secesjonista

Głupie pytanie secesjonisto, oczywiście z Wilna. A przy grzebaniu co do hellenizmu, który to temat narzucił szacowny lancaster powróciłem do książki która złamała karierę naukową pewnego filozofa. W fascynującym tłumaczeniu Leopolda Staffa, była fraza o: "ślęczycielu" - któż zacz?

Tytułem wstępu: zgadzam się z atrixem jak i wypowiedzią dr. hab. Marka Wierzbickiego - na tych przesłankach nie da się bronić sugestii autorki. Sentymentalizm i nadmierna emfaza nie daje powodów do sugerowania homoerotyzmu. Nie jestem zwolennikiem genderowych studiów, acz ich nie dezawuuję, nie jestem też zwolennikiem poszukiwania na siłę w przeszłości - homoseksualistów. Janicka przedstawiła tak wątłe dowody na swój tok myślenia, że nie ma co o tym dyskutować. Atoli dziwią mnie reakcje, tak jak Andreasa Co było ponad jego siły? 1. Sposób argumentacji i dowodzenia tej pani? 2. Fakt zasugerowania, że jeden z członków PPP był homoseksualistą? Jak by nie patrzeć i oceniać - w społeczeństwie zawsze jest jakiś procent homoseksualistów. Patrząc na posty trzeba by przyjąć, że: a) pod okupacją w Polsce nie było homoseksualistów - ewenement na skalę świata, ale co tam... b) jeśli byli to nie było ich w konspiracji - patrząc na stopień statystycznego istnienia w społeczeństwie - zdaje się to być niemożliwe c) Jeśli byli w konspiracji - to nie mogły być to znane postacie - dlaczego? Nie wiadomo d) Zatem: do konspiracji mogli z zasady przynależeć jedynie heteroseksualni bohaterzy, homo- kryli się po kątach albo gnili w obozach. Jak rozumiem zdaniem Andreasa uwłacza "Zośce" jako patriocie, konspiratorowi, Polakowi i bojownikowi - ew. bycie homoseksualistą? Jeszcze raz powtórzę; nie widzę podstaw by wyciągać takie wnioski jak owa pani, natomiast nie rozumiem co by strasznego się stało gdyby jeden z członków konspiracji okazał się homoseksualistą?

Punkt 8 - w miarę został opracowany, jako i 6-ty.

Dzięki za objaśnienie meandrów, które są dla mnie wciąż niepojęte.

Tak blisko O.T. ale... w Wielkim Księstwie Luksemburg nie ma państwowej telewizji, a ściślej jest i ogranicza się głównie do teleteksu. Co dziwne, bez publicznej i państwowej telewizji wraz z jej misją, państwo całkiem dobrze sobie radzi, a społeczeństwo nie jawi się jako niewyedukowane i pozbawione kultury wyższej. Warto porozmawiać... o takim modelu? I temat nie miałby racji bytu.

Ja się zupełnie nie znam na organizacji, dobrze zatem podał ów autor czy nie?

Próbuję przebrnąć przez barierę językową: "Lietuviu policija 1941-1944 metais" którą napisał Petras Stankeras, chyba jednak polegnę. Z łatwiejszych spraw: E. Baranowski, J. Kulesza "Bankowe szańce. Bankowcy polscy w latach wojny i okupacji 1939-1945"

Twa niewiara Capricornusie - prawdą jest, co prawda nie wiem do czego mnie chcesz przekonać? Nie doczekałem się przykładów co do molestowania w rezerwacie Siuksów, jedynie konstatacji zapewne było podobnie jak w Kanadzie. Nie dowiedziałem się co robiło stałe obozowisko Szalonego Konia - w miejscu, gdzie go nie powinno być. Nie doczekałem się odpowiedzi o misje - jak zakładać je pośród plemion otwarcie wrogich? Nie doczekałem się odpowiedzi - kogo obowiązywały traktaty pośród Indian i dlaczego niektórzy nie musieli się doń stosować? Nie doczekałem się odpowiedzi kto atakował plemiona indiańskie, które uprawiały ziemię (zgodnie z traktatami) i dlaczego? Nie doczekałem się odpowiedzi o konieczności meldowania się w 30 stp. mrozie? Nie doczekałem się odpowiedzi na pytanie: skoro był głód - to czemu wodzowie nie mówili o tym w Waszyngtonie? Mówili jedynie o tym co im nie smakuje. Noo, jakoś nie jestem wciąż przekonany do martyrologii Siuksów.

