secesjonista

Odchodząc od wątku homoerotyzmu, to warto przypomnieć, że "Kamienie..." jak i w pewien sposób ethos Szarych Szeregów został poddany ostrej krytyce już podczas okupacji przez Karola Lipińskiego. Doceniając walory książki, to jednak pozostawił ciekawe spostrzeżenie o... ich ew. służbie w koloniach! W "aparacie represyjnym". Ktoś zna jego artykuły recenzyjne z "Drogi" czy "Płomienia"?

Obawiam się, że nie do końca Furiuszowi chodziło o tego typu pozycje...

Dodać można: B. Baranowski "Życie codzienne małego miasteczka w XVII i XVIII wieku".

Wbrew tytułowi, jest coś i mostach: Agata Świerzowska "Bursztyn, koral, gagat: symbolika religijna i magiczna".

O przywódcy rabacji pisze Stanisław Białas, tu interesujący będzie rozdział: "Jakub Szela w literaturze", dostępne w sieci: www.brzostek.pl - "Jakub Szela. Kim był?"

Na początek.. co nieco o Towarzystwie i podręcznikach tutaj: forum.historia.org.pl - "Komisja Nad Edukacją Młodzi Szlacheckiej Dozór Mająca" Można przejrzeć i ten wątek: forum.historia.org.pl - "Szkolnictwo w RON - nie"

W pracy naukowej R. Gerbera "Powstanie Chochołowskie 1846 r. Dokumenty i materiały" zawiera opowiadanie o powstaniu chochołowskim Józefa Pilcha. Można zajrzeć do: W. Orkan napisał wiersz pod tytułem "Chochołowscy", W. Tetmajer "Dziś tu cicho" czy "W noc majową", J. Dobraczyński "Kościół w Chochołowie", J. Obrochta poemat "Wodzowie góralszczyzny", E. Pawłowski popełnił trzy tomy pt. "Chochołowscy", J. Kapeniak "Ród Gąsieniców", Z. Krasiński "Psalm żalu", S. Nędza –Kubiniec "Chochołowianie", F. Bachleda Księdzulorz "Zawaternik jutra", A. Niemojewski "Proroctwo rzezi galicyjskiej wobec historii", R. Dziaboń "Poruseństwo", S. Wyspiański "Piast", K. Ujejski "Chorał" czy "Na zgon rozstrzelanych w Irkucku". S. Szpotański "Bez ziemi i bez nieba" A. Suski "Utwory zebrane" L. Stasiak "Z dymem pożarów. Wspomnienie rzezi galicyjskiej" A. Tesarczyk "Rzeź galicyjska 1846 r." "Legendy jasielskie" red. W. Hapa, F. Jałosińskiej, B. Masteja M. Konopnicka "Śpiewnik historyczny" J. Andrusikiewicz "Powstanie chochołowskie [w 1846] w poezji ludowej", "Wierchy" 1999, t. 64 E. Wachowiak "... Co nam obca przemoc wzięła kosą odbierzemy ... Wiosna wielkopolskiego ludu w słowie z materii faktu wziętym 1846-1848" J. Nowakowski "Miłosierdzie nagrodzone. Powiastka ze zdarzeń prawdziwych" A najlepiej przejrzeć odpowiednie bibliografie, np.: "Bibliografia publikacji polskich w stulecie Wiosny Ludów" oprac. S. Skwirowska, M. Wierzbicka "Historia Polski w literaturze pięknej. Przewodnik bibliograficzny" oprac. A. Grodecki "Bibliografia historii Polski XIX wieku"

Nie - to tylko kolejka, która cię ominie.

Jaka to była wielkość produkcji i jak ocenia się jakość produktów?

A gdzie owe "do rzeczy"?

To zachęcam jednak również do lektury publikacji: Marcin Waracki "Choroby zębów i sposoby ich leczenia w starożytnym Egipcie", "Przegląd Historyczny" T. CI, z. 3, 2010. Pytanie zadaje oczywiście Tyberiusz.

