secesjonista

Stosunkom nieletnich Dunek z niemieckimi żołnierzami przyjrzała się Lulu Anne Hansen, z jej badań wynika, że większość kontaktów była wynikiem chęci przeżycia przygody. /vide: tejże, ""Youth Off the Rails'. Teenage Girls and German Soldiers - A Case Study in Occupied Denmark, 1940-1945", w: "Brutality and Desire. War and Sexuality in Europe's Twentieth Century" red. D. Herzog/ Liczbę dzieci pochodzących ze związków z Niemcami szacuje się na: 10-12 tys. w Norwegii, w Danii na 10 tys., we Francji* na 100 tys., w Belgii na 20 tys. W Polsce nie przeprowadzono jeszcze odpowiednich badań, jeśli nie liczyć głosu Michaela Foedrowitza, który jednak nie wytrzymuje krytyki naukowej ze względu na brak badań i nieprzedstawienei bazy źródłowej (mówił on o 80-100 tys. dzieci pochądzących ze związków z żołnierzami Wehrmachtu, jak i Armii Czerwonej). /: A. Ølande "Silences, Public and Private", w: "Children of World War II. The Hidden Enemy Legacy" red. K. Ericsson, E. Simonsen/ Jak dramatyczne mogły być to losy świadczy relacja Katarzyny Ślepowrońskiej, którą babka próbowała otruć, ponieważ pochodziła ze związku z niemieckim żołnierzem. Symptomatycznym zdaje się być fakt, że praktycznie jedynym dzieckiem mającym ojca z Wehrmachtu, w ogólnej świadomości naszego społeczeństwa wciąż pozostaje - Mietek Pocięgło. I tak z ciekawości; bo nie sprawdzałem; co widnieje na tablicy pamiątkowej na ulicy Nowogrodzkiej w Warszawie? * - dawniej liczbę tą szacowano na 200 tys.: J-P. Picaper, L. Norz "Die Kinder der Schande. Das tragische Schicksal deutscher Besatzungskinder in Frankreich".

Ten mały kraj na ogół pozostaje w cieniu naszego PP, partyzantki jugosłowiańskiej czy choćby francuskiej Résistance. Jakie ugrupowania działały obok Tajnej Armii? Które ze służb rządu emigracyjnego miały większy wpływ na podziemny ruch oporu w Belgii: Sûreté de l'État czy Deuxième Section?

A zobaczenie twarzy coś zmieni w rozpoznaniu munduru?

Skoro było wiadomo, czemu się temu nie przeciwstawiano?

Proszę zajrzeć do: forum.historia.org.pl - " Pierwowzór Andrzeja Kmicica"

I jakiż z tego wniosek?

Pewnie miało to miejsce gdzieś w Rodezji Północnej... około 11.15 (11 listopada) w Erquelinas, niedaleko za granicą belgijską, brytyjscy kawalerzyści zabili niemieckiego kaemistę. W Inor nad Mozą porucznik Thoma z 19 pułku ułanów został postrzelony przez Amerykanów, ciężko ranny zastrzelił się. Było to grubo po 11.00. /za: N. Best "Najważniejszy dzień w historii"/

Prosiłbym nie rozwijać off topu nadmiernie.

