secesjonista

No to proszę się zdecydować: czy Merowingowie utrzymywali się li jedynie ze zdobyczy czy czynili to jedynie do pewnego czasu?

Jeśli chodzi o klasykę to jest nagranie CD "Wrzesień 1939 w pieśni i piosence" wydane przez Polskie Radio (w wyk. Chóru i Orkiestry Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego), zawiera: 1. Atak 2. Modlitwa obozowa 3. Naprzód do boju żołnierze 4. Piechota 5. Serce w plecaku 6. Dnia pierwszego września 7. Morze, nasze morze 8. Szumią bałtyckie fale 9. Biały krzyż 10. Marsz lotników 11. Modlitwa harcerska 12. Sztandar 13. Chłopcy malowani A z naszego podwórka: forum.historia.org.pl - " Ulubione marsze i pieśni wojenne II WŚ "

W trakcie centralnych obchodów osiemdziesiątych urodzin Gerharta Hauptmanna, we Wrocławiu, pisarz otrzymał śląską nagrodę literacką z rąk gauleitera Karla Hanke. Otrzymał również, po raz pierwszy przyznany Siling-Ring (projektu Hermanna Diesenera?), otrzymał również "pierścień honorowy" miasta Wiednia - Ehren-Ring. Czy w czasie drugiej wojny światowej ktoś jeszcze został uhonorowany owym śląskim pierścieniem? Kto był inicjatorem tej nagrody?

Młodych chłopców można było wynająć na Polu Marsowym, za np. Justyniana za pederastię groziła kara śmierci. /za: A. Opolska "Prostytucja jako kontrowersyjne zjawisko historyczne, prawne i społeczne", "Kortowski Przegląd Prawniczy" nr 1, Olsztyn 2013/ Szerzej: M. Foucault "Historia seksualności" R. Langlands "Sexual morality in ancient Rome" P. Grimal "Miłość w Rzymie"

No cóż, co do formy małżeństwa i jego statusu istnieją różne wersje, czy to ona poślubiła Syliusza czy było odwrotnie - chodzi o inicjatywę. Czy Messalina zabawiała się jedynie w hierogamię a Syliusz dążył do czegoś poważniejszego? Tu istotna jest kwestia kolejności zdarzeń. Jaka była rola w tym wszystkim wyzwoleńców, którzy tak nagle zmienili front (po śmierci Polibiusza). Danuta Musiał np. przypuszczała, że była to prowokacja wyzwoleńców. Warto się również zastanowić czy zaprezentowany przez niektórych historyków starożytnych wizerunek Messaliny nie tyle miał ukazać jej przywary, a był raczej pośrednim atakiem na jej męża? Szerzej: P. Grimal "Miłość w Rzymie" D. Musiał "Czy cesarzowa Messalina była wyznawczynią Dionizjosa?", w: "Z antycznego świata. Religio, cultus, homines" red. W. Appel, P. Wojciechowski I. Bieżuńska-Małowist "Kobiety antyku. talenty, ambicje, namiętności" "Mesalina, żona Klaudiusza", "Mówią Wieki" 1, 2001 G. Morgan "69 A.D.: the year of four emperors" H.M. Westropp "A manual of precious stones and antique gems" J. Colin "Les vendages dionysiaques et la legende de Messaline", "Les Etudes Classiques" 24, 1956, nr 1 S. Pomeroy "Goddesses, Whores, Wives, and Slaves. Women in Antiquity" S.R. Joshel "Female Desire and the Discourse of Empire: Tacitus's Messalina", "Signs. Journal of Women in Culture and Scoiety" Vol. 21, No. 1 (Autumn, 1995) K.A. Hosack "Can One Believe the Ancient Sources That Describe Messalina?", "Constructing the Past" Vol. 12, Iss. 1, Article 7, 2011 L.W. Rutland "Women as makers of kings in Tacitus Annals", "Classical Weekly" 72: 1978/79 G. Viden "Women in roman literature. Attiudes of authors under the early Empire" R.A. Bauman "Impietas in pricipem. A study of treason against the Roman emperor with special reference to the first century A.D." J. Crook "Consilium principis" H.G. Mullens "The Women of the Ceasars" B. Baldwin "Women in Tacitus", "Prudentia" 1972, 4 G. Clark "Silence and Women in "Greece & Rome", 'Greece & Rome'" 2003, vol. 50 F.E. Adcock "Women in Roman Life and Letters" M.T. Boatwright "The Imperial Women of the Early Second Century A.C.", "American Journal of Phillology" 1991, 112 (4) B. Levick "Julians and Claudians" F. Santoro L'hoir "Tacitus and Women's Usurpation of Power", "Classical World" 1994, 88 (1) R.H. Martin "Tacitus"

