secesjonista

Z istotnych różnic, mimo to, że pochwalano ideał równości względem prawa to jednocześnie praktykowano różne traktowanie stron zależnie od rangi. Stąd delikt iniuria mógł przechodzić w poważniejszą formę: iniuria atrox o ile stroną poszkodowaną był ktoś znamienitej rangi. Prawo do skorzystania z actio de dolo nie przysługiwała dzieciom i wyzwoleńcom względem rodziców lub patrona, ale i: "osoby niskiej rangi przeciwko komuś o wysokiej pozycji, na przykład plebejusz przeciwko bardzo szanowanemu człowiekowi rangi konsula albo nicpoń i hulaka lub innego rodzaju człowiek niskiego charakteru przeciwko człowiekowi nienagannego życia". /J.M. Kelly "Historia zachodniej teorii prawa", Kraków 2006, s. 93; cyt. za: "Digesta", 4.3.11.1/

Wypada odnotować artykuł na naszym portalu: Łukasz Kamiński "Zarys życia monastycznego w Irlandii we wczesnym średniowieczu". Wiadomo o co został oskarżony św. Patryk? Dodać można: T.M. Charles-Edwards "Early Christian Ireland" M. Mc Namara "Monastic schools in Ireland and Northumbria before A.D. 750", "Milltown Studies", vol. 25, 1990 J. Ryan "Irish monasticism - Origins and Early Developmnet" R. Sharpe "Some problems concerning, the organization of the church in early medieval Ireland", "Peritia", vol. 3, 1984 M. Low "Celtic Christianity and nature. Early irish and Hebridean Traditions".

No cóż, ja spotkałem się z utworem w którym nasza Safona nazywa wspomnianą wybrankę brata nazywa ni mniej ni więcej a: "suką", tak to przynajmniej oddał tłumacz. A co wiadomo o jej udziale w spisku?

O rodzajach strojów żałobnych: "Stroje żałobne nie różniły się krojem od noszonych w dzień powszedni, jednak szyto je z czarnych materiałów (...) Czerń była kolorem ciężkiej żałoby, ale noszono też tzw. „półżałobę” po dalekich krewnych. Wtedy stosownymi kolorami sukien były odcienie szarości, fioletu, lila. Czasem ograniczano się do przepaski z czarnej krepy noszonej na ramieniu". /M. Dobrzeniecka "Stroje szlachty w epoce staropolskiej", "Vade Nobiscum", Vol. XI, Łódź 2014, s. 37-38/

Na siedemnastowiecznym sztychu Mateusza Meriana Kopiec Krakusa nosi podpis: "Tumulus dictus Rekawka". jako, że pierwotnie pod tym właśnie kopcem odbywał się festyn ludowy (we wtorek po pierwszej niedzieli po Wielkiej Nocy), a zwany był właśnie: 'Rękawka" czy "Rąkawka". Jak podaje Aleksander Obodziński w swej "Pandora starożytna monarchów polskich": "Jest nadgrobek za miastem, co go każdy zowie Krakusowym pagórkiem, y dzieckoć to powie Rękawką inszy zowią, że ręką sypany Nagrobek Krakusowi y stąd tak nazwany". To wersja ludowego wytłumaczenia nazwy, stąd potem wedle Stanisława Sarnickiego poprzez analogię Kopiec Wandy nazywano Nogawką ("Księgi Hetmańskie"). Zdaniem Kazimierza Radwańskiego należy nazwę "Rąkawka" raczej należy wiązać z rzeczownikiem "rakev" pochodzącym z czeskiego bądź serbskochorwackiego. W okolicach Krakowa swego czasu istniał Kopiec Esterki w Łobzowie, zniszczony w latach 50. XX wieku. O innym kopcu mamy informację w umowie pomiędzy mieszczanami krakowskimi a klasztorem mogilskim (maj 1428 r.) w opisie granicy wsi Pracze wspomina się o jej przebiegu: "bis an den ackir des dorjfis pratcze, do eyne mogił o f der hoe ist, und eyn steyn do bey gelegt". Z literatury: J. Kotlarczyk "Kopiec Krakusa - kopiec zagadek i rozczarowań", "Z otchłani wieków", 45, z. 1, 1979 R. Jamka "Wyniki badań wykopaliskowych na Kopcu Krakusa w Krakowie", "Slavia Antiqua", 12, 1964 K. Radwański "Nekropola grobów kurhanowych na Krzemionkach wraz z monumentalnym Kopcem Krakusa - głównym ośrodkiem ceremonialnym krakowskiego centrum władzy w IX-X w.", w: "Civitas et villa. Miasto i wieś w średniowiecznej Europie środkowej" tegoż, "Wielkie kopce krakowskie i próba uściślenia ich chronologii", "Rocznik Krakowski", 19, 2003 L.P. Słupecki "Monumentalne kopce Krakusa i Wandy pod Krakowem", w: "Studia z dziejów cywilizacji" tegoż, "Wanda leży w naszej ziemi co nie chciała Niemca? Problem powstania i symbolicznego znaczenia Kopca Wandy w Mogile pod Krakowem", w: "Sacrum. Obraz i funkcja w społeczeństwie średniowiecznym" red. A. Pieniądz-Skrzypczak, J. Pysiak

