secesjonista

To rodzinna kaplica, a wygląd jej nadał jej członek - niezwykle barwna postać: Raimondo di Sangro, a jako, że był wielkim mistrzem loży masońskiej, w kaplicy umieścił związane z masonerią symbole np.: salamandrę, kompas, piramidy. Pierwotnie posadzka składała się z białych i czarnych płytek tworzących labirynt.

Jest jeszcze inna możliwość - mylisz się, no i brzmi znacznie mniej agresywnie. Pomijając kwestie tatuaży na twarzach u Ajnów (3000 B.C.), to tatuaż jest znacznie starszy niźli jakuza, ta wyewoluowała z boryokudan, gdzieś w XVIII wieku. Natomiast większość badaczy uważa, że tatuowanie w Japonii związane było na ogół z naznaczeniem przestępców i osób z niższych kast. Taka praktyka znana jest z epoki Kofun czyli lata 300-600 naszej ery. Profesor z Cesarskiego Uniwersytetu w Tokio pisał: "Long before Japan was sufficiently civilised to possess any records of her own, Chinese travellers noted down their impressions of this "mountainous island in the midst of the ocean." One, writing early in the Christian era, gives various interesting scraps of information,—among others that "the men all tattoo their faces and ornament their bodies with designs, differences of rank being indicated by the position and size of the patterns." But from the dawn of regular history far down into the Middle Ages, tattooing seems to have been confined to criminals. It was used as branding was formerly used in Europe, whence probably the contempt still felt for tattooing by the Japanese upper classes. From condemned desperadoes to bravoes at large is but a step. The swashbucklers of feudal times took to tattooing, apparently because some blood and thunder scene of adventure, engraven on their chest and limbs, helped to give them a terrific air when stripped for any reason of their clothes. Other classes whose avocations led them to baring their bodies in. public followed suit,—the carpenters, for instance, and running grooms ( bettō ); and the tradition remained of ornamenting almost the entire body and limbs with a hunting, theatrical, or other showy scene. A poor artisan might end by spending as much as a hundred dollars on having himself completely decorated in this manner. Of course he could not afford to pay such a sum down at once; so he was operated on by degrees through a term of years, as money was forthcoming". /B.H. Chamberlain "Things Japanese", London 1905, s. 450-451/

Nie bardzo rozumiem co ma tu do rzeczy Kaczyński, a już zupełnie niezrozumiałe dla mnie jest pisanie o wielkich literach... czyżby Alex WS sugerował, że secesjonista napisał nazwisko piłkarza z małej litery? Podałem dość znane sprawy, Cieślik w toku swej kariery nie mógł już wykonywać swej pracy stąd pozostawał na etacie. W swej uczciwości nie zgłaszał się po pensję, stąd wysyłano mu ją pocztą. Aż strach przypomnieć, że Cieślik grał dla Niemców, czego nie znajdziemy na wiki, swego czasu (podczas wojny) grał początkowo w trampkarzach, potem w juniorach w Bismarckhuette Sport Verein. Zdążył nawet wejść do pierwszego składu, w meczu z RSG Kattowitz (w ramach Pucharu Tschammera) strzelił jednego gola. Z ciekawostek, z niewiadomych powodów, jego rodowe nazwisko w księgach kościelnych brzmiało: Ceszlik.

Nie bardzo rozumiem co ma tu do rzeczy Kaczyński, a już zupełnie niezrozumiałe dla mnie jest pisanie o wielkich literach... czyżby Alex WS sugerował, że secesjonista napisał nazwisko piłkarza z małej litery? Podałem dość znane sprawy, Cieślik w toku swej kariery nie mógł już wykonywać swej pracy stąd pozostawał na etacie. W swej uczciwości nie zgłaszał się po pensję, stąd wysyłano mu ją pocztą. Aż strach przypomnieć, że Cieślik grał dla Niemców, czego nie znajdziemy na wiki, swego czasu (podczas wojny) grał początkowo w trampkarzach, potem w juniorach w Bismarckhuette Sport Verein. Zdążył nawet wejść do pierwszego składu, w meczu z RSG Kattowitz (w ramach Pucharu Tschammera) strzelił jednego gola. Z ciekawostek, z niewiadomych powodów, jego rodowe nazwisko w księgach kościelnych brzmiało: Ceszlik.

