secesjonista

Ot taki drobiazg i memento o Szwecji... w trakcie II wojny światowej wielu marynarzy szwedzkich poniosło śmierć, głównie z floty glejtowej. Dodajmy: z rąk obu stron konfliktu. Przypadek pierwszy: M/S "Ningpo" płynący po żywność dla swego kraju trafił na minę w okolicach Singapuru, marynarze jednostki zostali umieszczeni w japońskim obozie. W styczniu 1946 r. ci co przeżyli przybili do molo w Malmö. Tam oczekiwała na nich policja. Raz nie uiścili należnych podatków, dwa - zachodziło podejrzenie uchylania się od służby wojskowej. Przypadek drugi: 19 maja 1940 r. od niemieckiej torpedy tonie M/S "Erik Frissel" przewożący zboże z Argentyny. Wskutek niemieckiej blokady cieśnin,wyłowiona przez brytyjski trałowiec załoga nie mogła powrócić do kraju. Zatrudnili się na brytyjskich i norweskich jednostkach. Po powrocie do kraju wręczono im nakazy egzekucyjne za zaległości podatkowe. Do połowy lat dziewięćdziesiątych nikt nie upamiętnił tych ofiar (za to niketórzy zostali odznaczeni przez inne kraje, a swe miejsca pamięci mają w Trinity Monument w Londynie czy Vestre Gravlund w Oslo). Ba, ich rodziny toczyły różnorakie procesy z państwem. Wreszcie w 1997 r. stanął dość enigmatyczny pomnik na Stenpiren w Göteborgu. Wydarzenie niezbyt ważne w świadomości Szwedów skoro "Dagens Nyheter" skwitowało uroczystość notką wielkości takiej jak przy wypadku rowerowym. Byłem jednak nierzetelny pisząc, że nie zostali upamiętnieni... każdy przecież dostał przecież album pamiątkowy. W początkach 2000 roku Szwecja wciąż nie wie kto zginął na morzu w okresie drugiej wojny. światowej. Puentą niech będzie to jakim mianem nazwano marynarzy, którzy pływali na alianckich statkach, przez przedstawicieli związku zawodowego - Związku Ludzi Morza: Sjöfolksförbundet. Co chyba trzeba prztłumaczyć jako: włóczędzy... /tekst pojawił się początkowo na łamach "DN" pt.: "Vad är vi skyldiga de döda", następnie został włączony do zbioru reportaży: M. Zaremba "Polski hydraulik i inne opowieści ze Szwecji" jako: "Co jesteśmy winni poległym"/

Otóż w prawosławnej Rosji kara spalenia była przewidziana w kilku regulacjach prawnych. Ogólnie kwalifikowana kara śmierci poprzez spalenie żywcem obowiązywało względem przestępstw przeciw wierze i za spowodowanie pożaru. Kara na ogół wykonywana była przez spalenie w ognisku bądź poprzez zamknięcie (i podpalenie) w klatce na ściętym drzewie. Dla ciekawych: "Очерк истории смертной казни в России. Речь, читанная на годичном акте Императорского Казанского университета ордин. проф. Н. П. Загоскиным" przynosi wykaz czynów zagrożonych karą śmierci, zapisanych w pierwszych zbiorach praw (Судебникaх)z 1497 i 1550 r.: http://www.allpravo.ru A za miłościwie panującej Jelizawiety Pietrowny ponoć rzeczywiście nie wykonano żadnego wyroku śmierci względem cywili.

Ano właśnie, ile zaginęło i kiedy, bo przecież nie wszystko to oryginały, zresztą Oktawian August począł zwracać oryginały. Wiemy co zwracał?

Atoli klasyfikacja Papazoglu ładnie się komponuje z rozróżnieniem na dwie części o różnej dynamice rozwoju. A co w kwestii etymologii nazwy owego ludu powiadają?

