secesjonista

Nie wiem kiedy weszła, ale ogłoszono ją 20 kwietnia, to z którego konkretnie lutego pochodziła i wedle jakich źródeł?

Naprawdę tak trudno znaleźć? Fotografia willi jest np. na stronie: www.warszawa1939.pl, wystarczy odnaleźć w indeksie nazwisko Dziekońskiego.

Nazwa dyrektywy alarmowej (Fall Clausewitz/Operation Clausewitz) dotyczącej Berlina z 20 kwietnia 1945 roku.

No niedokładnie, na samym rogu stała inna willa (parterowa) pod adresem Belwederska 22, natomiast ów "szpital" to willa której projekt przypisuje się Janowi Kacprowi Heurichowi, u schyłku XIX w. rozbudowana została wedle projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. W rzeczonej willi mieścił się przytułek dla paralityków pod wezwaniem św. Władysława i miał on początkowo adres Belwederska 4 (potem Belwederska 20). Owo schronisko (czy jak mówiono również: "schronienie") powstało w 1881 r. za sprawą fundacji Władysława hr. Czarneckiego, który poczynił zapis wieczysty w wysokości 100 000 rubli. Pierwszą przełożoną tego zakładu była Felicja Piotrkowska. Do zakładu nie przyjmowano: umysłowo chorych, osób z chorobami skóry, epileptyków. Wspomniany Dziekoński, autor m.in.: kościoła pw. św. Rodziny w Zakopanem, kościoła św. Stanisława Męczennika na warszawskiej Woli, willi "Eugenia" ("Natemi") w Konstancinie i wielu innych projektów, był członkiem zarządu tego schroniska. Na czele samego zarządu stanął radca Aleksander Gagatnicki. Schronisko działało do roku 1954.

Raczej trudno powiązać wcześniejszą grabież z obecnym stanem gospodarki i zasobów finansowych Niemiec. Reparacje zostały już dawno załatwione na drodze umów, czy sprawiedliwych i ekwiwalentnych - to już inna sprawa. W relacjach polsko-niemieckich sprawa jest zakończona. Co do dzieł sztuki itp. - to sprawa jest otwarta i takie działania są wciąż podejmowane, nie bez sukcesów. Co do udostępniania technologii i wynalazków - niby na jakiej podstawie?

Zważywszy na to co tam piszą w tym hipotetycznym memoriale, to raczej nie może chodzić o ludzi z VL. Ponieważ dość powszechnie niemieccy urzędnicy wyrażali się o nich negatywnie, jeśli nie pogardliwie. I to nie tylko w stosunkach osobistych, ale i w oficjalnych raportach.

Cóż, gdyby Smok Eustachy z wyżyn zajmowania się "podstawowymi procesami historycznymi" dokładniej zerknął, to by zauważył, że moje pytanie nie brzmiało: "czym jest synteza", zatem powyższe objaśnienie jest niepotrzebne. Podejrzewam, że takowa synteza tutaj nie powstanie, a to z racji tego, że mało kto z nas przywiązuje aż taką wagę do tej pozycji jak Smok. Książka w sumie przeszła bez większego echa, nie licząc środowiska koleżeńsko-dziennikarskiego, widać, że pisał ją bardziej dziennikarz niźli historyk. Wytknięto autorowi trochę błędów co do znajomości podstawowych faktów. Co oczywiście nie znaczy, że wnioski autora są błędne, wreszcie i ze złych przesłanek można wyprowadzić poprawne wnioski, za to źle świadczy o rzetelności autora i jego warsztacie. Zważywszy, że mało kogo książka Ziemkiewicza tak ekscytuje jak Smoka, zatem do masakrowania raczej nie dojdzie.

Jakiej syntezie? Tak w ogóle to Smok Eustachy rozpoczął ten wątek własną recenzją, może zatem - to wzór dla niego.

Po co? Aby zweryfikować swą i innych opinię.

Co do punktu 23. to chodzi oczywiście o Republikę Dominikany. Co do punktu 12. pewnie chodzi o Bułgarię i Symeona, choć on był akurat formalnie carem. W punkcie 21. zabrakło uaktualnienia, najmłodszym państwem jest Republika Sudanu Południowego - 2011 rok.

To proszę poszukać jakiegokolwiek innego memoriału pióra Hitlera skierowanego do podwładnego. Będę zdziwiony.

Ano bzdura, bo niby do kogo pisał ów memoriał Hitler? Natomiast podobne oceny co do pewnych cech charakteru, rzeczywiście pojawiały się w kilku opracowaniach naukowych z czasów okupacji: "Deutsche Gesellschaft für Wehrpolitik und Wehrwissenschaft" czy "Rechtsgestaltung deutscher Polenpolitik nach volkspolitschen Gesichtspunkten". Ja nie spotkałem się jednak by gdzieś pisano o naszej asymilacji rasowej.

A skąd takie pytanie w tym temacie? Tak dziobiąc, od nazwy osady, adamhistoryk dojdzie do pytania: kiedy pojawiło się pierwsze słowo. Starajmy się trzymać jednak ram tematu.