To nie jest książka tylko spis prac o starożytności w języku polskim, i jak napisałem jest dostępny na podanej przeze mnie stronie (w formacie PDF). Żeby młodzi ludzie mieli aż takie kłopoty z poruszaniem się po sieci... :no:

Szereg innych tytułów można przejrzeć na stronie: www.otworzksiazke.pl w publikacji: "Akme" Studia historica 5., Historia starożytna w Polsce. Informator red. R. Kulesza, M. Stępień.

Tylko, że ta ciekawostka pochodzi z powieści, a co w źródłach powiadają o amulecie Pinariuszów?

Mhmm... a co to ma do tego co ja napisałem? Przecież zaznaczyłem - zależy od wydania, jeden ma jednotomowe drugi dwutomowe.

W zasadzie to on nazywa się Korwin-Mikke, a nie: "-Mikker". I trudno powiedzieć by ich nienawidził.

Zależy od wydania, bo akurat: "Żywoty Cezarów" wydane przez Ossolineum i De Agostini w 2004 r. w Serii: Arcydzieła kultury antycznej, to akurat mają dwa tomy.

Od tego typu uwag są Moderatorzy i administracja - proszę ich nie wyręczać. secesjonista.

Ostatni post został usunięty. TyberiusClaudius - proszę nie wchodzić w buty Moderatorów i administracji. secesjonista.

Stwierdzenie słuszne jeśli chodzi o filmy pełnometrażowe i fabularne. Pamiętać jednak trzeba o wąskotaśmowych filmach propagandowo-dokumentalnych i fabularnych (tzw. Kulturfilmów) przeznaczonych do szkół czy innych instytucji. "SA-Mann Brand" (prod. Bavaria, reż. Franz Seitz, scen. J. Stöckel), który miał prapremierę (14 czerwca 1933 r.) w berlińskim kinie "Gloria-Palast" nie zyskał przychylności krytyków. W pośpiechu kończono inny film pt. "Hans Westmar" (prod. Volksdeutsche Film GmbH, reż. Franz Wenzler, scen. H.H. Ewers), który miał prapremierę 13 grudnia 1933 r. Film, jak łatwo się domyśleć opowiada historię Horsta Wessela (w jego postać wcielił się Emil Lohkamp), a oparty był na książce "Horst Wessel" autorstwa Hannsa Heinza Ewersa. Tytuł zmieniono ze względów politycznych: jakość filmu nie odpowiadała "wielkości postaci", z drugiej strony Ewers z racji swej wcześniejszej twórczości był na czarnej liście nazistów. Wspomniany przez Maykel film "Hitlerjunge Quex", którego prapremiera (zaszczycona przez Führera) miała miejsce 19 września 1933 r. to już inny sort. Był to zręcznie zrealizowany film przez Hansa Steinhoffa, który wykorzystał w nim młodzież z berlińskiej Hitler-Jugend. Sam scenariusz oparto na książce (z 1932 r.) Karla Aloisa Schenzingera, pod tym samym tytułem. Film skierowany był w stronę proletariatu, a wydźwięk filmu był jasny, z uczciwego komunisty może być dobry nazista. Co ciekawe film zebrał bardzo dobre recenzje w innych krajach, jak podaje B. Drewniak (z ksiązki ktorego zaczerpnąłem te informacje) "New York Times" napisał: "... czystość i dyscyplina młodzieży hitlerowskiej działa kojąco w porównaniu z przestępczością występującą w szeregach 'Czerwonego Frontu'". /"Teatr i film...", s. 279/ Wspomnieć warto film "Kopf hoch, Johannes" wyreżyserowany przez znanego podówczas amanta filmowego Viktora de Kowy, opowiadający o konfliktach w szkolnym środowisku "Napoli Erziehungsanstalt", czy produkcję Ufy z 1941 r. opowiadającą o Hitler-Jugend w środowisku wiejskim - "Junges" w reż. Roberta A. Stemmle, w którym wystąpiła młodzież z "Adolf-Hitler-Schule" w Sonhofen. Pod względem artystycznym jedną z bardziej udanych produkcji był film "Jakko" z 1941 r. w reż. Fritza Petera Bucha, w którym prócz młodzieży z berlińskich szkół wzięła udział grupa młodzieży z Marine-Hitlerjugend z Gdańska, fabuła opowiadała o młodym artyście występującym w wędrownym cyrku. Wysoką popularnością cieszył się film krótkometrażowy opowiadający o młodzieży zdążającej z różnych zakątków Niemiec na zjazd partyjny w Norymberdze. Była to produkcja zrealizowana w 1938 r. na zlecenie Reichsjugendführung pt. "Marschtritt Deutschland". Kwestię organizacji afiliowanych przy NSDAP porusza film o służbie pracy (Arbeitsdienst) pt. "Ich für Dich - Du für mich" zrealizowany w 1934 r. przez Carla Froelicha. Jest to historia kobiecego obozu Arbeitsdienstu i ukazuje konflikty wynikłe ze zgromadzenia w jednym miejscu dziewcząt pochodzących z różnych warstw społecznych.