Dokładniej to ów początek rozdziału dwunastego, w dziele pt. "Panormia" brzmiał: "DE EO QUI PERCUSSII MULIEREM IN UTERO HABENTEM Car XII Non est homicida, qui abortum procurat, antequam anima corpori sit infusa". Dyskusyjnym jest czy była to kwestia tylko prawnicza, jako, że sprawa tyczy się wreszcie duszy. Natomiast kwestia ukształtowania płodu - to już wkład św. Augustyna, a nie naszego Iwona, ten ostatni jedynie odnosi się do wykładni św. Augustyna, podając odpowiedni werset z Biblii będący źródłem rozważań. Zaś przytoczone zdanie, to wersja właśnie św. Rajmund z Pennafort. Akurat w tej materii nie stworzył nic nowego, co by wcześniejsi (: św. Augustyn) już nie powiedzieli. Czy aby na pewno? Czym zatem zajmowały się synody po jego śmierci? Cóż, na Wschodzie nie potrzebowano prac św. Iwo, kwestią konkubinatu zajęli się jeszcze przed jego urodzeniem: Bazyli I Macedoński i Leon IV Filozof. Następca biskupi Gotfryda nie jest tak zapomnianym. Biskup Jacques-Bénigne Bossuet nazwał go największym i najświętszym biskupem swych czasów. Uznaje się go za największego prawnika w Kościele, przynajmniej do czasów Gracjana.

Mhmm... W kwestii chłosty to zakres narzędzi był chyba znacznie bogatszy. Nie wnikając w kwestię czy chłosta miała być elementem tortury, kary samoistnej, środka dyscyplinującego (karzącego) żołnierzy, karą akcesoryjną, to mamy w Rzymie: virgae - rózgi fustis - kij (u J. Sondla jako: "rózga do bicia wolnych") flagellum - batog (u tegoż jako: "batog na niewolników") rzadziej wymieniano w źródłach: vitis - "laska" centuriona (u J. Kruczkiewicza jako: pręt z winnej latorośli) ferula - rózga plumbata - bat czy wedle innych bicz, knut, dyscyplina z ołowianymi kulkami /J. Sondel "Słownik łacińsko-polski dla prawników i historyków"; "Słownik łacińsko-polski" red. B. Kruczkiewicz/ Czy te uwagi tyczą się chłosty jako tortury stosowanej w czasie procesów czy jako kara samoistna czy dyscyplinująca? Czy nie było (mowa o karach samoistnych) tak, że całkiem precyzyjnie rodzaj narzędzia chłosty przypisywano osobie odpowiednio do jej pozycji? Czy są poświadczone w źródłach przykłady zapisów praw co do ferulae wobec niewolników? Czy raczej był to środek stosowany wobec niedojrzałych (impuberes). D. 48, 19, 10 pr. "(Macer libro secundo de publicis iudiciis): In servorum persona ita observatur, ut exemplo humiliorum puniantur. et ex quibus causis liber fustibus caeditur, ex his servus flagellis caedi et domino reddi iubetur: et ex quibus liber fustibus caesus in opus publicum datur, ex his servus, sub poena vinculorum ad eius temporis spatium flagellis caesus domino reddi iubetur, si sub poena vinculorum domino reddi iussus non recipatur, venumdari et, si emptorem non invenerit, in opus publicum et quidem perpetuum tradi iubetur". Widać w powyższym fragmencie rozróżnienie. Zarówno Wiesław Litewski jak i Bronisław Sitek podnoszą, że tortura stosowana była wobec humiliores. /tenże: "Rzymski proces karny", Kraków 2003, s. 97; tenże: "Questionem intellegere debemus tormenta et corporis dolorem ad erundam veritatem", w: "Crimina et mores. Prawo karne i obyczaje w starożytnym Rzymie", Lublin 2001, s. 162/ Tortury wchodziły w grę również względem honestiores - jeśli zachodził podejrzenie o: czary, crimen maiestatis i fałszerstwo. Czy nie było tak, że w przypadku żołnierzy skazanych na karę śmierci, a której towarzyszyć miała chłosta jako kara akcesoryjna, stosowano głównie to samo narzędzie co do dyscyplinowania (karania) westalek, w odróżnieniu od narzędzi stosowanych w innych sytuacjach względem wojskowych? Amica przypomina o regulacjach wyłączających w Leges Porciae, co nasuwa pytanie: a jak było wcześniej. Czy wyłączenia nie wskazują na szersze stosowanie chłosty wobec większego kręgu ludzi? A św. Paweł został wychłostany w Filippi, za drugim razem był już mądrzejszy. ;)/>/>

Trzeba dojść do wniosku, że Sienkiewicz mocno zafałszował realia epoki. Oto na czterdziestu siedmiu głównych bohaterów*, osiem osób to kobiety. Stanowiąc 17,02% tej populacji, wypowiadają jeno 6,06% słów! Każdy zdroworozsądkowy człowiek powie, ze ówczesne kobiety, aż tak nie mogły się różnić od współczesnych. Zatem wynik powinien być znacznie wyższy. ;)/> * - a ściślej: tych na których przypadają partie dialogowe powyżej 1000 słów