Tertulian w swej rozprawie z grecką filozofią ("Apologetyk") posługiwał się toposem "kradzieży Greków", dowodził zatem, że wszystko co wartościowe w greckiej kulturze zostało zaczerpnięte od proroków Izraela, o dodatkowo jeszcze zdeformowane: "Czy jest taki poeta, czy jest taki filozof, który by w ogóle nie czerpał z proroków, tak jak ze źródła? (...) Zabierali się do naszej nauki także ludzie dbający jedynie o sławę (...) i o ile w świętych pismach natrafili na coś odpowiedniego, to jakby na pokaz do własnych pism wcielali. Nie mieli jednak dostatecznej wiary, że to słowa boskie i nie wstrzymali się przed fałszowaniem". /K. Chwastek "Cóż mają wspólnego Ateny i Jerozolima - antyfilozofizm Tertuliana jako przykład różnicy między wschodnim i zachodnim chrześcijaństwem", "Vade Nobiscum", Vol. XI, Łódź 2014, s. 230; cyt. za: "Apologetyk", tłum. J. Sajdak, XLVII, 2-3, Poznań 1947, s. 186/ Z literatury: "Pierwsi apologeci greccy, Kwadratus, Arystydes z Aten, Aryston z Pelli, Justyn Męczennik, Tacjan Syryjczyk, Milcjades, Apolinary z Hierapolis, Teofil z Antiochii, Hermiasz", z jęz. grec. przeł. L. Misiarczyk D. Karłowicz "Sokrates i inni święci, O postawie starożytnych chrześcijan wobec rozumu i filozofii".

