecież tam są. Najpierw trzeba sprawdzić co w odpowiednich latach było w programach dla danych klas i odnaleźć odpowiedni podręcznik, pamiętając że na tym etapie nauki rzadko bywały podręczniki tyczące się jednej epoki., vide: Jan Dąbrowski "Historia starożytna" Kraków 1946 tegoż: "Historia średniowieczna i nowożytna" Kraków 1946 W podręczniku Gryzeldy Missalowej i Janiny Schoenbrenner ("Historia Polski" Warszawa 1951) można poczytać o panach, rycerzach, opatach żyjących kosztem krzywdy chłopa w średniowieczu, ale jak wskazuje tytuł znajdą się tam informacje i z innych okresów naszej historii.

Nie jestem pewien, z tym że również nie napisałem, że takowa scena jest w tym dziele. Uwagę znalazłem bodajże w książce poświęconej sztuce bizantyjskiej, jak odnajdę pozycję to podam jej tytuł. W poniższym linku mozna przeczytać o stapianiu się w ikonografii dwu zdarzeń: sceny związanej z wątpiącą Salome i sceny z "kąpielą" (zwróć uwagę zwłaszcza na fragment od s. 29): http://publicacions.iec.cat/repository/pdf/00000018/00000042.pdf

Obszerne omówienie programów nauczania i zaprezentowanie podręczników (w ujęciu chronologicznym od s. 306), dla szkół podstawowych tutaj: http://dlibra.umcs.lublin.pl/dlibra/plain-content?id=1696

Kampania antynikotynowa, antyrakowa, zwrócenie uwagi na szkodliwość azbestu.

Ot taki ciekawy drobiazg: testy na określenie płci dziecka. Oto w Egipcie praktykowano test (papirus z Kahun; 2250 p.n.e) polegający na codziennym oddawaniu moczu na dwa woreczki. W jednym znajdowały się ziarna jęczmienia, w drugim - pszenicy. Jeśli najpierw zakiełkowała pszenica - to miał się narodzić chłopiec, jeśli jęczmień - dziewczynka. W 1939 r. dr. J. Manger przeprowadził test tejże metody, w 96% dał on pozytywny wynik. Nierozstrzygniętą pozostaje kwestia czy używanie pigmentu malachitowego do malowania oczu związane było jedynie z kwestią estetyki, czy może zauważono wpływ tego minerału na szybsze leczenie infekcji oczu. W zasadzie to owe dzieło indyjskie o chirurgii to "Samhita" (bądź: samahita).

Wedle legend to słynny Simon Danser (Der Tanzer) z Dordrechtu miał nauczyć algierskich łupieżców szybkiego przepływania cieśniny Gibraltarskiej, co otworzyło im drogę do szerszej penetracji Atlantyku. Czy faktycznie Hiszpanie oferowali Auldż Alemu tytuł markiza?

W koncepcji Marii Hoene-Wrońskiego, filozofia achrematyczna miała odkryć Absolut i zasady stwórcze. Z nich to za pomocą dedukcji miano wyprowadzić spójną teorię rzeczywistości. Nieodłącznym elementem tej koncepcji była całkowita rekonstrukcja nauki, w matematyce miało to być odkrycie jednej zasady ogólnej - absolutnego prawa algorytmu, z którego wychodzić miały wszystkie działy tejże nauki. Punktem centralnym nowej filozofii było prawo, które pozwalało objaśnić racjonalny porządek świata, owe - loi de création. Trudno by pomysły Wrońskiego nie stały w opozycji do późniejszych koncepcji Einsteina, skoro ów filozof powiadał: "Nie możemy lepiej ocenić tej przewzniosłej funkcji Matematyki, jeno wyznawając ze absolutna jej cecha, przewidoczność, jest rodzajem boskiego objawu. I, w tym pojęciu, dobrodziejstwo takowe podarek twórczy staje tuz obok Boskiego objawienia prawd religijnych". Wincenty Lutosławski bardzo krytycznie oceniający naszego mesjanistę i jego dzieła, pisał też o takim szczególe: "wyzyskiwanie naiwnych uczniów jak Arson w celu zbytkownych wydań dzieł, na które nie znalazłby wydawców...". /tenże: "Jeden łatwy żywot", Warszawa 1933, s. 99–100/ Czy Wroński odkrył coś istotnego? Istnieje taka anegdota* o nim... Wroński miał przekonać bankiera Arsona, że zna teorię wszystkiego i że wprowadzi go w jej arkana. Ten zaś w zamian finansował publikacje i badania Wrońskiego. Wreszcie poczuł się oszukany i miał podać Wrońskiego do sądu. Tam jednak Wroński miał przekonać sędziego, ze rzeczywiście zna teorię wszystkiego. ;)/> * - historia nieprawdziwa, acz Wroński w sporze ze swym mecenasem wygrał, choć bez udziału sądu.