"Rola i miejsce kobiety w edukacji i kulturze polskiej" pod red. W. Jamrożka, D. Żołądź-Strzelczyk

Tekst piosenki "Szparka sekretarka" powstał ponoć raptem w dwie godziny. Ten dość lekki utwór pióra Jana Wołka niewiele ma konotacji historycznych, a jednak i on pokazuje nam fragment przeszłości, a ściślej peerelowskiej rzeczywistości. Jaki?

Fragment posta z wątku o Wiwatowskim: W swej istocie rozważania powyższe wedle mnie bardziej pasują do tego wątku, zatem pozwoliłem sobie wkleić tu ów fragment. W temacie jest o "konspiracji" i "okupacji", choć jak widzę myśli Albinosa wciąż krążą raczej wokół tego pierwszego. Próbę poszerzenia wiedzy o zachowaniu tożsamości osobistej i jej znaczeniu; również w tym kontekście o nauce, działaniach w sferze kultury, wreszcie o zwykłym czytaniu; przynosi książka: Pawła Rodaka "Wizje kultury pokolenia wojennego".

A chodzi Ci bardziej o lud, czy o kwestię jego skarbowości? O tym ludzie pisał wcześniej Włodzimierz Pająkowski, Jan Leśny, Piotr Dyczek czy Fanula Papazoglu. Kilka tytułów, ale obcojęzycznych: Numizmatyka Ilyrii 1. S. Ljubić, Numigrafia Dalmata, Archiv für Kunde österreichische Geschichts-Quellen 1853. 2. A. Evans, On some recent discoveries of Ilyrian coins, The Numismatic Chronicle, t. 20, 1880, s. 269-302. 3. A. Evans, Antiquarian Researches in Ilyricum, Archeologia (London) XLVII, 1883, s. 1-105. 4. W. Kubitschek, Ripostiglio di monete Iliriche da Skudljivac, Bulletiono di Archeologia e Stroia Dalmata, Split t. 20, ½, 1897, s. 19-171. 5. J. Brunšmid, Die Inschriften und Münzen der griechischen Städte Dalmatiens, Wien 1898. 6. J.M.F. May, The coinage of Damastion and the lesser coinages of the Ilyro-Paeonian Region, Oxford 1939. 7. H. Ceka, Problemes de numismatique Ilyrienne, Studia Albanica, t. 2, 1964, s. 81-94. 8. D. Rendic-Miocevic, Ballaios et Pharos, contribution a la typologie et a l’iconographie des monnaies greco-Ilyriennes, w: Archaeologia Jugoslavica, 1964. 9. S. Islami, La monnayage de Skodra, Lissus et Gethios, Studia Albanica III, 1/1966, s. 225-253. 10. M. Crawford, Trade and movement of coinage across the Adriatic in the Hellenistic period, Scripta Nummaria Romana Essays presented to H. Surherland, London 1978, s. 1-11. 11. P. Visona, Early Greek Bronze Coinage in Dalmatia and the Skudljivac Hoard, Proceedings of the 9th International Congress of Numismatics, vol I, Bern 1979, s. 147-155. 12. S. Gjongeaj, La circulation des monnaies etrangeres en Ilyrie du Sud au cours de VI-I s. A.en.C, Ilyria XVI, 1986. 13. P. Popovic, Novac u novacni promet na centralnom Balkany og IV ob. I veka pne, Beograd-Novi Sad 1987. 14. Die Ilyrer und die antike Welt, Hildesheim 1989. 15. D. Ujes, Nuovi ritrovamenti numismatici di Risan, Actes du Xie Congres International de Numsmatique, Bruxelles 1991 (1993), s. 139-145. 16. G. Gorini, La circolazione in Ambiente Adriatico, w: La Monetazione dell’eta Dionigiana, Roma 1993, s. 277-312. /za: www.archeo.uw.edu.pl/

Zatem może chodziło o bierne prawo wyborcze?