Co do wspomnianych wpływów na kontynencie, to można mówić względem upowszechnienia się secreta confessio i późniejszej pokuty taryfowej (poenitentia taxata): "Zmiany w dyscyplinie pokutnej Kościół zawdzięcza mnichom iroszkockim zamieszkującym wyspy Brytyjskie, wśród których pielęgnowano zwyczaj powtarzalnej pokuty. Mnisi ci wyznawali swe grzechy przed kapłanami, aby móc uczestniczyć w sposób pełny we mszy św. Przyjmujący wyznanie grzechów wyznaczał penitentowi pokutę, korzystając z ksiąg pokutnych (łac. liber poenitentiales). Po jej wykonaniu kapłan udzielał pokutnikowi rozgrzeszenia. Mamy więc tutaj praktykę indywidualnej spowiedzi, dokonywanej w sposób sekretny, z możliwością wielokrotnego powtarzania. Dzięki mnichom z Irlandii i Wielkiej Brytanii praktyka ta przeniknęła na kontynent i przyjęła się w Galii, Germanii i na północy Italii. Jej beneficjentami stali się również wierni świeccy". /Z. Sobolewski "Misterium pietatis odpowiedzią Boga na grzech", "Teologiczne Studia Siedleckie", R. 8, 2011, s. 122/ Natomiast co do tych nauk w Galii, to jest taki problem, że w świetle jego "Wyznania" przez swych angielskich kolegów uważany był za analfabetę. Wedle przekazów miał pobierać nauki w Lerins i Auxerre, co wydaje się być mocno wątpliwy zważywszy na styl jego zapisków: "Z pism Świętego można wyciągnąć pewne informacje o nim samym. Ich forma świadczy o tym, że pisanie było dla niego kłopotliwe. Pisał łacina nieporadną, ciężką, ludową, stylem zawiłym, niszcząc wszelkie zasady gramatyczne, zaś sama konstrukcja pism kuleje. Jest nieprzejrzysta, nużą ciągłe powtórzenia. Posługiwał się często Biblią, swe własne myśli wolał wypowiadać cytatami z Pisma Świętego. Trudno sądzić, by człowiek, który przez tyle lat miał studiować w najlepszych ówczesnych ośrodkach kulturotwórczych, jak Lerins czy Auxerre, nie potrafił posługiwać się sprawnie łaciną - jeszcze wtedy powszechną". /K. Rzeźniczek "Biografia św. Patryka...", s. 246/ Z literatury: J. Naumowicz "Święty Patryk Apostoł Zielonej Wyspy", "Miejsca Święte", 2 (62), 2002.

Wielu zabrakło, zwłaszcza osoby Hegla i jego dzieła pt.: "Zasady filozofii prawa", to do nie go odwoływali się wreszcie i marksiści i liberałowie. Z bardziej współczesnych koncepcji wypada wspomnieć "poduszeczkę do igieł" Johna Schwarzmantela ("The State in Contemporary Society: An Introduction"), czy ogólnie neopluralistyczną teorię państwa (Robert Dahl: "Who governs?", "A preface to Democratic Theory", Charles Lindblom: "Poltics and Markets" czy John Kenneth Galbraith: "The New Industrial State", "The Culture of Contentment"). Wypada wspomnieć dyskurs w łonie neomarksistów toczący się pomiędzy Ralphem Milibandem ("The State in Capitalist Society") a Nicosem Poulantzasem ("Political Power and Social Classes") i głos Boba Jessopa ("The Capitalist State", "State Theory: Putting Capitalist States in Their Place"). I z zupełnie innego bieguna: William Niskanen ("Bureaucracy and Representative Government") i oczywiście - Robert Nozick i jego "Anarchia, Państwo, utopia".

Co do tego hipotetycznego samobójstwa, to czy poza zapisem Owidiusza w "Heroidach" znamy inne przekazy mówiące o takim skoku? I czy rzeczywiście miało to być samobójstwo, wreszcie Deukalion przeżył i jeszcze otrzymał nagrodę: uczucie Pyrry? A jaki był związek pitagorejczyków z Safoną (wspominał coś o tym Pliniusz Starszy), był to związek bardziej z akuzmatykami czy matematykami? W odkrytej w 1917 r. bazylice przy Porta Maggiore (dawniejsza Porta Praenestina), którą wiąże się z pitagorejczykami. mamy w absydzie scenę śmierci Safony, tyle, że przecież pitagorejczycy nie akceptowali samobójstwa. /za: D. Musiał "Kapłani, filozofowie czy politycy: kilka uwag o rozwoju pitagoreizmu w starożytnym Rzymie", "Ars Regia", 2/3-4, 1993/ W Akademii Safony miały się odbywać konkursy piękności, co zresztą nie miało być w ówczesnej Grecji czymś odosobnionym. A wiadomo coś więcej o tych konkursach? /za: A. Żok, H. Lisiak "Początki refleksji teoretycznej o homoseksualizmie", "Poznańskie Zeszyty Humanistyczne", T. XXI, 2014/

To, że nie zdążył zostać użyty, nie przeszkadza przecież ocenić jego walorów technicznych i przeprowadzić porównań z innymi typami. To chyba specjalnie...