Niestety - nie.

Całkiem inną interpretację owych syren znaleźć można na łamach Rocznika Archiwalno-Historycznego CAW. W zaprezentowanym tam artykule z "Gońca Obozowego" (nr 25 (105), z 10 października 1944 r.) pod tytułem "Przeżyłem 14 dni powstania" autor pisze tak: "W dniu 1 sierpnia o godz. 11 miastem wstrząsnął długi, jednostajny ryk syren, nie był to jednak alarm lotniczy. Ale nie każdy też wiedział, że jest to umówiony sygnał oznaczający, że w 6 godzin po tym ma nastąpić wybuch powstania".

Tyle, że wystąpił w ubraniu cywilnym: Czy znane jest zaangażowanie się członków Komitetu w tzw. szkołach antyfaszystowskich (Antifa Schulen)?

E. Kaufmann "Deutschlands Rechtslage unter der Besatzung" "Deutschland und Europa in der Neuzeit" W. Loth "Stalins ungeliebtes Kind... Warum Moskau die DDR nicht wollte?" G. Vetting "Entmilitarisierung und Wiederbewaffnung Deutschlands 1945-1955" K.-D. Henke "Die amerikanische Besatzung Deutschlands" E. Mantoux "The Carthaginian Peace" L. Pastusiak "Geneza American Military Government in Germany", w: "Polska- Niemcy. Nadzieja i zaufanie" "Politische und Ökonomische Stabilisierung Westdeutschlands 1945-1949" red. C. Scharff, H.J. Schröder L. Kettenacker "Krieg zur Friedenssicherung. Die Deutschlandsplanung der britischen Regierung während des Zweiten Weltkrieges" A. Grosser "Geschichte Deutschlands seit 1945" "Die Deutschlandpolitik Großbritanniens" E. Willis "The French in Germany 1945-1949" "Die Deutschlandpolitik Frankreichs und die französische Zone 1945-1949" red. C. Scharff, H.J. Schröder E. Wolfrum "Französische Besatzungspolitik und Deutsche Sozialdemokratie, Politische Neuansätze in den vergessenen Zone bis zur Bildung des Südweststaates 1945-1952" N. Naimark "The Russians in Germany. A history of the Soviet Zone in Occupation, 1945-1949" S. Tjulpanow "Deutschland nach dem Kriege (1945-1949). Erinnerungen" H. Ahrends "Demontage. Nachkriegspolitik der Alliierten" F. Kurowski "Alliierte Jagd auf deutsche Wissenschaftler" K.E. Bundesstab "Umerziehung zur Demokratie? Reeducation –Politik im Bildungswesen der US-Zone 1945-1949" L. Pastusiak "Polityka Stanów Zjednoczonych w Niemczech" J. Gimbel "The American Occupation of Germany. Politics and Military, 1945-1949" a, o, u, ä, ö, ü, äu;

Pośród kolonii niemieckich, jedynie maleńkie Togo pokrywało swe potrzeby z podatków i ceł, w latach 1884-1914 Reichstag przegłosował w sumie 646 mln marek subsydiów dla kolonii, wspomniana kwota nie obejmowała kosztów tłumienia powstań i inwestycji w infrastrukturę. Próba sanacji systemu kolonialnego przeprowadzona przez Bernharda Dernburga, spotkała się z krytyką. Wskazywano, że kieruje się jedynie rachunkiem ekonomicznym ze szkodą dla interesów narodowych. Kalkulacja ekonomiczna nie najważniejszą w kwestiach kolonialnych. Przypomnieć warto, że Bismarck opierał się propozycjom wysuwanym przez towarzystwa kolonialne (typu: Deutsche Kolonialverein) rozszerzeniu zaangażowania w dalsze zdobycze kolonialne. Nawet po tym jak zmienił zdanie, w swym słynnym przemówieniu w Reichstagu z 23 czerwca 1884 r. wskazał, że aneksje nowych ziem pochodzić powinny być finansowane przez firmy prywatne. To, że nie zawsze dążono do poszerzania swego stanu posiadania wskazuje sytuacja wokół Nowej Gwinei w początkach lat osiemdziesiątych. W odpowiedzi na zwiększone zainteresowanie tym obszarem wyrażane przez Niemców, premier Queensland nakazał (1883 r.) sędziemu policyjnemu z Wyspy Czwartkowej - Henremu Chesterowi udać się do Port Moresby i przyłączyć południowo-wschodnią część Nowej Gwinei wraz z okolicznymi wysepkami do Wielkiej Brytanii. Krok ów nie został zaakceptowany przez Londyn, minister kolonii Edward Stanley w trakcie debaty w parlamencie powiedział: "Nie jesteśmy gotowi do aneksji Nowej Gwinei z uwagi na jej rozległy i nieznany obszar, protesty rdzennej ludności oraz duże wydatki administracyjne". szerzej: S. Conrad "Globalisierung und Nation im Deutschen Kaiserreich" M. Czapliński "Niemiecka polityka kolonialna" G. Graichen, H. Gründer "Deutsche Kolonien. Traum und Trauma" H. Gründer "Geschichte deutschen Kolonien" H.P. von Strandmann "Domestic Originis of Germany's Colonial Expansion under Bismarck"

