secesjonista

A jakie źródłowe teksty zostały uwzględnione?

Wszystkim szarym, zielonym, niebieskim i pomarańczowym - serdeczne życzenia! secesjonista

Niby drobiazgi, ale: Szkoda, że większość... to jednak - nie w Polsce.

Nie podważając tej fascynacji to trudno ją wiązać jedynie z konwersją. Chesterton dokonał konwersji w 1922 r., o polskich ideałach jako źródle najlepszej etyki pisał już w "Ortodoxy" z 1908 r.

Z Wrocławia... około maja 1945 r .postanowiono przemianować dotychczasową Matthiasstrasse na ul. Generalissimusa Józefa Stalina i formalnie taka nazwa obowiązywała do 1956 r., z tymże posługiwano się w źródłach nazwą ul. Marszałka Stalina, a potem ul. Józefa Stalina. /szerzej: K. Kędziora "Nazewnictwo ulic Wrocławia w latach 1945-1994"/

Wiadomym jest, że wyedukowana kobieta- to kobieta potencjalnie "niebezpieczna" dla pozycji mężczyzny/męża. Zatem należy zniechęcić ją od edukacji. Swego czasu, uzasadnienie tego poglądu znaleziono w... Pierwszej Zasadzie Termodynamiki! Edward Clarke z Harvard Medical School stwierdzał: "System nigdy nie wykona dwóch rzeczy dobrze w jednym czasie. I tak trawienie obiadu zmusza żołądek do pracy, co czasowo zwalnia mózg. Dorastająca dziewczynka więc musi poświęcić pracę umysłu na korzyść funkcji reprodukcyjnych, do jakich jest stworzona. Skoro natura przeznaczyła dla niej tak wymagające energii zadanie, łatwo zrozumieć, że do zadań szkolnych zostało jej niewiele". /tegoż, "Sex in Education", Boston 1873, s. 40/ Sama czynność zbyt intensywnego myślenia mogła prowadzić do bezpłodności! Rozwój mózgu miał się kończyć u kobiet znacznie wcześniej niźli u mężczyzn, jako że jej energia musiała skupiać się nad rozwojem jajników. Kiedy kobieta kontynuowała edukację siłą rzeczy musiała marnować swoją energię, przez co stawała się "męską dziewicą". Zresztą inwestowanie w edukację kobiet było bezproduktywne, jak zauważył doktor Johann Spurzheim (znawca frenologii): "Istnieje naturalna różnica między umysłowymi dyspozycjami u mężczyzn i kobiet. Różnica w ilości i jakości, różnica, jakiej edukacja nie jest w stanie usunąć". /tegoż, "Phrenology", London 1975, s. 199/ Na podstawie: M. Dora "Ułomność (z) natury Kobieta w dyskursie naukowym XIX wieku".

Pradawne konie to domena Furiusza zatem me wtręty proszę potraktować jako głos laika, no i jako dowód, że ktoś czyta jego wpisy. Jak czytam o ofiarach bagiennych, to po głowie snuje mi się postać: kelpie, które to zwierzę wedle niektórych miało być pośrednikiem pomiędzy światami.

