secesjonista

Ja jedynie przypomnę, że na Powązkach leżą nie tylko żołnierze, spoczywają zaś nie tylko ci których wszyscy darzymy szacunkiem czy dobrą pamięcią - taki to urok tego typu nekropolii. Przypomnę też, że było wiele czasu - jeśli politycy chcieli takiej sytuacji uniknąć - myślę tu o kosztach i towarzyszącej pochówkowi ceremonii. Można było pomyśleć nad zmianą regulacji prawnych. Może zamiast dziś krzyczeć i protestować trzeba było naciskać na bliskie sobie ideowo partie by dokonały takich zmian? A dziś - te protesty to trochę "musztarda...". Ja admiratorem generała nie byłem i nie jestem, za uzasadniony uważałem proces, w którym był oskarżonym, nie przyjmowałem "do wiadomości" szeregu jego przeprosin, bo jakoś nigdy nie rozumiałem za co tak przeprasza, skoro uważał, że postępuje w najwłaściwszy sposób w danych uwarunkowaniach itp. Gdybym był urzędnikiem decydującym o zgodzie na pochówek na Powązkach wyraziłbym zgodę, wreszcie towarzystwo Bieruta wydaje się być stosownym. Ceremoniał i reszta to już kwestia przepisów.

Termin Weltkrieg miał zastosowanie (do działań militarnych po roku 1914) wcześniej niźli nastąpił okres międzywojenny. Można jeszcze dodać: "To Niemcy pierwsi nazwali tę wojnę der Weltkrieg (...) Brytyjczycy preferowali określenie 'wojna europejska' lub później 'wielka wojna'". /N. Ferguson "Imperium..." Kraków 2013, s. 352/

I jaki z tego wniosek mamy wyciągnąć? U Hellera był problem z przypięciem odznaczenia, bodajże Yossarianowi, jako że zaczął stawać do apelów nago - z czego bym nie wyciągał zbyt daleko idących wniosków co do takich zdarzeń w czasie drugiej wojny światowej. Chodzi o zabiegi medyczne czy raczej o hipotetyczne karanie? Skąd to wiemy? Lewatywa to prosty zabieg, każdy rodzic bez kłopotu może ją wykonać.

Co do tych pytań, co to jest: "środowisko występowania", albo: "kiedy jest stosowana (zakres))" - wtedy kiedy jakikolwiek twórca postanowił wykorzystać taką technikę, nie ma zakazu by współczesny rzeźbiarz nie zastosował metody Michała Anioła. Co do 10. - Michał Anioł, rzeźba Zwycięstwo 91527-1528) na nagrobek Juliusza II, szersze omówienie można znaleźć w: "Manieryzm" Johna Shearmana (dostępne w sieci). Równie prostym jest znalezienie odpowiedzi na inne pytania z tej listy.

Wiki podaje: "Termin wojna światowa powstał przypuszczalnie w początkach XX wieku w Niemczech, gdzie słowa Weltkrieg użył w roku 1904 pisarz August Wilhelm Otto Niemann w tytule swej antybrytyjskiej książki "Der Weltkrieg: Deutsche Träume" ("Wojna światowa: niemieckie marzenia"). Uważano wówczas, że system przeciwstawnych sobie sojuszów – z jednej strony Cesarstwo Niemieckie, Austro-Węgry i Imperium osmańskie, a z drugiej III Republika Francuska, Imperium Rosyjskie i Imperium brytyjskie – będą dążyły do wywołania w niedalekiej przyszłości konfliktu. W związku z tym, że większość mocarstw posiadała wiele posiadłości zamorskich, było niemal pewne iż będzie to konflikt globalny, a zasoby kolonii staną się kluczowym czynnikiem strategicznym. Było też jasne, że strony walczące będą atakować nawzajem swe kolonie, co znacznie powiększy teatr działań wojennych. W innych językach również przyjął się ten termin; na przykład po francusku wojny światowe to Guerres Mondiales; po niemiecku Erste und Zweite Weltkrieg (I wojna światowa nosiła w Niemczech nazwę der Weltkrieg, jakkolwiek przed jej wybuchem określenie to odnosiło się do bliżej nieokreślinego globalnego konfliktu); po rosyjsku мировые войны (mirowyje wajny); po hiszpańsku Guerra Mundial, po angielsku World wars itd. Wszyscy uczestnicy wojny o sukcesję hiszpańską Wszyscy uczestnicy wojny siedmioletniej Wszyscy uczestnicy wojen napoleońskich Termin I wojna światowa został po raz pierwszy użyty na Zachodzie w książce "The First World War: A Photographic History", wydanej w roku 1933[1] przez brytyjskiego scenarzystę i weterana wojny Laurence'a Stallingsa[2]. Ponownie termin ten pojawił się na łamach magazynu "Time" 12 czerwca 1939[3]. W tym samym wydaniu "Time" użył terminu World War II w odniesieniu do konfliktu, którego już się spodziewano[4]. Prasa brytyjska po raz pierwszy użyła tego terminu w odniesieniu do trwającego już konfliktu 11 września 1939 roku[5]".