Kilka przydatnych tytułów: A. Skrobacki "Najstarszy na Warmii polski regulamin szpitalny", "Komunikaty Mazursko-Warmińskie" 1977, nr 3-4 D. Chyła "Warunki rozwoju szpitali w Polsce do XVII wieku. Wstęp do zagadnienia szpitalnictwa w epoce nowożytnej", "Per aspera ad astra" T. 5, Kraków 2008, red. A. Świątek T. Glemma "Z dziejów miłosierdzia chrześcijańskiego w Polsce" A. Klonder "Szpital w duŜym mieście wczesnonowożytnym – izolacja czy integracja (zarys problematyki)", w: "Studia nad dziejami miast i mieszczaństwa w średniowieczu", t. 1, red. M. Bogucka i A. Czachorowski Z. Podgórska-Klawe "Od hospicjum do współczesnego szpitala. Rozwój historyczny problematyki szpitalnej w Polsce do końca XIX w" S. Sokół "Historia chirurgii w Polsce" M. Surdacki "Opieka społeczna w Wielkopolsce zachodniej w XVII i XVIII wieku" W. Szumowski "Historia medycyny filozoficznie ujęta: podręcznik dla lekarzy i studentów z ilustracjami" K. Mieczkowski "Chirurgia Europy zachodniej w wiekach średnich", "Studenckie Zeszyty Historyczne" UJ, z. 14, Kraków 2008

Deklaracji, czy też listów było trzy. Pierwszą deklarację hołdowniczą, w której pisali o chęci walki z Niemcami w obronie ZSRR podpisali wszyscy. Druga deklaracja, w której wyrażono chęć wstąpienia do Armii Czerwonej, zaginęła. Napisano ją więc na nowo,pod tekstem: "My niżej podpisani prosimy o przyjęcie nas do szeregu Armii Czerwonej, jako szeregowców, względnie prosimy o danie nam pracy. Zapewniamy być lojalni", podpisali się: podpułkownicy Zygmunt Berling Leon Bukojemski Kazimierz Dudziński kpt. Kazimierz Rosen-Zawadzki por. rez. Roman Leonard Imach ppor. rez. Stanisław Szczypiorski W kilka dni później wystosowano nowe podanie: "... my niżej podpisani dołączamy się do prośby złożonej poprzednio" podpisali ją: Kazimierz Dudziński por Włodzimierz Szumigalski por Michał Tomala pchor Franciszek Kukliński. W tym czasie w Małachówce przebywał już tylko 13 oficerów, mjr Józef Lis i rtm. Narcyz Łopianowski zostali wcześniej odesłani na Łubiankę po tym jak odmówili podpisania się pod listem do redakcji "Nowych Widnokręgów" gdzie deklarowano: "stwierdzamy, że Naród Polski dotychczas był oszukiwany i wyzyskiwany przez klasę posiadającą. Dopiero Związek Sowiecki wskazał właściwą drogę do uszczęśliwienia wszystkich ludzi. Z dobrodziejstw konstytucji stalinowskiej korzysta już znaczna część Narodu Polskiego, aby jak najprędzej pozostała część weszła w skład szczęśliwych narodów Związku Radzieckiego". Deklaracji zatem nie podpisali: por. obs. Tadeusz Wicherkiewicz ppłk Leon Tyszyński płk Eustachy Gorczyński por. Janusz Siewierski

Wedle gen. Maxa Hoffmana tekst ultimatum był identyczny jak ten z 1894 r., zmieniono tylko nazwę miasta. W zasadzie to port leżał poza terenem dzierżawionym. Wystosowując ultimatum Japończycy opierali się na zapisach układu z Brytyjczykami z 30 stycznia 1902 roku, wypowiedziano zaś wojnę II Rzeszy - 23 sierpnia 1914 r. Początkowo "Kaiserin Elisabeth" miał być neutralny, kmdr Richard Makovitz wysłał nawet załogę do Chin, którą potem musiał pośpiesznie ściągać. Wspomniany Krzysztof Michalski podaje, że korpus gen. Nathaniela W. Barnardistona liczył: 2 batalion South Wales Borderers - 910 żołnierzy 2 kompanie piechoty z 36 Regimentu Sikhów 450 żołnierzy "S 90" zatopił krążownik "Takachido", ale walkę tę przypłacił uszkodzeniami co w efekcie zmusiło jego kapitana do osadzenia okrętu na mieliźnie. Do literatury dorzucić można: F.A. McKenzie "The story of Tsingtau", w: H.W. Wilson, J.A. Hammerton, The Great War. The standard history of the all – Europe conflict", London 1915-1919 (reprint z 1999 r.), t. III A. Kępka "Coronel i Falklandy", Warszawa 2002 http://www.tsingtau.info/

Tak na marginesie... nie zdziwił nikogo brak jakichkolwiek źródeł francuskich, angielskich czy hiszpańskich o owym pojedynku w Perpignan? Co do zaszczytów - na soborze w Konstancji został wybrany do grona custodes conclavi, czyli był odpowiedzialny za porządek podczas przygotowań do wyboru nowego papieża.

