secesjonista

W sumie to nie wiem czemu bez mózgu, ale ów kolega nic nie wymyślił: pojęcie "monarchii parlamentarnej" jest jak najbardziej znane naukom politycznym. Zatem z tym waleniem głową w mur - to chyba w ramach autokrytyki?

Zważywszy ze wówczas Joubert raczej nie był młodzikiem, czyli miał jakieś 30-40 lat, jako materię źródłowa można wskazać: "Monument du Costume physique et moral de la fin du dix-huitième siècle" "Manuel de Toilettes" "Galerie de Modes" "Magasin des Modes Nouvelles Françaises et Anglaises" "Journal des Luxus und der Moden" no i (nomen omen) "Słownik" Abbé Jouberta.

Proszę spojrzeć na dzieje tablicy odsłoniętej 23 lutego 1952 r. na Placu Wolności w Nowym Porcie...

Podobny ale z numerem.

Inaczej mówiąc, bo zgadzam się w zasadzie z Bruno (jakiż to miły wyjątek), monarchia jest piękną nie będąc w pełni monarchią. A na ile obywatel CW traktują poważnie zwierzchnictwo królowej?

Jaki wpływ na osobowość młodziutkiej Wiktorii mogła mieć baronowa Lehzen?

A czy nie był to aby "Merkuriusz"? W pewnym tekście pisano, że sukno "ma bicz stąpione" - czyli?

Tylko to nie rozwiązuje dylematu: po co niektóre państwa utrzymują znacznie bardziej pieniądzo-chłonną instytucję w postaci monarchy/monarchini w porównaniu do stanowiska prezydenta. Bruno pisze: "... Tradition" - no ale taką tradycję miało większość krajów, a nie wszystkie ją utrzymały. Jakaś tęsknota za minionym śladem sacrum władzy, władzy nie podlegającej na ogół, demokratycznym wyborom? Czy tylko atrakcja turystyczna?

W kwestii uzyskiwania "lepszego wyniku", z początkiem roku 1946 na 538 stanowisk (zarówno w sądach wojskowych jak i tamtejszej prokuraturze) tylko 17 to byli prawnicy ZSRR, 5 sierpnia 1949 r. w korpusie oficerskim LWP na 14 728 osób było 728 oficerów sowieckich, z czego w służbie sprawiedliwości - dwunastu (czyli 1,6%), co zbliża ich do służb weterynaryjnych (1,5%) czy administracyjnej (1,2%). /za E. Nalepa "Oficerowie Armii Sowieckiej w Wojsku Polskim w latach 1949-1956"/ Co ciekawe, o ile nieudolnych "sowietników" nie usuwano, to nie ograniczano się w kwestii ich oceny, płk. Henryk Folder w opinii służbowej pisał: "Prokurator Amons nie dorósł do zajmowanego stanowiska, zajmuje je jedynie z powodu braku dostatecznie wykwalifikowanych kadr (...) Wykształcenie ogólnie niskie, prawnicze żadne, inteligencja mierna (...) Dokumenty sporządzone przez prokuratora Amonsa często zaliczyć wypada do rzędu humorystycznych, ich bezradność i wyjątkowo niska kultura prawnicza graniczą nierzadko z niezamierzonym przez autora komizmem". /K. Szwagrzyk "Oficerowie sowieccy..."; s. 11; za: CAWA, Akta osobowe Jana Amonsa, 497/58/7525, k. 13/ Organizacją wymiaru sprawiedliwości w LWP zajmował się głównie płk/gen. Aleksander Tarnowski, choć jak pisał mjr. Marian Muszkat: "Doceniając jego wysiłek i wykonaną pracę, dostrzegano przy tym niezręczność zaistniałej sytuacji, gdy 'o losie ich najbliższych decyduje człowiek w mundurze polskiego generała, niemówiący dobrze po polsku, nieznający psychologii petentów". /AAN, KC PZPR, Pismo mjr. Mariana Muszkata do szefa GZP LWP z 18 III 1945 r., I/85, t. 17, k. 3/ Po nominacji dr. Władysława Garnowskiego; mającego przeszłość akowską; na prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego, z czasem nastąpił zwrot: w 1950 r. do Polski przybyli: Piotr Samsonow, Wasilij Zajcew i Aleskiej Milcyn - skąd zaostrzenie kursu związane z tymi osobami?

Tu może wypowie się amon, ja jako laik mogę jedynie powiedzieć, że ów "orzeł" kojarzy mi się z orłem legionowym stojącym na tarczy Amazonek. Nietypową (acz spotykaną na guzikach legionowych) jest zamknięta korona.