"Skutkiem bojkotu prowadzonego przez znaczna część środowiska artystycznego było choćby przerwanie realizacji serialu 'Dom' Jana Łomnickiego". /T. Ruzikowski "Stan wojenny w Warszawie i województwie stołecznym 1981-1983", Warszawa 2009, s. 475; za: D. Skotarczyk "Obraz społeczeństwa PRL w komedii filmowej"/ Ciekawe jak odczuwali to sami młodzi studenci PWST? Bo zarówno wedle oglądu władz, jak i opinii Andrzeja Łapickiego akcja wyklaskiwania miała charakter zorganizowany, a inicjatorów upatrywano właśnie w studentach WWoT warszawskiej PWST. W zasadzie to chyba w serialu Kloss nigdzie się nie deklarował jako komunista, ale może się mylę. Mało prawdopodobne by to było powodem "wychrząkiwania" Mikulskiego kiedy grał w sztuce "Sto rąk, sto sztyletów" (Teatr Polski). Bo wreszcie; przez analogię; jaka to rola Janusza Kłosińskiego stała się powodem jego "wyklaskiwania" podczas spektaklu "Wesele" (Teatr Narodowy)? Gestapowca w "Zakazanych piosenkach"? Żandarma aresztującego Świerczewskiego w "Żołnierzu zwycięstwa"? Majora Żubryda z WiN w "Ogniomistrzu Kaleniu"? Apel prymasa o przerwanie bojkotu to 29 listopada 1982 r., podczas VIII Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej. Następnie był apel w prasie podziemnej o wzięcie udziału w Tygodniu Sceny Polskiej, zaplanowanym na 1-8 stycznia 1983 r. Teatr Telewizji akurat nie działał pełną parą, stąd właśnie powstała inicjatywa telewizyjnego cyklu "Teatr w... zaprasza" - gdzie pokazywano spektakle z mniejszych scen w Polsce. Oprócz wspomnianej inicjatywy Ewy Dałkowskiej, można wspomnieć o Teatrze "Nie prasować" (dający spektakle w warszawskim kościele pw. Wszystkich Świętych), czy o Teatrze w Ursusie (zwanym Teatrem Poniedziałkowym) powstałym przy parafii pw. św. Józefa w Ursusie. Jego organizatorami była Maria Dłużewska i robotnik z ZM "Ursus" Eugeniusz Korzeb. Teatr Jednego Aktora Haliny Mikołajskiej i inne. Bruno podał za wiki: "W latach 1977-83 związany był z Teatrem Narodowym, gdzie grał w sztukach (...) Samuel Zborowski (1981) Juliusza Słowackiego, Śpiewnik domowy (1982-83) Stanisława Moniuszki i Komedia pasterska (1982-83) Jana Andrzeja Morsztyna". Tak by być dokładnym: "Samuel Zborowski" (w reż. Adama Hanuszkiewicza) premierę miał... 30 stycznia 1981 r. zatem akurat ta sztuka nic nie ma do wątku stanu wojennego. "Śpiewnik domowy" - to znowuż 31 grudnia 1982 r., zatem po apelu prymasa, czyli kiedy już odstąpiono od bojkotu. Co do "Komedii..." - zgoda. Z literatury: W.A. Niewęglowski "Nowe przymierze Kościoła i środowisk twórczych" J. Karpiński "Wykres gorączki. Polska pod rządami komunistycznymi" D. Przastek "Środowisko teatru w okresie stanu wojennego" M. Molęda-Zdziech "Obecna nieobecność. Aktorski bojkot telewizji i radia w stanie wojennym" A. Kozieł "Za chwilę dalszy ciąg programu... Telewizja Polska czterech dekad 1952-1989" "Komedianci. Rzecz o bojkocie" oprac. A. Roman "Stan wojenny. Ostatni atak systemu" oprac. A. Dębska i in. "Teatr drugiego obiegu. Materiały do kroniki teatru stanu wojennego 13 XII 198115 XI9" red. J. Karkowska-Narożniak, M. Waszkiel G. Nawrocki "Struktura nadziei" K. Pokorna-Ignatowicz "Telewizja w systemie politycznym i medialnym PRL. Między polityka a widzem" M. Cieśliński "Polska Kronika Filmowa 1944-1994" A. Kościelna "Parafia św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej w PRL. Działalność społeczna i kulturalna - ludzie, wydarzenia, okoliczności" "Media w PRL, PRL w mediach. Materiały z II Ogólnopolskiej Konferencji 'Propaganda PRL-u', Gdańsk, 19-20 listopada 2003" red. M. Malinowski, P. Niwiński, T. Dmochowski W. Polak "Śmiech na trudne czasy" M. Zaremba "Teatry drugiego obiegu", "Bibuła", czerwiec 2005 F. Żuber "Teatry dramatyczne Warszawy w stanie wojennym", "Teatr" 1988, nr 7 "Ruszają teatry", "Życie Warszawy", 23-24I 1982

