secesjonista

Pewne szkicowe omówienie tematu: http://jazon.hist.uj.edu.pl - Dzieje Polski w europejskich podręcznikach historii

M.H. Serejski "Europa a rozbiory Polski"

Ponieważ nie jestem biegłym w temacie, zatem strzelam... chyba brak obszernej monografii, przedstawiającej jak powstanie było odbierane w poszczególnych krajach. Taka "odbitka" z ówczesnej prasy: Berlin - Sztokholm - Paryż - Londyn - Ottawa - Ankara...

Tu akurat cytat, z jakiej pracy Heraklita?

Z którego roku to tłumaczenie?

Baaa... secesjonista jest tak mało pojęty, że nie zna hebrajskiego, zatem udał się do osoby kompetentnej (pracownika IPN-u zajmującego się kwestiami żydowskimi, obaj znają hebrajski), te zdziwiły się frazą użytkownika aniart: "Agni” to po hebrajsku 'ogień'". A wedle czego i jakich źródeł tak znaczy, by nie było tak jak z "biesami" co to użytkownik aniart znalazł ich w łacinie... tylko zapomniał podać jaki to słownik podaje takie znaczenie. I jakoś zamilkł w tamtym temacie... brak argumentów?

To nie jest pierwowzór.

O kim i czyim potomku mowa?

Może warto zwrócić uwagę na rody fabrykanckie, jak Moesów, Jacoby, Commichau, Beckerów, Krusensternów, Buchholtzów, czy Zachertów? Ci ostatni wywodzili się co prawda z Anglii, ale osiadłszy wcześnie w Marchii Brandenburskiej stali się członkami kultury niemieckiej, zanim przybyli na nasze ziemie. Warto zwrócić uwagę na dzieje Erwina Hasbacha.

Co ciekawe firma Raytheon wręcz chwali się swoim nowym produktem, którego zadaniem jest śledzenie czyjejś aktywności w sieci - Rapid Information Overlay Techology, czyli Riot. Jak powiada rzecznik firmy Jared Adams: "Riot pomaga budować system bezpieczeństwa narodowego dzięki analizowaniu ogromnych ilości danych w cyberprzestrzeni". http://www.guardian.co.uk - software-tracks-social-media-defence

Swego czasu armia zrezygnowała ze szkolenia w zakresie walki wręcz, nie licząc jednostek specjalnych. Potem mjr Piotr Tarnawski i kpt. Włodzimierz Kopeć opracowali i wprowadzili system walki w bliskim kontakcie. Potem Kopeć dołączył do programu walkę z bronią BLOS (B - broń, L - lufa, O - otoczenie, s - spust). Za realizację tych zadań Kopeć uhonorowany został Buzdyganem w 2010 roku. A potem coś się zacięło... chętni do odbycia szkoleń w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu są, a kursy się nie odbywają. Nie ma instruktorów, Kopeć jest jedynym. W tym roku szkolenia wznowiono, ale ich absolwenci nie otrzymają uprawnień do prowadzenia zajęć. Diabeł tkwi w szczegółach prawnych. Wedle ustawy o sporcie, aby prowadzić sportowe zajęcia trzeba mieć kwalifikacje nauczyciela wychowania fizycznego, trenera lub instruktora sportu. WWBK i BLOS nie są dyscyplinami sportowymi zatem nie ma też możliwości wyłonienia kolejnych instruktorów mogących prowadzić te zajęcia. A nawet gdyby uznać je za dyscypliny sportowe, to żołnierz po szkoleniu nie mógłby być instruktorem... za to mógłby nim być instruktor tańca sportowego. Jak wybrnąć z impasu? /za P. Bernabiuk "Sposób bicia", "Polska Zbrojna", nr 4 (804), kwiecień 2013/

Z całym szacunkiem... to nie jest kwestia skuteczności umiejętności użytkownika euklides, ani skuteczności secesjonisty w praktycznym zastosowaniu Krav Magi; choć wedle jego życia codziennego - bywa skuteczna; tu mamy sytuację kiedy, w: zdaje się pożytecznym programie szkolenia, w całej armii polskiej - jest tylko jeden instruktor. Chętni na kursy są, pieniądze są... ale jeden człowiek nie może szkolić w tym zakresie całej armii. Tak mniemam.