F. Römer "Kameraden. Die Wehrmacht von innen", München-Zürich 2012 - pozycja o tyle ciekawa, że opiera się na mało wykorzystywanym materiale czyli kwestionariuszach i podsłuchach z Fort Hunt, gdzie przebywali głównie niemieccy szeregowcy. W obszarze zainteresowań autora są choćby relacje towarzyskie czy stosunki służbowe, stara się również pokazać czy działania na froncie miały wpływ na mentalność i światopogląd, jaki był wpływ dowódców itp. kwestie.

Historia z rolą kniaziny Eufrozyny to było preludium, ale symptomatyczne. Oto w sierpniu 1942 r. Iwan Bolszakow, pełniący funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Kinematografii przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR wystosował list do sekretarza KC WKP(b) Aleksandra Szczerbakowa. W liście podejmuje, istotną jego zdaniem, kwestię obsady ról w filmie "Iwan Groźny". Pisał: "Informuję, że S Eisenstein prosi o zatwierdzenie w roli kniaziny Eufrozyny w filmie 'Iwan Groźny' aktorki Raniewskiej. Przysłał on fotografie Raniewskiej w roli Eufrozyny, które Wam przesyłam. Wydaje mi się, że semickie rysy Raniewskiej są nazbyt widoczne, szczególnie w bliskich ujęciach i dlatego zatwierdzić Raniewskiej do roli Eufrozyny nie należy, choć Eisenstein będzie się odwoływał we wszelkich instancjach". /E. Krasucki "Narzędzie władzy...", w: "Między ideologią a socjotechniką" red. M. Semczyszyn, J. Syrnyk, Warszawa-Szczecin-Wrocław 2014, s. 29/ Na czas wojny takie tendencje w znacznej mierze zostały wyciszone, co nie znaczy, że nie istniały, nawet u osób zdawałoby się nie mającego nic wspólnego z prymitywnym antysemityzmem (vide: opinia Michaiła Szołochowa o Żydach: "Wy walczycie, ale Abram robi interesy w Taszkiencie"). To że nadchodzi zmiana dał wyraz sam Stalin wznosząc 24 maja 1945 r. na Kremlu swój znany toast. Wkrótce potem zaczęła się rozprawa z Żydowskim Komitetem Antyfaszystowskim, potem zaczęły się szykany względem artystów i ludzi nauki. Jaki cel przyświecał tym akcjom?

No ja nie wiem co jesteśmy w stanie skorelować, w sumie to jestem indywidualistą. Za to mogę polecić: J.W. Borejsza "Stalin i kosmopolityzm 1945-1953", w: tegoż, "Stulecie zagłady". Wiadomym jednak jest, że względem Żydów jak najbardziej padały takie zarzuty. Zresztą te zarzuty były wewnętrznie sprzeczne. Z jednej strony kosmopolityzm, z drugiej oskarżenia o nadmierne eksponowanie własnych cierpień - jako grupy narodowościowej (vide: zarzuty Żdanowa wyrażone do Erenburga i Wasilija Grossmana w związku z Czarną Księgą). Jak i oskarżenia względem ŻKA o syjonizm i nacjonalizm (: Michaił Susłow). Zastępca kierownika Wydziału Propagandy WKP(b) Fiodor Gołowienczenko tłumaczył: "Oto mówimy 'kosmopolityzm'. A co to takiego, mówiąc najprościej, po robociarsku? To znaczy, że wszystkie Mośki i Abramy zapragnęli zająć nasze miejsca". Zatem następuje podział na my (robotnicy, szerzej ludzie radzieccy) i oni (Żydzi). Zważywszy, że równolegle szła akcja demaskowania Żydów pośród ludzi sztuki, zatem ów podział nie miał się tyczyć jedynie klasy robotniczej.Bo przecież, jak podsumowano pewnego krytyka teatralnego: "Jakie pojęcie może mieć jakiś tam A[bram] S[ołomowicz] o charakterze narodowym rosyjskiego człowieka radzieckiego". /podkreślenie - moje/ W tych głosach widać, że Żydzi przestali być uznawani za składnik tego narodu. W nowo zarysowanej idei wielkoruskiej, która siłą rzeczy nabierała cech mesjanistycznych, musiała zaistnieć hierarchia cierpienia, i oczywistym musiało być, że na jej szczycie nie mogą się znaleźć Żydzi. Ja widzę związek, poldas - nie, a ja nie zamierzam dalej przekonywać. To jak tłumaczenie, jakie konsekwencje wynikają z tego, że do Sztruma zadzwonił Stalin.