Z literatury: A. Pawlicki "Kompletna szarość. Cenzura w latach 1965-1972. Instytucja i ludzie" "'Nie należy dopuszczać do publikacji': cenzura w PRL : zbiór studiów" pod red. G. Gzelli i J. Gzelli P. Nowak "Piśmiennictwo - system kontroli - obiegi alternatywne" tegoż, "Cenzura wobec rynku książki : Wojewódzki Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Poznaniu w latach 1946-1955" tegoż, "Skuteczna czy nieskuteczna? : socjalistyczna cenzura w czasach terroru stalinowskiego : studium przypadku poznańskiego wydawnictwa Albertinum (Księgarni św. Wojciecha)" tegoż, "Cenzura wobec rynku książki : Wojewódzki Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Poznaniu w latach 1946-1955" "Cenzura w PRL. Relacje historyków" oprac. Z. Romek K. Bagiński "Cenzura w Polsce" "Granice wolności słowa" Materiały konferencji naukowej. Kielce, 4-5 maja 1995 red. G. Miernik S. Kondek "Władza i wydawcy. Polityczne uwarunkowania produkcji książek w latach 1944-1949" Z. Radzikowska "Z historii walki o wolność słowa w Polsce (cenzura w PRL w latach 1981-1987)" "Ja, Tomasz Strzyżewski" spisał P. Misior "Czarna księga cenzury w PRL" Z. Romek "Cenzura a nauka historyczna w Polsce 1944-1970" L. Perdyła "Cenzura biblioteczna w Polsce 1945-1995 : metody i kierunki" "Cenzura PRL : wykaz książek podlegających niezwłocznemu wycofaniu 1 X 1951 r." posł. Z. Żmigrodzki A. Jachimczyk "Niektóre aspekty działalności Wojewódzkiego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Kielcach w latach 1945-1975", w: "Polska 1944/45-1989. Materiały i Studia", t. 4, 1999 tegoż, "Formy szkolenia cenzorskiego na przykładzie 'Biuletynu Instrukcyjno-Szkoleniowego' Wojewódzkiego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Kielcach", "Studia Kieleckie" Seria Bibliologiczno-Prasoznawcza, nr 1, 2000 M. Łętowski "Gdy lżyliśmy ustrój i godziliśmy w sojusze... : cenzura prasowa w PRL na przykładzie katolickiego tygodnika społecznego 'Ład'" M. Ciećwierz "Kształtowanie się państwowego aparatu nadzoru i kontroli prasy w Polsce w latach 1944-1948", "Kwartalnik Historii Prasy Polskiej" 1983, nr 2 "Główny Urząd Kontroli Prasy 1945-1949" oprac. D. Nałęcz, w: "Dokumenty do dziejów PRL", z. 6, 1994 A. Krawczyk "Pierwsza próba indoktrynacji. Działalność Ministerstwa Informacji i Propagandy w latach 1944-1947", tamże, z. 7, 1994 "Zabijanie słowem. O cenzurze w PRL" – z A. Pawlickim, T. Strzemboszem i W. Władyką rozmawiają W. Bułhak i B. Polak, "Biuletyn IPN" nr 2, 2004 K. Rokicki "Literaci. Relacje między literatami a władzami PRL w latach 1956–1970" M.M. Siuda "Ingerencje cenzorskie jako narzędzie reglamentowania treści prasowych (na przykładzie prasy kieleckiej", "Rocznik Bibliologiczno-Prasoznawczy" t. 1/12, Kielce 2009 "Propaganda w PRL – wybrane problemy" pod red. P. Semkowa, seria "Konferencje" t. 18, Gdańsk 2004 A. Słomkowska "Zmiany w mediach w roku poprzedzającym zniesienie cenzury", w: Z. Bajka "Transformacja mediów (1989-1995)"

A ów fragment przeoczyłem - dzięki za wyprostowanie.

W sieci dostępna jest baza ("Léonore") z około 390 000 nazwiskami osób uhonorowanych tym odznaczeniem, wraz ze skanami dokumentacji: www.culture.gouv.fr - "Base de données Léonore" Tak już na marginesie, wedle tej bazy Jaruzelski nie otrzymał Legii.

Gdyby ArekII trafił przypadkiem do Nowego Yorku - w tamtejszym Archiwum Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce znajduje się ciekawy album fotograficzny Augustyna Droździaka z 1963 r. ukazujący jego służbę we francuskiej Legii Cudzoziemskiej.

Co do dzisiejszego stanu tego zasobu to nie wiem, ale spuścizna po generale została zabrana (w 1832 r.?) z Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk do Petersburga. Dąbrowski był od 1811 r. przybranym członkiem tego Towarzystwa i jemu zapisał w testamencie swe zbiory, które potem były wystawiane w tzw. "sali Dąbrowskiego". Po powstaniu styczniowym zasoby Towarzystwa zostały skonfiskowane przez Rosjan. Tylko część z tej spuścizny powróciła w ramach rewindykacji po traktacie ryskim. To co wróciło trafiło głównie do: Biblioteki Narodowej, a dublety do Centralnej Biblioteki Wojskowej.

