secesjonista

Co to ma do mego wpisu? Nie zauważyłem bym pisał o jej wpływie...

To faktycznie się nie rozumiemy, bo ja wciąż nie rozumiem czemu dla poldasa data 17 września jest mityczną? Nic się wtedy nie zdarzyło?

Nie podejrzewam by był to błąd autora, raczej polskiej redakcji, atoli fatalny: "Nie tylko naziści zgryźliwie komentowali tę nominację. Unity Mitford, młody arystokrata i zwolennik Hitlera, uznał tę decyzję za żart...". /M. Bloch "Ribbentrop", Warszawa 1995, s. 88/ Unity Valkyrie Mitford to piąte dziecko Davida Mitforda i Sydney Bowles, znane w kręgach rodzinnych jako: "Bobo". Trudno się pomylić co do płci wnuczki założyciela "Vanity Fair".

Data istnieje - bo określa pewien fakt, czy ów fakt jest mitem?

I jest to mapa z 1935 roku? A jak adamhistoryk określił na niej co jest polem uprawnym?

A mając taką swobodę: od 10 do 20 września... kiedy to jednak Rosjanie zawitali w naszych granicach? I wciąż nie pojmuję mitu tej daty.

Wystarczy skorzystać z opracowań statystycznych - w czym problem z wyliczeniem jaki % to nieużytki czy pola uprawne? A można poznać link do owej mapy?

Na czym pola mityczność daty: 17 września?

Pamiętać trzeba, że na charakter części tych obszarów wpływ miały decyzje o charakterze militarnym. Po zaprzestaniu rozbudowy Cytadeli rozpoczęto budowę podwójnego pierścienia fortów. W pasie fortecznym nie można było stawiać budynków murowanych, w obrębie tegoż pasa wchodziły: Ochota, Koło, Powązki, Marymont, Żoliborz, Wola, Szczęśliwice, pola Mokotowskie, Sielce, Czerniaków, Siekierki, a na północy - Grochów, Targówek, Saska Kępa, Bródno. Dopiero w 1911 r. złagodzono częściowo te rygory, ale i tak wyznaczono da pasy: żółty i biały. W pasie żółtym, obejmującym praskie przedpola Cytadeli nie można było stawiać budynków murowanych. Natomiast w pasie białym (przedpola żoliborskie) nie można było nie tylko stawiać budynków drewnianych, ale nawet sadzić drzew. Nie wiem jaką mapę oglądał adamhistoryk, ale fakty są takie, że już w 1921 r. tzw. peryferia południowe (Czerniaków, Grochów, Mokotów, Sielce) jeśli chodzi o zatrudnienie przedstawiały się tak: 35.2% przemysł 9,6% handel i ubezpieczenia 8,9% służba publiczna i wolne zawody 6,3% rolnictwo 4,4% służba domowa. Ogólnie w ówczesnej Warszawie z zajęć pozarolniczych utrzymywało się 86,2% ludności, 4,5% ze środków typu: emerytury, renty, rentierzy (bez właścicieli domów), żebracy. Pomysł, że 38 135 mieszkańców Mokotowa (w grudniu 1931 r.) i Sielc 17 573 pracowało na roli jest dziwnym? W 1935 roku? W XIX wieku to rogatki, potem szyny kolejowe... no nie wiem czy akurat pola uprawne, raczej zielone nieużytki. Rejon w pobliżu ambasady znany był akurat z działających wcześniej licznych cegielni umieszczanych przy tamtejszych gliniankach, czego pamiątką jest dzisiejsze Morskie Oko.

To nie bardzo rozumiem na jakiej podstawie powstało stwierdzenie: "... zauważ że zwykle szarżowało z danego pułku kilka szwadronów, na kilka batalionów".

Jak często owe "zazwyczaj" występowało? Można prosić o jakieś zestawienie statystyczne?

Można poznać źródła stwierdzenia, że : jest to jeden gatunek? Bo to "w zasadzie" - czyni wielką różnicę. Tylko co z tego etymologicznego śladu wynika? "Kotem" nazywano w dawnej polszczyźnie np. "zająca", jakiż z tego wniosek? Warto przypomnieć, że jedna z interpretacji językowych wskazuje na przeniesienie nazwy żbika (ze starogermańskiego) na kota. Na marginesie, warto zajrzeć do: S.J. O’Brien, W.E. Johnson "The evolution of cats", "Scientific American", July 2007

"Broszka" nie ma żadnych cech charakterystycznych - to co tu można powiedzieć? Gdzie została znaleziona i jaką ma historię (np. rzecz odziedziczona po prababce; znalazłem z rzeczami po osobie...)? Jubiler sprawdzał co do za kamienie?