Aleksandria - powstała, chyba przed Cesarstwem - popraw mnie lancasterze: jeśli się mylę, i przed Cesarstwem pojawili się tam Grecy. Co z Macedonią, by wrócić do mego pytania? Ja akurat nie zakładam wyższości monoteizmu, raczej jego - dziwność, zwłaszcza w tych czasach.

Czas... kiedy przeglądałem temat o przyjaźni w konspiracji nasunęła mi się pewna myśl. W samym wątku nie chciałem się wypowiadać: raz bo się nie znam, dwa - bo Albinos prosił o konkretne przykłady, a jak mu takie serwować, skoro wszystkie już zanalizował, poddał syntezie i krytycznej ocenie? Lepiej siedzieć cicho. Atoli kiedy przeglądałem ów wątek i porównania janceta do celowości działań przedsiębiorstw i korporacji, przypomniała mi się praca Michela Croziera "Biurokracja - anatomia zjawiska", przez którą zapewne musi przebrnąć każdy adept socjologii. Jest tam analiza badań nad brygadami w PZA we Francji, gdzie m.in. bada się stopnień koleżeństwa pomiędzy pracownikami. Znajduje się w tej pracy (na podstawie badań dla IdSdT) konstatacja o stopniu zażyłości pomiędzy pracownikami względem możliwości spędzania czasu wolnego. Nie sądzę by można wnioski z takich badań instytucji obrachunkowo-ubezpieczeniowej przenosić automatycznie na warunki polskiej konspiracji. Atoli ciekawym jest ile czasu poświęcał konspirator PPP na życie codzienne i borykanie się z wynikającymi zeń problemami, a ile na działalność sensu stricto - konspiracyjną. Od wierchuszki do najniżej postawionych. Innymi słowy: ile konspiracyjna działalność potrafiła zabrać godzin z doby?

Drogi Furiuszu co do wpisów - patrz: gwiazdka*... co do meritum - nakładał się, podobnież jak zwiększona zachorowalność na odrę. Na ile był to problem jeśli chodzi o skalę dla całej GG musiałbym pogrzebać (a teraz siedzę w pracy), no i pamiętajmy że istniały różnorakie centra "epidemii" fałszywych, wywołanych specjalnie przez Polaków. Interesuje cię ilość zachorowań jakie odnotowano czy geografia występowania? * - Toż tylko takie uskuteczniamy na forum. Noo po prostu nie mogłem się powstrzymać przed takim O.T.

Po Chaosie była Gaja i Uranos - jak najbardziej bogowie, chyba że znasz inną koncepcję skąd zrodzili się Tytani?

Gdyby ktoś inny szukał, by się nie powtarzać: Kreskówkowy totalitaryzm Inspiracje historyczne w bajkach Warto przejrzeć cztery płyty "Filmy animowane sowieckiej propagandy" czy dokument "Magia Russica".

