secesjonista

Tytułem językowego uzupełnienia: "Przyimki b(i)ez-, przez- łączą się jeszcze z formą przymiotnikową -przem, por. scs. prêmъ 'prosty', pol. uprzejmy o pierwotnym znaczeniu 'szczery, otwarty' BrEt, s 594. Najstarszy zapisy imienia B(i)zprzem pochodzą z X i XI wieku i dotyczą jednej osoby, syna Bolesława Chrobrego: Bezbriemo 1031 MPH II, s. 765, Bezbriem... interfectus est 1032 ibid. s. 766, Bolizlavus... habuit filium Besprim nomine XI Thiet, s. 225 (...) Dalsze zapisy źródłowe podaje artykuł W. Santorius "Bezprym, Weszprem", "Onomastica" V, s. 366-372. Autorka wymienia kilka przypuszczalnych etymologii imienia, przyznając za Brücknerem pierwszeństwo lekcji Bezprzem". /M. Malec "Staropolskie nazwy osobowe z negacją nie oraz z przyimkami b(i)ez, brzez, przez", "Polonica", R. I, 1975, s. 300/ O czci i honorze ani słowa, tym bardziej o wydrapywaniu...

By nie mieszać w temacie, krótko - co do sejmów i sejmików euklides się myli. Sejm roku 1752 r. nie ma tu nic do rzeczy - chyba, że euklides udowodni, że ów Francuz wyruszył już w grudniu 1744 r. na ów sejm.

"Wśród dań, które pojawiały się prawie w każdej książce kucharskiej od Portugalii po Włochy można wymienić danie zwane blanc manger. Jego podstawowym składnikiem było mięso kurczaka i ryż z mlekiem migdałowym. Brewets i civets są odmianami innego średniowiecznego dania, gęstej zupy (rodzaj bulionu). Mógł być wykonany z sadzonych jajek w oleju, z mlekiem migdałowym i smażonych plasterków cebuli gotowanych razem w oleju. Dodawano do niego także mielony imbir, cynamon, goździki lub trochę szafranu". /J. Dworniak "Sztuka kulinarna w średniowieczu", "Vade Nobiscum", Vol. XI, Łódź 2014, s. 52/ Warte uwagi: B.A. Henisch "Fast and Feast: Food in Medieval Society" T. Scully "The Art of Cookery in the Middle Age" A. Hagen "A Handbook of Anglo-Saxon Food: Procesing and Consumption" tejże, "A Second Handbook of Anglo-Saxon Food and Drink. Production and Distribution" B. Santich "The Evolution of Culinary Techniques in the Medieval Era" "Food in the Middle Ages: A Book of Essays" ed. M. Weiss Adamson tejże, "Regional Cuisines of Medieval Europe" P.W. Hammond "Food and Feast in Medieval England" C.A. Wilson "Food and Drink in Britain from the Stone Age to Recent Time" "Two Fifteenth-Century Cookery-Books" ed. T. Austin "Food on the Move: Oxford Symposium on Food and Cookery" ed. H. Walker "Medieval Arab Cookery" ed. Ch. Perry.

Dość obszerny katalog wzmianek o eunuchach w czasach starożytności podaje w swym artykule Piotr Jagła: "Macedońscy saris(s)owie? Nowa interpretacja V, 17-21 Dziejów Herodota i możliwość jej związku z polityką Filipa Macedońskiego", "Vade Nobiscum", Vol. 1, Łódź 2009.