Obok de Vaucansona, czy Jaquet-Droza "kobiece" automaty tworzył niejaki Henri Maillardet. Jeśli chodzi o literaturę warto przywołać postać Ernsta T.A. Hoffmanna i jego dzieło "Der Sandman" (1816/17). Osią utworu jest fascynacja Nathaniela do Olimpii, córki naukowca Spalzaniego. W rzeczywistości była ona automatem, którego współtwórcą był niejaki Coppelius. Ponoć autor zgłębiając przez wiele lat kwestię automatów sam nosił się z zamiarem skonstruowania takowego, skończyło się jednak jedynie na literackiej kreacji. Czy Tomasz Edison stworzył taki automaton? Poniekąd... oto w 1879 r. Auguste Villiers de l’isle-Adam poczynił dziełko "L’Ève future", w którym fikcyjny Edison na prośbę lorda Ewalda, stworzyć ma kobietę idealną , dla której wzorem ma narzeczona lorda - Alicja, która oczywiście idealną nie była (po prostu - była pusta i nudna). Stworzona Hadaly (z perskiego: "ideał") choć wytwór jak najbardziej mechaniczny, posiada w sobie element metafizyczny - istotę duchową Sowana. Ciekawostką jest fakt, że prawdziwy Tomasz Alva Edison wyraził zgodę na użycie jego "osoby" w fabule powieści. Sam wynalazca, celem promocji fonografu konstruował małe, mówiące laleczki, których elementy konstrukcyjne wynalazca dopieszczał do granic absurdu. Wysyłał swych szpiegów do fabryk zabawek w Europie, potrafił porównywać setki modeli dłoni itp. I rodzi się takie pytanie, czemu tak wiele literackich automatów kończyło w sposób tragiczny? Kara za wchodzenie w prerogatywy Boga? Wspomnianej Olimpii wyrwano gałki oczne, Hadaly ginie w swym sarkofagu podczas sztormu. Wedle pewnych opowieści sam Kartezjusz stworzyć miał automat Francine, który miał mu zastąpić jego zmarłą córkę. Abstrahując od realności tej opowieści, to i ów wytwór ginie wyrzucony do morza przez marynarzy (którzy uznali ją za przyczynę sztormu0 w trakcie podróży filozofa na szwedzki dwór królowej Krystyny. Co tam zresztą fikcyjne postaci... oto lalki Edisona nie sprzedawały się, przez długi czas przeleżały w magazynie, jako że konstruktor nie potrafił się ich pozbyć. Wreszcie, wedle domniemań, zatopił swe lalki w jeziorze. /za: K. Bajka "Narcyz i Galatea postać sztucznej kobiety w nowożytnej refleksji humanistycznej", "Zeszyty Naukowe TD UJ", nr 5, 2/2012/ Zagadnieniu przyjrzano się w: "Klan cyborgów. Mariaż człowieka z technologią" red. G. Gajewska, J. Jagielski M. Bakke "Galatea i androidy", w: "Antropologia ciała. Zagadnienia i wybór tekstów" red. M. Szpakowska G. Wood "Living Dolls, a magical history of the quest for mechanical life" M. Hillier "Automata & Mechanical Toys" D.J. Haraway "Simians, Cyborgs, and Women. The Reinvention of Nature"

Taki drobiazg... statek szpitalny "Maine" okazał się być statkiem... pirackim!

Furiuszu ile znasz przypadków kiedy to celebryta, polityk, osoba znana dostała wyrok pozbawienia wolności? Jakoś trudno mi uwierzyć, że w zasądzonych wyrokach względem tego typu osób zawsze były okoliczności łagodzące. Piszesz, że system w zasadzie działa bo kary są zasądzane, problem w tym, że dolegliwość kary typu: dla osoby mogącej wynająć prywatnego kierowcę rzeczywiście jest; moim zdaniem; jedynie grożeniem palcem. Tu akurat Albinosie system nie mógł zadziałać, skoro nie było prawomocnego wyroku (o ile dobrze zrozumiałem okoliczności tego przypadku).