W XIX wieku powszechnym było używanie wieńców z mitru, a w niektórych regionach Europy z kwiatów pomarańczy, obyczaj w XX wieku znacznie już rzadziej był spotykany. Warto zajrzeć do zeszytów: "Obrzędy sakramentu małżeństwa dostosowane do zwyczajów diecezji polskich". Z literatury: F. Małaczyński "Obrzędy sakramentu małżeństwa w rozwoju historycznym", "Ruch Biblijny i Liturgiczny", 14(1961), 1-2 dla porównania tradycji - J. Meyendorff "Małżeństwo w prawosławiu. Liturgia, teologia, życie" czy S. Hrycuniak "Małżeństwo w Kościele prawosławnym", "Rocznik Teologiczny ChAT" 21(1979)1 "Agendy i rytuały diecezji warmińskiej (1574-1939)" red. W. Nowak K. Lijka "Wieńce i korony w liturgii sakramentu małżeństwa", "Wrocławski Przegląd Teologiczny" R. XVII, 2009, nr 1.

A konkretnie o jaki aspekt chodzi: typy mikrofonów, miejsca zakładania?

Bardzo się cieszymy, że niezależnie od naszych poglądów Tyberiusz nie będzie na co poniektórych pluł, proponowałbym pogłębić jednakże swą wiedzę co do biografii generała i zweryfikować swój ogląd, że był on żołnierzem Andersa. Jeśli reszta wiedzy Tyberiusza o Jaruzelskim jest podobnej jakości to może lepiej powstrzymać się co kategoryczności swych sądów.

Tytuł był: "Od okopów do barykad: : wspomnienia 1939-1944", co ciekawe po tejże decyzji ministra książka wciąż była wznawiana, np. wydanie MON z 1976 roku. Może w 1976 r. "duch" ponownie był znów do zaakceptowania?

W sumie temat o osobie generała już jest, informacja o śmierci została odnotowana, ciągnięcie tego dyskursu nic nowego (i dobrego) raczej nie przyniesie, zatem wątek zamykam. secesjonista

Warto przejrzeć "Instrukcje pracy operacyjnej..." za poszczególne lata dostępne na stronach IPN. Z innych pozycji: R. Ciupa, M. Komaniecka "Szpiegowski arsenał bezpieki. Obserwacja, technika operacyjna, kontrola korespondencji jako środki pracy służby bezpieczeństwa PRL" "Instrukcja pionu "T" MSW w sprawie zakładania podsłuchu pokojowego" wstęp i opr. P. Gontarczyk, w: "Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989" 2006, nr 2 (4) D. Łukaszewski "Ucho w hotelu", "Wprost" nr 13 z 1 kwietnia 1990 "Informacje z podsłuchów" opr. P. Gontarczyk, "Biuletyn IPN" 2006, nr 5 (64), "Oczy i uszy bezpieki" materiały z wystawy dostępne na stronie IPN Z. Górniak "Podsłuch na Jasnej Górze", "Trybuna Opolska" nr 138 z 16 czerwca 1990 D. Fedor "Podsłuchiwanie jasnej Góry", "Gazeta Wyborcza" nr 117 z 22 maja 1990 "Nie ma już pluskiew na Jasnej Górze", "Express Wieczorny" nr 216, z 8 listopada 1990, w. 3 W. Bereś, K. Burnetko "Gliniarz z 'Tygodnika'. Rozmowy z byłym ministrem spraw wewnętrznych Krzysztofem Kozłowskim" W. Markiewicz "Ucho", "Polityka", nr 13 z 31 marca 1990 M. Ochocki "Byłem człowiekiem Kiszczaka" A. Golimont "Generałowie bezpieki"

Kiedyż to pan Jaruzelski stał się żołnierzem podległym Andersowi - mógłby nam przybliżyć nam Tyberiusz ów fragment jego życiorysu przybliżyć?

