secesjonista

Coś podobnego opisywał Wiesław Wiernicki, tylko dotyczyło to biletu uprawniającego do wejścia do kasyna (zorganizowanego ponownie przez Niemców) w al. Szucha, co ciekawe był to przybytek nur für Polen. "... bilet wejścia do Kasyna był równocześnie nocną przepustką po godzinie policyjnej". /tegoż "Wspomnienia o warszawskich knajpach", Warszawa 1994, s. 86/

Jak najbardziej stała władza, to społeczeństwo (społeczność kolejkowa) samo je wyposażało w nią. Właśnie na zasadzie nie wnikania w podstawę prawną i zarazem w wyniku praktyki społecznej: jak ktoś zarządza/każe/nakazuje - to ma władzę i lepiej jej się jest poddać, przynajmniej oficjalnie.

Po pierwsze - nie trafił do lochu, choć wielu współczesnych jak i dzisiejszych badaczy uważało, że Karol V ze swym więźniem nie postępował odpowiednio do jego statusu, to jednak Franciszek I cieszył się pewnymi przywilejami. Zanim trafił do Madrytu, miał kilka innych "przystanków". Pierwsze główne więzienie było w Pizzighettone (Pisighitòn), a dokładniej umieszczono go w Rocca di Pizzighettone w wieży zwanej del Guado. Spędził tam około trzech miesięcy i cieszył się stosownymi przywilejami i pewną swobodą. "François Ier est rapidement conduit à la forteresse de Pizzighettone, où il reste captif pendant trois mois. Il profite, durant cette période, d'une suree liberté dans ses mouvements et, bien que ses «appartements» dans la Torre del Guado soient très sobres, il jouit d'un traitement digne de sa royauté”. /V. Allaire "Les images” italiennes ” de François Ier entre 1515 et 1530: l'attente, la crainte, la célébration et la déception chez les hommes de culture de la péninsul”, Normandie Université, Français 2018, s. 258/ Podobnie James Reston Jr.: "Partly out of respect for his royal person, aprtly from admiration for the heroic manner in which he had fallen captive, his captors accorded Francis the dignity and some privileges of a reigning monarch. To be sure, he was deprived of his favorite avocations, hunting and the company of elegant women. There was no tennis court at Pizzighettone. Still, in his suite of rooms he was allowed visitors...". /tegoż "Defenders of the Faith: Christianity and Islam Battle for the Soul of Europe, 1520-1536", New York 2009, b.p. ed. elektron./ Antonio Grumello pochodził ze starej lombardzkiej rodziny szlacheckiej mającej swoje gniazdo we Lomellina, wraz ze swymi dwoma braćmi walczył dla Sforzów, pozostawił po sobie rodzaj wspomnień tyczących się głównie wojskowości i wydarzeń o charakterze militarnym (obejmujące okres 1494-1529). Z jego relacji możemy się dowiedzieć, że osadzony w Pizzighettone władca np. zabawiał się grą w piłkę: "Dimorato il re Gallicho nel castello de Pizleone da giorni 28 di Febraro adi 18 Magio facendo epso re Gallicho bona ciera con li capittanei Cexarei de giochare każdego giorno a uarij giochi et maxime al ballono et ala pilotta sino ali di supradetti di 18 di Magio ali di supradetti supradetti littere di Cexare che epso re Gallicho fusse condutto in lo regno Neapolitano ...". /"Cronaca di Antonio Grumello pavese dal MCCCCLXVII al MDXXIX”, publ. G. Müller, w: "Raccolta di cronisti e documenti storici lombardi inediti", t. I, Milano 1856, s. 378 / Idźmy dalej, czas - oczekiwania na odpłynięcie do Hiszpanii ... Franciszka zaokrętowano na galerze dowodzonej przez admirała Rodriga Portundo (gdzie miał oczekiwać na przypłynięcie francuskich galer), nie został przecież uwięziony gdzieś pod pokładem. Przekazano mu kabinę, której podłogę, którą udekorowano dla