Poprawny link do artykułu "419 A New Kind of Nuclear Reactor?": pages.csam.montclair.edu/~kowalski/cf/reactor419.html

Na stronie: www.mapywig.org wchodzimy w zakładkę "mapy austro-węgierskie" gdzie są skany map Kaiserlich und Königlich Militaergeografisches Institut, tam odnajdujemy arkusz 20 zatytułowany "Umgebungen von Jaroslau Radymno Krakowiec Przemysl und Mosciska" i mamy Żurawicę (mniej więcej kwadrat 30/50).

Temat trochę się łączy z: forum.historia.org.pl - "Franciszkanie i spory o ewangeliczne ubóstwo" Może połączyć?

A dokładniej o jaką Żurawicę chodzi i z jakiego okresu ma to być mapa?

Dla zainteresowanych: R. Kraemer et. all "Her Share of the Blessings: Women's Religions Among Pagans, Jews, and Christians in the Greco-Roman World".

Co do filmów o tematyce lotniczej to nie bardzo wiem czemu ich nikła ilość miała by być wyrazem tego co napisał Smok: "Polonofobiczne tendencje tzw, środowiska, a raczej fobie". "Środowisko" miały awersję akurat na lotnictwo? Na pewno w grę wchodzą koszty, sceny z samolotami z danych czasów (czy samolotów ich udających) trochę kosztują. Swego czasu zapewne był i problem politycznego wydźwięku, co zrobić z sukcesami duetu Żwirki i Wigury skoro oni należą do czasów II RP. gdzie: "Ludność nie miała noclegu, a więc spała w lasach, gałęziach drzew i lepiankach"? Co zrobić z tzw. "Bitwą i Anglię" gdzie mamy żołnierzy-lotników londyńskiego rządu, czyli tego niezbyt dobrego...

A jakież to były zmiany w społeczeństwie zachodnim?

Zaszkodzi ewentualnym realiom potraktowanym nieco po macoszemu, ale to wasza sprawa.

W ówczesnych czasach (które odtwarzacie) parytetów nie znano. Zatem stwierdzenie: "Czy nam się to podoba czy nie - parytety są wszędzie" nie dość, że jest nieprawdziwym - dziś, to jeszcze jest nieprawdziwym co do realiów które chcecie odtwarzać.

To trochę na bakier z realiami... jak kobieta dowodzi?

J. Chryzostom "The kind of Women Who Ought to be Taken as Wives", w: E.A. Clarck "Women in Early church".

Z literatury dodać można: T.J. Saunders "Plato on Women in the Laws", w: "The Greek Worlds" red. A. Powell "Women in the Classical World" red. E. Fantham J. Baldson "Roman Women: Their History and Habits" N. Kampen "Image and Status: Roman Working Women in Ostia".

Od: kondycji i modelu/typu.

O malowaniu miejsca przebywania Napoleona nie wiem nic, jedynie co mogę dodać to, że od 1775 r. faktycznie używano arsenooctanu miedzi (II), który został odkryty przez Carla Scheele (tzw. "Paris Green") i był stosowany jako pigment farb. Zwariować od tego nie można było, raczej można mówić o pewnych dolegliwościach. /za: I. Litwin, P. Lis, W. Maciaszczyk-Dziubińska "Dwie twarze arsenu", "Kosmos. Problemy Nauk Biologicznych", T. 58, nr 1-2 (282-283), 2009/

Jak rozumiem ów obraz wykonany jest techniką haftu krzyżykowego? Pytanie tylko czy wykonał to ktoś np. z rodziny czy to produkt niejako przemysłu pamiątkowego? Tak czy inaczej nie ma to większej wartości materialnej.