secesjonista

A co to za problem wpisać na wiki "Biskupi krakowscy" i dopasować czasowo do odpowiedniego władcy? Za dużo samodzielnej pracy?

A można jaśniej?

Mamy zatem istotną Komisję o której tak dużo napisano, miała mieć ona kryptonim "Niedźwiedź", tylko o takiej operacji nikt nic nie pisze, nie licząc dwóch autorów, na których wciąż opiera się euklides. Komisja przestała działać... gdyż ponieważ?

Bruno napisał: "Pracownik naukowy ma przede wszystkim dobrze pisać i wykładać oraz porządnie zachowywać się tu i teraz...". A "tu i teraz" od kiedy Bruno liczyć? Plagiat sprzed 1989 r. nie powinien nas obchodzić? Usłużna dyspozycyjność przy weryfikacji kolegów to element zbyt złożonej przeszłości by się obecnie tym zajmować? Donosiłeś i złamałeś komuś karierę, no tak, ale to były czasu złożonych wyborów... Nieprawdą jest, że jedyne wyjście to sugerowane przez Bruno: "Jak kogoś przeszłość tak boli, to niech donosi na kolegę, że ten miał awans ułatwiony z racji kontaktów z SB. I niech to ocenią obiektywnie odpowiednie instytucje. I tyle w temacie. Tylko, jak moralnie taki współczesny donos ocenić". Dla mnie "boleć" to powinno całe środowisko akademickie, a od takich spraw uczelnie mają odpowiednie ciała ds. etyki. Które są chyba w stanie rozsupłać złożoność wyborów z czasów PRL, rozpatrzeć każdy pojedynczy przypadek, zwrócić uwagę czy mamy do czynienia z osobą zastraszoną czy osobą która obrała sobie taki sposób pomocy w karierze itp.