niego, za bagatela - 1000 dukatów. Fernando Marín z Santa María de Nájera (abad comendatario - opat dowódczy) pełnił wówczas w Lombardii; z rozkazu Karola V; stanowisko komisarza do spraw wojskowych z władzą administracyjną, zwłaszcza co do dyplomatów. Jak donosił Karolowi V z Genui, pod datą 31 maja, król francuski nie był zadowolony z tej wyprawy do Hiszpanii ale ukrywał to i jak zwykle bawił się i żartował: "The French King is not at all pleased with this voyage, although he tries to hide his discontent, playing and joking as usual". /"Spain: May 1525. 21-31", w: "Calendar of State Papers, Spain", Vol. 3 Part 1, 1525-1526, ed. P. de Gayangos, Londyn, 1873/ Pobyt już na ziemi hiszpańskiej (do czasu dotarcia do Madrytu) też w tej kwestii niewiele zmienił. W Walencji np. witany jest przez co znaczniejszych notabli, na czele których stał gubernator Jerónimo Cabanillas, Franciszek mógł sobie pozwolić na odwiedzenie różnych osób, w tym hrabiego Serafina de Centellesa czy wicekrólową Walencji, którą była Germana de Foix, a z którą łączyły go więzy rodzinne. Jak podaje López de Meneses Amada: "Por segunda vez salieron los valencianos notables a darle la bienvenida (el gobernador D. Jerónimo de Cabanillas, señor de Algiüet y el bayle al puente en que desembarcó y hasta« la casa de Perot Sellés »los jurados) mientras un verdadero enjambre de espectores se agolpaba en la marina (...) Después de recibir la visita de D. Serafín Centelles, conde de Oliva, se retiró a descansar. A las cinco de la tarde salió para la capital, largemente custodiado. Iban con él a más de los jurados, los oficiales reales (...) Al otro día se dirigió al palacio episcopal a saludar a la reina Germana, con quien le unían lazos de parentesco". /tegoż "Francisco I en Valencia", "Bulletin Hispanique", tom 40, nr 3, 1938, s. 269-270/ Z marszruty wynikało, że jednym z przystanków władcy francuskiego winien być zamek w Játiva, gdzie często osadzano co znaczniejszych więźniów, tymczasem trafił do pałacu w Benisanó. Stąd wielu autorów zbyt pochopnie uznało, że na pewno był tam osadzony w trakcie swej podróży (choćby Julia Pardoe w swej książce "The Court and Reign of Francis the First, King of France”, Philadelphia 1849). Tam odwiedził go poseł francuski zdążający do cesarza - Jean de Selve, prezydent parlamentu paryskiego. W swej relacji do regentki francuskiej relacjonował , że w okolicach Walencji są może trzy miejsca gdzie można tak dobrze zjeść jak u Franciszka, że jest on dobrze traktowany - po ludzku i z szacunkiem. I dodaje; chyba z pewną przesadą; że nic więcej mu nie brakuje prócz wolności. "... à trois lieus près Vallence faisant aussi bonne chère qu'il n'est possible, tant et si humainement traicté et honoré de ses gardes par la vollonté de l'empereur qu'il n'est possible de plus hormis la liberté". /A. Champollion-Figeac "Captivité de François Ier”, Paryż, 1847, s. 253; o więźniach w Játiva: C.C. Sarthou "Los egregios prisioneros del castillo de Játiva", "Boletín de la Real Academia de la Historia", tomo 88, 1926 / Robert Jean Knecht: "At Guadalajara, he was lavishly entertained by the duke of Infantado, one of the principal Spanish grandees. Banquets, bullfights and other entertainments were staged in his honour, and among the gifts he received was a horsse with trappings worth more than 5,000 cucats. Francis also visited the famous university of Alcalá de Henares… ”. /tegoż "Francis I", Cambridge 2005, s. 175 / Po umieszczeniu Franciszka w madryckim Alkazarze kontrola nad nim stała się