A na czym "mocność" tego odwołania polegała, mógłby przybliżyć Bruno?

Z jakiego powodu? secesjonista

Odnośnika - brak, jakieś kłopoty techniczne?

Wspominałem już o kwestii badań rodziny konspiratora, brak jest również szerszych rozważań na ile rodzina była obciążeniem a na ile pomocą dla osób zaangażowanych w konspirację. Swoją drogą, zna ktoś proporcje co do naszej konspiracji: żonaci - nieżonaci?

A jakiż to problem znaleźć odpowiednią wiekowo osobę i samodzielnie uczynić taki wywiad?

By pozostać w temacie... dlaczego Lipiński zaatakował tą książkę i dlaczego w tym etosie upatrywał ew. urzędników kolonialnych?

Czy w dokumentach konspiracji odnoszono się do klasyfikacji agentów jaką mieli Niemcy?

A co ma orientacja seksualna osoby ze świata informatycznego do "Kamieni..."? Może powróćmy zatem do tematu.

Cóż, bavarsky ładnie to podsumował i skonkludował, zatem będę się powtarzał. Materia na której opiera się autorka jest nader wątpliwą by snuć takie domysły. Atoli wypada uznać, że istnieją homoseksualiści - temu lancaster i pan Roman - chyba nie zaprzeczą. Nie zaprzeczą również hipotezie, że istnieli w czasie II wojny światowej. Stąd należy domniemywać, że niektórzy pośród członków konspiracji byli takimi osobami. Konkretnie: kto? To już kwestia badań. Ja z autorką się nie zgadzam - albowiem nie widzę przesłanek do takich wniosków. Gdyby się jednak okazało, że jakiś konspirator w świetle jego listów czy innych pism itp. okazał się homoseksualistą, zupełnie nie zrobiłoby to na mnie wrażenia, oceniałbym go dalej za to co robił, a nie kim był. Tak na marginesie, bywam członkiem szajki prawicowej na naszym forum, bywam określany jako zwolennik kościoła rzymskiego, bywam zakamuflowanym poplecznikiem jezuitów, teraz trzeba do tego zestawu dodać - piewca political correct i powód tego, że panu Romanowi robi się "niedobrze". Bywa... A wracając do mitu, bo przecież i lancaster jak pan Roman czytali artykuł w "Drodze". Pan Roman już wcześniej zastrzegał, że nie opiera się na opracowaniach, bo pracuje wyłącznie na "źródłach", to z chęcią poznam te źródła w tym temacie. To takie pokerowe sprowadzam panie Romanie: 1. W jakim czasopiśmie pojawiła się pierwsza recenzja "Kamieni.."? 2. Co zarzucał tej książce Lipiński? 4. Kiedy członkowie akcji "M" zdecydowali, że książka warta jest propagowania? Oczywiście odpowiedzi proszę oprzeć na źródłach, a nie - opracowaniach, pan Roman przecież taki utalentowany...

Skupiając się, zastanawiam się: kiedy kończy się odmiana a zaczyna nowy model/typ/prototyp?

Czy człowiek co ma nogę, a nawet dwie, to ten sam człowiek co ma protezę wciąganą, nawet podwójnie? "P 6 od P 7 odróżniał głownie silnik" " P 11 i P 24 wraz z P 7 i P 6 to różne nazwy handlowe odmian tego samego typu." To różniły się, czy - nie, bo się pogubiłem.?

Panowie: kwestię stosunku lancastera do forum proszę omawiać poprzez P.W. secesjonista Drogi lancasterze, oczywiście można bronić bohaterów "Kamieni..." przed pochopnie formułowanymi spostrzeżeniami. Należy to jednak czynić w odpowiedniej formie. Innymi słowy: lepiej podważyć kruchość podstawy na której budowane jest dane stwierdzenie, aniżeli stosować tak agresywną retorykę względem któregoś z przedmówców.

Pisał o Jabłonnej.