Wydaje się, że ów dąb - to specyfika miejsca, można to porównać z badaniami Uroczyska Wielka Kletna (kultura wielbarska, cmentarzysko ciałopalne) i innymi stanowiskami zlokalizowanymi na terenie Puszczy Białowieskiej. Zbadano procentowy udział gatunków drzew w próbkach węgla drzewnego. Polana Berezowo (dymarki), I w. p.n.e.-I/II w. n.e.: sosna pospolita - 67 dąb - 8 brzoza - 8 olsza czarna - 8 świerk pospolity - 8 (liczba prób 12) Wielka Kletna (groby ciałopalne), II-V w. n.e.: sosna pospolita - 65 dąb - 9 brzoza - 9 świerk pospolity - 6 grab pospolity - 6 jesion wyniosły - 3 lipa - 3 (liczba prób 21) Zamczysko (cmentarzysko), XI-XII w. n.e.: sosna pospolita - 59 dąb - 18 brzoza - 12 inne - 12 (liczba prób 12) Podsumowując badania Uroczyska Wielka Kletna: "Wśród prób wystąpiło 7 gatunków drzew, przy czym większość węgli pochodziła z sosny (65%), głównie z niekoronowanych pni o średnicy 25-40 cm, o ponadprzeciętnej liczbie i dużych rozmiarach przewodów żywicznych. W tym przypadku dane palinologiczne z okolic odkrytego cmentarzyska pozwalają na stwierdzenie, że udział sosny wśród węgli drzewnych był istotnie wyższy niż rola tego gatunku w drzewostanie, wynosząca 28% około roku 45 p.n.e. i 43% około roku 480 n.e.". /T. Samojlik "Najsłuszniejsze drzewo - historia sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) w Puszczy Białowieskiej do końca XVIII stulecia", "Rocznik Dendrologiczny", Vol. 54, 2006 s. 19/ W abstrakcie swego referatu pt. "Węgle drzewne ze stanowiska wielokulturowego w Kołacie, stan. 2 (Pojezierze Dobrzyńskie)" Dorota Bienias w przypisie zaznacza: "Zniszczenie drewna w wyniku długotrwałego zalegania w ziemi uniemożliwia na ogół określenie gatunku rośliny drzewiastej, z której pozyskano drewno. Wyjątkiem jest drewno sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) i olszy czarnej (Alnus glutinosa Gaertn.)". /w: "Środowisko przyrodnicze, gospodarka, osadnictwo i kultura symboliczna w V w. p.n.e. – VII w. n.e. w dorzeczach Odry, Wisły i Niemna", V Sympozjum Archeologii Środowiskowej, Białowieża 2010, s. 31/ Autorka opiera się w tym przypisie na: H. Kraińska "Botaniczna identyfikacja gatunku w badaniach makroskopowych drewna archeologicznego", w: "Drewno archeologiczne. Badania i konserwacja" red. L. Babiński. Dodajmy, że odnaleziono tam: dąb, sosnę, brzozę, grab, ale dominującym znaleziskiem (8 na 19 próbek) była olsza. "Wyniki uzyskane na bazie materiałów z Kołata, stan. 2 w odniesieniu do olszy odbiegają od wcześniejszych ustaleń Lityńskiej-Zając (1997). Według ówczesnego stanu badań nikła była obecność szczątków drewna olszy w materiałach antrakologicznych datowanych na okres rzymski, a w rozpoznanych materiałach związanych z kulturą wielbarską ten takson w ogóle się nie pojawił". /tamże, s. 34/ Warte uwagi tytuły: M. Lityńska-Zając "Przewodnik do badań archeobotanicznych" tejże, "Roślinność i gospodarka rolna w okresie rzymskim".

Zachowanie odpowiedniego ceremoniału to w dyplomacji istotna kwestia, zwłaszcza na Wschodzie. Ławryn Piaseczyński, podkomorzy bracławskim, był częstym posłem na Krym. Widać niezbyt pochlebną miał opinię o wielu swych sarmackich pobratymcach, skoro wydał rodzaj poradnika ("Powinności poselskie extra Regnum...") dla posłów udających się na Wschód i zawarł tam różne cenne uwagi. Choć i znalazły się tam porady lżejszego kalibru, jak: "kaszlu, plwania i smarkania powściągać, w głowę i nigdzie nie skrobiąc, w nosie i uszu nie dłubiąc". Z literatury dodać można: D. Kołodziejczyk "Semiotics of Behavior in Early Modern Diplomacy: Polish Emassies in Istanbuk and Bahçesaray", "Journal of Early Modern History", vol. 7, 2003, nr 3/4 C. Srzednicki "Poselstwo Karola Boscamp Lasopolskiego do Turcji 1776-1778. Fragmenty diariusza", w: "Wśród jarłyków i fermanów" I. Czamańska "Czy wojna z Turcją w 1672 r. była nieunikniona? Poselstwo Kazimierza Franciszka Wysockiego do Turcji w latach 1670-1672", "Kwartalnik Historyczny", vol. 92, 985, nr 4.