Ani pierwsze, ani Fruda, ani jedyne, ani z 1936 roku, ani dzieł - skoro poldas pisze o jednej pozycji, co do ilości wydanych pozycji: patrz niżej*. Wspomniana pozycja wyszła w 1935 roku w wydawnictwie J. Przeworskiego. Myśl Freuda mogliśmy poznać jeszcze przed odzyskaniem niepodległości, vide: "O psychoanalizie. Pięć odczytów wygłoszonych na uroczystość 20-letniego jubileuszu założenia Clarc University w Worcester Mass" przeł. dr L. Jekels, Lwów 1911 rok, "Psychopatologia życia codziennego" przeł. L. Jekels, H. Ivanka, Lwów 1913 rok. Już za II RP wydano: "O marzeniu sennem" tłum. "z upoważnienia autora" B. Rank (tłumaczenie "Über die Traum" czyli okrojonej wersji "Die Traumdeutung"), Lipsk-Wiedeń-Zurych 1923 rok oraz "Trzy rozprawy z teorii seksualnej" przeł. dr med. L. Jekels i dr fil. M. Albiński, Lipsk-Wiedeń-Zurych 1924 rok, "Wizerunek własny" przeł. H. Szałaszupin, Warszawa 1926 rok. *Do roku 1936 zdążyły się ukazać wszystkie przedwojenne przekłady dzieł Freuda. Z omówień teorii Freuda ukazały się choćby: "Szkic psychoanalizy Freuda" L. Jekelsa z 1912 r., "Psychoanaliza i jej znaczenie lecznicze" R. Markuszewicza z 1926 roku, M. Bornsztajn "Historia rozwoju psychoanalizy i jej stan współczesny (w 80-ą rocznicę urodzin Zygmunta Freuda" z 1936 r., i szereg artykułów głównie na łamach "Wiadomości Literackich" Mieczysława Grydzewskiego. Wspomnieć można: K. Irzykowski "Badania Acherontu" ("WL" 36, 1928; czy "Acheron duszy", "Świat" 3, 1913), S. Essmanowski "Wreszcie Freud!" ("WL" 28, 1935), tegoż "Wizerunek własny Freuda" ("WL" 33, 1936), "Zygmunt Freud" (bez autora; "WL" 19, 1935), P. Hulka-Laskowski "Erotomagia i grafomancja" ("WL" 26, 1928), G. Bychowski "Freud po polsku" ("WL" 27, 1924), tegoż "Psychoanaliza na Zachodzie. Freudyzm a Francja. Ankieta pisma 'Le Disque vert" ("WL" 50, 1924), tegoż "'Rogacz' wspaniały w świetle psychoanalizy" ("WL" 13, 1933), tegoż: "Rozmowy z Freudem" ("WL" 20 , 1936), J. Bickels "Freud nie jest 'materialistą" ("WL" 21, 1939), A. Lilien-Brzozdowiecki "Czy Mojżesz był Egipcjaninem?" ("WL" 14, 1938; omówienie pracy Freuda: "Mojżesz i monoteizm"). Ostatnią pozycją jaka przed wojną trafiła do rąk polskiego czytelnika był wspomniany "Wizerunek własny" (zawierający m.in. "Kultura jako źródło cierpień", "Totem i tabu", "Ego i id", "Poza zasadą przyjemności"), wydany w rok po niemieckiej edycji. Wydawnictwo Przeworskiego przygotowywało jeszcze do wydania "Pisma teoretyczne" ale ten tom już nie zdążył się ukazać. Pośród popularyzatorów jego myśli wyróżnić trzeba: - Ludwika Jekelsa - o którym mówiono, że reprezentuje "terapeutyczny nihilizm", studiował medycynę w Wiedniu, w 1887 r. złożył pierwszą w Polsce klinikę psychoanalityczną w Bystrej. Podjął naukę analizy u samego Freuda w 1905 r., stając się z czasem jego głównym współpracownikiem i przyjacielem, a także partnerem od kart. Uczestniczył w pierwszym kongresie Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego w Salzburgu (1908 r.), w 1934 r. pomaga zakładać Szwedzko-Fińskie Towarzystwo Psychoanalityczne, od 1941 r. honorowy członek Nowojorskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. - Gustawa Bychowskiego, który był uczniem Freuda, studiował w Zurychu, Lozannie, Wiedniu. Habilitował się w 1935 r. z psychiatrii na Uniwersytecie Warszawskim. Autor "Psychoanalizy" (Lwów-Warszawa 1928 r.), gdzie nie tylko przybliża myśl Freuda, ale i podał opis własnych przypadków klinicznych i ich analizę. W 1930 r. wydał pracę "Słowacki i jego dusza" gdzie idzie śladem swego mistrza, postępując jak ten w analizie przypadku - Schrebera. - Maurycego Bornsztajna - od 1098 r. ordynatora oddziału psychiatrycznego w Szpitalu Starozakonnych na Czystem w Warszawie, - wreszcie Karola Irzykowskiego. To jeden z niewielu nie-medyków, który; jeszcze przed pierwszą wojną światową; zwrócił uwagę na psychoanalizę. Irzykowski brał udział w drugim kongresie neurologów, psychiatrów i psychologów zorganizowanym w Krakowie gdzie stawiał pytania o związki psychoanalizy z kulturą. Z obrad kongresu pisze sprawozdanie zamieszczając je na łamach "Nowej Reformy" ("Teoria snów Freuda", "NR" 590, 1912), w 1913 r. popełnia szkic "Freudyzm i freudyści" opublikowany w "Prawdzie". Stąd obecność fragmentów jego dziennika w monograficznym numerze "Tekstów Drugich" (z. 1/2, 1988) poświęconym psychoanalizie. /szerzej: D. Danek "Gustaw Bychowski - zapoznana postać z dziejów kultury polskiej", w: G. Bychowski "Słowacki i jego dusza. Studium psychoanalityczne"; M. Wallis "Gustaw Bychowski, psychoanalityk i humanista (1895-1972)", "Ruch Filozoficzny" 1973, nr 2/4; L. Jekels "Selcted papers"; E. Roudinesco, M. Płon "Dictionnaire de la psychoanalyse"; P. Dybel "Urwane ścieżki. Przybyszewski - Freud - Lacan"; B. Dobroczyński "Idea nieświadomości w polskiej myśli psychologicznej przed Freudem"; L. Magnone "Karola Irzykowskiego lacanowska lektura Freuda", "Kronos" nr 1, 2010/ Co ciekawe, w Polsce, psychoanaliza stała się szerzej znana za sprawą dwóch sztuk teatralnych. Mowa tu o: "Magii" wystawianej na scenie Teatru Nowego w 1930 r. i komedii Antoniego Cwojdzińskiego "Freuda teoria snów" z 1937 roku.