Akurat rok 1944 trudno nazwać - końcem wojny, a sam Cieślik trafił na front, no i nie pracował - a był na etacie.

W Polsce jakieś 10% pojazdów ma automatyczną skrzynię biegów - zatem co jej posiadanie bądź nie ma się do "polskiego kierowcy"? Jak Alex WS próbował osiągnąć rekordy prędkości na niemieckiej autostradzie - to bardziej był polskim kierowcą czy już raczej europejskim?

A co to ma do polskich kierowców? Polscy kierowcy wyróżniają się jakąś specyfiką?

A co to ma do tematu? Chodziło przecież o nowe miasto.

"Oprócz opon letnich, zimowych, uniwersalnych, egzystują specjalne - to dla mnie...". Istnieją specjalne opony dla Alex WS czy może istnieją specjalne opony dla Polski?

A co ów wpis ma wspólnego z opiniami Niemców o Polakach - doby II wojny światowej? Temat o stereotypach jest gdzie indziej...

To oczywista prawda atrixie, atoli zauważ ciekawy fakt: szereg osób, z całkiem różnych instytucji niemieckich, wyraża podobny ogląd Polaków. Jaki?

A fodele miała coś w tym temacie poszukać... może zatem doń trzeba uderzyć?

Ów film to zły przykład - w nim pozostało co niemiara urządzeń, maszyn, budowli. To wedle twej koncepcji - dlaczego nic nie przetrwało po owym wybuchu?

O lokalnych działaniach GKO w Łodzi pod kierownictwem Alfreda Biedermanna: M. Skarżyński "Akcja pomocy społecznej w Łodzi w okresie działania GKO (3 VIII 1914 – 1 VII 1915)", "Rocznik Łódzki" 1975 J. Wasiak "Organizacja samorządu miejskiego w Łodzi w latach 1915-1939", "Rocznik Łódzki" 1976

Spojrzeć oczywiście można: wystarczy założyć odpowiedni wątek, do czego zachęcam. Ten służy jednak innym celom. secesjonista

W sekcji prawa narodowosocjalistycznego Niemieckiej Akademii Prawa, pod kierownictwem SS-Oberführera Behrendsa powstało opracowanie (styczeń 1940 r.) zatytułowane "Rechtsgestaltung deutscher Polenpolitik nach volkspolitschen Gesichtspunkten". W tymże dokumencie autorzy stwierdzają (we wstępie), że jest rzeczą niemożliwą wyniszczenie narodu polskiego - narodu dużego i bogatego w tradycje, co koresponduje poniekąd z opinią Wilhelma Ulexa zaprezentowaną wcześniej. /za: K. Jonca "Sytuacja w kulturze w krajach okupowanych", w: "Inter arma non silent Musae. Wojna i kultura 1939-1945" red. C. Madajczyk/

Stosowny tytuł: "Dziecko w obozie koncentracyjnym" Materiały z sesji naukowej, Lublin 1972

Mustafa Kemal Atatürk był Turkiem, posługiwał się tureckim, a trudno go jednak nazwać kruczowłosym.

Göring miał być w szczególny sposób uhonorowany - pod Salzgitter miało powstać miasto na 300 tys. mieszkańców o nazwie Hermann- Göring-Stadt.

Z tej tematyki wskazać można jeszcze: A. Kopyciński "Orkiestra w oświęcimskim obozie koncentracyjnym", "Przegląd Lekarski", nr 1, 1964 tegoż, "Ruch muzyczny za drutami Oświęcimia", "Ruch Muzyczny", nr 5, 1945 K. Bylica "Muzyka w obozie według Szymona Laksa i innych", w: "Muzyka źle obecna" red. K. Tarnawskiej-Kaczorowskiej K. Dunin-Wąsowicz "Przejawy życia kulturalnego w hitlerowskich obozach koncentracyjnych", w: "Przejawy życia kulturalnego w obozach koncentracyjnych jako forma samoobrony więźniów" Materiały na konferencję naukową, część 1–2, Lublin 1974 J. Górniak "Jeszcze o muzyce w Oświęcimiu", "Ruch Muzyczny", nr 2, 1946 A. Kulisiewicz "Muzyka i pieśń jako współczynnik samoobrony psychicznej więźniów w obozach hitlerowskich". "Przegląd Lekarski", nr 1, 1977 tegoż, "Orkiestry w obozach koncentracyjnych", "Życie Muzyczne" nr 4, 1977 tegoż, "Dalsze przyczynki do zagadnień psychopatologii muzyki i pieśni w obozach hitlerowskich", "Przegląd Lekarski" nr 1, 1975 G. Fackler "Muzyka w obozach koncentracyjnych 1933-1945", "Muzykalia" VI · Judaica 1 S. Laks "Gry oświęcimskie" F. Fénelon "Playing for Time: The Musicians of Auschwitz" "The Last Expression. Art and Auschwitz" red. D. Mickenberg, C. Granoff, P. Hayes