Cóż, jest chyba różnica pomiędzy "wiedzą jak głosować" a "wiedzą na co głosować", bo trochę te objaśnienia były mylące. Kwestia kolejna, to nie jest problem z policzeniem głosów, ale z systemem. A ściślej: z decyzją PKW, mnie nie przekonuje, że PKW to tak biedna instytucja, że musiała zakupić taki bubel. Nie dość, że bubel, to jeszcze niebezpieczny, z racji łatwości wykorzystania go do fałszowania wyników.

Z mocno "zakurzonych" pozycji wspomnieć można: F. Skarbek "Damian Ruszczyc. Powieść z czasów Jana III", "Tarło. Powieść z dziejów polskich" A. Bronikowski "Jana Kazimierza więzienie we Francji", "Hipolit Boratyński", "Elekcja" M. Czajkowski "Stefan Czarniecki" Z. Kaczkowski "Annuncjata", "Powieść ostatniego z Nieczujów", "Bitwa o chorążankę", "Kasztelanice Lubaczewscy" J. Zachariasiewicz "Marek Poraj", "Tajny fundusz" W. Łoziński "Opowiadania imć pana Wita Narwoja", "Skarb watażki" H. Rzewuski "Zaporożec", "Adam Śmigielski", "Rycerz Lizdejko" T.T. Jeż "Z burzliwej chwili" W. Przyborowski "Oblężenie Warszawy", "Najazd o cześnikównę", "Arianie".

Pozwolenie na broń nie było związane z obroną niezależności, bo niby kto na nią wówczas czyhał? Powód był bardziej prozaiczny - plaga bandytyzmu, czyli napady Bandeiras (Paulistas). Wypada przypomnieć, że siedem redukcji było na terenie podległym Portugalii, co było efektem Traktatu Madryckiego z 1750 roku. I to Portugalczycy jako pierwsi zabrali się za likwidację "problemu" - tzw. wojna siedmiu redukcji trwała do 1756 roku. W Portugalii kasata miała miejsce dopiero w 1759 roku. Hiszpanie również rozpoczęli działania przed decyzją królewską z lutego 1767 roku. Ta ostatnia uwaga poczyniona przez gregskiego tyczy się czasu przed czy już po zawitaniu tam jezuitów i stworzenia congregationes? Z literatury: J. Molenda "Wojny Guarańskie 1628-1756" M.S. Alperowicz "Dyktatura Doktora Francji w Paragwaju" C. Lugon "Chrześcijańska komunistyczna Republika Guaranów 1610-1678" A. Wolanin "Jezuickie redukcje paragwajskie", "Studia Bobolanum", 2007, nr 1 T. Miłkowski "Redukcje jezuickie w Paragwaju – zrealizowana utopia?", w: "Indianie i zakonnicy. Studia z dziejów Kościoła w kolonialnej Ameryce hiszpańskiej" J.Ch. Chasteen "Ogień i Krew" "Redukcje Jezuickie (1609 – 1767). Wybrane dokumenty", red. P. Nawrot

Część ostatnich wpisów przeniosłem do bardziej ogólnego tematu: "Mord pod Ciepielowem - zbrodnia wojenna Wehrmachtu w 1939r. Zbrodnia w Ciepielowie" secesjonista

Akurat istniej kilka modeli obliczeń pozwalających porównywać siłę nabywczą różnych walut, czy je porównać. Oczywiście zawsze będą to zgrubne szacunki. Najprostszy sposób to metoda trójkąta.

