secesjonista

Konkretnie: jak to przeliczyć, nie licząc błędu z 2915 rokiem.

Dziadek w którym roku stwierdził, że nazistowska ideologia nie jest mu po drodze i czy był oficerem?

A konkretnie jancecie ile 1 złotówka z roku 1949 ma się do złotówki z roku 2915? Tak wiele piszesz o poprawnym stosowaniu statystyk, to może nas wspomożesz w tych przeliczeniach?

Różnica jest w merytoryce tematu. To był oficerem czy nie? Te wspomnienia: "złe" tyczą się lat: 1933-1939 czy lat kiedy armia niemiecka zaczęła przegrywać?

Te: wspomnienia: "najgorsze wspomnienia zostały". tyczą się oficera Wermachtu bądź Kriegsmarine?

To jednak gregski wciąż czytuje forum - miłe.

Co do Średniowiecza to metody się nie zmieniły: wysiłek fizyczny, ostre potrawy, rośliny trujące, "gorący kokos", itp.

Jeśli fejszter ma coś do powiedzenia względem stosowanych na przestrzeni dziejów: środków antykoncepcyjnych czy wczesnoporonnych - to zapraszamy. A ma coś w tym zakresie do powiedzenia fejszter prócz konstatacji, że wrzuci to na niemieckie forum: Przetłumaczę to na niemiecki i puszczę kolegom. Genialny tekst obrazujący polskość w Europie?".

A konkretnie: jakich obligacji?

To może przykłady z dawnych czasów, choć nie wiem czy można to odnosić jedynie do grupy prostytutek... - papirus Ebersa z 1550 r. p.n.e. - porady legendarnego cesarza Chin Szennoga co do użycia rtęci - porady Hipokratesa dla prostytutek by zażywały podskoków - "podskok lacedemoński" Soranusa i jego jajko z koprem - "wino aborcyjne" Dioscoridesa - Pliniusz Starszy i olej z rutą - środki zaproponowane w "De viribus herbarium”" - masaż brzucha w Azji - co uzewnętrzniał Dżizo w Japonii? - wykorzystanie rośliny silphium (okolice Cyreny) jako środka antykoncepcyjnego i wczesnoporonnego ... ... Z literatury: K. Stebnicka "Antykoncepcja w starożytności", "Mówią wieki", 37, 1994 M. Starowieyski "Aborcja w opinii pierwszych chrześcijan", "Studia Paradyskie". 3, 1993

Zwykłe sądy nie tyle może były: niekompetentne co w ogóle bałyby się zabrać za taką personę; inna sprawa, że chyba król nie chciał by tego typu postępowanie było rozpatrywane na niskim szczeblu sądownictwa, zbyt wiele mogło się wydać. Czy zna euklides "Pamiętnik" sędziego d'Ormessona?

I to jest właśnie ciekawe, wspomniany Bambergczyk zaangażował się mocno w stworzenie podstaw ideowych i teologicznych dla nowego kościoła, potem już jako prezes Królewskiej Akademii Nauk w Monachium kierował pracami Bońskich Konferencji Unijnych w 1874 r, i 1875 roku. A jednocześnie jak wspominał biskup E. Herzog: "Döllinger nie brał czynnego udziału w tworzeniu naszych parafii ani też nie uczestniczył w naszym życiu parafialnym, ale utorował nam drogę i szedł obok nas, strzegąc nas swą lśniącą tarczą, a także nigdy nie zaparł się swych duchowych synów". /"Mariologia..."; cyt. za: U. Küry "Die Altkatholische Kirche. Ihre Geschichte, ihre Lehre, ihr Anliegen", s. 78/ Natomiast trzeba pamiętać, że powody tej secesji to nie tylko sam dogmat o nieomylności, równie mocno podnoszono kwestię uniwersalności jurysdykcji. W swym liście do arcybiskupa Monachium Döllinger pisał: "Jako chrześcijanin, teolog, historyk i obywatel nie mogę przyjąć tej nauki. Jako chrześcijanin – bo jest ona niezgodna z duchem Ewangelii oraz wyraźnymi wypowiedziami Chrystusa i Apostołów. Chce zbudować właśnie to Królestwo tego świata, które Chrystus odrzucał, pragnie panowania nad społecznościami kościelnymi, do jakiego nawet Piotr nie rościł sobie prawa i innym zakazywał. Jako teolog – albowiem cała prawdziwa tradycja zwraca się przeciwko niej nieubłaganie. Jako znawca historii – gdyż jako takiemu jest mi wiadomo, że uporczywe dążenie do urzeczywistnienia panowania nad światem, właściwe tej doktrynie, kosztowało Europę strumienie krwi, doprowadziło do zamętu w wielu krajach i spowodowało najstraszliwsze nadużycia w Kościele, zasilało je i umocniło". /tamże, cyt. za: V. Conzemius "Katholizismus ohne Rom", s. 62/ Ciekawym jest jak potoczyły się losy niektórych przeciwników nowych dogmatów np. osoba Edwarda (Eduarda) Herzoga.