Z dalece wcześniejszych czasów, o wykorzystywaniu kopert przez wywiad Ludwika XIV: "Istniał także inny sposób, mianowicie stosowanie podwójnych kopert. Koperta zewnętrzna miała charakter oficjalny i w jej środku podłożony był zwykły list, na przykład dotyczący wspomnianego już handlu. Jednak we wnętrzu koperta miała dodatkowy schowek, tak zwaną kopertę wewnętrzną. To właśnie tam chowana była prawdziwa szpiegowska depesza, często dodatkowo szyfrowana". /I. Karwat "Mroczny świat wywiadu francuskiego w latach siedemdziesiątych XVII wieku", "Zeszyty Naukowe TD UJ", nr 4, 1/2012/

W maju to w niektórych regionach godzina milicyjna faktycznie już nie obowiązywała... choć Razorblade1967 zapomniał dodać, że po majowych protestach w niektórych regionach powróciła. Zresztą wcześniejsze znoszenie ograniczeń co do godziny milicyjnej było różne w różnych regionach kraju. Widać jancet robił odpowiednie wrażenie na owych patrolach... w rzeczywistości względem innych ludzi postępowali cokolwiek inaczej, co jasno wynika z przeglądu spraw jakie toczyły się przed kolegiami ds. wykroczeń. "Dziennie kolegium rozpatrywało nawet pięćdziesiąt spraw. Najczęściej sądzonym wykroczeniem było nieprzestrzeganie godziny milicyjnej (np. w kolegium Warszawa-Mokotów - 82,3 proc.) oraz łamanie zakazu przemieszczania się bez zezwolenia. W dzielnicy tej od 13 grudnia do końca 1981 r. wpłynęły 343 sprawy o naruszenie dekretu. Pierwsze półrocze 1982 r. zamknęło się liczbą 1432 spraw (...) W warszawskiej dzielnicy Ochota do 30 sierpnia 1982 r. kolegium rozpatrzyło sprawy 2341 osób. Dwie trzecie z nich (72%) dotyczyło nieprzestrzegania godziny milicyjnej, a 10 proc. nieposiadania przy sobie dowodu osobistego". /T. Ruzikowski "Stan wojenny w Warszawie i województwie stołecznym 1981-1983", Warszawa 2009, s. 337 i 338/ Zatem jednostkowe wspomnienia nie oddają w pełni ówczesnych realiów. W skali całego kraju: "Kłopotliwy dla wielu ludzi stał się narzucony dekretem zakaz przebywania na ulicy w czasie godziny milicyjnej (...) Jak świadczą statystyki MSW, tysiące ludzi było karanych przez kolegia za jej nieprzestrzeganie". /tamże, s. 429/ Zależy jakie i zależy gdzie. Telefony lokalne zostały włączone 10 stycznia, a automatyczną łączność telefoniczną w całym kraju przywrócono dopiero 19 maja 1982 r, o czym donosił "Sztandar Młodych" z 11 grudnia 1982 r. w artykule "363 inne dni". Z ciekawostek... jeden z tematów maturalnych w maju 1982 r. brzmiał: "Polska wolność wolna..." Wedle informacji partyjnej co piąty film w Zespołach Filmowych w Warszawie zaliczał się do kategorii "godzących w spokój i ład społeczny" - zatem ich emisja była wstrzymana. Pomiędzy tymi filmami były np. "Dreszcze" Wojciecha Marczewskiego, "Gorączka" Agnieszki Holland, "Kung-fu" Janusza Kijowskiego, "Gry i zabawy" Tadeusza Junaka.

Tak na szybko... to podstawą powinna praca: J. Kłoczowski "Młodsza Europa. Europa Środkowo-Wschodnia w kręgu cywilizacji chrześcijańskiej średniowiecza". A na kiedy ta praca, bo ja mogę podrzucić coś jeszcze, ale w poniedziałek. Warto sięgnąć po: P.S. Wandycz "Cena wolności: historia Europy Środkowo--Wschodniej od średniowiecza do współczesności" tegoż, "O czasach dawniejszych i bliższych: studia z dziejów Polski i Europy Środkowo-Wschodniej" J.A. Gierowski "Rzeczpospolita jako zwornik Europy środkowowschodniej", w: "Rzeczpospolita wielu narodów i jej tradycje" Materiały z konferencji "Trzysta lat od początku unii polsko-saskiej. Rzeczpospolita wielu narodów i jej tradycje", Kraków, 15-17 IX 1997, red. A. Link-Lenczowski, M. Markiewicz.