No wypowiada się - tylko, że wspomina chyba o działaniach Niemców, a ja pytałem się poldasa o jego znajomość źródeł z danych czasów względem prób segregacji wprowadzanej przez Polaków - zna je poldas?

A w jakich konkretnie: innych oflagach próbowano, i kto był inicjatorem - można prosić o wyjątki ze źródeł?

Przyjmuje się, że wiek XIX to czas bujnego rozwoju prostytucji w Europie. Jak to wyglądało na naszych ziemiach? Jakie regulacje administracyjne regulowały ów proceder? Czy wrażenia i zdarzenia zapisane przez Leona Bajkowa są symptomatyczne dla epoki?

To nie jest pierwowzór karty identyfikacyjnej - a czek podróżmy. A pielgrzymi akurat i tak musieli mieć przy sobie gotówkę.

Czym jest wirtualny SIM?

Poza pewnym podnieceniem poldasa ja odnoszę wrażenie, że tzw. "reprezentacja siły" (: manifestacja) znacząco mityguje zapędy piratów, ale gregski pewnie lepiej to opisze.

Za moich czasów o Antygonie czytaliśmy przerabiając dramat Sofoklesa, a nie mity - coś się zmieniło w tym zakresie? W popularnym wydaniu "Antygony", szacownego wydawnictwa Ossolineum (Sofokles "Antygona" przeł. K. Morawski, Wrocław 1984), pozwolono sobie poprawić* starożytnego autora. Usunięto z tekstu głównego fragment: "Bo nigdy, gdybym matką dziatek była Lub mąż mi zmarły leżał w poniewierce Tej służby bym się nie jęła przekornie. Gwoli jakiemu prawu tak przemawiam? Po zmarłym inny mąż by mi się trafił I dziecko inne, gdyby tego zabrakło. Lecz skoro Hades rodziców pochłonął, Nigdy już brat mi nie nastałby nowy; A więc dlatego tak ciebie uczciłam". Fragment ów pojawia się dopiero w przypisach, ale ilu uczniów czytając lektury zagląda do przypisów? A fragment ów jest chyba istotny, wreszcie na tym motywie (siostra - brat), oparł się Hegel. W ujęciu heglowskim Kreon reprezentuje autonomię i selekcję - dbałość o siłę państwa. Antygona - heteronomię, siłę wszystkiego co odrzucone z politycznego aspektu polis. Reprezentuje sferę sacrum - nad czym człowiek i władza polityczna nie może mieć władzy. Kreon to państwo, wspólnota etyczna, a Antygona to rodzina, jej obowiązki i wspólnota naturalna. Z czego wynika nieuchronny konflikt. W lacanowskiej interpretacja myśli Hegla - Kreon pozostaje prawdziwym człowiekiem, a Antygona sama siebie odczłowiecza. Piotr Graczyk przypomina, że: "U Marksa Antygona jest proletariuszem - i to proletariuszem zdecydowanym (w sensie Heideggerowskim, to znaczy zdecydowanym podjąć to 'nic', jakie się w nim pojawia na miejscu, w którym mieszczanin ma swoje prawo, moralność, religię i rodzinę). Takim zdecydowanym proletariuszem jest Marksowski komunista". /tegoż, "Rozwiązanie tragedii", "Kronos" nr 1, 2010, s. 103/ * - uzasadnienie tej ingerencji jest cokolwiek kuriozalne: "O ile wie trudno je [te słowa] uznać za nieautentyczne, o tyle jednak nie może ulegać wątpliwości, że usuwając je, wyświadczamy poecie raczej przysługę".