Myśl o tym jak będzie wyglądać nowa Europa zaprzątał wielu, ale i wielu zajmowało się kwestią przyszłej reedukacji Niemców. Jak wyglądało to w polskich środowiskach? W prasie krajowej pierwszym był "Szaniec", a jak inni widzieli kwestię by: "Niemców leczyć z choroby ich duszy narodowej"?

Chyba poldas nie zrozumiał zbytnio tematu, ani owe memorandum nie mieści się w niniejszym temacie, ani kwestia o leczeniu Polaków z "chorób duszy" (zresztą o jednym i drugim jest już kilka tematów). Na łamach prasy konspiracyjnej, jak i tej wychodźczej pojawiało się szereg artykułów omawiających co zrobić z przyszłymi Niemcami by te nie stały się znów zarzewiem konfliktu. W kwestii winy-kary-odpowiedzialności jedność była jedynie co do samego faktu, że należy ukarać, różnie jednak kolejne środowiska polityczne postrzegały kogo należało ukarać. W swej broszurze z 1940 r. Piasecki (Konfederacja Narodu) pisał, że nie zamierza: "Niemców leczyć z choroby ich duszy narodowej". /L. Całka "Wielka ideologia narodu polskiego" Polskie Wydawnictwo Narodowe "Szczerbca", Warszawa 1940, s. 19/ W 1943 r. "Walka" (organ Stronnictwa Narodowego) sformułował, całkiem nowy pogląd, pisząc o: "całkowitej psychicznej odpowiedzialności całego narodu niemieckiego, a nie tylko hitlerowskiego reżimu". /"Wersal się nie powtórzy", "Walka" nr 22, 9 czerwca 1943 r./ Stanowisko ruchu ludowego, jakkolwiek rozdrobnionego, było dość jednolite, co znalazło swój lapidarny wyraz w tzw. IX prawdzie. Na tym tle wyróżniał się głos syndykalistów i Stronnictwa Demokratycznego, które częściej uwypuklały kwestię selektywnej odpowiedzialności.

Warto zawsze podać wymiary.

W sumie, nie pytałem się o władzę alternatywną zatem nie wiem czemu do mnie kierowana jest taka odpowiedź.

Tylko nie bardzo wiadomo czemu ta "tradition" zaistniała i czemu trwa tylko w niektórych państwach.

A czy "mały kapelusz trójrożny" nie odchodził w zapomnienie znacznie wcześniej?

Zapał był ogromny - w Legnicy bojownicy SS zatrzymali kierownika tamtejszej placówki gestapo niejakiego dr. Kleinoda?!? Były podobne wypadki?

Podziwiam chęć napisania: "czegokolwiek", ale o tym aspekcie herbatki jest już akurat oddzielny temat: forum.historia.org.pl - "Piąta godzina u Brytyjczyków na froncie wojennym"

To co zawiera się w chronologii tematu działu. Taki jest układ forum - dla wygody, rozważania prawne co do istoty i nazw ówczesnych tworów to już w innych tematach.

Cóż, już z innych wpisów wiemy, że poldas jest krytycznie nastawiony do czytania literatury, zwłaszcza tej w której pojawia się zbyt wiele przypisów - trudno, może jednak inni skorzystają. Tezę o wojnie domowej można kontynuować w stosowniejszych wątkach, a jest ich tu kilka. Choć prokuratura to nie sądownictwo - nie widzę większego sensu rozdzielania tego na dwa odrębne tematy. Bóg raczy wiedzieć o jaki wynik ma chodzić skoro napisałem: "W sumie nie było ich zbyt wielu...".

Pierwszym głosem, który można by uznać za publiczną deklarację powstania tego typu organizacji, było bodajże przemówienie Churchilla przed Izbą Gmin z 21 sierpnia 1940 r. Co było pewnym przeszarżowaniem zważywszy na sytuację ekonomiczną Imperium. No ale w konsekwencji we wrześniu 1941 powstaje Inter-Allied Comittee on Post-War Requirements - czyli tytułowy Komitet. W toku dalszych rozmów, z kolejnymi koalicjantami, 9 listopada 1943 r. przedstawiciele 44 państw podpisały w Waszyngtonie akt założycielski UNRRA. Do 1948 r. UNRRA miała wydać 2,9 miliarda dolarów! W toku rozmów z SHAEF ustalono, że UNRRA zacznie przejmować również opiekę nad displaced persons, na czym polegały zadania tzw. field supervisors? Jak ocenić w tym zakresie działania decydentów z kwatery w Höchst?