Dwie źródłowe pozycje: F.F. Łyp "Wysoki płaskowyż Angoli : sprawozdanie kierownika ekspedycji polskiej do Angoli w roku 1929" tegoż, "Republika murzyńska Liberja : krótki zarys monograficzny" M.B. Lepecki "Madagaskar. Kraj, ludzie, kolonizacja" tegoż, "Opis polskich terenów kolonizacyjnych w Peru" K. Głuchowski "Angola jako polski teren osadniczy".

Taki drobiazg... jesienią 1950 r. kilku polskich parlamentarzystów miało się udać do Belgii. Towarzysz Berman uznał za stosowne by w tej kwestii poprosić o "błogosławieństwo" w samej Moskwie. /B. Musiał "Niechaj Niemcy się przesuną", za: Zaszyfrowany telegram Gromyki do sowieckiego ambasadora w Warszawie z 03.10.1950 odnośnie zapytania tow. Bermana: RGASPI, f. 68, op. 1, d. 76, k. 200, "Arcana" nr 79, 1/2008/

Ja ze swej perspektywy: - sprawność w momencie pójścia w kamasze: dobra - sprawność w momencie wyjścia z wojska: gorsza - zaprawa poranna i ćwiczenie tylko na unitarce. "... jak wyglądała sprawność fizyczna kadry zawodowej" Na to nie odpowiem bo mi się zajady robią ze śmiechu.

O roli intelektualistów można poczytać w książce Jean Paul Sartre'a "Pomiędzy", warto zajrzeć również do: Christian Ingrao "Wierzyć i niszczyć. Intelektualiści w machinie wojennej SS", czy: Thomas Sowell "Intelektualiści mądrzy i niemądrzy". Jeśli chodzi o faszyzm, fundamentalną pracą jest: "The Appeal of Fascism. Intelectualists and fascists 1919-1945" Alistaira Hamiltona.

Zauważyłem, kiedy napisałem: "w kierunku" miałem na myśli poszerzenie zawartych tam informacji, choćby dotarcie do tekstów "hiszpańskiego d’Annunzio" czyli Ernesto Giméneza Caballero, który był swego czasu dyrektorem jednego z najbardziej znaczących czasopism literackich w Europie "La Gaceta Literaria". Jego poparcie dla włoskiego faszyzmu było powodem odsunięcia się od niego jego przyjaciół i współpracowników, a wreszcie zamknięcia gazety. Był on autorem "Genio de España", czy "La nueva catolicidad", w których to pozycjach starał się przenieść niektóre elementy faszyzmu na grunt hiszpański. Trochę o tej postaci jest w Jacka Bartyzela "Umierać, ale powoli! O monarchistycznej i katolickiej kontrrewolucji w krajach romańskich 1815–2000". Czy choćby teksty ludzi skupionych wokół "La Conquista del Estado" czasopisma założonego przez Ramiro Ledesma Ramosa. Warto sięgnąć po opublikowane powojenne listy Czesława Miłosza gdzie można zapoznać się z motywacjami szeregu intelektualistów, motywacjami aktywnego opowiedzenia się po stronie nowej władzy. Dzięki temu można rozwiązać rozwiązać znane powiedzenie Leszka Kołakowskiego, że "wszyscy w jakiejś mierze stawaliśmy się krońskistami"* Dodajmy: A. Laignel-Lavastine "Cioran, Eliade, Ionesco: o zapominaniu faszyzmu. Trzech intelektualistów rumuńskich w dziejowej zawierusze" M. Głowiński "Peereliada. Komentarze do słów 1976–1981" R. Legutko "Intelektualiści a komunizm", "Znak" 1999, nr 2 M. Mazur "Propagandowy obraz świata. Polityczne kampanie prasowe w PRL 1956–1980" V. Farias "Heidegger a narodowy socjalizm" L. Kołakowski "Intelektualiści a ruch komunistyczny" M. Hirszowicz "Pułapki zaangażowania: intelektualiści w służbie komunizmu" Cz. Madejczyk "Klerk czy intelektualista zaangażowany? Świat polityki wobec twórców kultury i naukowców europejskich w pierwszej połowie XX wieku" * - chodzi o "subtelnego" filozofa Tadeusza Krońskiego co to powiedział, że: "My sowieckimi kolbami nauczymy ludzi w tym kraju myśleć racjonalnie bez alienacji".

