secesjonista

O wizycie nic nie wiem; sprawdziłbym okres od 7 do 11 października. W tym czasie Frank trochę podróżował: ósmego był w Warszawie w związku z Akcją Zimową, w środę - dziewiątego o jedenastej otwierał Jesienną Wystawę przemysłową w Radomiu, jedenastego zawitał do Kielc w związku z uczynieniem tego miasta - miastem wyodrębnionym, a stamtąd miał udać się z pociągiem do Krakowa.

Nie wiem czy wydana przez Franka, ale w ówczesnej prasie propagowana była książeczka Zofii Serafińskiej "Ziemniaki na pierwsze... na drugie... na trzecie..." wydana w 1940 r. nakładem Drukarni Przemysłowej K. Podgórczyka. Zawierała 135 przepisów potraw z ziemniaków na 63 stronach. /"Książki na czasie", "Goniec Krakowski", nr 233, 5 października 1940 s. 5/

Zerknąć można do wątków: Ukraińcy w Warszawie i Powstaniu Warszawskim zebranie przydatnej bibliografii Ukraina i jej dążenia niepodległościowe

lancaster trochę wyidealizował obraz i również zaciemnił. Termin: "Ukrainische Hilfspolizei Schutzmannschaft" jest trochę mylący. Ukrainische Hilfspolizei czyli Ukraińska Policja Pomocnicza powstała jesienią 1941 r. miała formalnie pełnić funkcje czysto policyjne. Utworzono wtedy posterunki i stanice tej formacji. Jednostki te podlegały jednemu z kliku wysłanych na Ukrainę dowódców SS i policji. Pod koniec 1941 r. powołano służbę ochrony (Schutzmannschaft, Schuma) i pierwsze bataliony ochronne (Schutzmannschaftsbataillons). Były to zatem dwie różne formacje. Funkcjonariusze policyjni na Ukrainie Wschodniej i Centralnej mieli status policjantów, a na Ukrainie Zachodniej - żandarmów. Na wniosek Himmlera i szefa policji porządkowej Kurta Daluege funkcjonariusz Schuma ma być traktowany jak "szucman", czyli ochroniarz. Schuma organizacyjnie tworzone były przez referat w Głównym Urzędzie Policji Porządkowej. Na jego czele stanął podpułkownik Hans Flade. Referat do 19 marca 1942 r. nosił nazwę "Formowanie, wyposażenie i zabezpieczenie służby ochronnej", potem występował jako: "Sprawy służby ochronnej na terenach wschodnich oraz policji cudzoziemskiej pod nadzorem niemieckim" (Angelegenheiten der Schutzmannschaften in der Ostgebieten und Fremde Polizeien unter deutscher Aufsicht). Schuma podlegały naczelnikowi policji porządkowej na Ukrainie, poprzez inspektorów batalionów. Obie szkoły, ta we Lwowie i ta w Nowym Sączu powstały równocześnie: `1 października 1941 roku. Niemieckie, ukraińskie, polskie, białoruskie... czy inne? Wedle Jarosława Gdańskiego na okupowanych terenach wschodnich i w GG utworzono 220 batalionów ochronnych policji pomocniczej, w tym 54 bataliony, w których mieli być w zasadzie sami Ukraińcy. Ponadto na Ukrainie powstało: "12 trzybatalionowych pułków policyjnych, składających się w 60 proc. z Ukraińców, Białorusinów i Kozaków, a w 40 proc. z Niemców i volksdeutschów". /tegoż, "Zapomniani żołnierze Hitlera", Warszawa 2005, s. 57/ Skład batalionów Schuma był zróżnicowany, w batalionach 147-156 - odnajdujemy Tatarów krymskich, w tych o numerach 159-160 pochodzących z różnych regionów "kozaków", na okupowanych ziemiach rosyjskich w batalionach 68,72,73 mamy kozaków dońskich. W batalionach 102 (Krzemieniec), 103 (Maciejów), 104 (Kobryń) i nr 105 (Sarny) odnajdujemy Polaków. Do ukraińskiego batalionu 134 w Głuchowie trafili Turkmeni i Uzbecy. Hołowenko ze 121 batalionu ochronnego wspominał: "Przyjmowali >tylko Ukraińców<, ale przychodziło także wielu innych, podając się za Ukraińców. Niemcy niezbyt na to zważali". Stąd w jego batalionie znaleźli się np. przedstawiciele narodów bałtyckich. /tegoż, "Batalion 121 i 116 (Do istoriji UWWW), "Wisti Bratstwa Kołysznich Wojakiw 1-ji UD UNA", Monachium, 1953, nr 9-10/ Polskim batalionem był nie tylko 202, również 107 - sformowany w październiku 1943 r. z polskich członków kompanii z Maciejowa i Włodzimierza Wołyńskiego. Batalion ten przeszedł do AKw rejonie Kowla, w kilka tygodni po wkroczeniu wojsk sowieckich. lancaster napisał: "Po dezercji Ukraińców , naziści próbowali załatać dziurę w obsadzie policyjnej Polakami tworząc 202 Polnische Schutzmannschaft". Trudno się z tym zgodzić, masowe dezercje nastąpiły w połowie marca 1943 r., z Równego zbiegli 19 marca, jako ostatni do UPA przeszedł 14 kwietnia batalion z Maciejowa. Zaś batalion 202, utworzony został w Kochanówce koło Dębicy, osiągając jesienią 1942 r. stan - około 80 osób. Zatem nie można jego powstania łączyć z uzupełnieniami po dezercjach Ukraińców.