W regionie Cisy (Węgry) etnografowie odnotowali, na przełomie XIX i XX wieku, ustny przekaz o wykorzystywaniu smażonej wieprzowiny do wyrobu mydła. Ktoś orientuje się w tym zagadnieniu, co w ten sposób można było osiągnąć?

Z całym szacunkiem, ale większość z nas przeczytało kilka podstawowych lektur bądź ma o ich treści pewne pojęcie. Smażenie nie było pomyłką - kwestia technologii wyrobu mydła wynikła właśnie przy specyfikacji produktu, którego jedną z cech charakterystycznych było smażenie wieprzowiny. Kuchnia staropolska również nie należała do najlżejszych, mięsko i u nas bywało tłuste, ale o tego typu pozyskiwaniu surowca jeszcze nie słyszałem.

To raczej nie chodziło o odbicie w wodzie, mowa jest zapewne o pracy Henri Matisse'a "Le Batea", był to rodzaj wycinanki malowanej gwaszem. Tego typu przygody przytrafiły się i innym artystom, wspomnieć można choćby takie postaci jak: Robert Rauschenberg, Georgia Totto O'Keeffe, a nawet Vincent van Gogh. O'Keeffe nie miała szczęścia jej "The Lawrence Tree" powieszono błędnie nawet dwukrotnie: w 1931 r. i 1979 roku. Ciekawym obrazem jest przedstawienie ołtarzowe znane jako "Koronacja Marii" ("Le Couronnement de la Vierge") - Enguerranda Quartona z 1453 r. znajdujące się w Villeneuve-lès-Avignon. Nie jest szczególnie piękny czy ciekawy, za to dla historyków sztuki jest jednym z tych obrazów, które sprawiają im duży kłopot. Problemem jest identyfikacja postaci: gdzie Bóg a gdzie Syn. W interpretacjach idzie się bądź to na skróty (: po prawicy), bądź wikła w skomplikowane próby interpretacji szczegółów, choćby: układ fałd szat (oś piono wa jako odniesienie do krzyża), czy częściowe osłonięcie brzucha Marii jest wyrazem "virtus Altissimi obumbrabit tibi" (Łk. 1, 35) itp. Natomiast Aldous Huxley za najpiękniejsze i najlepsze dzieło uznał fresk z Sansepolcro autorstwa Piera della Francesca, czyli słynne "Zmartwychwstanie" z 1463 roku. Poświęcił mu nawet krótki esej z 1934 r.... oczywiście pod tytułem: "The Best Picture" (zawarty w "Along the Road" z 1925 r.). /za: K. Binicewicz "Najlepszy obraz świata. Ekfrazy 'Zmartwychwstania' Piera della Francesca", "Polska Sztuka Ludowa. Konteksty", 2005, LIX, nr 3 (270)/ Polskie tłumaczenie eseju opublikowano w: A. Huxley "Najlepszy obraz" przeł. A. Szostkiewicz, "Res Publica" nr 3, 1989 Anglojęzyczny tekst eseju dostępny na: www.paradoxplace.com - "The Best Picture"

W sumie to nie napisałeś nic co by nie było wiadomym każdemu z nas, poldas chyba nie sądzi, że obce mi jest nazwisko Rudolfa Spannera? Tu akurat dziwnym jest właśnie zastosowane smażenia, a nie - znanego powszechnie gotowania.