Zauważyć wypada, że często nie były to filmy dla dzieci, a raczej filmy propagandowe wykorzystujące jedynie taką technikę. Trudno czasem ocenić do jakiego grona były kierowane poszczególne produkcje. Autor wskazuje na ten aspekt kiedy pisze o zmianie nazwy przedsiębiorstwa, które miało się zająć wyłącznie produkcją filmowych animacji. Z zespołów pracujących w Mosfilmie, Sowkinie i Mezrabpromfilmie 10 czerwca 1936 powołano Sojuzdetmultfilm (: Zjednoczenie Animacji Dziecięcych). Nazwę już rok później zmieniono jednak na: Sojuzmultfilm. Dla chcących poszukać w sieci, pośród innych tytułów w artykule wymienia się takie produkcje, jak: Animacja "Milioner" z 1963 r., "Buciory faszystów naszą ojczyznę" - krótki metraż w reż. Aleksandra Iwanowa i Iwana Iwanow-Wano (Sojuzmultfilm 1941 r.) czy "Sępy" w reż. Pantalejmona Sasanowa (Sojuzmultfilm 1941 r.). "Przygody młodych pionierów" w reż. Władimira Pekara (Sojuzmultfilm 1971 r.), "Strzelcy" Władimira Tarasowa (Sojuzmultfilm 1979 r.), "Skrzypce pioniera" Borysa Strepnasewa z 1971 r. czy "Wasilijok" Stelli Aristakesowej z 1973 r. W "Zlekceważonej lekcji" z 1971 r. Waletnina Karawajewa, mamy obraz odradzającego się faszyzmu, esesman w owczej skórze przedostaje się do amerykańskiej strefy okupacyjnej, tam przejmuje władzę. Posługuje się "Mein Kampf", w okładkach Biblii. Na szczęście jego marsz na Wschód rozbija się o mur berliński i blok wschodni, podobną tematykę mamy w "Uwaga! Wilki!" z 1970 r. w reż. Jefima Gamburga czy "Opowieści zabawki" z 1984 r. Borysa Ablinina. O dobrych Niemcach z NRD powstał obraz pt. "Malujemy październik" Jefima Gamburga i Otto Sahera (Sojuzmultfilm i DEFA-Studio für Trickfilm z 1977 r.). Trójka czerwonoarmistów à la Dziadek Mróz, podróżuje saniach z czerwonym sztandarem po Rosji i przynosi w prezencie elektryfikację - w obrazie "Oraz elektryfikacja" Iwana Aksenczuka z 1972 roku. I taki wapros, co: Włodzimierz Majakowski ma wspólnego z animowanymi filmami propagandowymi?

W zalinkowanym przez opolski1 artykule Tadeusza M. Płużańskiego czytamy: "Grudzień 1961. Drugi zamach, również w Zagórzu. Tym razem ofiarą miał być Władysław Gomułka. Towarzyszył mu I sekretarz KW PZPR w Katowicach Edward Gierek. Jemu szczególnie zależało na odpowiedniej oprawie wizyty - pochodził z tych stron. Mimo ostrzeżeń o grożącym niebezpieczeństwie, zdecydował się na przejazd ulicami Zagórza. Wybuch był na tyle silny, że z okien okolicznych domów znów wyleciały szyby. Jednak i tym razem przywódców partii nie udało się dosięgnąć - w momencie eksplozji kolumna z Gomułką była już kilkadziesiąt metrów dalej. Ciężko ranny został mieszkaniec Zagórza - jeden z tłumu gapiów. Okolica ponownie zaroiła się od funkcjonariuszy SB. Sprowadzono nawet specjalistę z Moskwy. Równicki: - Nikt z rodziny nie został wówczas aresztowany. Nie było takiej potrzeby, cały czas byli obserwowani. W porównaniu z zamachem sprzed dwóch lat była jedna różnica. Za kraty trafił Stanisław Jaros. Władza zdawała sobie sprawę, że tym razem musi znaleźć sprawcę. Po procesie Jaros został skazany na karę śmierci i 5 stycznia 1963 roku powieszony. Do dziś trwają spekulacje, kim naprawdę był - radykalnym antykomunistą, młodym, porywczym piromanem (rocznik 1932), agentem bezpieki? Na liście Wildsteina Stanisław Jaros figuruje jako pracownik SB. Ale czy to na pewno ta sama osoba?". W momencie eksplozji kolumna z Gomułką nie mogła być "kilkadziesiąt metrów dalej", a to z tej przyczyny, że samego I sekretarza w ogóle w tym czasie nie było w tym miejscu, zresztą tak jak i jego świty. Gomułka w tym czasie nadawał odznaczenia na terenie kopalni. Ranne zostały dwie osoby: górnik Jan Bryl i przyglądająca się przejazdowi kolumny z okna trzynastoletnia Lidia Krętuś. W toku śledztwa przeciw Stanisławowi Jarosowi, ten przyznał się do aktów sabotażu w zakładach przemysłowych w okresie 1952-1953, a jako swych wspólników podał Wacława Sandeckiego i Józefa Lotko. Ci przyznali się do winy, zostali skazani odpowiednio: na sześć i pięć lat więzienia.