Wzmianki w: www.armscoop.com - A. Petrosyan "The Problem of Identification of the Proto-Armenians: A Critical Review" A.Th. Smith "Imperial Archipelago: The Making of the Urartian Landscape in Suthern Transcaucasia". /na: www.arizona.openrepository.com/

Blisko, poprawniej: pentakosiomedimnoi. Arystoteles wspominając o reformach Solona podaje: "Według majątku podzielił ich na cztery klasy, które już i przedtem istniały: pentakosiomedimnoi, hippeis, zeugitów i thetów. Prawo sprawowania wszystkich urzędów: dziesięciu archontów, skarbników, poletów, Jedenastu i kolakretów przyznał obywatelom z klasy pentakosiomedimnoi, hippeis i zeugitów, przydzielając przy tym urzędy każdemu stosownie do wielkości majątku; należącym do klasy thetów przyznał jedynie prawo udziału w zgromadzeniu i w sądach". /za: K. Ilski "Posiadanie jako źródło prestiżu" w: "Powtórka z..." red. J. Dobosz, D. Konieczna-Śliwińska, Poznań 2012, s. 19; za: Arystoteles "Ustrój polityczny Aten", w: Arystoteles "Dzieła wszystkie" T. VI, Warszawa 2001/ Zaś co do tych miar to: pentakosiomedimnoi (pięćsetmedymnowcy) - produkujący 500 miar zboża (medymnów), oliwy lub wina rocznie hippeis - produkujący od 300 miar zeugitai - właściciele zaprzęgu wołów – powyżej 200 miar thetes (teci) - służebni, poniżej 200 miar Inny opis: "Podzielił on mianowicie ludność Attyki na klasy według stopnia majątkowego (time), przyczem majątek każdego obliczano według dochodu z ziemi. Tych klas było cztery: pentakosiomedimnoi, tetrakosiomedmnoi albo hippeis, zeugitai i thetes. Pierwsze trzy miały dochód w stosunku 500, 300, 150-120 miar zboża (medimnon około 50 litrów) albo tyluż miar oliwy (metreton około 40 l.)" /A. Szelągowski "Dzieje powszechne i Cywilizacji" T. II, Lwów, s. 106/ Przy założeniu praktykowania dwupolówki (przy uprawie zbóż) przyjmuje się, że majątek niezbędny dla tej pierwszej klasy musiał mieć wielkość co najmniej 43 hektary, a w przypadku hippeis ok. 26 ha. Zważywszy niezbyt duży areał ziem zdatnych do uprawy w Attyce dwie pierwsze grupy stanowiły rodzaj elity: esthloi, którą dzieliła przepaść od ubogich - kakoi, a stanowiła konkurencję dla starej elity rodowej. /za: W. Lengauer "Pojęcie równości w greckich koncepcjach politycznych. Od Homera do końca V wieku p.n.e.", "Dissertationes Universitatis Varsoviensis" nr 279 serii, Warszawa 1988/ Szerzej: W. Lengauer "Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego" H.G. Kippenberger "Die Typik antiker Entwicklung", w: "Seminar: Die Entstehung der antiken Klassengesellschaft" hrsg. von H.G. Kippenberger A. Masaracchia "Solone" W. Jaeger "Solons Eunomie", w: tegoż, "Scripta Minora" Kwestia jak widać tyczy się Grecji, a nie Rzymu. I tyle tego O.T. A co do tematu: Numidia?