Famulus domu Radziwiłłów i sekretarz birżański, w swym liście z grudnia 1629 pisał o pewnym uczonym i oczywiście nawróconym Żydzie, który z chęcią oddałby się pod opiekę możnego pana, a który byłby dobrym nabytkiem dla słuckiej szkoły: "ten parvo stipendio byłby content, a mógłby oraz in infima classe być za collegę". /M. Jarczykowa "'Papirowe materie' Piotra Kochlewskiego. O działalności pisarskiej sekretarza Radziwiłłów birżańskich w pierwszej połowie XVII wieku", Katowice 2006, s. 74/ Abstrahując czy akurat tego Żyda zatrudniono w tej szkole kalwińskiej, ciekawe na ile taka sytuacja byłaby możliwa w szkołach prowadzonych przez kler rzymski? Szerzej: S. Tworek "Szkolnictwo protestanckie w epoce reformacji i kontrreformacji", w: "Wkład protestantyzmu do kultury polskiej" red. T. Wojak

Po tym jak Berthier wkroczył do Państwa Kościelnego podjęto decyzję, że papież musi opuścić Watykan. Schorowanego i umierającego papieża Piusa VI wywieziono początkowo do Sieny, jednakże obawiając się, że pozostawienie jego osoby we Włoszech jest zbyt niebezpiecznym postanowiono wywieźć go do Francji. Papież zmarł w Valence, kler konstytucyjny odmówił mu chrześcijańskiego pochówku, a w kartotekach jego osobę zapisano jako: "obywatela Braschi, wykonującego zawód papieża". /Ł. Czuba "Polityka zagraniczna Państwa Kościelnego w latach 1789-1871", Warszawa 2009, s. 61/

To może ty nam to objaśnisz Capricornusie?

A czyż ówcześni chirurdzy nie wykorzystywali mikstur roślinnych przypisując im właściwości uśmierzające ból i leczenie ran pooperacyjnych?

Można zajrzeć do: P. Wandycz "Cena wolności. Historia Europy Środkowo-Wschodniej od średniowiecza do współczesności" "Europa nieprowincjonalna. Przemiany na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej (Białoruś, Litwa, Łotwa, Ukraina, wschodnie pogranicze III Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1772-1999" red. K. Jasiewicz O. Halecki "Historia Europy jej granice i podziały" "Europa Środkowa – nowy wymiar dziedzictwa. Materiały międzynarodowej konferencji 1-2 VI 2001" red. nauk. J. Purchla Z. Opacki "W kręgu Polski, Rosji i Słowiańszczyzny. Myśl i działalność społeczno-polityczna Mariana Zdziecho­wskiego do 1914 roku" "Polska myśl polityczna XIX i XX wieku" T. 1: "Polska i jej sąsiedzi" red. H. Zieliński H. Batowski "Rozpad Austro-Węgier 1914-1918" J. Chlebowczyk "O prawie do bytu małych i młodych narodów. Kwestia narodowa i procesy narodotwórcze we wschodniej Europie Środkowej w dobie kapitalizmu (od schyłku XVIII do początków XX w.)" Warto zajrzeć do periodyków typu "Przegląd Geopolityczny" czy "Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowowschodniej".

Szereg uwag o ziołolecznictwie zawarł św. Benedykt z Nursji, w swych zaleceniach co do leczenia braci zakonnych: "De infirmis fratribus". Niezwykle istotnym dziełem była "Physica" spisana przez św. Hildegardę, która starała się w tym dziele zebrać całą dotychczasową wiedzę tyczącą się ziół i roślin. Zaprezentowany przez nią podstawowy zestaw pomocy medycznej liczył dwadzieścia osiem ziół, m.in.: bazylia, alpinia galgant, bylica pospolita, szczypior, szałwia, chrzan, cynamon, liście laurowe, lubczyk, czosnek, cząber ogrodowy, łoboda ogrodowa, goździki, hyzop, imbir, koper, mięta nadwodna, pieprz, mięta pieprzowa, pietruszka, pokrzywa, rukiew wodna, wrotycz pospolity. /za: M. Milecka "Średniowieczne dziedzictwo sztuki ogrodowej klasztorów europejskich", "Hereditas Monasteriorum" vol. 1, 2012/

Najlepiej jak FeuerMan zgłosi swą propozycję bezpośrednio do Jarpena, do którego można też przesłać głosy poparcia tej kandydatury. A jak słusznie zauważa Toamsz N - nie mamy tu demokracji, zatem taki plebiscyt się nie odbędzie.