Martin Gilbert "Druga wojna światowa" wyd. "Zyska i S-ka", Poznań 2000: "trzy okręty podowodne przedarły się [we wrześniu 1939 r.] do Anglii" - w rzeczywistości dwa, OORP "Orzeł" i "Wilk" "dowódca [we wrześniu 1939 r.] 8 armii von Brauschitsch" - dowódcą był gen. Johannes von Blaskowitz "jedna z Dywizji Totenkopff SS, Dywizja Brandenburska rozpoczęła akcje porządkowe i oczyszczające we wrześniu 1939 roku pozostawiając krwawe ślady w 13 polskich miastach" - DB była jednostką Wehrmachtu, a we wrześniu działały pułki SS Verfügunstruppen(SS-VT). Z biografii pióra Melvina Mungo zatytułowanej "Manstein Najlepszy generał Hitlera" wyd. "Bukowy Las", Warszawa 2011, dowiadujemy się, że we wrześniu 1939 Wojsko polskie wystawiło "11 dywizji konnych" i "2 zmotoryzowanych". Gdy poprawnie winno chyba być: pulki i brygady kawalerii i 1 brygadę pancerną (10. Brygada Kawalerii)?

W jakimś zakresie ocenę Kombinatu wystawił Adam Ważyk publikując w "Nowej Kulturze" swój "Poemat dla dorosłych" w 1955 r., wizerunku nie poprawił też tekst "To też jest prawda o Nowej Hucie" Ryszarda Kapuścińskiego, który pojawił się na łamach "Sztandaru Młodych". Wreszcie wszystko przypieczętowała powołana przez KC PZPR tzw. komisja Morawskiego, w efekcie: odwołano zarząd Kombinatu, a organizacja partyjna podała się do dymisji.