Kilka tytułów: G. Scott-Smith "The Politics of Apolitical Culture. The Congress for Cultural Freedom, the CIA and Post-War American Hegemony" F. Stonor Saunders "Who paid the piper? The CIA and Cultural Cold War" D. Filar "Najpiękniejsza operacja CIA"

Można pójść w kierunku omawianym tutaj: forum.historia.org.pl - " Zaangażowanie europejskich intelektualistów i ludzi kultury w faszyzm"

Ja proponuję by Roman Różyński ponownie przyjrzał się brzmieniu tematu, albowiem ten nie jest o: pieniądzach na drogi, pomysłach na ograniczenie administracji itp. Proszę zatem pisać na temat. Czy ja wiem Tomaszu N? Może propozycja atrixa nadto jest radykalna - myślę tu o dożywotności, ale tego typu kary z powodzeniem stosowane są w USA, np. złodziej, który przez jakiś czas musi defilować po ulicy z kartonowym plakatem na szyi informującym o tym jakiego przewinienia się dopuścił. Ja tego nie wiem, a skąd Razorblade1967 wie? To jaki konkretnie "znikomy odsetek" jest wyłapywany?

W sumie, to mam wrażenie, że jeśli foad będzie w takim kierunku (jaki zaprezentował) zbierał swą bazę bibliograficzną to po prostu napisze pracę "nie na temat", na co zwrócił uwagę już Furiusz. Można sięgnąć po: Timothy W. Ryback "Prywatna biblioteka Hitlera: książki które go ukształtowały" E. Możejko "Realizm socjalistyczny. Teoria, rozwój, upadek" W. Włodarczyk "Socrealizm. Sztuka polska w latach 1950-1954" T. Borowski "Do młodych agitatorów pokoju" T. Drewnowski "Próba scalenia. Obiegi - Wzorce - Style" L. Kruczkowski "Odwiedziny" (tzw. "Stonka" - czyli Stefan Żeromski a la socrealizm) M. Głowiński "Rytuał i demagogia. Trzynaście szkiców o sztuce zdegradowanej" "Realizm socjalistyczny w Polsce z perspektywy 50 lat" red. S. Zabierowski B. Groys "Stalin jako totalne dzieło sztuki" I. Ilf, J. Pietrow "Jak stworzono Robinsona" T. Kubiak "Rzecz o Trasie W-Z" P. Fast "Realizm socjalistyczny w literaturze rosyjskiej. Doktryna, poetyka, konteksty" W. Tomasik "Inżynieria dusz. Literatura realizmu socjalistycznego w planie propagandy monumentalnej" F. Thom "Drewniany język" D. Irving "Wojna Goebbelsa. Triumf intelektu" B. Drewniak "Kult w cieniu swastyki" tegoż, "Teatr i film III Rzeszy w systemie hitlerowskiej propagandy" Cz. Król "Propaganda i indoktrynacja narodowego socjalizmu w Niemczech 1919-1945" H. Suren "Człowiek i Słońce" H. Sündermann "Tagesparolen. Deutsche Presseanweisungen aus den Jahren 1939-1945. Hitlers Propaganda und Kriegsführung" J. Sobczak "Polska w propagandzie i polityce III Rzeszy" Wydziału Agitacji i Propagandy KC KPZPR (lata 1945-53) wydany w serii "Rosja XX wieku". D. Boćkowski "Imperium dobroci - propaganda radziecka kontra rzeczywistość północno-wschodniej Polski w latach II wojny światowej", w: "Ofiary imperium. Imperia jako ofiary. 44 spojrzenia" red. A. Nowak "Pierwsza próba indoktrynacji. Działalność Ministerstwa Informacji i Propagandy w latach 1944-1947" opr. A. Krawczyk M. Mazur "Polityczne kampanie prasowe w okresie rządów Władysława Gomułki" S. Rybowicz "Mała kronika wielkiej przyjaźni" Eugen Hadamovsky "Propaganda und nationale Macht: Die Organizacji der und nationale Meinung für die Politik" J. Trznadel "Hańba domowa" "Oblicza komunistycznego zniewolenia. Między nauką a literaturą" red. K. Brzechczyn "Socrealizm. Fabuły - komunikaty - ikony" red. M. Piechota, K. Stępnik Z. Łapiński, W. Tomasik "Słownik realizmu socjalistycznego" I. Witkowski "Propaganda Trzeciej Rzeszy" T. Głowiński "Nowy porządek europejski. Ewolucja hitlerowskiej propagandy politycznej wobec Polaków w Generalnym Gubernatorstwie 1939-1945" Niemiecka propaganda: /www.calvin.edu - "German Propaganda Archive"