To proste: co wybierano i dlaczego, i na ile to było trafne.

Co do map i ich zawartości... dopiero rok 1981 zniósł obowiązek cenzurowania tego typu wydawnictw. W Dzienniku Ustaw nr 20 poz. 99 zapisano: Art. 4.1 Nie podlegają kontroli wstępnej (...) 6) mapy samoistne, ich zestawy i mapy stanowiące załączniki do publikacji podlegające kontroli Urzędu Geodezji i Kartografii. Jeszcze jednak w 1989 r. obowiązywał "Tymczasowy wykaz rodzajów wiadomości stanowiących tajemnicę służbową w geodezji i kartografii" wydany przez Ministerstwo Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (9 grudnia 1989 r.). Wedle tej pomocy obowiązywał zakaz objaśniania elementów sytuacyjnych, typu: złoża rud metali, węgla, ropy naftowej, siarki, stacje uzdatniania wody, elektrownie i elektrociepłownie, obiekty położone na obszarach kolejowych. Nie można było podawać danych technicznych obiektów komunikacyjnych: dróg, mostów, tuneli. Tajemnicą objęte były cechy obiektów hydrograficznych: głębokość, szerokość, rodzaj dna. Kwestia cenzurowania map pojawiła się w prasie branżowej dopiero w 1991 r., za sprawą artykułu Wiktora Grygorenki: "Kartografia polska w latach 1945-1990 w potrzasku reorganizacji i cenzury" ("Polski Przegląd Kartograficzny" T. 23, nr 1-2)

Kilka informacji o futbolu doby okupacji: http://www.fundacja-ppp.pl/pdf/jk_dodatek.pdf

Nie dokonał wyboru, za to jednak podjął pewne kroki - renegocjacje w kwestii silnika Renaulta.

Patrząc na stan wojenny przez "krzywy obiektyw" filmów typu: "Rozmowy kontrolowane", oczywiście nie będziemy mieć prawdziwego obrazu tych czasów. Wbrew pozorom nasza telefonia była nadzwyczaj sprawna, takoż i poczta. Ta ostatnia potrafiła dostarczać listy do odpowiedniego adresata w niecały dzień... 19 grudnia w Dzienniku TV nadano rozmowę z "nawróconym" członkiem Solidarności z Nowej Huty, niejakim Zawadą. Dnia następnego, w wydaniu popołudniowym rozmowę powtórzono, w reakcji: "... na liczne żądania telewidzów". Jak owe żądania dotarły tak szybko na Woronicza - pozostaje tajemnicą władz. /za: C. Blicharski "Notatki emeryta z okresu stanu wojennego – fragmenty", "Glaukopis" nr 7-8, 2007/

Czy 3,75% - to olbrzymia liczba?

Silnik Hispano Suiza 300 KM nie pasował do Breguet XIV, co Frankopol poczynił w tym kierunku?

Skoro się zaczytałem w dawnej prasie i o relacjach o królowych, to chochliki drukarskie w Polsce miały jakiś szczególny sentyment w Polsce do pań koronowanych, bo przecież przedwojenny"ICK" powitał całkiem udanie w Polsce królową holenderską Juliannę. Obok artykułu powitalnego ukazał się jednak tekst na temat polsko-holenderskiej współpracy gospodarczej, zatytułowany: "Pierwsza krowa holenderska przybyła do Polski". Czy to było asumptem do szybkiego powrotu z naszego kraju?

Ot, taka anegdota... jezuici, łakomie patrząc na przywilej pijarów niezwykle się ucieszyli, kiedy ci ostatni w swej relacji o urodzeniu córki królowej Marii Józefy Habsburżanki napisali ("Kurier Polski" z 1736 r.): "krowa powiła potomka". Ot, wypadła jedna sylaba, a wydźwięk był... jak widać.