Jakby ktoś inny potrzebował, można spróbować zajrzeć do: Z. Kazimierski "Polski przemysł zbrojeniowy w latach 1945-1955" "Polska myśl techniczno-wojskowa 1918-1989" red. B. Polak, T. Katafiasz "Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku" red. H. Wcisło, Z. Ognik E. Kocent-Zieliński "Problemy rozwoju samolotów LWD 'Szpak' i 'Żak'", "Polska Technika Lotnicza. Materiały Historyczne", 2006, nr 23 J. Jędrzejewski "Problemy rozwoju samolotów 'Junak' i 'Zuch" i szereg innych artykułów tego autora tegoż, "Problemy rozwoju samolotu TS-11 Iskra", tamże, 2004, nr 3 W. Wiśniewski "Programy strategicznego wyzwania i bariery na przykładzie programu szkolno-bojowego I-22 Iryda", "Prace Instytutu Lotnictwa" 2011, nr 214 J. Jędrzejewski, W. Gnarowski "Problemy rozwoju samolotu Iryda", "Polska Technika Lotnicza. Materiały Historyczne" 2005 W. Morawski "Przemysł lotniczy w PRL - bariery wzrostu", w: "Z dziejów przemysłu po 1945 r." Wrocławskie Spotkania z Historią Gospodarczą Spotkanie VII, red. E. Kościk, R. Klementowski A. Glass "Samoloty PZL 1928-1978" A. Morgała "Polskie samoloty wojskowe 1945-1980" A. Glass, J. Jędrzejewski "Samolot szkolno-treningowy TS-8 Bies - powstanie i rozwój", "Lotnictwo" 2005, nr 7 I. Hryniewicz, L. Wysocki "Rozwój przemysłu obronnego w latach 1945-1955", w: "Ludowe Wojsko Polskie 1945-1955", tzw. "Dzieło I" "Lotnictwo wojskowe 1945-2010. Rozwój, organizacja katastrofy lotnicze" red. J. Zieliński A. Przedpełski "Lotnictwo Wojska Polskiego 1918-1996" J. Zieliński, M. Mikołajczuk "Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945-1962" J. Babiejczuk, J. Grzegorzewski "Polski przemysł lotniczy 1945-1973" "Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej" red. A. Glass "Zakłady Lotnicze w Mielcu 1939-1989. U źródeł sukcesu" red. J. Skrzypczak M. Fiszer, M. Bluj "Od Pegasusa do F-100-PW229. Wypisy z siedmiu dekad historii WSK 'PZL Rzeszów (1937-2007)" J. Płaczek "Wydatki wojskowe na tle rozwoju społeczno-gospodarczego Polski" E.F Rybak, J. Gruszczyński "Historia Zakładów PZL-Świdnik S.A." T. Królikiewicz "80 lat Instytutu Lotnictwa" M. Mikołajczuk "Rozwój lotnictwa polskiego w latach pięćdziesiątych. I etap: lata 1950-1952", "Lotnictwo Wojskowe" 2000, nr 5 S. Bartosik, M. Łaz, M. Mikołajczuk, R. Senkowski "Pierwsze samoloty odrzutowe w lotnictwie polskim", "Lotnictwo Wojskowe" 2003, nr 1

secesjonista nie zaprzeczy. Za to secesjonista zastanawia się czy owe animozje można zrzucać na karb li tylko rywalizacji o władzę czy konkurencję ekonomiczną. Szereg nacji w różnych krajach i epokach rywalizowało w tym zakresie nie wywołując jednak resentymentów o takim podłożu co antyjudaizm czy antysemityzm. Czy pod rządami Antygonidów dochodziło do wystąpień przeciwko żydom? Mnie przekonuje bardziej Amica, czy gdyby Persowie żyli pośród Greków, zachowując daleko idącą odrębność kulturową, nie spotkałoby ich coś podobnego? Przy założeniu, że wyznają wiarę monoteistyczną. No i kwestia różnic w doktrynie religijnej, dla Greka nie było problemem zaakceptować faktu, że jakaś inna nacja ma innych bogów, baa... można było nawet wcielić ich do swego panteonu. Trudniejszym było zrozumienie, że wszyscy są w błędzie i żyją w bałwochwalstwie. Jak zaakceptować lud i jego wiarę; lud, który uważa się za wybrany. A akceptacja głównej idei ich religii de facto oznacza zakwestionowanie własnych wierzeń. lancasterze - tak pilnie strzeżesz ram geograficznych, a co z czasowymi? Innymi słowy: ile hellenizmu w Cesarstwie Rzymskim?