Ja bym zaczął od jakiejś lekkiej syntezy, a potem dopiero przeszedł do samodzielnego zapoznawania się ze źródłami i ewentualnego podważania opinii wyrażonych przez tego czy innego autora. Można zacząć od: M. Jaczynowska "Dzieje Imperium Romanum" A. Ziółkowski "Historia Rzymu" M. Cary, H.H. Scullard "Dzieje Rzymu" A. Cameron "Późne cesarstwo rzymskie" P. Heather "Upadek Cesarstwa Rzymskiego" E. Gibbon "Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego" (pomimo wieku warto jednak zajrzeć). Atoli starożytność to nie mój dział, zatem trzeba pytać innych.

Z podstawową literaturą tematu i literaturą źródłową można się zapoznać: www.imperiumromanum.edu.pl - "Bibliografia" Inny wykaz prezentowany przez Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego: www.hist.uni.wroc.pl/pdf/paluchowski/bibliografia.pdf

J. Olszewski "Prosto w oczy: z Janem Olszewskim rozmawia Ewa Polak-Pałkiewicz" S. Patyra "Rząd Jana Olszewskiego", w: "Gabinety koalicyjne w Polsce" red. M. Chmaj, M. Żmigrodzki K. Leszczyńska "Rządy Rzeczypospolitej 1989-2001" "Olszewski: Przerwana premiera" Z Janem Olszewskim rozmawiają R. Januszewski, J. Kłosiński, J. Strykowski J. Kuroń "Spoko! Czyli kwadratura koła" A. Garlicki "Ubu król, czyli Polacy", "Polityka" 1992, nr 23 J. Kurski, P. Semka "Lewy czerwcowy" R. Szeremietiew "W prawo marsz! O polityce i wojsku (rozmawiał Piotr Bączek)" E. Szemplińska "Twierdza ministra", "Wprost" 1992, nr 19 P. Semka "Polski Poker", "Tygodnik Solidarności" 1992, nr 23 L. Wałęsa "Wszystko, co robię, robię dla Polski" "Votum nieufności dla rządu", "Gazeta Wyborcza", z 30–31 V 1992 A. Sowa "Po premierze?", "Wprost" 1992, nr 23 J. Paradowska "Do upadłego", "Polityka", z 13 VI 1992 W. Kuczyński "Opowieść o upadku rządu Jana Olszewskiego", "Rzeczpospolita" z 1-2 VI 2002 A. Dudek "Pierwsze lata III Rzeczypospolitej: 1989-2005" M. Strąk "Miałem rację. Kulisy wygranej, przyczyny klęski" I. Kalbarczyk "Upadek rządu Jana Olszewskiego w świetle próby przeprowadzenia w Polsce lustracji", "Consensus" Studenckie Zeszyty Naukowe UMCS, 8/2007 "Dlaczego ma odejść lub zostać", "Gazeta Wyborcza", z 3 VI 1992 "Wałęsa: była próba zamachu stanu. Olszewski: to zwykła insynuacja", "Życie Warszawy", z 12 VI 1992 "Teczki czyli widma bezpieki" red. J. Snopkiewicz W. Reszczyński "Wygrać Prezydenta"

Można zajrzeć do: A. Kiński, J. Magnuski "Czołg pościgowy 10TP i czołg szturmowy 14TP", "Poligon. Magazyn miłośników wojsk lądowych" nr 1, 2009 A. Glass "Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939" "Odkrywca" nr 6 (161), 2012 (o: PZL 38. "Wilk").