Chyba ślepnę bo ta "Warszawa" w tytule mi całkiem umknęła... trzeba by sprawdzić czy np. pierwsza Komisja Brukowa coś w tej materii nie próbowała przedsięwziąć? Na czym np. polegało "otwarcie dla ruchu pieszego ulic: Kościelnej, Starej czy Pieszej". /za: A. Sołtan "Miasto Nowa Warszawa w XV-XVIII wieku", w: "Kronika Warszawy", 1, 140, 2009/ Szersze prace co do układania chodników z cegły, piaskowca czy płyt granitowych ruszyły chyba około 1816 roku. Co znajduje pewne potwierdzenie w zapiskach dawnych encyklopedii: "Od r. 1815 Warszawa jako stolica wskrzeszonego królestwa Polskiego, rozpoczęła nową epokę wzrostu i pomyślności swojej (...) Place pod Lwem, na Grzybowie i za Żelazną bramą, dawne miejskie targowiska, niegdyś błotniste i szczupłe, z podupadłych budowli uprzątnięto, rozprzestrzeniono i wybrukowano. Chodniki po znaczniejszych ulicach zaprowadzono". /"Encyklopedyja Powszechna", nakł. S. Orgelbranda, T. XXVI, Z. 231, Warszawa 1867, s. 428/ Chodniki były na pewno w 1842 r. albowiem w tym roku urząd miejski wyznaczając dziewięć obrębów do handlowania na Pradze stanowił: "... wszelkie inne artykuły przedawane być mają na środku ulic, lecz za rynsztokiem, na szerokich chodnikach i placach tym końcem wyznaczonych". /R. Wojtkowski "Materiały do dziejów Pragi w Zbiorach Korotyńskich", w: "Warszawskiej Pragi dzieje dawne i najnowsze" , Warszawa 2006, s. 78; cyt. za: APW, Zb. Korotyńskich, sygn. II-30, k.35/ Co do materiałów, to początkowo wyglądało to chyba podobnie jak z ulicami: "Chodniki czyli trotoary wygodnieysze starano się zaprowadzić, to z pieńków drewnianych iak na Lesznie, to z ciosów, to sposobem Mac-Adama, równie iak niektóre ulice z głazu tłuczonego ubite". /Ł. Gołębiowski "Opisanie historyczno-statystyczne miasta Warszawy", Warszawa 1827, s. 194/ Natomiast na łamach "Biblioteki Warszawy" o chodnikach możemy wyczytać: "Od kilkunastu lat zaczęto ulepszać chodniki (trotoirs) tę część ulic z której większość mieszkańców korzysta. Początek ulepszeń w tym względzie był taki: W czasie budowy nadbrzeża (boulevard) r. 1824 ten sam kamień pochodzący z Przedborza użyto na chodnik Krakowskiego Przedmieścia naprzeciw Karmelitów i w ulicy Bielańskiej, przed Mennicą; lecz kamień ten miękki, piaskowy wkrótce wydeptał się, należało znaleść inny trwalszy materyał. Wkrótce potem w okolicach Pałacu Mostowskich probowano cegły na płask i z kantem układanej, bruku z drobnych kamyków itd. z małym podobno skutkiem. Nakoniec w r. 1834 użyto marmurów krajowych (...) i od owego czasu marmurowe chodniki posuwają się coraz szybciej w rozmaitych kierunkach, głównych ulic Warszawy. Chodniki takie układają z flis płaskich i z burtnic kilka cali wysokich (...) W roku 1837 zaczęto robić próby chodników smołowcowych; próby te mniej pomyślne częścią przez niedogodną porę w której robiony były pierwotnie, przez niedokładne wykonanie, lub nie dobrze obraną miejscowość, spowodowały rozmaite przeciw sobie zdania (...) Pierwsze próby bruków smołowcowych składały się z fundamentu z gruzu mocno ubitego lub betonu, na którym założono warstwę smołowca, ćwierć lub pół cala grubą. Łatwo pojąć że gdy ziemia pod fundamentem osiadła, lub przez wilgoć ucierpiała, fundament i warstwa cienka smołowca pękały. Dziś zupełnie inne zastosowanie smołowca zrobił p. Wysocki, połączył go z brukami drewnianemi. I tak na desce ile można np. 15 - 18 cali szerokiej, 1 - 1,5 łok. długiej, polanej smołowcem, układają szczelnie drewniane pieńki 4 cale wysokie, maszyną rznięte, a przestwory pomiędzy pieńkami zalewają gorącym smołowcem; wreszcie dają na wierzch i boki warstwę tejże massy zmięszaną z piaskiem grubo - ziarnistym 1/2 lub 3/4 cala grubą. Tym sposobem tworzy się fliza drewniano-smołowcowa, jedną całość stanowiąca. Flizy takie układają się na warstwie piasku, a szpary zalewane są smołowcem; zamiast drzewa używa się także do uformowani fliz cegła". /W. Kolberg "O brukach warszawskich i brukowaniu w ogólności", tamże, T. 3, Warszawa 1843, s. 119-122/

A to proszę przedstawić swe racje.

"Kiedy się pojawiły" - gdzie? Bo chyba nie ma większego sensu prowadzić poszukiwań przez kilka kontynentów i poszczególne epoki. Co do Warszawy, to Jarosław Marek Rymkiewicz pisał o roku 1784 ("Wieszanie"), co może być dobrym wstępem do zawężenia poszukiwań.

To proszę ograniczyć "opowieści dziwnej treści" do niezbędnego minimum, bo dla mnie ów dowcip (zresztą "z brodą" i znany w przeróżnych wariantach) niewiele ma wspólnego z tematem. Jakkolwiek temat lekkim jest, a niektóre poszukiwania korzeni w bajkach czy ich interpretacje nie zawsze trzeba traktować z powagą, bądź można się z nimi nie zgadzać, to nijak nie wiem co niby ma się kryć w podanym dowcipie, prócz "nieoczekiwanego" zakończenia. Jakieś ukryte odniesienia do innych tekstów? Korzenie historyjki? Powiązania? Potrafi poldas wskazać nam co takiego ukrytego jest w tym tekście?