I na tym wyważonym zdaniu zakończmy tą dyskusję, tu proszę wypowiadać się o samej książce. secesjonista

Jak się wydaje dalece większe problemy ze skompletowaniem odpowiedniej kadry sądowej i prokuratorskiej miało LWP, w porównaniu do wymiaru sądowniczego - cywilnego. Pośród prokuratorów i sędziów znaleźli się oczywiście i oficerowie sowieccy. Co w sumie mogło w latach czterdziestych prowadzić do cokolwiek zaskakujących sytuacji. Choć wedle Juliana Polana-Haraschina ("X-lecie służby sprawiedliwości Ludowego Wojska Polskiego", "Wojskowy Przegląd Prawniczy" 1959, nr 1) oficerowie sowieccy byli zwolnieni ze składania przysięgi, to jednak w aktach niektórych sowieckich prokuratorów i sędziów, odnotowano, że odbierano od nich przysięgę, która wówczas kończyła się słowami "... tak mi dopomóż Bóg!". W sumie nie było ich zbyt wielu - szacuje się, że w okresie 1943-1955, w wojskowym wymiarze sprawiedliwości, służbę pełniło 45 oficerów ZSRR. Na dzień 1 sierpnia 1945 r. stanowili oni 10% czyli 30 osób: 13 w sądownictwie i 17 w prokuraturze. Po powołaniu wojskowych sądów okręgowych (czyli sądów wyższego szczebla od sądów dywizyjnych i przyporządkowanych do garnizonów i do rodzajów wojsk), na siedem takich WSO pięcioma kierowali sowieccy prawnicy. Czy ich praca wyróżniała się w jakiś szczególny sposób? Szerzej o sądownictwie, nie tylko wojskowym: G. Jakubowski "Sądownictwo powszechne w Polsce 1944-1950" B. Dzięcioł "Centralne organy sądownictwa wojskowego w latach walki o utrwalanie władzy ludowej w Polsce 1945-1947", "WPP" 1977, nr 4 J. Poksiński "'Victis Honos'. Spisek w wojsku" E. Musiał "Sądownictwo wojenne i wojskowe 1943-1955. Budowa struktur aparatu represji", "Zeszyty Historyczne WiN-u" 2003, nr 19-20 A. Wesołowski "W cieniu wojny i polityki. Sądownictwo Wojska Polskiego na Froncie wschodnim w latach 1943-1945" "Przestępstwa sędziów i prokuratorów w Polsce w latach 1944-1956" red. W. Kulesza, A. Rzepliński M. Kielasiński "Raport o zabijaniu", "Zeszyty Historyczne", Paryż, 1993, z. 106 A. Lityński "O prawie i sądach początków Polski Ludowej" tegoż "Początki prawa komunistycznego w Polsce. Prawo karne wojskowe przed wrześniem 1944 r.", "PiS" 1996, nr XXXIX E. Nalepa "Oficerowie Armii Sowieckiej w Wojsku Polskim w latach 1949-1956", "WPP" 1994, nr 1/2 tegoż, "Oficerowie Armii Sowieckiej w Wojsku Polskim w latach 1943-1968" R. Nazarewicz "Wojskowe prokuratury specjalne", "WPP" 1973, nr 3 (107) C. Wójcik "Rola i zadania sądownictwa wojskowego w okresie represji politycznych 1944-1956", "PiS" 1996, nr XXXIX S. Zwoliński "Skazania na śmierć przez sądy LWP w latach 1944-1945. Wyroki, których być nie powinno", "Wojskowy Przegląd Historyczny" 1992, nr 1 K. Szwagrzyk "Wojskowy Sąd Okręgowy IV w latach 1945-1954", "ZH WiN-u" 2000, nr 14 tegoż "Oficerowie sowieccy w strukturach wymiaru sprawiedliwości Wojska Polskiego", w: "Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944-1989" 1/2, 2005 Z. Leszczyńska "Ginę za to, co najgłębiej człowiek ukochać może..." Lublin 1998 cz. I, Lublin 2003 cz. II

"Przyjdzie on, bo musi przyjść i zwróci się w pierwszej linii przeciw Polsce, w drugiej przeciw Francji" tak na łamach "Czasu" pisano o niemieckim rewanżyzmie. Jeśli nie liczyć mało aktywnych (w tej kwestii): UPR i Stronnictwa Zachowawczego, najważniejsze środowiska konserwatywne gromadziły się początkowo wokół trzech czasopism: "Dziennika Poznańskiego" (grupa wielkopolska), "Czasu" (krakowsko-lwowska) i "Dziennika Powszechnego" (warszawska). Jak przedstawiały się poglądy poszczególnych grup na kwestię niemiecką? Jakie różnice pojawiały się pomiędzy nimi?

Nie wypowiadałem się na temat autentyczności tej opowiastki, jeśli nie od "Boba" to od kogo? Chwilowo nie znam się na tym temacie zatem poczekam by lepiej obeznani w nim - coś napisali.