W ramach Oczyszczania służby państwowej zwolniono 1200 nauczycieli akademickich i pracowników naukowych, w tej grupie było przeszło 250 fizyków, technologów i chemików, którzy stanowili około 18% ogółu przyrodników, 20% matematyków i 26% fizyków. Jeśli chodzi o sztuki piękne, poczynania nazistów skomentował swego czasu trafnie dyrektor Instytutu Sztuk Pięknych uniwersytetu nowojorskiego: "Hitler to mój najlepszy przyjaciel. On potrząsa drzewem, a ja zbieram jabłka". /L. Fermi "Illustrious Immigrants", Chicago 1971, s. 78/ Szerzej: A. Beyerchen "Scientists Under Hitler"

Trochę stara pozycja, ale chyba warta odnotowania: S. Okęcki "Cudzoziemcy w polskim ruchu oporu 1939-1945" Warszawa 1975

Kilka informacji o urbanistycznej koncepcji Warszawy w myśl zamierzeń niemieckich. Plan Friedricha Pabsta, w jego szerszym rozumieniu, miał całkowicie odmienić zarówno rolę miasta, jak i jego przestrzenną strukturę. W gabinecie Hansa Franka znaleziono tekę z piętnastoma tablicami, zawierającymi plany i fotografie, gdzie przedstawiono zarówno historyczny rozwój miasta, jak koncepcje jego przyszłej reorganizacji. Tablica 1. Prezentacja Warszawy w połowie XVII wieku Tablica 2. Warszawa na początku XVIII wieku. Tablica 3. Warszawa na początku XIX wieku. Tablica 4. Miasto na początku XX wieku. Wszystkie te tablice ukazujące historyczny rozwój miasta wykonane są w ten sam sposób. Są to opracowania tuszem na odbitkach planu w skali 1:20000; wykonanego przez Dział Regulacji i Pomiarów Zarządu m. Warszawy z 1935 roku. Tablica 5. Zawiera rozwój granic administracyjnych Warszawy od roku 1823 do 1938. Tablica 6. Na planie 1:2000000 zaznaczono granice państwa polskiego z 1939 r., na które naniesiono koło o promieniu 150 km (z Warszawą jako środkiem), co miało obrazować zasięg obszaru gospodarczego (Der zugeordnete Wirtschaftsraum vor dem Kriege) miasta z tego okresu. Tablica 7. To już obszar gospodarczy nowo projektowanego miasta, zawężony do koła o promieniu 50 km. Tablica 8. Jest niejako uzasadnieniem dwóch poprzednich. Na podkładzie granic z 1939 r. w skali 1:2000000 ukazano sieć kolejową (Netz der Bahnen des Generalgouvernements) miasta z sześcioma gałęziami (nie uwzględniono linii brzeskiej) zbiegającymi się radialnie w Warszawie: 1. Gdańska 2. Białostocka 3. Lubelska 4. Radomska 5. Częstochowska 6. Poznańska Tablica 9. Na powyższym podkładzie ukazano cztery linie kolejowe w osi z zachodu na wschód: 1. Bydgoszcz, Ostrołęka, Białystok, Baranowicze 2. Berlin, poznań, Kutno, Warszawa, Brześć n/B, nach Moskau* 3. Wrocław, Częstochowa, Kielce, Radom, Lublin, Kowel, Sarny, nach Sowjet-Russland 4. Wrocław, sosnowiec, Kraków, Lwów, Krasne Układ radialny tras pozostawiono jako linie o znaczeniu drugorzędnym i pomocniczym. Dodatkowo zaznaczono dwie trasy prowadzące od Rzeszy ku granicom wschodnim Polski z roku 1939: 5. Od Białegostoku ku Dźwińskowi 6. Od Krasnego ku granicy Tablica 10. Projekt w skali 1:20000 ukazujący Warszawę ograniczoną do 6 km² wraz z Pragą o powierzchni 1 km². W sumie stanowiło to dwudziestą część obszaru miasta ukazanego na tablicy 5. Tablica 11. Obrazuje skalę zniszczeń wskutek nalotów i pożarów (Zerstörungen im Kriege 1939 durch Brand und durch Fliegerbomben). Tablica 12. Składa się z porównania dwóch makiet: 1. Stara Warszawa (Stare Miasto) z XVII wieku 2. Nowa Warszawa (całość) Tablica 13. To wskazanie kolejności likwidacji dotychczasowych centrów miasta i zabudowań. Tablica 14 i 15. To uzupełnienie poprzedniej (Tablicy 12), prezentująca sylwetkę miasta od strony Wisły. Jak zatem miała wyglądać przyszłość miasta? Osią koncepcji była marginalizacja znaczenia poprzez zmniejszenie obszaru, liczby mieszkańców, stworzenie koncepcji miasta przelotowego. W świetle General Plan Ost miasto stanowiło komunikacyjną przeszkodę, a jego sieć połączeń kolejowych w układzie radialnym nie spełniała nałożonych jej funkcji