Co takiego "czerwona" władza dała Rokossowskiemu a zabrała Roli-Żymierskiemu, i nie chodzi o wolność, a o przedmiot.

W chwili powstania tego tematu, to jednak w polskim ustawodawstwie zaistniała taka odznaka. Ustawa z 19 sierpnia "o weteranach działań poza granicami państwa" (Dz.U. 2011 nr 205 poz. 1203) wprowadziła "Wojskową odznakę Za Rany i Kontuzje".

Nie miała nazwy, jak mnie się zdaje jest to okolicznościowa moneta srebrna wybita w 250 rocznicę odsieczy wiedeńskiej. Projekt Jana Wysockiego, wydana w nakładzie 300 tys. sztuk (wprowadzona do obiegu 11 września 1933 r.). Masa 22 gramy, próba 750, średnica 34 mm. Zależnie od stanu, warta około 1300 za jedynkę, 350 za dwójkę.

Ja polecam wszystkie tomy "Polska–Ukraina: trudne pytania" (wydawane przez KARTĘ i IPN), będące pokłosiem spotkań polskich i ukraińskich historyków, czy "Poland and Ukraine in the 1930s and 1940s. Documents from the Archives of the Secret Services" wybór i redakcja Jerzy Bednarek, Diana Boyko, Wanda Chudzik, Joanna Karbarz-Wilińska, Serhiy Kokin, Marcin Majewski, Yuriy Shapoval, czy serię "Polska i Ukraina w latach trzydziestych-czterdziestych XX wieku". Warto dotrzeć do materiałów kijowskiego Ośrodka Studiów Polsko-Ukraińskich, kierowanego przez Tamarę Zarecką, czy: Ośrodka Badań Stosunków Polsko-Ukraińskich, utworzonego przy Instytucie Ukrainoznawstwa im. Iwana Krypiakiewicza. Także do materiałów z konferencji z 1993 r. która odbyła się w Kamieńcu Podolskim. Warto zajrzeć do pracy Andrzeja Krzesło "Polśko-ukrajinśki stosunky j obraz Ukrajiny w polśkij presi", czy "Wijny i myr, abo Ukrajinci-polaky: braty/worohy, susidy" red. Łarysy Iwszynej. G. Hryciuk "Polacy we Lwowie 1939-1944. życie codzienne", A.B. Szcześniak, W.Z. Szota "Droga donikąd. Działalność Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i jej likwidacja w Polsce". J. Gdański "Cudzoziemskie jednostki policyjne w służbie Trzeciej Rzeszy. Przyczynek do historii Schutzmannschaften", "Pamięć i Sprawiedliwość" 1997-1998, t. 40. W. Filar "Wołyń 1939-1944. Eksterminacja czy walki polsko-ukraińskie"; "Relacja policjanta", "Karta" 1998, nr. 24. A.L. Sowa "Stosunki polsko-ukraińskie 1939-1947", Z. Konieczny "Zbrodnie nacjonalistów ukraińskich na ludności cywilnej w południowo-wschodniej Polsce (1942-1947)", Z. Mańkowski "Między Wisłą a Bugiem 1939-1944. Studium o polityce okupanta i postawach społecznych". K. Podlaski (B. Skaradziński) "Białorusini, Litwini, Ukraińcy"; J. Łukaszów (T.A. Olszański) "Walki polsko-ukraińskie 1943-1947", "Zeszyty Historyczne" 1989, nr 90; R. Drozd, I. Hałagida "Ukraińcy w Polsce 1944-1989. W walce o tożsamość (Dokumenty i materiały"; "Wiele twarzy Ukrainy. Rozmowy Izy Chruślińskiej i Piotra Tymy"; A. Ruszczenko "Narod zburenyj. Nacjonalno-wyzwolnyj ruch w Ukrajini j nacjonalni ruchy oporu w Biłorusiji, Łytwi, Łatwiji, Estoniji u 1940-1950-ch rokach"; R. Drozd "Ukraińska