Wdawanie się w kopanie konia... jest na ogół bolesne. Masz prawo do uznania danego elementu teatru wojny w Afryce - za "zwrotny", kwestia jest jak to umotywujesz. Szukanie "haka" - w typie: a bo na forum historycznym powiedzieli... to droga donikąd. Zwłaszcza, że większość respondentów, którzy pochylili się nad twym pytaniem - nie sprzyja Tobie.

Wedle mej wiedzy pan K. wyceniał za pieniądze (wydanie certyfikatu dla domu aukcyjnego odbywa się bezpłatnie? Od kiedy), dawał certyfikaty w których nie rozumiał gdzie jest lewa, a gdzie prawa strona obrazu. Gdzie góra, a gdzie dół. Do tej pory jest cenionym znawcą malarstwa pana S. Koniec kwestii O.T. Kolejne posty co do tego z czego ktoś żyje, jak oceniamy pracę "wrobionych" znawców sztuki będą kasowane. Ewentualnie sugeruję założenie tematu: czy wierzymy znawcom sztuki, którzy wystawiają certyfikaty autentyczności. secesjonista

Powstała praca doktorska Janusza Malinowskiego "Opieka socjalna w Starożytnym Rzymie".

Poza tym, że żyjesz z tego... bo jak pamiętamy dr Łukasz Kossowski - też żył. Ile znasz okazji kiedy to sprzedawano dzieła Hitlera, kiedy nabywcy nie znali tożsamości autora? I jakie ceny wtedy osiągnięto?

Nie podałeś roku maxgallu... i miejsca zdarzenia, nie podałeś też skąd zaczerpnąłeś swą wiedzę o zdarzeniu?

Nie wiem skąd czerpiesz Furiuszu informacje, ale co do wojsk lądowych jedynie ćwiczy się judo.

Jak na Moderatora cosiek ma multum pytań, a zero aktywności na Forum, jeśli nie liczyć pytań, a ja mam pytanie: czy do obowiązku Moderacji wciąż się poczuwa?

Nie da się ukryć, że temat nie powstał raczej na potrzeby zainteresowań secesjonisty. Armia: "w ogóle" nie zrezygnowała z walki wręcz, pewne jednostki wciąż ją trenowały. Jak konkludował autor publikacji; nadto upraszczając mym zdaniem kwestię, ale to opinia laika; Armia uznała, że nie ma sensu narażać żołnierzy na kontuzje, a poza tym mamy tak zaawansowany sprzęt, że działania typu WWBK nie zdarzają się zbyt często. Kwestia jest taka, dla zwykłych wojsk: ilu armia posiada instruktorów?

Słusznie uważasz Albinosie, myślałem raczej o czymś pokroju "Pianisty" czy "Ukrytych".