ściślejsza, jego jedyną rozrywką poza miejscem przetrzymywania miała być jazda na mule w towarzystwie eskorty. W Madrycie również nie trafił do lochów. Louis de Rouvroy (duc de Saint-Simon) był jedną z ostatnich osób mogących zwiedzać Alkazar - przed jego zniszczeniem, jeśli go Hiszpanie nie oszukali to pokój, w którym przetrzymywano królewskiego więźnia nie był zbyt duży ale nie było to jakaś ciemnica. Pokój wyposażono w stoły, łóżko , krzesła - skromne ale normalne wyposażenie. W tymże miejscu, król francuski przyjmował wizyty: emisariuszy cesarskich, posłów z Francji, członków rodziny, papieskich wysłanników jak i osoby nieszczególnie odwiedzające go w związku z bieżącą polityką. Takie, które chciały zobaczyć utytułowanego więźnia, i takie które chciał widzieć Franciszek dla przyjemności i rozwiania nudy. Reasumując, król jak najbardziej miał możliwości flirtowania, zwłaszcza że kapitan de Alarcón trzymający nad nim straż często często pozostawiał go z jego gośćimi sam na sam. Nie wiem skąd Williama Urban wziął tę "habsburską torturę" (to z jego książki pt. "Bayonets For Hire: Mercenaries at War, 1550-1789" pochodzi ów passus), chodziło chyba nie tyle o torturowanie władcy francuskiego odmawianiem mu skonsumowania flirtu tylko o zmiękczenie go uświadamiając mu co każdego dnia traci nie zgadzając się na warunki traktatu.

Trudno się nie zgodzić z pierwszą częścią tej wypowiedzi, faktycznie czterdzieści lat temu było inaczej, a jeszcze kolejne czterdzieści lat wcześniej - też było inaczej, zgodzę się również z ostatnią częścią wypowiedzi (: "i nikt nie wnikał, na jakiej podstawie prawnej"). Problem w tym, że rzadko wnikano również gdy: nie narozrabiałem. W PRL nie było możliwości powstania firmy zajmującej się ochroną mienia czy osób. To państwo miało monopol na tego typu działalność. Oczywiście, że byli ochroniarze i selekcjonerzy w szeregu klubach i podobnych przybytkach, niezależnie na jakich etatach tam byli zatrudnieni. W zakładach szczególnie ważnych dla gospodarki mieliśmy Straż Przemysłową (która też była w różnych budynkach mieszczących różne instytucje państwowe), potem doszły do niej Straż Portowa czy Straż Bankowa, była Straż Pocztowa, no i wreszcie największa "firma" ochroniarska - ORMO. Dziś widok ochroniarzy nie jest niczym dziwnym w biurowcu, sklepie, zakładzie przemysłowym, banku, na parkingu, w klubie nocnym itd. itd. Po części przejęli zadania wspomnianych służb czy jak to wtedy nazywano: specjalistycznych formacji ochronnych. Jak wskazał sam jancet dość powszechny charakter sklepów doby PRL skutecznie utrudniał drobne kradzieże. Obecnie zatrudnianie ochroniarzy przez firmy często związane jest z kwestiami ubezpieczeniowymi i asekuracyjnymi. Trudno mi się jednak zgodzić, że ochroniarze nie byli tak potrzebni wówczas gdyż ludzie byli bardziej przyzwoici. Co prawda, jestem zdania że ludzkość coraz bardziej schodzi na psy, zarówno pod względem intelektualnym jak i etycznym, to jednak w czym innym bym upatrywał różnicę. W charakterze władzy. Jak milicjant walnął pałą (wcale nie mocno, ot tak by zaznaczyć kto jest kim) to mało kto decydował by się skarżyć u odpowiedniego komendanta. A przecież można było, tak jak dziś. Konia z rzędem kto pamięta choćby kilka doniesień z czasów PRL (w gazetach czy telewizji) o funkcjonariuszach milicji stających przed sądem za nadużycie siły czy z podobnymi zarzutami. Można się było poskarżyć, sądzić, napisać list do komitetu czy jakiejś redakcji, zwrócić się d komórki partyjnej, jakiejś struktury terenowej