Problem w tym, że chyba tak naprawdę nic o tym oddaleniu pewnego nie wiemy? Jak mniemam Tofik odnosił się relacji Piotra Damianiego, że w żywocie św. Romualda zapisano: "Habebat autem equum satiseg regium, quem sibi Busclavi Sclavonici regis filius dederat, factus ab eomonachus". A jeśli chodziło o Mieszka? Zwłaszcza, że wykształcenie tego ostatniego wskazywało by właśnie na klasztorną naukę. Dodatkowo, Sławomir Syty podkreśla ("Mieszko II czy Bezprym mnichem u św. Romualda", w: "Nihil superfluum esse", red. J. Strzelczyk) że opis postaci z "Żywotu" dalece odbiega od tego znanego z "Roczników hildesheimskich", gdzie przedstawiony został jako okrutnik. /szerzej: J. Dowiat "Kształcenie umysłowe synów książęcych i możnowładczych w Polsce i niektórych krajach sąsiednich w X-XII w.". w: "Polska w świecie. Szkice z dziejów kultury polskiej", red T . Manteuffel/ A co wiemy pewnego o tym "pogaństwie" matki Bezpryma? Pod tym względem Bolesław był wybredny, poprzedniczkę też odprawił, choć była córką margrabiego Rikdagam z klanu tzw. komesów Harzu (Wettynów). Czy faktycznie można go umieścić na czele "reakcji pogańskiej"? Wydaje się nieco dziwnym, że ów poganin, nie skorzystał z okazji i nie złupił skarbców katedry gnieźnieńskiej i poznańskiej? A może nałożyły się na siebie dwa różne zdarzenia: walka polityczna (o sukcesję) i owa "reakcja"? Nie ma dowodów, że Bezprym przybył z Rusinami, patrząc na zapiski w "Powieści minionych lat", to ich celem były jedynie Grody Czerwińskie. Gdyby mieli ułatwić Bezprymowi objęcie tronu czyż nie powinni ruszyć dalej? Czyż nie zastanawia fakt, że Nestor jakoś nie wspomina o wspólnej akcji z Bezprymem? Nie należy we wszystkim wierzyć Wiponowi. Czy gdyby Konrad II sprzymierzył się z Bezprymem, to czy nie uwzględniłby jego losu w traktacie pokojowym? Tak się zastanawiam kto go wymazywał? Jakiś królewski wysłannik z Polski czy może robili to duchowni na polecenie Rzymu? Etymologiczne objaśnienie o tyle ciekawe, co nietrafne. Nie ma pewności co do pochodzenia tego imienia, Stanisław Kętrzyński uważał ("Polska w X i XI w."), że nie jest ono słowiańskim, wedle węgierskich badaczy miało być odwrotnie i łączą to miano z węgierskim miastem Veszprim (Veszprém). W kronikarskich zapiskach Thietmara mamy formę "Besprim", "Roczniki hildesheimskie" podają "Bezbriem" i "Bezbrim". W języku czeskim znana jest forma imienia: "Bezperem" czy "Bezprim". /szerzej: J. Hertel "Imiennictwo dynastii piastowskiej we wczesnym średniowieczu"; S. de Vajay "Grossfürst Geyza von Ungarn. Famillie und Verwandschaft", "Sudostforschungen", t. XXI, 1962/ Warte uwagi: D. Borawska "Kryzys monarchii wczesnopiastowskiej w latach trzydziestych XI w.". T . Grudziński "Kryzys polskiej monarchii wczesnofeudalnej w świetle ostatnich badań", "Zeszyty Naukowe UMK", 1966, z. 2.

Trzymajmy się jednak kłopotów PKW...

Mieli już pewną tradycję: G.D. Joiner "Mr. Lincoln's Brown Water Navy: The Mississippi Squadron". Tu obszerny artykuł: www.warboats.org - R.H. Stoner "The Brown Water Navy in Vietnam"

Nie wynikałoby, proszę znaleźć datę sejmu roku 1744 bądź 1745, najlepiej przeszukując tomu Vol.Leg. Mój wykaz nie pomija sejmów konwokacyjnych i elekcyjnych - jak łatwo zauważyć.