Vissegerd wymieniając chirurgów (post 10) zapomniał o jednej ze znaczniejszych person - Rogerze z Salerno (Rogerius Furgardi, Roger Furgardo) (ok. 1140-1195), autor jednego z ważniejszych dzieł "Post mundi fabricam (Practica chirurgiae)". Prócz oryginalnego "Przewodnika" Abulcasisa, w zakresie chirurgii korzystano z dziewięciu tomów "Pantechne" Konstantyna Afrykańczyka. Wspomniany Roger, wywodzący się z kręgu tzw. Collegium Hippocraticum, pisał m.in. o: - operacji przepukliny - systematyce ran głowy jako wskazaniu do trepanacji - systematykę zwichnięć - użyciu wodorostów (zawierających jod) w leczeniu gruczołu tarczycy - nowotworach macicy i odbytnicy - operacji wodniaka jądra - usuwania kamieni z pęcherza moczowego. Po upadku jakości nauczania ośrodka w Salerno, prym poczęły wieść Bolonia i Montpellier. Najpopularniejszy podręcznik do chirurgii "Ars completa totius cirurgiae" (1296 r.) wyszedł spod pióra Guido Lanfranchiego (Lanfranchi z Mediolanu). Co do stosowania opium, jako pierwszy miał go stosować Hugon von Lucca, dawał on pacjentom przed zabiegiem gąbki nasączone wywarem z opium i mandragory, przez które kazał oddychać. Jednym z najważniejszych dzieł było: "Inventarium sive collectarium cyrurgiae" z 1363 r. Guya de Chauliac, słusznie zwane "Chirurgia Magna".

Po tym jak personel ambasady niemieckiej opuścił Polskę (przez Litwę do Prus), pieczę nad obywatelami niemieckimi w Polsce przejęła ambasada Holandii. Warto zajrzeć do: A. Skrzypek "Wrzesień 1939 r. w relacjach dyplomatów – Jana Szembeka, Anthony’ego Drexel – Biddle’a, Leona Noela i innych" A. Polończyk "Traktowanie polskich placówek dyplomatycznych i konsularnych od września 1939 roku przez okres drugiej wojny światowej", "Studenckie Zeszyty Historyczne" UJ, z. 15, 2008

Żaden garnizon nie liczył tak dużej liczby, po prostu Lettow-Vorbeck wcielił do Kaiserliche Schutztruppe funkcjonariuszy Polizeitruppe. ... rzeki Rufiji. Tylu marynarzy to nie było razem na "Königsbergu" i "Möwe", w sumie było ich 424. Kapitan Max Loof dowodził pierwotnie załogą liczącą 320 czy 350 osób, po zatopieniu okrętu 180 marynarzy wzmocniło siły lądowe. Co tam koszary, lepszy jest: Dysalotosaurus lettowvorbecki.

"Königsberg"?

Jakub Węglorz "Wizyta Franciszka Józefa I w Cieszynie w 1906 roku, s świetle wybranej prasy śląskiej i galicyjskiej", "Studenckie Zeszyty Historyczne" UJ z. 10, 2007

Z artykułu Jędrzeja Paszkiewicza "Rola klientelizmu w ewolucji greckiego systemu politycznego do 1974 r." na łamach: "Prace Komisji Środkowoeuropejskiej PAU" T. XIX, Kraków 2011: "W 1844 roku w Grecji wprowadzono prawo wyborcze obejmujące pełnoletnich mężczyzn, z wyjątkiem wojskowych". /przypis na s. 89/

By zobaczyć więcej wystarczyło się udać do Otfinowa czy Włosienicy...

Skąd ów "Stasinek"? Od "Stanisława" czy od "Stasinka" w Buchniku?

Wiadomym jest, że jeńcy mieli możliwość oglądania filmów, a wiadomo: co oglądali?