Warte uwagi: S. Kłoczkowski "Florarium christianum. Symbolika roślin – chrześcijańska starożytność i średniowiecze".

W 1915 r. roku Wiedeński Komitet Artystyczny rozpisał konkurs na projekt pamiątek, oczywiście miały mieć odpowiednią wymowę ideową. Wygrał projekt pana Maximiliana Liebenweina zatytułowany "Święta Barbara patronka kanonierów". Mamy na obrazku świętą stojącą obok wielkiego pocisku, w tle znajduje się moździerz (marki Skoda) i sylwetki odpoczywających żołnierzy. Pokłosiem konkursu był obraz olejny (reprodukowano potem na szeregu pocztówkach) gdzie ranny austriacki żołnierz już ma zostać dobity przez złego Moskala, ale chroni go Anioł... i ukryty inny żołnierz, który zaraz zastrzeli Moskala. Jak widać "Gott mit uns" to nie wynalazek drugiej wojny światowej. Co ciekawe, o ile w 1914 r. na propagandowych pocztówkach pisano głównie: "Gott strafe England", to w 1915 r. pisano już: z dodatkiem: "... Er strafe es". Niezwykle płodną organizacją były Austriacki Czerwony Krzyż pod kierownictwem Marii Walerii, produkując ulotki, medale, zakładki, serwisy do kawy z odpowiednimi patriotycznymi napisami i motywami. Niezwykłą popularnością cieszyć się miały tzw. Vivatbänder - rodzaj wstążek, który przyozdabiano bukiety kwiatów, kapelusze, noszone koszyki, używano jako zakładki do książek. Umieszczano na nich odpowiednie hasła, typu: "Vivat k. und k. Gendarmerie", "Vivat Kaiser Franz Josef", "Vivat die Befreier von Lemberg" itp. Propagandą militarną zajmowało się też c.k. Archiwum Wojskowe, instytucja ta pod wodzą generała i tajnego radcy Emila von Woinowicha, poza wydawaniem typowych drobnych przedmiotów propagandowych, wydawała antologie, gdzie pełno było przykładów męstwa austriackiego żołnierza. W jednej z takich pozycji pt. "Unsere Soldaten. Episoden aus den Kämpfen der österreichisch-ungarischen Armee im Weltkrieg 1914/1915" pod red. porucznika Aloisa Veltzé, pośród autorów można znaleźć Stefana Zweiga. Cokolwiek groteskową zdaje się być pocztówka na której dwaj cesarze: Wilhelm i Franciszek Józef przedstawieni są jako dwaj krzepcy kowale wykuwający nową Europę. Groteskowe - zważywszy na to, że cesarz austriacki podówczas był już cokolwiek wiekowy, a niemiecki miał niewładną jedną rękę. /za: A. Kroh "Pierwsza wojna światowa trwa do dziś", "Polska Sztuka Ludowa - Konteksty" 1994, t. 48, z. 1-2/

R. Pelczar "Szkoły parafialne na pograniczu polsko-ruskim (ukraińskim) w Galicji w latach 1772–1869" J. Delumeau "Strach w kulturze Zachodu XIV-XVII w.".

Temat co prawda pomocowy, ale nie warto zakładać nowego. Otóż czytając sobie tekst Marty M. Kani "Przeczytać śmierć, czyli poetyckie apophrades", traktującym o zagadnieniu "śmierci sztuki" w ujęciu Harolda Blooma. Autorka wspomina, że przy okazji święta Plynteria, dokonywano rytualnego prania szat posągu Ateny. Otóż, czy wszystkie posagi były przyodziewane czy raczej tylko wybrane?

A czy dziadek został ukarany za swój czyn, a jeśli tak to w jaki sposób?

Faktycznie, przeoczyłem, że na nasze forum zawitał taki specjalista od starożytności. To tak z ciekawości, w jakiej to publikacji książkowej Tyberiusz zapoznał się z tą metodą leczenia i z jakiego papirusu wziął się ów przepis?

Słusznie.