Problem ten sam, metody już nie.

A jakich wieków ma się to tyczyć?

"Po wojnie, 23 sierpnia 1945 r., po raz pierwszy ustalono kurs złotego do dolara amerykańskiego (USD) na poziomie 100 zł = 1 USD. Postępująca zmiana siły nabywczej złotego wymogła korektę kursu. 27 maja 1947 r. podwyższono go do wysokości 250 zł za 1 USD. Jeszcze w tym samym roku, 1 września, podniesiono do wysokości 400 zł/USD. Kurs ten przetrwał do 1950 r. Zgodnie z postanowieniami reformy pieniężnej z 30 października 1950 r. pieniądz stary został wymieniony na pieniądz nowy w stosunku 100:1, a ceny i płace przeliczono w stosunku 100:3. Według przeliczenia cen kurs dolara wynoszący 400 zł w nowym pieniądzu powinien wynosić 12 zł (400 zł/USD x 3/100 = 12 zł/USD). Zdecydowano się jednak na podwyższenie wartości złotego (rewaluacji) i ustalono kurs na poziomie 4 zł = 1 USD. Wynikało to z faktu, że nowy kurs przyjął formę kursu parytetowego: 1 zł = 0,222168 g czystego złota. Przy ówczesnym parytecie USD w stosunku do złota dawało to właśnie te 4 zł za 1 USD5. O takim parytecie złotego do dolara amerykańskiego według Andrzeja Jezierskiego zadecydowały względy polityczne. W marcu 1950 r. wprowadzono nowy parytet rubla – 0,222 g czystego złota, i przymusowy kurs 4 ruble = 1 USD. Zrównanie parytetu rubla i złotego związane było z powstaniem RWPG". /M. Kłusek "Zasady przeliczania nakładów finansowych poniesionych w latach 1945-2010 przez Muzeum Pałacu w Wilanowie i jego poprzednika prawnego", "Annales. Etyka w życiu gospodarczym", Vol. 17, No. 2, May 2014; dostępne na: www.annalesonline.uni.lodz.pl/

Proponuję zastanowić się nad sensem dokonywania tak "mądrych" wpisów. "Do Warszawy wysłano pluton ckm SS Rontgensturmbann w sile 1 oficera oraz 37 podoficerów i żołnierzy" /tamże, s. 40/

Tadeusz Branicki, 1959-1973 Jan Szczepański 1959-1975 Henryk Kukier 1952-1957 Józef Grudzień 1959-1968 Krzysztof Kosedowski,1979-1989 Kazimierz Szczerba 1975-1988 Janusz Gortat 1965-1982 Wiesław Rudkowski 1966-1975 Andrzej Biegalski 1975-1976 Henryk Petrich 1980-1990 Andrzej Gołot 1986-1990

Niemcy stworzyli jednostkę sanitarną SS-Röntgensturmbann, szkoliła się ona w Poznaniu. Do Warszawy skierowano pluton (dwa plutony?), który w czasie powstania był pod rozkazami majora Recka. W jego szeregach znalazła się pewna ilość Norwegów, dwóch z nich zginęło: Knut Iversen i Paul Olav Kristiansen Perssen. /za: M. Stefańczyk "Obywatele norwescy w siłach zbrojnych III Rzeszy", Biulety.DWS.org.pl, nr 7, zima 2010/