Powstańcza Armia", M. Dean "Collaboration in the Holocaust" Oczywiście wypada zajrzeć do publikacji typu: "Wisnyk Zakerzonnia", "Wisti Kombatanta", "Litopys Wołyni", "Ideja i Czyn", "Wisti Bratstwa Kołysznich Wojakiw 1-ji UD UNA", czy Litopys UPA. Co do rozdziału drugiego... - polityka narodowościowa III Rzeszy względem Polaków a Ukraińców - czy powyższa polityka stymulowała konflikt ukraińsko-polski - czy władze Rzeszy czyniły to świadomie - polityka sowiecka względem Polaków i Ukraińców na Wołyniu i w Galicji Wschodniej - "Hałaczyna" - polsko-ukraińskie postawy wobec zagłady Żydów na Wołyniu i w Galicji Wsch. w latach 1941-1943 - konflikt na Chełmszczyźnie 1939-1944 - rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej (na Zachodzie) względem przyszłego państwa polskiego i jego kształtu - OUN-B a OUN-M z perspektywy polskiej - próby powołania UNRA - jaki był program ideologiczny w Łuckiej Szkole Podoficerskiej (Łucki Kureń Szkoleniowy) - działalność Bojówek Administracyjnych i Kuszczowych Oddziałów Samoobrony - postawy duchowieństwa: rzymskokatolickiego, greckokatolickiego, Cerkwi prawosławnej itp. względem konfliktów polsko-ukraińskich - rząd RP względem koncepcji Wielkiej Ukrainy (polityka prometejska), tu skorzystać można z pracy Emiliana Wiszki - straty ludnościowe obu narodów - formacje paramilitarne (Odis, Ukrainische Hilfspolizei, Schuma itp.) - udział Ukraińców w operacji "Sejm" - wpływ działań wywiadu niemieckiego na konflikt polsko-ukraiński - rząd polski na wychodźstwie wobec kwestii ukraińskiej ... ... Połączono dwa podobne tematy rozpoczęte przez: Don Pedrosso i petlura91. secesjonista

Smakowite... i wypada podziękować.

Przepisy kojarzą mi się z kulinariami, o jakim to "Fo" jest mowa?

Jako zaślepiony jezuita staram się zrozumieć owe tłumaczenie, ale jakby użytkownik aniart: objaśnił nam z jakich słowników korzystał potwierdzając takie brzmienie i znaczenie podanych fraz.

Uwagi o FB - były oczywiście żartobliwą uwagą, rozumiem przecież, iż każdy kanał przekazywania informacji jest dobry. Mnie cieszy zapowiedź o udostępnieniu efektów dyskusji.

Słówko "nawet" oznacza, że secesjonista raczej nie pretenduje do podobnej znajomości tematyki powstania warszawskiego, jaką ma Albinos. Zatem cieszy go kiedy uda mu się wyszperać coś, czym jak sądzi, uda mu się Albinosa zaskoczyć. Informacje o publikacji zaczerpnąłem z: P. Jaworski "Marzyciele i oportuniści. Stosunki polsko-szwedzkie w latach 1939-1945".

Kalendarz co prawda miał zwiastować pewien koniec... ale ów jeszcze nie nastąpił. Mieszkańcy Kiribati cieszą się, a my zapewne też niedługo będziemy świętować. Zatem, jak usłyszałem wychodząc dziś z Muzeum Powstania Warszawskiego, respons na życzenia dla ochroniarzy, kiedy im życzyłem dobrego Nowego Roku, odpowiedzieli, że ponoć ten poprzedni był właśnie tym dobrym ... zatem by: nie był gorszy niż poprzedni, życzę Wszystkim.