Kilka kwestii... termin "prawo brzegowe" w czasach RON nie występowało, w późniejszej literaturze na ogół przyjmowano rozróżnienie na "prawo nadbrzeżne" tyczące się wybrzeży morza i "prawo brzegowe" tyczące się rzek. Za czasów RON na ogół mówiono o strądzie, czy sprawach strądowych (od strąd - wybrzeże), tak np. stoi księgach ławniczych puckich. Pod rokiem 1635 nadmienia się, że sprawy strądowe przynależą do zamku puckiego, w wilkierzu dla starostwa puckiego z 1767 r. mowa jest o obowiązku objeżdżania strądu. /Z. Zdrójkowski "Występowanie języka polskiego w aktach miast wo. pomorskiego", Zapiski Tow. Naukowego w Toruniu, T. XV, z. 1-2, 1949/ W sumie najstosowniejszym terminem mogło być też: "prawo topania" (od topać: co oznaczało rozbicie statku), bez użycia słowa prawo, Czacki ukuł celny neologizm: "okrętobicie". Co ciekawe wedle niektórych badaczy prawo to dotyczyło również dróg, na zasadzie: "co z wozu spadło, to przepadło", tycząc się przewróconych czy rozbitych wozów. Na wzór prawa załamania mostów, jakie znamy jeszcze z czasów Władysława Łokietka (dokument z 1298 r.), które stanowiło, że towary z wozów pod którymi załamał się wóz przypadają właścicielowi gruntu. Prawo to nie ograniczało się jedynie do tego co morze wyrzuciło na brzeg, w większości krajów tyczyło się pewnej odległości wgłąb morza. W XVI w. w Meklemburgii istniała zasada, że władza księcia sięga aż do miejsca, do którego człowiek siedzący na koniu może dorzucić podkowę, w innych wariantach było to miejsce do którego można dorzucić żelazem od pługa. Podobnież wspomina Sarnicki w swych "Księgach hetmańskich" gdzie pisząc o królu duńskim nadmienia: "o którym Gdańszczanie wieść puszczają, że sobie dominium maris przywłaszcza i posiadać by miał tę przypowieść, że król Polski nie ma morza, jeno brzeg, póki koń nie webrnie, napawając go". /szerzej: S. Bodniak "Sprawy morskie w Księgach hetmańskich Sarnickiego (1575-1577)", "Rocznik Gdański", XII, 1938/ Bodaj najdziwniej zakres tej władzy określano na Islandii, oto miało być to do miejsca, w którym widać dorsza (średnich rozmiarów) na statku, kiedy patrzący stoi na linii najwyższego stanu morza. /szerzej: K. Maurer "Island von seiner ersten Entdeckung bis zum Untergange des Freistaats"/ Z tym w różnych krajach było różnie: "Prawo nadbrzeżne może bowiem być wykonane, chociaż właściciel jest obecny (np. gdy ocalał z katastrofy i wraz ze swym towarem znalazł się na wybrzeżu). może ono być wykonane, gdy jest powszechnie wiadomym do kogo należą rzeczy wyrzucone na wybrzeże morskie". /S. Matysik "Prawo nadbrzeżne (Ius naufragii). Studium z historii prawa morskiego", Toruń 1950, s. 17; skąd zaczerpnięto te informacje/ Ciekawy przykłady ustaw i zbiorów prywatnych co do rzeczonego prawa podaje Opet, otóż odnalazł on zapiski, w których prawo nadbrzeżne jest wykluczone, o ile katastrofę przeżył pies, kot czy kogut, choć jak nadmienia Matysik mało jest przykładów praktycznego stosowania takiż regulacji. Wiek XVII to okres kiedy intensywnie w wielu krajach ograniczano prawo do korzystania z dobrodziejstw, które dawało morze. Nadawano przywileje określonym osobom, miastom, określano regale morskie (tak np. głowa wieloryba należała do króla Anglii, a ogon do królowej) z drugiej strony wiele miast walczył o zwolnienia swych kupców z regulacji prawa nadbrzeżnego. Wracając do RON... Stefan Batory w swym liście do Lubeki stwierdza, że prawo takie u nas nie obowiązuje: "Jeżeli nie jest w mocy ludzkiej odwrócić rozbicia okrętów, to niegodnym jest ciągnąć z nich zyski. Jeżeli burza nieszczęśliwemu nie wszystko zabrała, dlaczegóż mielibyśmy być okrutniejszymi od wichrów i mórz? Ani my, ani nasi poprzednicy nie inaczej uważaliśmy rozbitków, jak za ludzi, którzy w nieszczęściu większe od naszej opieki mają prawo. Towary nieprzyjacielskich rozbitków kazaliśmy im powrócić, a ludzi wolno puścić kazaliśmy, bo sądzimy, że w rozbiciu nie byli nam nieprzyjaznymi, ani też szkodliwymi być nie mogli". /W. Dutkiewicz "Prawa cywilne, jakie w Polsce od r. 1347 do wprowadzenia Kodeksu Napoleona obowiązywały", Warszawa 1869, s. 153/ Władca ów w 1585 potwierdził regulacje Zygmunta I (z 1526 r.), które weszły w skład tzw. Tractatus portorii. Wcześniejsze regulacje, będące statutem Gdańska, stwierdzały, że rzeczy rozbitków mają pozostawać w rękach rady i burgrabiego, do czasu aż nie zgłosi się prawowity właściciel. Rzeczy psujące się należy sprzedać, a uzyskaną kwotę przechować. Gdyby nie zgłosił się właściciel, rozporządzenie znalezionymi rzeczy będą wtedy rozdysponowane przez władcę. Dopiero Jan Kazimierz w 1659 r. zrzeka się na rzecz Gdańska praw swych do rzeczy, po które nie zgłosi się właściciel. Najśmieszniejszym jest przywilej Zygmunta I który nadał Ormianom lwowskim przywilej, stanowiący: "Gdyby okręt blizko miasta rozbił się, godzi się miasta onego ludziom ratować i wydźwignąć dobro one z ginienia morskiego". Pytanie: jakie jest prawdopodobieństwo katastrofy statku w odmętach morskich... pod Lwowem?