Niestety wciąż będziemy się potykać o definicję "mikrego wyniku wyborczego" - zatem to do niczego nie prowadzi prócz ułatwienia sobie kwestionowania czy dane ugrupowanie polityczne ma prawo do danych zmian i ew. kontestowania ich zakresu.

i Nie żebym bronił PRL, atoli rodowodu takiego obowiązku można szukać w znacznie dalszej przeszłości. Problem z nieczystościami na ulicach stolicy spowodował, że Urząd Marszałkowski w 1765 r. nakazał: "... aby wszyscy Dziedzicy, Possesorowie albo Gospodarze Pałaców, Kamienic, Dworów, Dworków, tak Kościołow Zakonnicy y nie Zakonnicy (nikogo nie wyimując) tam gdzie bruki zachodzą każdy przed swoją Possesyą dwa razy na tydzień, to iest w szrodę, y sobotę, błoto na kupy nad rynsztoki zgarniać kazali, ato dla łatwieyszego wywożenia onych, pod Exekucyą Żołnierską bez względu". /H. Walendowski "Błoto dochodziło koniom po brzuchy", "Nowy Kamieniarz", 34, I, 5/2008, s. 38; cyt. za: A. Przybylski "Ulice i mosty Warszawy", Warszawa 1936/

Co do samej Afryki dodać można: A. Theile "Sztuka Afryki" "African Intelectual Heritage" ed. Molefi Kete Asante, Abu S. Abarry.

Można poszukać informacji: - o zawartości wydawanych przez wspomniany Instytut z Darmstadt we współpracy z wydawnictwem Suhrkamp (Frankfurt nad Menem) poszczególnych tomów "Polnische Bibliothek" - efektach "Programu Translatorskiego ÓPoland" (od 1999 do 2012 130 dotacji "niemieckich") - działalności Albrechta Lemppe - projekcie wydawniczym "Kroki/Schrift". Z literatury: D. Bilikiewicz-Blanc "Książka polska w Niemczech po roku 1989 na podstawie bibliografii 'Polonica Zagraniczne'", Warszawa 2008 "Trudne sąsiedztwo. Z dziejów relacji polsko-niemieckich w XX i początkach XXI wieku", red. K. Jedynakiewicz-Mróz "Monolog, dialog, transfer. Relacje kultury polskiej i niemieckiej w XIX i XX wieku", red. M. Zielińska, M. Zybura.

"... zbyt długo przeciągające się narzeczeństwo, prowadzi nieraz do neurastenii, zwłaszcza u kobiety, mężczyzna bowiem łatwiej ujść temu losowi może, co prawda, kosztem wierności i narażenia się na inne niebezpieczeństwa". H. Grabowska Odpowiednie wychowanie następowało też w okresie narzeczeństwa, o czym traktowało szereg poradników: S. Nissinen "Przedślubnik. Poradnik dla narzeczonej", przekł. J. Bartosik, Gdańsk 2002 L. Alq "Dobry ton. Przewodnik towarzyski i salonowy według dzieła pani a'Alq" , napisała Helena z hrabiów Russockich Wiczyńska, Lwów 1878a A. Quilici "Narzeczeństwo", przekł. S. Filipowicz, Warszawa 2009 H. Grabowska "Narzeczeństwa róże i ciernie. Nieodzowny poradnik dla narzeczonych i tych którzy narzeczonymi chcą zostać", Lwów 1908 M. Rościszewski "Dobry ton. Szkoła pożycia z ludźmi wszelkich stanów w stosunkach poufnych i ceremonialnych", Warszawa-Lwów 1905 W. Reichsteinowa z Szymańskich "Poradnik dla młodych osób w świat wstępujących.Ułożony do użytku tychże przez Wielkopolankę", Poznań 1891 "Wskazówki dobrego tonu czyli z życia towarzyskiego dla dorastających panienek", Lwów 1895.

A z jakiej bajki zaczerpnął poldas ową historyjkę?