Ponieważ ostatnio Furiusz sięga i poddaje analizie materię rodem z Biblii, to taka kwestia... są jakieś źródła potwierdzające historię podaną przez Euzebiusz z Cezarei w jego "Historii Kościoła" (z powołaniem się na Hegesipposa) o zawezwaniu przez Domicjana dwóch wnuków Judy ("kuzyna" Jezusa), których zapragnął wybadać czy faktycznie pochodzą z rodu Dawida, i czy czasem nie zamierzają odgrywać jakiejś politycznej roli. Ponoć okazał łaskawość - stwierdziwszy, że to zwykli, prości ludzie miał ich puścić wolno. I minus - wsparcie dla monopolistycznych zapędów winiarzy italijskich (91 p.n.e.), postawa względem Julii (jeśli wierzyć Swetoniuszowi). I plus - docenienie Kwintyliana, odnowienie i powiększenie księgozbiorów Bibliotheca Palatina i Bibliotheca Octavia. /szerzej: H. Golasz-Szołomicka "Biblioteki w starożytnej Grecji i Rzymie", "Architectus", 2000, nr 2(8)/

W zasadzie zboże to było już rozdawane za darmo, a ten chciał jedynie (bądź: aż) zreformować ów system. Tak zw. lex Sempronia tyczyło się znacznie głębszych zmian w kwestiach agrarnych, no i nie były taką nowością by przypomnieć Lex Licinia Sextia. I tu faktycznie można się dopatrywać wątku "socjalizmu". Zabrać jednym by rozdać drugim. Czy choćby zakaz alienacji gruntów. No i rzecz symptomatyczna: Komisja z nader szerokimi uprawnieniami, która miała się zajmować pomiarami gruntów (mensura), sprawdzaniem pochodzenia gruntów i praw własności; z prawem wyboru gruntu i podziału skonfiskowanych dóbr itp. I cóż się okazuje... kogo odnajdujemy pośród członków tej wpływowej komisji? Istny socjalizm. Może nie bez przyczyny Karol Marks odwoływał się do tych postaci (choć w innym kontekście) zapytując: "Qui tulerit Gracchos de seditione querentes?". Prawa: takie jak mieli ci z Italii; czy prawa: jakie mieli obywatele miasta Rzym? Szerzej: T. Łoposzko "Problemy społeczne schyłkowej republiki", w: "Starożytny Rzym we współczesnych badaniach. Państwo - Społeczeństwo - Gospodarka. Liber in memoriam Lodovici Piotrowicz" red. J. Wolskiego, T. Kutuli, A. Kunisza tegoż, "Ruchy plebejskie w Rzymie od Grakchów do Cezara" L. Morawiecki "'Rewolucja Rzymska'. Współczesne mity historiografii", w: "Przełomy w historii. Pamiętnik XVI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich..." T. II, cz. 1, Toruń 2000 J. Bleicken "Überlegungen zum Volkstribunat des Tiberius Sempronius Gracchus", "Historische Zeitschrift", 247: 1988 J. Pieczonka "Ustawy okresu republikańskiego w komediach Plauta", "Classica Wratislaviensia" 27, 2007 M. Kreczmar "Kwestja agrarna w starożytności" J.Linderski "Śmierć Tyberiusza Grakcha" Poznań: VIS, 1997, s.: Xenia Posnaniensia J.E. Riddle "Tiberius Gracchus, Destroyer or Reformer of the Republic" R. Kamienik "Zarys dziejów idei i ruchów społecznych w starożytności" E. Badian "Tiberius Gracchus and the Beginning of the Roman Revolution", w: "Aufstieg und Niedergang der Römanischen Welt" T. I. 1 S. Drelich "Populistów ethos zmanipulowany" A.H. Bernstein "Tiberius Sempronius Gracchus. Tradition and Apostaty" G. Alföldy "Historia społeczna starożytnego Rzymu" D. Stockton "The Grakchi" K. Bringmann "Die Agrarreform des Tiberius Gracchus. Legende und Wirklichkeit"

Bez przesady. A o regalach górniczych euklides czytał? "Uznaje się, że zasada regale górniczego powstała w państwie Merowingów i Karolingów pod wpływem koncepcji rzymskich". /Z. Filipiak, A. Gaca "Prawo własności nieruchomości w obliczu regulacji prawa górniczego w Królestwie Polskim z 1817 i 1870 roku", "Studia Iuridica" T. 10, 2012/ O daninie płaconej przez Sasów (i to nader wysokiej) wspomina K. Polek w pracy "Frankowie a ziemie nad środkowym Dunajem: przemiany polityczne i etniczne w okresie merowińskim i wczesnokarolińskim (do początku IX w.)". O formie danin epoki Merowingów piszą: H. Brunner, S. v. Schwerin w "Deutsche Rechtgeschichte".