To mnie zastanawia... 18 października 1919 r. por. Ludomił Rayski przekazuje dowództwo mjr. Cedricowi Fauntleroyowi, zastępcą dowódcy zostaje kpt. Merian C. Cooper, adiutantem eskadry kpt. Zbigniew Orzechowski. W sierpniu1920 r. Fauntleroyzostaje mianowany dowódcą III Dywizjonu lotniczego, w miejsce kpt. Stefana Bastyra, który zginął w katastrofie (6 sierpnia) na lotnisku Lewandówka. Dowódcą eskadry zostaje por. George Marter "Buck" Crawford. Cooper został zestrzelony w lipcu 1920 r. To kiedy miał dowodzić? I czy jest możliwym by kapitan był w eskadrze dowódcą majora? Z drobiazgów: Fauntleroy trafił do literatury, Izaak Babel napisał: "... dowódca szwadronu pokazał nam cztery punkciki w niebie, cztery bombowce (...) Były to maszyny z powietrznej eskadry majora Fauntleroy, duże opancerzone aparaty (...) Tam w lesie doczekaliśmy się nierównej bitwy między Paszka Trunowem a majorem amerykańskiej służby Reginaldem Fauntleroy. Major i jego trzej miotacze bomb pokazali swą biegłość w tej bitwie. Opuścili się do trzystu metrów i rozstrzelali z kaemów najpierw Andriuszkę, potem Trunowa. Wszystkie taśmy wypuszczone przez naszych nie przyniosły Amerykanom szkody". /tenże, "Konarmia. Dziennik 1920", Wrocław 199, s. 134-135/ Godło eskadry z krakuska i kosami naszkicował por. Elliot William Chess w hotelu "George" we Lwowie. Piloci przybyli do Polski incognito w mundurach zaopatrzeniowców Czerwonego Krzyża za wyjątkiem Fauntleroya, który podpisał wcześniej kontrakt na doradcę technicznego. Nadanie Krzyży VM wiązało się z nadaniem ziemi, Amerykanie poprosili by był jeden duży majątek, który oddali Wojsku Polskiemu z intencją by powstał tam dom dla powracających do zdrowia żołnierzy Co do odznaczeń: Ja spotkałem się z informacją, że Crawford, Chees i Edward Corsi - zostali odznaczeni jedynie Krzyżami Walecznych. Wszyscy piloci otrzymali również Medal Hallera. Powitanie przez Piłsudskiego; dodajmy nader chłodne; podczas wizyty Amerykanów na Belwederze: "pokażcie co umiecie". Pożegnanie; w zupełnie innym tonie; w tym samym miejscu, 10 maja 1921 r.: "Cześć wam, amerykańscy piloci!". Ci co zostali: kpt. George Mc Callum z Ditroit (zginął 31 sierpnia 1920 r. nad Lwowem), por. Edmund Pike Graves z Bostonu, podczas akrobacji runął na pałac Potockich (22 listopada 1919 r.), kpt. Arthur Kelly z Richmond (16/15?* lipca 1920 r.); zaś por. Edwin Lawrence Noble powrócił do Ameryki jako inwalida, trafiony kulą dum-dum miał strzaskany łokieć. Do bibliografii zamieszczonej na Wikipedii dorzucić można: M.C. Cooper "Faunt-le-Roy i jego Eskadra w Polsce. Dzieje Eskadry Kościuszki" W. Sankowski "Kosy porucznika Chessa", "Lotnictwo z Szachownicą. Ilustrowany Magazyn Miłośników Historii Lotnictwa Polskiego", maj 2011, nr 40 (2/2011) J. Cisek "Kościuszko, we are here! American pilots of the Kościuszko Squadron in defens of Poland, 1919-1921" J. Rozwadowski "Gwiaździsta Eskadra" * - datę 15 lipca podaje Marian Romeyko w "Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa", późniejsze źródła podają dzień: 16 lipca