Tak jak i dziś, w II RP pojawiło się wiele wydań różnych elementarzy. Wymieńmy: (rok pierwszego i ostatniego wydania / ilość wydań) W. Kłosiński "Elementarz i rachunki dla klasy pierwszej", Skład Główny "Ognisko Nauczycielskie", Kraków 1919 1919 - 1936 / l.w. 7 "Elementarz do użytku szkolnego i domowego ułożyli dolnośląscy nauczyciele", Spółka Wydawnicza Karola Miarki, Mikołów 1920 1920 - 1921 / l.w. 2 M. Falski "Elementarz powiastkowy dla dzieci", Książnica Polska Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych, Lwów 1920 1920-1922 / l.w. 11 J. Szufa "Elementarz obrazkowy", Drukarnia Narodowa, Kraków 1920 1920-1923 / l. w. 4 J. Żniński "Nowy elementarz polski z obrazkami podług metody mówienia, pisania i czytania", Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1921 1921 / l.w. 1 L. Piotrowski "Elementarz dla szkół powszechnych w Wielkopolsce", Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1922 1922 - 1931 / l.w. 3 K. Buzek, J. Kubisz "Elementarz", Księgarnia "Kresy", Cieszyn 1923 1923 - 1924 / l.w. 2 "Elementarz śląski", Nakładem Książnicy Śląskiej, Katowice 1924 1924 / l.w. 1 F.Arnoldowa, M. Witwicka "Elementarz", WKS Okręgu Szkolnego Lwowskiego, Lwów 1924. 1924 - 1930 / l.w. 5 J. Chrząszczewska, J. Porazińska "Mój elementarz", Instytut Wydawniczy "Biblioteka Polska", Warszawa 1925 1925 - 1931 / l.w. 6 J. Kornecki, J. Stemler, J. Wierzejewski "Elementarz i czytanki dla oddziału pierwszego", "Księgarnia Polska" Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej, Warszawa 1925 1925 - 1928 / l.w. 3 J. Króliński, W. Kucharski "Elementarz (Metoda dźwiękowa)", Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Lwów 1925 1925 / l.w. 1 tychże, "Elementarz (Metoda wyrazowa)", Wydawnictwo Zakładu im. Ossolińskich, Lwów 1925 1925 - 1931 / l.w. 2 W. Tadeusz "ABC. Mały elementarz dla dzieci", Wydawnictwo Księgarni Nakładowej, Warszawa 1925 1925 - 1935 / l.w. 6 tegoż, "Elementarz obrazkowy", Wydawnictwo Księgarni Nakładowej,Warszawa 1925 1925 - 1935 / l.w. 4 B. Ikert "Oj dana. Pierwsza książeczka do czytania dla pierwszego oddziału szkół powszechnych", Drukarnia Katolicka, Poznań 1928 1928 / l.w. 1 E. Korotyńska "A. B. C. Elementarz obrazkowy", Księgarnia Popularna, Warszawa 1928 1928 - 1931 / l.w. 4 A. Mikulski, S. Wójcik, E. Kozera "Elementarz powszechny", Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Lwów 1928 1928 - 1931 / l.w. 5 E. Chodak "Moja pierwsza książeczka. Metoda wyrazowa", M. Arct, Warszawa 1930 1930 - 1933 / l.w. 6 tegoż, "Moja pierwsza książeczka. Metoda zdaniowa", M. Arct, Warszawa 1933 1933 / l.w. 2 M. Falski "Elementarz powiastkowy dla szkół wiejskich", Książnica "Atlas", Lwów 1933 1933 / l.w. 1 tegoż, "Elementarz tematowy dla szkół miejskich", Książnica "Atlas", Lwów 1933 1933 / l.w. 1 B. Kubski, M. Kotarbiński, E. Szelburg-Zarembina "Elementarz (Metoda wyrazowa)", Wydawnictwo K. S. Jakubowskiego, Lwów 1933 1933 / l.w. 2 tychże, "Elementarz (Metoda zdaniowa)", Wydawnictwo K. S. Jakubowskiego, Lwów 1933 1933 / l.w. 2 M. Falski "Elementarz dla I klasy szkół miejskich", Książnica "Atlas", Lwów 1934 1934 - 1937 / l.w. 2 R. Millerówna, M. Rostkowska "Pierwsza klasa pracuje. Elementarz wiejski", Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, Lwów 1937 1937 / l.w. 1 J. Rytlowa, F. Rytel, J. Saloni "U nas. Elementarz dla wsi. Metoda wyrazowa", Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Lwów 1937 1937 - 1939 / l.w. 3 S. Tync, J. Gołąbek, J. Duszyńska "Elementarz dla 1 klasy szkół powszechnych wiejskich", Książnica "Atlas", Lwów 1937. 1937 - 1938 / l.w. 2 tychże, "Elementarz dla 1 klasy szkół powszechnych miejskich", Książnicy "Atlas", Lwów 1938 1938 / l.w. 1 S.W. Kot "Elementarz dla szkół miejskich", Instytut Wydawniczy "Oświata", Wilno 1939 1939 / l.w. 1 /lista, za: K. Kochan "Obraz polskiej rodziny w elementarzach szkolnych II Rzeczypospolitej",dostępne na; www.depot.ceon.pl/ Na jakiej zasadzie dany elementarz pojawić się mógł w praktyce nauczania? Czy musiał się znaleźć na "rekomendowanej" liście odpowiedniego ministerstwa? Czy były zasadnicze różnice pomiędzy wyborem elementarza pomiędzy poszczególnymi b. zaborami (w pierwszych latach RP)? Czy zachowała się w tym zakresie jakaś odrębność Śląska? Czy w treści elementarzy odnajdywały odbicie przemiany polityczne i społeczne okresu dwudziestolecia?