Obiekt ufundowany przez Piotra Włosta został rozebrany w 1529 r., badania surowców skalnych przeprowadzone przez P. Galara (analiza petrograficzna) wskazują, że głównym budulcem był granit ślężański, detale architektoniczne, rzeźby wykonano z materiałów w postaci piaskowca pochodzących ze złóż bolesławiecko-złotoryjskich /szerzej: J. Piekalski "Średniowieczny Wrocław. Studium kompleksu osadniczego na Ołbinie w wiekach VII-XIII"/ Natomiast w katalogu MN we Wrocławiu, jako miejsce pochodzenia piaskowca wskazuje się na wychodnie w pobliżu Kłodzka. /B. Guldan-Klamecka, A. Ziomecka "Sztuka na Śląsku XII-XVI w. Katalog zbiorów"/ Co do szczegółów podaje się np.: - relief ze sceną zwiastowania (MNWr, nr inw. XI 234) - piaskowiec kłodzki o zabarwieniu czerwonym - płaskorzeźba z popiersiem biskupa (MNWr, nr inw. XI 236) - czerwono-żółty piaskowiec, arenit z rejonu Kłodzka - głowice kostkowe z motywem półkoli (MNWr, nr inw. XI 322,321) - granit z okolic Sobótki.

"Polska dzielnicowa i zjednoczona" red. A. Gieysztor "Wielka historia Polski", t.I do 1320 r., t. II 1320 – 1506, red. F. Kiryk J. Wyrozumski "Historia Polski do roku 1505" R. Grodecki, S. Zachorowski, J. Dąbrowski "Dzieje Polski średniowiecznej", t. I do 1333 r., t. II 1333 – 1506

O tym aspekcie nadmienia Jakub Sławik w artykule "Czy w starożytnym Izraelu istniała prostytucja sakralna?", "Scripta Biblica et Orientala", , 2011. /dostępne na: academicon.pl/ W tekście Janusza Lemańskiego "Negatywny wizerunek psa w Biblii. Przyczyny konsekwencje", "Colloquia Theologica Ottoniana", 1, 2011, wymieniono trochę literatury związanej z psem również w innych kulturach Bliskiego Wschodu i Egiptu. /dostępne na: www.wt.usz.edu.pl/

M.B. Arndt i F.M. Rosiński "Groby i zwyczaje pogrzebowe w dawnym Izraelu", "Quaestiones Selectae" 2, 1995 F.M. Rosński "Śmierć według wierzeń staroizraelskich", "Medycyna Nowożytna", 6/1, 1999 H. Daniel-Rops "Życie codzienne w Palestynie w czasach Chrystusa" P.H. Johnston "Cienie Szeolu. Śmierć i zaświaty w biblijnej tradycji żydowskiej"

W "Biuletynie Historii Wychowania" publikowane są zestawienia bibliografii historii wychowania, szkolnictwa i myśli pedagogicznej. Ukazują się też tomy pt. "Rozprawy z Dziejów Oświaty". Warto zajrzeć do: T. Jaroszuk "Świat w szkole: twórczość wspomnieniowa nauczycieli Polski Odrodzonej (1918-1939)" "Pamiętniki Polaków 1918–1978. Antologia pamiętnikarstwa polskiego", t. 1: "Druga Rzeczpospolita 1918–1939", wybór i oprac. B. Gołębiowski, M. Grad, F. Jakubczak N. Han-Ilgiewicz "Mozaikowe ścieżki" "Pamiętniki nauczycieli złotowskich : 1929-1939" oprac. E. Makowski P. Mazur "Szkolnictwo na Lubelszczyźnie w świetle prasy lokalnej 1918 - 1939" L. Kowalski "Czas próby. Wspomnienia nauczyciela z ziemi złotowskiej (1930-1939)" (autor wbrew tytułowi, opierał się też na wspomnieniach nauczycieli) W. Szulakiewicz "Pamiętnikarski portret nauczycieli w ujęciu Rafała Taubenschlaga (1881– –1958)", w: "Z dziejów polskiej oświaty. Księga Jubileuszowa dedykowana Profesor Danucie Koźmian", red. I. Kość i E. Magiera J. Syska "Z walki o Śląsk i szkołę powszechną : wspomnienia z lat 1918-1939" D. Majewski "Wspomnienia nauczyciela z lat 1893-1945" D. Szlawski "Jak układanie puzzli : fascynujący świat pedagogów w przedwojennej Łodzi" rozm. przepr. W. Salański, "Głos Nauczycielski", R. 96, nr 46, 2013

Z tą nadmienianą tolerancją i "światłością" to różnie bywało, Saladynowi zawdzięczamy upadek kairskiej biblioteki Fatymidów. Wedle przekazów (zapewne przesadnych) miała się ona mieścić w czterdziestu wielkich salach, gdzie miały być przechowywane np. tysiąc dwieście kopii Tarich kronikarza At-Tabariego, wedle dziejopisa Al-Makriziego miało być tam osiemnaście tysięcy ksiąg z dawnych nauk. Po zdobyciu Kairu, wedle podań, zasoby biblioteki miały być sprzedawwane na metry na bazarze. Brak zainteresowana światłego i tolerancyjnego" Saladyna dla tegoż księgozbioru nie powinien dziwić, był sunnitą zatem pisma zgromadzone przez ismailitów nie przedstawiały dlań niczego wartościowego. Tenże Saladyn zniszczył stworzony przez ismailitów system instytucji nauki zwany dar al-ilm.