A o czym konkretnie ma być praca, bo ''literatura w służbie'' to nie to samo co ''zasady działania propagandy''?

Dla zaspokojenia ciekawości Furiusza coś tam wyszperałem, zatem kilka drobnych informacji... strajk wybuchł w zakładach zatrudniających 14 000 osób, i objął nie tylko same Zakłady Przemysłu Lniarskiego, ale i szereg innych zakładów w mieście. Powiada się, że w zasadzie stanęło całe miasto. Dlaczego tak aktywne były kobiety? Jako, że w tradycyjnym modelu rodziny to na nie spadał obowiązek zaopatrzenia, a katastrofalny stan tegoż - był właśnie powodem akcji strajkowej. A kobiety żyrardowskie nie były zadowolone: "Człowiek codziennie chodzi po sklepach z wywieszonym ozorem. Przychodzi do tej fabryki i nie wie, czy w kiosku kupi bułkę z kwaśnym serem, którego nawet kot nie ruszy, i zjełczałym masłem, żeby coś chociaż w usta włożyć. Jeśli chce się kupić mięso we wtorek, o trzeba w poniedziałek rano o 6.00 zająć kolejkę. Przestać dzień, noc i dopiero we wtorek albo uda się coś kupić, albo nie kupi się nic. Pięć pierwszych osób z kolejki dostanie, a następne odchodzą już z pustymi koszykami. Rzucą czasem 5 kg kiełbasy zwyczajnej lub parówkowej - takiej rzadkiej, co wyleci z flaka. Renciści, emeryci, którzy stoją dzień i noc, to jeszcze coś kupią, ale człowiek, który pędzi do pracy, nie dostanie nic". /J. Kłosiński "Aż do skutku", "Niezależność" 1981, nr 157/ Dodajmy, że w sprawie poprawy zaopatrzenia negocjacje ciągnęły się przez wiele miesięcy, stąd i narastający gniew i frustracja. Pamiętać trzeba, że władze w odpowiedzi na niezadowolenie robotnic... podwyższyły normy produkcyjne! Kiedy wybuchł strajk ujawniła się pewna bezradność władzy, kadry kierowniczej i instancji partyjnych.Wedle relacji dyrektor Zakładów Tkanin Technicznych zamykał się w swym gabinecie na osiem godzin, nie wychodząc nawet do toalety. W jednym z zachowanych dokumentów można było przeczytać, jak to I sekretarz M PZPR i prezydent miasta "proszą o umożliwienie wejścia na teren zakładów"*. Liderem strajku; którego charakter był bardzo kolektywny; ostał młody inżynier, zresztą członek partii. W Żyrardowie decyzje podejmował komitet składający się z kilkudziesięciu osób, a jego obrady transmitowano przez radiowęzeł. Co ciekawe ponieważ trzon stanowiły kobiety, to pośród strajkujących przejawiała się niechęć przed radykalizacją żądań. Kiedy do strajkujących przyjechała Anna Walentynowicz i wygłosiła bojowe przemówienie, nie spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, a wedle niektórych - jej radykalizm spowodował pewien spadek poparcia dla strajku. W efekcie strajku zaopatrzenie poprawiło się, władze nie spełniły jednakoż żądań z innych sfer np. przyłączenia miasta do województwa warszawskiego. /za: A. Leszczyński "Mikrosocjologia strajku", w: "Solidarność od wewnątrz 1980-1981" red. A. Friszke, K. Persak, P. Stroiński/ * - obok znajdował się odręczny dopisek: "po konsultacji z załogą wyrażono zgodę"