Słów kilka o amerykanizacji klasycznej bajki Andersena, czyli o filmie "Mała Syrenka" z tzw. okresu "renesansu disneyowskiego". Jak się okazuje wykonanie takiego filmu może wymagać pomocy całkiem poważnych badaczy, pośród konsultantów znajdujemy Christophera Voglera zajmującego się strukturami mitycznymi, zwłaszcza w scenariuszach filmowych (np. "Podróż autora. Struktury mityczne dla scenarzystów i pisarzy"). Michael Morys-Twarowski autor artykułu "Korzenie kulturowe Bohaterów filmu 'Mała Syrenka'" pośród ewentualnych tropów wskazuje na: - model "american girl" przedstawiony w powieści Williama Deana Howellsa "A Chance Acquaintance" z 1873 r. - zaczerpnięcie imienia Syrenki z "Burzy" Shakespeare'a od dobrego duszka Ariela (z czasem w tradycji angielskiego teatru postać tą zaczęły grać kobiety) - z tegoż samego dramatu wskazuje się podobieństwa do Mirandy (obie to szesnastolatki, odcięcie od świata, surowy rodzic) - postać złej Urszuli miała być zbudowana na bazie Sykoraksy ze wspomnianej już "Burzy", i jak twierdzą sami autorzy filmu: na postaci Normy Desmond z "Bulwaru Zachodzącego Słońca" Billy'ego Wildera z 1950 r. - krab Sebastian swe imię również miał wedle różnych badaczy zawdzięczać "Burzy", sam autor wskazuje na powinowactwo z modelową postacią mentora: Merlinem z filmu z 1963 r. "Miecz w kamieniu" - mewa Scuttle (Blagier - w polskim wydaniu) miała dużo zawdzięczać rolą Buddy'ego Hacketta, który jej zresztą użyczył głosu. /w: "Ex Nihilo. Periodyk Młodych Religioznawców", 2011, nr 1 (5)/

Aśoka patronował trzeciemu zgromadzeniu buddystów (już po ujawnionym rozdźwięku pomiędzy mahasanghikami a sthawirami) w Pataliputrze - czy władca podejmował na tym zgromadzeniu jakieś działania mające na celu pogodzenie stanowisk? Czy w ogóle władca uczestniczył w tych obradach?

Dla zainteresowanych: A. Jasionek "Szmugiel żywności do Warszawy w okresie okupacji hitlerowskiej w latach 1939–1944", "Słupskie Studia Historyczne", nr 17, 2011.

Coś dla Tomasza N: "- Napiłbym się z przyjemnością wódeczki. Zmarzłem. - Smirnoff? Stoliczna? Absolut? - Absolut (...) Poza tym miałbym jeszcze ochotę (...) Na coś odprężającego. - Psylocybki? Barbiturany? Extasy? - Wie pan co? Proszę wziąć ekstazę i rozpuścić ją w absolucie. Będzie w sam raz". /W. Pielwin "Mały Palec Buddy", Warszawa 2003, s. 338/

W obozie Sachsenhausen działała komórka Schuhprüfstelle, której zadaniem była ocena wytrzymałości butów. W tym celu stworzono z więźniów Schuhläuferkommando, a wokół placu apelowego wybudowano drogę o różnej nawierzchni: asfalt, tłuczeń, piasek, beton. Więźniowie mieli maszerować po tych specjalnych odcinkach z plecakami ważącymi ok. 30 kg, tego typu marsze trwały na ogół 10-12 godzin (przy okazji prowadzono badania dopingowe np. z pervityną). Wiadomo coś bliżej jakie to obuwie badano w ten sposób?

By uściślić - to ja jedynie odnoszę do kwestii pewnego podobieństwa (typograficznego) tych znaków, który moim zdaniem nie był zamierzonym.