Tyle, że ja pisałem o zamalowywaniu zarządzonym przez okupanta, zatem nie wiem czy rolety z 1935 roku pasują do tej sytuacji.

Pierwsze próby z asfaltem to jeszcze czas zaboru, w 1867 roku pod nadzorem inżyniera Spornego na ulicy Długiej ułożono próbne odcinki jezdni asfaltowej, na które składało się sześć różnych odmian asfaltu. Na przełomie wieków eksperymentowano z układaniem termaku i asfaltu prasowanego. Co do "pierwszeństwa" Mazowieckiej, to zależy, o jaki asfalt chodzi: "... już w 1925 r. zjawił się pierwszy zwiastun postępu technicznego - asfalt wałowany na ul. Służewskiej". /M. Heine "Budowa ulic i placów, mostów i wiaduktów w okresie XX lecia" , "Przegląd Techniczny", T. LXXVII, nr 24-25, 14 grudnia 1938/ Autor podaje, że w 1913 r. w Warszawie było jezdni z asfaltu lanego i makadamu asfaltowego - 6 464 m.kw. Wspomniana ul. Traugutta została pokryta importowanym asfaltem skalnym, do Polski sprowadzano również tzw. "asfalt amerykański" (w rzeczywistości: meksykański). Wreszcie po doświadczeniach nad "polskim" produktem, opatentowano "Celasfalt", tym produktem wyłożono początkowo ul. Piotrkowską w łodzi i teren rzeźni przy ul. Szawelskiej (na warszawskiej Pradze). /za: K. Iwanowska "O nowoczesnej nawierzchni dróg i ulic", "Dziennik Zarządu M. Łodzi", R. IX, nr 22 (398), 31 maja 1927, s. 908/ Co do różnych metod i materiałów Heine zauważa: "Maziowanie powierzchniowe i wgłębne, jak również zastosowanie emulsji, okazało się przedwczesnym (ze względu na ruch konny). Zaniechano również po kilku latach układania naturalnej mączki asfaltowej (asfalt prasowany), a to ze względu na śliskość, wysoki koszt jednostkowy i potrzebę sprowadzani za zagranicy całej masy, tworzącej nawierzchnię, jakkolwiek jest to jedna z najtrwalszych odmian. W wyniku kilkunastoletniego doświadczenia najlepszymi okazały się: twardy asfalt lany oraz wałowane: piaskowy, asfalt-beton i wertenite-bithulitic, będący kombinacją dwóch poprzednich. Prócz tego, na ulicach mniejszym ruchu kołowym, okazały się praktycznymi tańsze mieszanki, zwane komdrobit i polas". /tamże/

W ogólnym oglądzie kanibalizm często sprowadza się do mniej więcej stwierdzenia: "zjadając serce wroga przejmuję jego siłę i odwagę" itp. A co z wynikami badań Ronalda Berndta i jego małżonki?

Berndt badał w latach pięćdziesiątych papuaskich górali, czego efektem była praca "Excess and Restraint". Jacek Kurczewski pisał o tych badaniach: "Relacja Berndta jest niechętnie powtarzana w antropologii, gdyż narusza tabu 'poprawności politycznej' o tyle, ze jego gospodarze kanibalizm traktowali jako normalny sposób spożytkowania ludzkiego mięsa, nie przywiązując do tego żadnego moralnego czy religijnego znaczenia. W latach 1951-1953 jeszcze 'dead human flesh to this people is food or potentialy food', przy czym niezbyt sobie robią z dla nas oczywistych tabu kulinarnych. Ten kanibalizm jest czysto utylitarny. W odróżnieniu od Indian czy Afrykańczyków nie polowali zresztą na ludzi po to, żeby ich zjeść, ani ich w tym celu nie hodowali. Jeśli ktoś umierał, to powinien być zjedzony...". /tegoż, rozdz. "Co zrobić z relikwiami? Kanibalizm", w: "Praktyki cielesne", Warszawa 2006, s. 27

Dokumentów nie mamy, jak przy większości podobnych pytań adamhistoryk z tego zakresu.

Pozwoliłem sobie wydzielić fragment "marynistyczny": forum.historia.org.pl - " Zastosowanie min na morzach"