Ponieważ temat był jedynie miejscem złożenia życzeń noworocznych, a przeradza się w dość jałowy dyskurs: wątek zamykam. Oczywiście dyskusję co do kalendarza Majów i co niesie przyszłość można kontynuować w stosownych wątkach, bądź założyć bardziej odpowiedni nowy temat.

Tyle, że nie znaczy, oczywiście poza środowiskiem Hiéron du Val d'Or.

Miłym przerywnikiem w pisaniu kolejnej książki byłoby, gdyby Kadrinazi zaprezentował Forumowiczom owe dwa ekstrema czasów walki ze Szwedami.

Mnie ciekawi czy studenci-historycy po owym spotkaniu opublikują jakieś materiały, które będą ogólnodostępne. Innymi słowy bezpłatne i zamieszczone w sieci? ps - fanpage’a Zjazdu na portalu Facebook nie polubię, nie lubię samego FB i nie wiem co to fanpage. Gdybym był złośliwy to przypomniałbym o regulaminie: Art. 8, ust. 1. Atoli miłych obrad i dyskusji.

Eh, FSO przyznający, że secesjonista ma sporo racji - bezcenne. Mnie ciekawi życie Witosa pod nadzorem Gestapo, kiedy już pozwolono mu osiąść w Wierzchosławicach. Czy brak zaangażowania w działalność konspiracyjną wynikał jedynie z wieku (i chorób) i nadzoru Niemców, czy z innych pobudek?

W zasadzie to używano sformułowania: Grand Monsieur, celem odróżnienia od Philippe'a d'Anjou. Teza, że w tych czasach, a zwłaszcza w osobie Richelieu odnajdujemy ludzi wierzących w boskie pochodzenie władzy jest cokolwiek ryzykowna.

Jako przyczynek: http://www.antropo.uni.wroc.pl - Zagadka-Dwunożności

Czasami do wymiany nie dochodziło, za to dochodziła do głosu zemsta: www.wilanow-palac.pl - Rzeź polskich jeńców pod Batohem

Co Generalna Gubernia mogła eksportować do Szwecji? Wiadomo: węgiel, pierze, skóry, wódkę... mnie atoli zdziwiła pozycja: gin.

W sumie taki kierunek w "okolicach" jest i na innych uczelniach, o czym mieszkanka (swego czasu) osiedla Małe Wilczyce powinna wiedzieć. Nie bardzo rozumiem, jak osobie po studiach licencjat podnosi kwalifikacje zawodowe potrzebne do awansu?

A ja wygrzebałem coś takiego, co może nie jest znane nawet Albinosowi... 28 września 1944 r. szwedzka spółka wydawnicza Bonniers wydała (w nakładzie 5 tys. egzemplarzy) czterdziesto-cztero stronicową książeczkę pt. "Warszawa!" autorstwa Gunnara Almstedta i Eyvinda Johnsona. Do książki dołączono czternasto-stronicową broszurkę ("Kända svenskar om Polen") z wypowiedziami dwudziestu znanych postaci Szwecji. W pierwszym artykule, zatytułowanym "Powstanie" Almstedt rozprawia się z różnymi głosami swych rodaków co do sensu i celu powstania. Pisze zatem: "Tymczasem Powstanie Warszawskie nie ma nic wspólnego z kwestią reakcjonizmu czy niereakcjonizmu. Jest tylko wyrazem gorącego pragnienia niezłomnego i kochającego wolność narodu, by osobiście przyczynić się do własnego wyzwolenia, a w pochwyceniu za broń 1 sierpnia 1944 r., aby zrzucić jarzmo niewoli, było równie mało polskiego 'reakcjonizmu' co w decyzji stawienia zbrojnego oporu nazistowskiej agresji 1 września 1939 r. Przynajmniej w takim neutralnym kraju jak Szwecja powinno się wystrzegać formułowania tego typu zarzutów. Ze strony Szwecji najlepiej byłoby w ogóle nie występować z pretensjami do Polaków, że nie są uprzejmi, gdy się ich wiesza!".