komunikacyjnych w ramach "Drang nach Osten". Zatem miasto trzeba był zdjąć niejako z głównych tras kolejowych i przenieść na drogi podrzędne. Obszar miasta wraz terenami zielonymi miał być zredukowany do 15 km², czyli dziesiątej części zarysu granic administracyjnych przedwojennych. Obszar gospodarczy miasta miał zostać zmniejszony z 70000 km², zaś powierzchnia ze 140 km² do 15 km² (Tabl 6 i 7). Co ciekawe uwzględniono istnienie getta Żydowskiego. Na tablicy 13. znajduje się zarys getta o powierzchni 482 ha, przeznaczony do wysiedlenia (Judenaussiedlung). W zamian wytoczono obszar zmniejszony do 143 ha (Judenviertel). Uwzględniając zapowiedzianą przez Niemców redukcję gęstości zaludnienia na 1 ha (trzykrotną), można wyliczyć, że Judenviertel miał być miejscem docelowym dla 30000 ludzi. Ludność nowego miasta miasta się ograniczać liczbą 130 000 (Tabl. 10). Z warszawy miało wychodzić siedem wylotowych arterii w kierunkach: 1. Poznań 2. Grójec 3. Radom, Kielce, Krakau 4. Brest Litowsk, lublin 5. Białystok, U.S.R.R. 6. Modlin, Danzing (brzeg praski) 7. Modlin, Danzing (brzeg litewski) W rejonie płn-wsch narożnika placu Saskiego następować miało skrzyżowanie dwóch tranzytów: pierwszy: Danzing-Kielce-Krakau drugi: Łódź-Breslau-Posen-Berlin-Radzymińska-Białystok-U.S.R.R.. Obrzeżny zachodni tranzyt autostradowy biegnie jakby w osi Żelaznej do zwarcia z Nowym Światem, obrzeżny południowy - Grójecką i Al. Jerozolimskimi, obrzeżny północny - północnymi zboczami parku Traugutta, obrzeżny wschodni - brzegiem praskim, ulicami Modlińską, Jagiellońską, Grochowską. Obszar Dworca Głównego pozostawiono nienaruszonym. Stacje rozrządowe umiejscowiono w dwu miejscach: - teren Szpitala Dzieciątka Jezus - tereny na Pradze, na wschód od ZOO Stację towarową ulokowano w pobliżu składów na ul. Stawki. Zarys rzecznego portu praskiego, jak i port Czerniakowski i osadniki pozostawiono bez zmian. Obszar miasta miał więc być zamknięty do wielkości określonej (mniej więcej) ulicami: przedłużeniem ul. Chałubińskiego (od zachodu), ul. Stawki i parkiem Traugutta (od północy), Starym Miastem, Mariensztatem i Nowym Miastem od Wschodu, Al. Jerozolimskimi (od południa). Oś płd-płn długości 3 km, zaś wsch-zach 2 km. Miasto miało być rozcięte dwiema autostradami na cztery części. W sumie z dawnej Warszawy, jeśli patrzeć pod kątem zabytków architektonicznych i urbanistycznych, ostać się miały jedynie Belweder i Łazienki. Plac Saski ulega zmniejszeniu poprzez rozbudowę skrzydeł pałacu. Znikają zarówno Marszałkowska, Mokotowska, Dzika, Twarda, koszary Mirowskie, oś Saska i Stanisławowska, padają założenia Tiregaille'a. Pozostawiono gmachy Szpitalu Wolskiego i Cytadeli, ale w znacznie zmienionej formie. W miejsce Teatru Wielkiego powstaje budowla o charakterze ratusza. Ośrodek na przestrzeni plac Teatralny-Mariensztat miał mieć charakter obszaru elitarnego. Rejon Powiśla na wschód od Nowego Świata miał być uwolniony od wszelkiej zabudowy. Tereny te przeznaczono pod zieleń, dla celów sportowo-rekreacyjnych wyznaczono obszar w miejsce dawnych Dynasów. Oba brzegi Wisły miały łączyć trzy mosty drogowe: 1. na wysokości Cytadeli 2. Kierbedzia 3. Poniatowskiego oraz dwa kolejowe:1. na wysokości Cytadeli 2. średnicowego. Praga zostaje wyłączona z obrębu Warszawy, odległość pomiędzy zabudową Pragi a nowego miasta to 2 km. Sama Praga została ograniczona do osiedla o wymiarach 2 km x 0,5 km. Wspomniana teka zaopatrzona jest w dedykację: "Die Arbeit wurde ausgeführt von Städplanern aus Würzburg, deren Würzburger Städteplan am 20.6.1939 die Anerkenung des Führers gefunden hat. Ich danke meinen Mitarbeitern für ihr Werk und lege dasselbe in die Hände des Generalgouverneurs der besezten polnischen Gebiete, Reichsminister Pg. Dr. Frank. Warschau, den 6 Februar 1940. Der Städtprasident Dr. Dengel". *- zachowałem pisownię miejscowości zgodną z występującą na tablicach.