Nie wiem czy to błąd autora, czy redakcji... w książce Karola Grünberga "Hitler prywatnie" (wyd. Troja, 1996) na stronie 85 znajduje się taki fragment: "W Głównej Kwaterze - wedle relacji stale tam przebywającego płk. Nicolausa von Belowa - <<Posiłki dostosowane były do racji żywnościowych Wehrmachtu i składały się z zupy, dania mięsnego i deseru. Hitler miał swój własny spis potraw bezmięsnych, który ustalał sam codziennie przy śniadaniu. Zupa (nie podawano żadnej przystawki), mięso z odrobiną jarzyn i ziemniaków, deser. Z napojów mogliśmy wybierać wodę mineralną, zwyczajne berlińskie piwo butelkowe lub tanie wino. Hitler dostawał swe wegetariańskie potrawy, pił 'Faschinger', a jeśli ktoś z gości miał ochotę, mógł jeść i pić to samo. Ale robili to tylko nieliczni. Jedynie Hitler przywiązywał wagę do prostoty. Liczył chyba na to, że rozpowiadać będą o tym w całych Niemczech>>. (N. v. Below, Byłem adiutantem Hitlera, cyt. wyd., s. 270)". Tymczasem ów cytat to kompilacja wypowiedzi von Belowa (kolor zielony) i wspomnień Speeera (kolor niebieski). Co więcej relacja von Belowa dotyczyła zwyczajów w Wilczym Szańcu z czerwca 1941 r., a Speera z z jadalni w mieszkaniu prywatnym kanclerza, tzw. "restauracji pod pogodnym kanclerzem Rzeszy".

Jak pisał Albert Speer: "Z napojów mogliśmy wybierać wodę mineralną, zwyczajne berlińskie piwo butelkowe lub tanie wino. Hitler dostawał swe wegetariańskie potrawy, pił 'Faschinger'". /tegoż, "Wspomnienia", s. 144/ Wychodzi, na to że owe "F" tyczyło się wody.

Dane dla dalszych lat (wraz z 2010 r.) można znaleźć w "Recent Trends in International Migration in Poland. The 2011 SOPEMI report", do pobrania na stronie OBnM, tam też i inne ciekawe publikacje: www.migracje.uw.edu.pl/downloadable/ Warto zajrzeć do: "Migracje i społeczeństwo", t. 3: "Migracje 1945–1995. Kontynuacja czy nowa jakość fenomenu migracyjnego w historii" red. J. Zamojski