Może coś z tego: M. Meloch "Sprawa włościańska w powstaniu listopadowym" E. Cesarz "Chłopi w polskiej myśli politycznej doby porozbiorowej 1795–1864. Syntezy, para syntezy i podręczniki dziejów ojczystych" R.R. Ludwikowski "Główne nurty polskiej myśli politycznej 1815–1890" B. Limanowski "Jan Olrych Szaniecki: dzielny obrońca sprawy włościańskiej w czasie powstania w 1830 i 1831 roku" A. Zieliński "Projekt „Gazety dla ludu” z początku powstania listopadowego", "Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego", 1970, nr 9, z. 2 "Towarzystwo Polepszenia Stanu Włościan", "Nowa Polska" 1831, nr 213 "Ziemiaństwo a ruchy niepodległościowe w Polsce XIX i XX wieku" pod red. W. Cabana i M.B. Markowskiego "Wieś i dwór na ziemiach polskich w XIX i XX wieku" pod red. tychże I. Turowska-Bar "Polskie czasopisma o wsi i dla wsi od XVIII do r. 1960. Materiały bibliograficzno-katalogowe" "Społeczeństwo polskie XVIII i XIX wieku" praca zb. B. Skarga "Narodziny pozytywizmu polskiego (1831–1864)" S. Płaza "Źródła drukowane do dziejów wsi w dawnej Polsce. Studium bibliograficzno-źródłoznawcze" M. Mycielski "Miasto ma mieszkańców, wieś obywateli. Kajetana Koźmiana koncepcje wspólnoty politycznej (do 1830 roku)" "Metamorfozy społeczne. Badania nad dziejami społeczeństwa polskiego XIX i XX wieku" red. J. Żarnowskiego T. Mencel "Wieś pańszczyźniana w Królestwie Polskim w połowie XIX w." "Dwór a społeczności lokalne na ziemiach polskich w XIX i XX wieku" red. W. Caban, M.B. Markowski i M. Przeniosło H. Grynwaser "Przywódcy i burzyciele włościan. Szkice z dziejów włościan skarbowych w Królestwie Polskim (1815–1830)" tegoż, "Kwestia agrarna i ruch włościan w Królestwie Polskim w pierwszej połowie XIX wieku. Studium archiwalne". Warto przejrzeć zszywki "Roczników dziejów Ruchu Ludowego".

Już w 1859 r. namiestnik Galicji hrabia Agenor Gołuchowski próbował wprowadzić urzędowo alfabet łaciński, projekt został przygotowany przez czeskiego działacza Józefa Jirečka (: a b c ć č d ď e f g h x i j k l ľ m n ń o p r ŕ s ś š t ť u v y z ź ž). Pomysł bazował na języku słowackim z zapożyczeniami z języka polskiego (dla oddania miękkich spółgłosek). Wobec oporu Ukraińców szybko się z tego pomysłu wycofano. W XIX wieku przeprowadzono reformę grażdanki, której celem miało być odróżnienie języka ukraińskiego od rosyjskiego: "Wówczas wprowadzono znak ґ zamiast кг i apostrof w miejsce znaku twardego, zlikwidowano ы, a za to wprowadzono і w miejsce wcześniej używanych ѣ, и i у". /za tekstem Ł. Starzaka "Alfabet ukraiński", dostępne na: www.suputnyk.site.pl/ Co do czasów stalinowskich: "Jak wiadomo, zainteresowania grup ukierunkowanych na strukturalizm nie ograniczały się do językoznawstwa i obejmowały również m.in. folklor, po-etykę, strukturę tekstów literackich, tzn. filologię w ogóle. Właśnie z powodu tak szerokiego zakresu strukturalizm rosyjski jako system poglądowy dotknięty został przez, jak to określa Frumkina, wszystkie „okropności okresu lat 30.– 50. i z początkiem „odwilży zaowocował „nowym językoznawstwem. Pamięć o tych czasach przetrwała m.in. w postaci dwóch prac: podręcznika do języka rosyjskiego dla wyższych uczelni, znanego jako „Avanesov i Sidorov, oraz Wprowadzenia do językoznawstwa Reformatskego". /A. Ginter "Igor Aleksandrowicz Mielczuk: między nauką a ideologią", "Folia Linguistica Rossica" Acta Universitatis Lodziensis, 2011, 7, s. 31/ Ktoś wie co miałoby się kryć w tych dwóch wymienionych pozycjach? A co do Rosji, to już Piotr I zreformował druk, potem tzw. nowe pismo (kursiw) poczęło zastępować skoropis. Te ostatnie zmiany na ogół wiąże się z założeniem przez Katarzynę II (w 1782 r.) szkół ludowych, w których posługiwano się nowym elementarzem ze zmodyfikowaną grafiką pisma, autorstwa hrabiego Teodora Jankiewicza Miriewskiego (de Mirievo). Jak wskazuje Artur Górski jest to błędne przekonanie, podaje on przykład wydanej w 1706 r. książki "Tryumf Polskiey Muzy" Daniela Górczyna - pierwszego aptekarza Moskwy. Autor szeroko omawia zmiany pisma, rolę pisma kursywnego, znaczenie wzorcowników kaligraficznych - propisi, pojawienie się mody na francuską modę w postaci pisma okrągłego i nieco pochylonego itp. Jak napisał ów autor pierwszy elementarz polsko-rosyjski wydano w 1792 r. za cara Pawła I, a wydali go karmelici z Berdyczowa, a najpowszechniejszym na kresach podręcznikiem było anonimowe dzieło "Букварь для обученія юношества чтенію по Россійски и по Польски, съ прибавленіемъ морала, анекдотовъ, собранія нужнƀйшихъ словъ, стиховъ и проч./ Elementárz dlá uczéniá młodzieży czytać, po Rossyisku i po Polsku, z dodaniém morálności..." (pierwsze wydanie w 1806 r.), innym popularnym elementarzem miał być "Nowy rosyjsko-polski elementarz" Stanisława Świątkowskiego (pierwsze wydanie 1832 r.). /za, tegoż: "Geneza pisma cyrylickiego rosyjskiej administracji Królestwa Polskiego"/ Z literatury: F. Pilarczyk "Elementarze polskie od ich XVI-wiecznych początków do II wojny światowej. Próba monografii księgoznawczej" tegoż, "Elementarze polskie II. Materiały bibliograficzne" M. Strycharska-Brzezina "Polskojęzyczne podręczniki dla klasy I szkoły elementarnej w Królestwie Polskim drukowane grażdanką" tejże, "Osobliwy XIX-wieczny elementarz rosyjski dla polskich dzieci autorstwa Władysława Choroszewskiego na tle procesu rusyfikacji społeczeństwa polskiego", w: "W trosce o dobrą edukację. Prace dedykowane profesor Jadwidze Kowalikowej z okazji 40-lecia pracy naukowej" red. A. Janus-Sitarz