Co do Kmicica, znajdujemy go w "Pamiętnikach" Paska, choć Sienkiewicz przypisał mu szereg działań których ten nie dokonał np. przeniesienie czasowe podchodzie Chowańskiego, wpisanie go w obronę Jasnej Góry wyposażając go w czyny które przypisał Kordecki Piotrowi Czarnieckiemu i Zamoyskiemu ("Nova Gigantomachia") itd. O wydarzeniach, które doprowadziły do spotkania wrześniowego w Wolborzu można przeczytać w AGAD - Archiwum Radziwiłłów, dział II, teka 10. Warto zajrzeć do: T. Wasilewski "Pierwowzór Sienkiewiczowskiego Kmicica", "Mówią Wieki", 1959, nr 4 Co do: Sienkiewicz w swym liście ("O powieści historycznej", "Słowo", 1889, nr 98-101) do anonimowego czytelnika wymienia swe źródła (nie wszystkie, na ogół te wydrukowane wówczas). powiada w nim, że Mały rycerz występuje w dokumentach do panowania Michała Korybuta i Sobieskiego - wydanych przez Franciszka Kulczyckiego. Warto zajrzeć również do: A.J. Rolle "Pierwowzór rycerza kresowego", "Placówka", 1919, nr 4 B. Arkuszewski "O prawdziwych życiorysach bohaterów 'Trylogii'", "Tygodnik Powszechny", 1952, nr 38 Gdyby padło pytanie o Skrzetuskiego, to sam Sienkiewicz powiada, że czerpał z Paska i "Księgi pamiętniczej" Michałowskiego, co do opracowań to np.: Z. Lasocki "Czy Skrzetuski był Kozakiem" T. Wasilewski "Kim był Skrzetuski", "Mówią Wieki", 1964, nr 9.

Kilka ostatnich wpisów Tomasza N wydzielono w odrębny temat: forum.historia.org.pl - " Problemy PKW - czy tylko informatyczne? kłopoty z ogłoszeniem wyników wyborów z 16.XI.2014" secesjonista

To chyba tylko wedle tajnych służb francuskich, jako że mamy: - Sejm Pacificationis roku 1736 - Uchwalenie Konfederacji Generalnej (Omnium Ordinum Regni et Magnum Ducatus Lithvaniae) na Konwokacji Głównej Warszawskiej 3 maja roku 1764 - Sejm Walny Elekcyjny (pomiędzy Warszawą a Wola) 27 sierpnia roku 1774. Wychodzi na to, że ów człowiek został wysłany by obserwować coś co się wydarzyło... trzydzieści lat później. Pewnie francuskie służby antycypowały.

Ktoś odkrył, żartobliwość wtrętu z Mościckim?

W jakich językach wchodzą w grę materiały?

Ciekawy zestaw form zaprezentowano w artykule na łamach pisma "Polonica": "... będących pewnymi antroponimami, np. Iaschkone Mazovita 1389, Iescone de Masovich 1385 oraz ten sam człowiek nazywany Domino Iaschcone Mazowsky 1386, Jaszko Mazowszaninъ 1400, Iaszcone Maszoweczski de Myloticze 1402...". /Z. Kowalik-Kaletowa "Sufiks -ita w staropolskich nazwach osobowych i heraldycznych...", tamże, R. II, 1976, s. 251/ Autorka co do tych mian zauważa, że nie muszą się odnosić do dzielnicy Mazowsze, a są nazwami miejscowymi, wskazując na przykłady różnych miejscowości np. "Masewicze" w województwie bracławskim czy "Masowicze" w powiecie mińskim. Dodaje przy tym, że: "Z kolei postać Mazowszanin wyklucza możliwość derywacji od wymienionych nazw miejscowości". /tamże/ Ot, taka uwaga językowa.

Tak jako ciekawostkę... rozkwit kostki drewnianej* w Warszawie zawdzięczamy Mościckiemu. Oczywiście chodzi o dwudziestowieczną technologię kostki, a nie średniowieczne czy wczesnonowożytne użytkowanie drewna do utwardzania dróg.

No to co dziwnego jest w niej? Zawsze można sięgnąć po monografię tego miasta: "Grybów. Studia z dziejów miasta i regionu", T. I, pr. zbiorowa pod red. D. Quirini Popławskiej, Kraków 1992.

Jeden wpis - stanowczo wystarczy. Nie ma sensu powielać go w różnych działach. secesjonista.

Onomastyczna inwencja jest trochę większa, zatem miasto nie musiał leżeć na zielonej górze, czy być umiejscowionym obok góry. Kiedy nosiła tą niemiecką nazwę? A góra to w pobliżu akurat była.