Co do dystrybucji nastąpiło to dopiero w dniem 1 czerwca 1942 r., kiedy to swą działalność rozpoczął Deutsche Filmvertriebs GmbH (tzw. DFV). Nie można jednak zapominać o licznych kinach objazdowych pozostających w gestii NSDAP. UFI tworzyły jeszcze , prócz wymienionych: Deutsche Wochenschau GmbH (z siedzibą w Berlinie), Prag-Film AG (z siedzibą w Pradze), Deutsche Zeichenfilm GmbH (z siedzibą w Berlinie) i Mars-Film GmbH (z siedzibą w Berlinie). O ile co do skupywania wypada się zgodzić, to informacja jakoby naziści utworzyli CT GmbH w 1937 roku jest mocno nieścisła. Firma powstała z inicjatywy Maxa Winklera już w styczniu 1929 roku. /za: www.pressechronik1933.dpmu.de/ I taki ciekawy drobiazg, filmy posiadały odpowiednie kwalifikacje*, te oznaczone jako: "Film der Nation", "staatspolitisch besonders wertvoll" czy "küngstlerisch besonders wertvoll" zwolnione były od podatku rozrywkowego (Vergnügungssteuer) - co było oczywistą zachętą dla dystrybutorów i właścicieli kin. I inna ciekawostka, Goebbels na spotkaniu z filmowcami (28 marca 1933 r.) w sali bankietowej hotelu "Kaiserhofu" jako wzory do naśladowania podał m.in. amerykańską produkcję z 1927 r. "Anna Karenina" i radziecki film "Pancernik Potiomkin" z 1926 roku. * - oznaki kwalifikacyjne istniały już przed dojściem nazistów do władzy. nowy obejmował: - staatspolitisch wertvoll - wartościowy z punktu widzenia państwowo-politycznego; 1933-1945 - besonders wertvoll - szczególnie wartościowy; 1933-1944 - staatspolitisch und künstlerisch besonders wervoll - szczególnie wartościowy z punktu widzenia państwowo-politycznego i artystycznego; 1934-1942 - jugendwert - wartościowy dla młodzieży - 1938-1945 - künstlerisch besonders wervoll - szczególnie wartościowy z punktu widzenia artystycznego; 1939-1945 - staatspolitisch besonders wertvoll - szczególnie wartościowy z punktu widzenia państwowo-politycznego; 1939-1945 - volkstümlich wertvoll - wartościowy ze względu na cechy ludowe; 1939-1945 - anerkennungswert - warty uznania; 1942-1945 /za: B. Drewniak "Teatr i film Trzeciej Rzeszy", Gdańsk 1972, s. 165/

Choć to praca o czasach współczesnych szereg ciekawych szczegółów zawarto w rozdziale "Historia rozwoju kanalizacji", zatem, myślę, że warto zerknąć: C. Madryas, A. Kolonko, L. Wysocki "Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych". /dostępne w sieci na www.dbc.wroc.pl/ Autorzy raczej nie zgadzają się ze stwierdzeniem przytoczonym przez Tomasza N co do niechlujstwa Greków; a przynajmniej nie w każdym okresie; piszą bowiem: "Dużą wagę do higieny zaczęto przykładać w starożytnej Grecji w wyniku kontaktów z wyżej rozwiniętymi miastami Bliskiego Wschodu i Egiptu, zwłaszcza w okresie od 750 do 650 p.n.e. W Atenach systemy doprowadzania wody pitnej (częściowo ciśnieniowe) i odprowadzania ścieków zaczęły powstawać około VI w. p.n.e., zastępując dotychczasowe doły kloaczne". /tamże, s. 15/ Przypominają, że jeszcze w XIX wieku do Aten dostarczano wodę starym kanałem, czyli tym z V wieku p.n.e.