Krótki artykuł porównawczy o propagandowej walce na pocztówkach z okresu międzywojennego (1919-1920): W. Dymarczyk "The War on the Wall. Polish and Soviet War Posters Analysis", "Qualitative Sociology Review", 2014. /dostępne na: www.depot.ceon.pl/

Jeśli przez "anioła" rozumieć bożego posłańca ze skrzydłami, to nie mają one jakiejś długiej historii. W Biblii choć te istoty pojawiają się około trzystu razy, to nigdzie wprost nie napisano, że posiadają skrzydła. Za to w pismach apokryficznych anioły często mają już skrzydła. Przy dyskusji o charakterze (cielesności) aniołów, to Tertulian jako jeden z pierwszych, powiązał ich umiejętności ze skrzydłami. Pierwsze przedstawienia aniołów to zarówno młodzieńcy jak i brodaci, dojrzali mężczyźni, jeszcze w VI w. pojawiają się pojedyncze przedstawienia bezskrzydłych aniołów (San Vitale w Rawennie). Jeśli szukać prototypów, to na ogół badacze są w tej materii dość zgodni wskazując grecką Nike i rzymską Wiktorię. "Najstarsze przedstawienia skrzydlatych aniołów, które maja symbolizować triumf nowej wiary nad pogańskim kultem, występują na: sarkofagu dziecięcym z Sariguzel przechowywanym w Muzeum Archeologicznym w Istambule a datowanym na lata panowania Teodozjusza Wielkiego, tzw. sarkofag Pignatta z Rawenny z 1. ćwierci V wieku ze sceną Zwiastowania inspirowaną Protoewangelią Jakuba oraz na drewnianych drzwiach kościoła Santa Sabina w Rzymie z lat 432-440 (...) Engelbert Kirschbaum za pierwsze na Zachodzie przedstawienie anioła uskrzydlonego uznaje postać towarzyszącą apostołowi Mateuszowi na mozaice z apsydy kościoła Santa Pudenziana w Rzymie, z początku IV w.". /za: A. Krauze "Od antycznej bogini do chrześcijańskich aniołów, czyli o przekraczaniu granic ikonograficznych", "ΕΧΟΛΗ Centrum - Peryferie - Granice" red. S. Banasiak, P. Gumiela, J. Kłos, M. Szada, Warszawa 2012, s. 34-35 i in./ Z literatury o hybrydach i aniołach: "Bestie, żywy inwentarz i bracia mniejsi. Motywy zwierzęce w mitologiach, sztuce i życiu codziennym" red. P. Kowalski, K. Łeńska-Bąk, M. Sztandara J.C. Cooper "Zwierzęta symboliczne i mityczne" H. Mode "Stwory mityczne i demony. Fantastyczny świat istot mieszanych" D. Fajnsztejn "Potwory fantastyczne w wierzeniach i mitach" J.L. Borges "Zoologia fantastyczna" J. Gondowicz "Zoologia fantastyczna (uzupełniona)" S. Kobielus "Bestiarium chrześcijańskie. Zwierzęta w symbolice i interpretacji. Starożytność i średniowiecze" J. Delumeau "Skrzydła anioła. Poczucie bezpieczeństwa w duchowości człowieka Zachodu w dawnych czasach" "Księga o aniołach" red. H. Oleschko A. Krauze "Bezskrzydli posłańcy. Najstarsze przedstawienia aniołów w sztuce wczesnochrześcijańskiej" (praca magisterska, Lublin 2010)

Zdjęcia okupacyjnej Warszawy (z 1941 r., 1943 r. i z okresu trzech tygodni przed wybuchem powstania) zaprezentowano w pracy: "Pamiątka z Warszawy. Polskie wakacje oficera Wehrmachtu Jürgena Josta" oprac. J. Płaskoń, A. Malik. W albumie znalazły się kopie fotografii pochodzących z zachowanego albumu Josta "Reise nach Warschau".

A na czym ma polegać ta wariacja, na podobieństwie graficznym znaków? Zna poldas jakieś wspomnienia czy relacje Kłopockiej czy Osmańczyka, które by mówiły o powiązaniu tych dwóch znaków? Gdyby bieg Wisły wyglądałby całkiem inaczej trudno byłoby mówić o "wariacji".