Mnie się zdawało, że można działać w organizacjach nielegalnych, dobrze że poldas mnie oświecił. To trzeba by jeszcze objaśnić "bezsens" zaprezentowanego powyżej Art. 3 ust. 2.

Ciekawe czy Karaszewicz-Tokarzewski wystąpił? A swoją drogą to chyba jedyny duchowny (spoza ordynariatu) który dochrapał się generalstwa.

I na podstawie tych badań ilu strajków doliczył się poldas w III Rzeszy?

W nader drobiazgowym porównaniu wybranych fragmentów książki Bolesława Romanowskiego "Torpeda w celu!" z dokumentacją dzienników okrętowych i różnych archiwaliów, autor - Andrzej Bartelski (crolick) pisze o tym zdarzeniu, że najprawdopodobniej było to zderzenie... z boją. /tegoż, "Prawdy i mity 'Torpedy w celu!'", biuletyn.DWS.org.pl, nr 6, jesień 2009/

Wielka Brytania stanęła przed szeregiem wyzwań związanych z zatrudnieniem: zapewnienie zwiększenia zatrudnienia w pierwszej grupie priorytetowej, kontrola przemieszczania się pracowników pomiędzy różnymi działami przemysłu, zwiększenie zatrudnienia kobiet itd. Rzad został wyposażony w szereg prawnych instrumentów, istniał np. zakaz samowolnego zmiany przedsiębiorstwa (można było to uczynić jedynie w ramach tej samej "branży"), zakaz publikowania ogłaszań o poszukiwaniu pracowników, zakaz strajków i lokautów. Istniała też możliwość wydania nakazu zatrudnienia w konkretnym przedsiębiorstwie. Nad całością tego zagadnienia czuwał powołany na stanowisko Ministra Pracy i Służby Narodowej - Ernest Bevin. Ten były związkowiec, organizator strajku generalnego w czasach Wielkiego Kryzysu, w swej codziennej pracy zwiększył zakres konsultacji społecznych zarówno ze związkami zawodowymi jak i organizacjami zrzeszającymi pracodawców. W dość ograniczony sposób korzystał ze środków przymusu, na przykład na około 8 tys. przypadków przerw w produkcji (strajków) tylko w 109 przypadkach wszczęto postępowanie sądowe, tylko w przypadku ok. 340 000 osób zastosowano nakaz pracy (w tym 90 tys. kobiet). Na ile istotnym dla wysiłku gospodarczego w Wielkiej Brytanii był sektor prywatny, w porównaniu do przedsiębiorstw agencyjnych i Royal Ordnance Factories?