Taka ciekawostka... w lipcu 1939 r. na Kongresie Międzynarodowej Federacji Budowy Miast i Mieszkalnictwa Walter Schütte (emigrant z Niemiec) poinformował, że Frank Pabst pochwalił mu się nominacją* na naczelnego architekta miasta... Warszawy! Pabst wraz ze swymi współpracownikami z würzburskiego urzędu planowania już kilka miesięcy przed wybuchem wojny opracowywali plany co do Warszawy, czyli jak zredukować jej rolę do prowincjalnego miasta niemieckiego. Prace ułatwiało im to, że byli w posiadaniu szczegółowych zdjęć lotniczych miasta. Zdjęcia zostały wykonane na zlecenie Wydziału Planowania Miasta przez fotografa nazwiskiem Koch. Oczywiście były to ściśle tajne materiały. Choć w historii utrwaliła się nazwa "plan Pabsta", to jego prawdziwymi twórcami byli urbaniści z Würzburga: Nüremberger i Grimm. Kiedy Pabst zainstalował się już w Ratuszu wciąż kontynuowano prace i np. koncepcja zabudowy placu Zamkowego (po całkowitym zburzeniu Zamku Królewskiego) zakładała zbudowanie olbrzymiej Volkshalle. Opracowaniem tego zagadnienia zajmował się Hans Hubert Laufgen, data projektu: październik 1942. No, ale niedługo potem był Stalingrad... Szerzej: Z. Skibniewski "Dwie koncepcje urbanistyczne Warszawy", "Stolica" nr 36, 1970 * - z datą objęcia stanowiska 1 października 1939 r.

Trzy artykuły traktujące o ówczesnej Szwecji: S. Potocki "Uwagi o neutralności Szwecji i jej stosunku do Polski w czasie II wojny światowej", "Komunikaty Instytutu Bałtyckiego", z. 21, 1974 B. Piotrowski "Propaganda III Rzeszy w Szwecji w okresie II wojny światowej", tamże, z. 14, 1971 P. Kacprzyk "Szwecja i jej siły morskie w latach 1939-1972", tamże, z. 47, 2008