Co do Iranu (: stan na 2 grudnia 2011), gdyby się ktoś wybierał... likwidacji uległa również polska kwatera w Korramszahr, w jej miejscu ma stanąć mauzoleum ofiar wojny irańsko-irackiej. W Bander-e-Anzali na Cmentarzu Ormiańskim jest 639 grobów polskich, w tym 163 wojskowych. W Teheranie na Cmentarzu Dulab jest 1892 grobów (wedle innych danych 1937), w tym 408 wojskowych. Z niewymienionych wcześniej: Mashhad (Meszhed) - na Cmentarzu Ormiańskim jest 29 grobów, w tym 16 wojskowych Isfahan - na Cmentarzu Ormiańskim znajduje się 18 grobów Ahwaz - na Cmentarzu Katolicko-chaldejskim są 102 groby, w tym 22 wojskowe Teheran - na Brytyjskim Cmentarzu Wojskowym Golhak znajduje się 10 grobów polskich żołnierzy, a na Cmentarzu Żydowskim 56 grobów żołnierzy i uchodźców. Dla zainteresowanych inną epoką: w Isfahanie dwa lata temu w kościele ormiańskim odkryto nagrobek narodowego bohatera Persji, który zginął podczas wojny turecko-perskiej, w czasie oblężenia Heratu. Ów oficer to uczestnik powstania kościuszkowskiego - Izydor Borowski. W Libii* na cmentarzu wojennym w w Benghazi znajduje się jeden grób polskiego żołnierza SBSK kpr. Józefa Władysława Jaroszewicza, zmarłego 25 stycznia 1942 r. poza tym są oczywiście polskie kwatery (z różnych okresów): w Sajdzie, Bejrucie (Polski Cmentarz Wojenny),polska kwatera na Brytyjskim Cmentarzu Wojennym w Bejrucie, polska kwatera na BCW w Trypoli, polska kwatera na Francuskim Cmentarzu Wojennym w Trypoli. W Uzbekistanie** na Polskie Cmentarze Wojenne trafimy w:Beszkencie, Czirakczi Gałubaług, Guzar, Jakkabag (Jakkobag), Karszi, Kitab, Szachrisabz, Kanimech (Kenimech), Karmana-Miasto, Karmana-Stacja, Narpaj, Jangijul (Jangi-Jul), PCW w Olmzor I i II - Ałmazar (d. Wriewskaja), Margiełanie, Taszłaku. W pobliskim Kirgistanie w Dżalalabadzie w maju 2011 r. otwarto Polski Cmentarz Wojenny na którym spoczywa 96 żołnierzy 5. Dywizji Piechoty Armii Polskiej w ZSRR, zmarłych w 1942 r. U naszych bratanków prócz polskich kwater w Budapeszcie, są jeszcze polskie kwatery wojenne; 45 grobów; na cmentarzu Újváros w Györ. * -w serii Nekropolie Narodowe ukazała się książka o tym kraju "W kraju cedrów" oprac. D. Abramciów, M. Zielińska-Schemaly ** - szerzej: w tej samej serii ukazała się pozycja "Polskie Cmentarze Wojenne w Uzbekistanie" R. Piątek i J. Platajsa; inna pozycja to album zdjęć K. Hejke "Uzbekistan. Polskie Cmentarze Wojenne"

Rozprawa z NEP-em stała się kanwą animowanego filmu "Radzieckie zabawki" (z 1924 r.) w reżyserii Dzigi Wiertowa. Rozszerzenie na inne kraje; a ściślej - inne planety; rewolucji bolszewickiej znalazło wyraz w filmie, który stworzyli Nikołaj Chodatajew, Zinowij Komissarenko i Jurij Mierkułow pt. "Rewolucja międzyplanetarna" z tego samego roku (produkcji Goskino Technikum). Wojna w Wietnamie stała się podstawą fabuły filmu z 1972 r. "Ave Maria" w reż. Iwana Iwanowa-Wano wyświetlany z podtytułem "Przeciwko amerykańskiej napaści na Wietnam". szerzej: M. Krzanicki "Bajki niekoniecznie dla dzieci", "pamięć.pl" Biuletyn IPN, nr 1 (10), 2013