O turystyce i wypoczynku traktują również: M. Olkuśnik "Zwierciadło - drogowskaz. Podróż i wypoczynek kobiet poza miastem w prasie warszawskiej przełomu XIX i XX wieku", w: "Kobieta i kultura czasu wolnego. Zbiór studiów" pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca, t. VII, Warszawa 2001 tegoż , "W dalekiej podróży, na wilegiaturze, za rogatkami... O znaczeniu form wypoczynku poza miastem dla badań nad stratyfikacją społeczeństwa Warszawy przełomu XIX i XX w.", w: "Społeczeństwo w dobie przemian. Wiek XIX i XX. Księga jubileuszowa Profesor Anny Żarnowskiej" tegoż, "Podmiejska wilegiatura warszawiaków u schyłku XIX wieku jako zjawisko kulturowe i społeczne", "Kwartalnik Historii Kultury Materialnej" 2001, nr 4 tegoż, "Kobieta w podróży na przełomie XIX i XX wieku. Między próbą emancypacji a presją podwójnej moralności", w: "Kobieta i małżeństwo. Społeczno-kulturowe aspekty seksualności. Wiek XIX i XX. Zbiór studiów" pod red. A. Żarnowskiej i A . Szwarca, t. VIII, Warszawa 2004 E. Mazur "Życie codzienne w uzdrowiskach w Królestwie Polskim i zachodnich guberniach Cesarstwa Rosyjskiego na przełomie XIX i XX w.", "Kwartalnik Historii Kultury Materialnej" 2008, nr 2 D. Barton "Dzieje kąpieliska i kurortu w Krynicy Morskiej" W. Lutosławski "Jak tanio podróżować. I. Wędrówki iberyjskie" (Warszawa 1909) M. Siennicka "Rodzina burżuazji warszawskiej i jej obyczaj" "Romantyczne wędrówki po Galicji" opr. A. Zieliński "Europejczyk w podróży 1850-1939" red. E. Ihnatowicz, S. Ciara

Nie bardzo chyba pojął sens mojej wypowiedzi poldas, bo ja wyraźnie zaznaczyłem: "... no przynajmniej w jednym względzie", a potem objaśniłem, że chodzi o nazwy miast bądź miasteczek. To co ta lista ma do mojej wypowiedzi?

W pewnym związku z tym co napisał werde777 jest definicja "place-name" zawarta w amerykańskim "Dictionary of Human Geography": "Przypisanie nazwy do miejsca jest sposobem odróżniania jednego miejsca od drugiego, lecz nazwy miejscowe są czymś więcej niż wskaźnikami w systemie różnic; są także sposobem zgłaszanai pretensji do czegoś (często panowania, dominacji, posiadania) i jako takie, są często obiektem kontestacji". /za: A. Czerny "Teoria nazw geograficznych", PAU Prace Geograficzne nr 226, Warszawa 2011, s. 9/ Co do Aten, to choć w powszechnym mniemaniu jest to nazwa teoforyczna, to raczej jest ona przedgrecka. Grecy często objaśniali pochodzenie niezrozumiałych dla nich wcześniejszych toponimów, starając się wywieść je od postaci mitycznych czy bóstwa miejsca. /szerzej: G.R. Stewart "Names on the glob"/

Taka ciekawostka, zadziwiającą wstrzemięźliwość wódz (władze Rzeszy?) wykazał w kwestii upamiętniania jego imienia, no przynajmniej w jednym względzie. W III Rzeszy średnia roczna częstotliwość zmian nazw ulic i placów była trzykrotnie większa niźli w Republice Weimarskiej i dwa razy niż w RFN (stan z około 2008 roku). W samej Kolonii w okresie 1933-1945 zmieniono nazwy 407 ulic. Tymczasem GeoDatenZentrum odnotowuje jedynie dwa przypadki zmiany nazw miejscowości motywowane nazwiskiem wodza, na Śląsku i w Prusach Wschodnich (oba przypadki z 1939 r.), Szczedrzik - Hitlersee (dziś Szczedrzyk), oraz Sutzken - Hitlershöe (dziś Suczki). /szerzej: J. Werner "Vom Adolf-Hitler-Platz zum Ebertplaz: eine Kulturgeschichte der Kölner Strassennamen seit 1933"/

Kolejne wpisy o winie i odpowiedzialności, i tym podobne, będą usuwane - skoro napomnienia nie wystarczają. secesjonista

Temat jest dlaczego "nie wizytował" i na tym się tutaj skupmy. O obozach, nowym podejściu do prawa w III Rzeszy, kwestii: "dlaczego Żydzi", opozycji, czy system w III Rzeszy różnił się od innych systemów politycznych - tematów jest wiele. Tam można kontynuować swe myśli w tych zakresach.

Formalnie, by zachować znaczenie i neutralny wydźwięk istniejący w języku białoruskim - tak. Choć w języku polskim dopuszcza się i inne formy, ale te stwarzają rozliczne problemy językowe.

Co do ogółu to prawda, co do szczegółu już nie, zważywszy, że premiera miała miejsce w 1847 r., a jakżeby inaczej - na weselu Dorothy Carew i Toma Daniela.

Cóż poldasowi szwankuje jednak logika jak i czytanie ze zrozumieniem. Proponuję udowodnić w stosowniejszym temacie jakie to prawo złamali ludzie umieszczeni na Sonderfahndungsbuch Polen i dlaczego poldasa nie dziwi, że trafili do obozów. I skończmy już ten nieco zbyt długi O.T.