Za sprawą filmu "Agent nr 1" w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego wydawałoby się, że o tym agencie powinno być u nas głośno, tymczasem bardziej chyba jest znany w Grecji. Jerzy Iwanow-Szajnowicz po ojcu Rosjanin, po matce Polak, z wyboru chyba bardziej jednak Polak - 13 listopada 1935 r. zrzekł się formalnie obywatelstwa "b. imperium Rosyjskiego", jak zapisano w Akcie Uznania wydanym przez Starostwo Grodzkie Śródmiejsko Warszawskie. Wcześniej już jednak wedle księgi uczniów (wpis z 1 września 1922 r.) w zakładzie naukowo-wychowawczym prowadzonym przez księży marianów na Bielanach figurował jako Polak. Zauważmy, że o zmianę obywatelstwa wystąpił kiedy już od dziesięciu lat przebywał w Grecji. Chyba był leniem... wiadomym jest, że był człowiekiem wysportowanym, a zwłaszcza świetnym pływakiem. Miał też zdolności do nauki języków. Tymczasem w szkole otrzymywał oceny dostateczne, nawet z gimnastyki. W więzieniu Awerof zachował się (nie wiem czy do dziś?) wydrapany przezeń rysunek orła w koronie, pod nim dwie skrzyżowane polskie flagi, napis "Jeszcze Polska nie zginęła" z podpisem: "Jerzy Iwanow". Grecy uhonorowali jego grób już 27 kwietnia 1945 r., wieńce składali kombatanci greccy, burmistrz Aten, Poselstwo Polskie z min. Raczyńskim. /za: P. Sułek "Athos - agent do zadań specjalnych", "Kombatant" nr 1 (265) styczeń 2013/

Literatury co do różnych okresów jest mnóstwo, choćby: Ch. Semowich "American Furniture Craftsmen Working Prior to 1920: An Annotated Bibliography (Art Reference Collection)" M.A. Vance "American Furniture: A Bibliography" A. Sack "Fine points of furniture: early American" B. Jobe, M. Kaye, Ph. Zea "New England Furniture: The Colonial Era: Selections from the Society for the Preservation of New England Antiquities" J.T. Kirke "American Furniture: understanding styles, construction, and quality" tegoż, "Early American Furniture: How to Recognize, Evaluate, Buy, & Care for the Most Beautiful Pieces--high-style, Country, Primitive, & Rustic" R. Trent "Pilgrim century furniture: an historical survey" M.J.S. Madigan, S. Colgan "Early American furniture, from settlement to city: aspects of form, style, and regional designs from 1620 to 1830" O.R. Roque "American furniture at Chipstone" D.A. Fales "The furniture of historic Deerfield" H.L. Williams "Country Furniture of early America" Ch.O. Cornelius "Early American Furniture" J.M. Flanigan "American furniture from the Kaufman collection" O.P. Fitzgerlad "Four Centuries of American Furniture" tegoż, "Three centuries of American Furniture" K. McNerney "Victorian furniture-our American heritage" R.Ch. Bishop "How to know American antique furniture" "Early American Furniture: Including Fine Chippendale and Hepplewhite Examples and Important Early New England Pieces ; Fine American Silver by Prominent Silversmiths ..." wydane przez American Art Society, stowarzyszenie te wydało zresztą szereg innych pozycji tyczących się mebli czy wzornictwa amerykańskiego. http://pfollansbee.wordpress.com/online-publications-bibliography/ http://www.jeffreygreenenewport.com/bibliography.htm http://www.materialculture.udel.edu/faculty/jobe.html

Tak z kronikarskiego obowiązku, to pierwsze "niekanoniczne" relacje ukazały się przed rozpadem ZSRR. Natan Ejdelman organizował w latach osiemdziesiątych nieformalne spotkania radzieckich i polskich historyków i filmowców. W jednej z relacji z takiego spotkania, które odbyło się w kwietniu 1988 roku, Władimir Abarinow (z "Literaturnoj Gaziety) w krótkich bo krótkich zdaniach, ale jednak napisał prawdę o Katyniu. Był to artykuł "Biełyje piatna: ot emocyj k faktam", który kazał się 11 maja 1988 r. we wspomnianej gazecie. Rok później w tygodniku "Moskowskije Nowosti", również w maju, ukazał się artykuł Aleksandra Akuliczewa i Aleksieja Pamiatnycha "Katyń: potwierdit' ili oprowiergnut'". /za: A. Pamiatnych "Rosja i Katyń", w: "Rosja a Katyń" red. A. Dzienkiewicz/