władzy. A jednak rzadko to robiono. Bo władza; pomimo prawa; była w zasadzie nieograniczona i zdawano sobie z tego sprawę. A charakter tej władzy spływał też na dół, zatem pani ze sklepu też dzierżyła pewną władzę, w ekonomii wiecznych niedoborów (a tak było w PRL) co i rusz różnorakich produktów, to była całkiem spora władza. Po co pani w sklepie ochroniarz skoro mogła kontrolować ludzi w inny sposób? W kraju gdzie istnieje znacząca kontrola społeczeństwa i gdzie jest mniej wolności o wiele trudniej zaistnieć np. zorganizowanym grupom przestępczym, nie potrzeba też tylu ochroniarzy. Gdy w barze "Po wazonem" wykidajło walił w pysk nadto namolnego gościa to ten na ogół przyjmował to bez większych oporów. Bo wykidajło też był; na swym małym poletku; władzą. A z doświadczenia wiedziano wówczas, że z władzą się nie dyskutuje a jej działaniom nie opiera. No chyba, że się chce mieć prawie na bank poważne kłopoty. Co do ochrony typu BOR, to w czasie wizyt różnych oficjeli; zresztą tak jak dziś; wcześniej ustalano kto przejmuje ciężar podstawowej i bezpośredniej ochrony gościa - jego ludzie czy gospodarza. Andrzej Zaćmiński przeanalizował kwestię ochrony osobistej podczas dwóch wizyt Josipa Broz Tito w naszym kraju (w 1972 i 1975 r.). I tak, podczas pierwszej wizyty całość działań ochronnych realizowano na podstawie planu o kryptonimie "Avala"; trochę niezbyt kamuflującym - dodajmy. Co do szczegółów: "Otóż w 1972 r. ochronę osobistą otrzymało aż siedmiu członków delegacji jugosłowiańskiej: Tito i jego małżonka, Jakov Blazevic - przewodniczący Parlamentu Związkowego Republiki Chorwacji, Sergej Krajger - przewodniczący Parlamentu Związkowej Republiki Słowenii, Angel Ćemerski - przewodniczący КС ZK Macedonii, Stevan Doroniski - członek Biura Wykonawczego Prezydium ZKJ i Mirko Tepavac - Związkowy Sekretarz do Spraw Zagranicznych. W sumie do ochrony osobistej przydzielono 12-osobową grupę oficerów BOR, w tym adiutanta dla Tity, który był odpowiedzialny za jej działanie. Występował on w mundurze oficera Wojska Polskiego. Dla potrzeb grupy ochrony osobistej przekazano trzy samochody wyposażone w środki łączności, lekarza ze sprzętem medycznym oraz dokumentalistę filmowego i fotograficznego. Dla głównego gościa przeznaczono samochód marki Ził, zaś dla członków delegacji samochody Czajka i fiaty 125 p. Samochód marki Czajka otrzymała również żona prezydenta Tity, Jovanka Broz, dla której opracowano odrębny program. Każde z miejsc, w którym przebywali jugosłowiańscy goście, poza ochroną osobistą, zabezpieczały wyodrębnione siły i środki działające według wcześniej opracowanych planów. Były one niezwykłe liczne w przypadku tzw. miejsc publicznych. I tak na przykład 21 czerwca 1972 r., w czasie zwiedzania Domów Towarowych „Centrum” w Warszawie, które pracowały „normalnie”, użyto 892 funkcjonariuszy, z czego 447 znajdowało się wewnątrz budynku. Do ochrony osobistej Tity przydzielono aż 11 funkcjonariuszy, zaś 50 pozostawało w tzw. odwodzie operacyjnym. Znacznie mniejsze siły absorbowało zapewnienie bezpieczeństwa w zakładach pracy. Na przykład w czasie wizyty delegacji jugosłowiańskiej w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu wykorzystano 78 osób: 6 oficerów BOR, 12 funkcjonariuszy Wydziału II Komendy Stołecznej MO, 30 funkcjonariuszy operacyjnych Komendy Dzielnicowej MO, 20 członków ORMO oraz 10 osób na podjeździe. Oczywiście, liczba ta dotyczy tylko i wyłącznie obiektu, jakim był zakład. Nie obejmowała ona natomiast funkcjonariuszy ochraniających trasy przejazdu i towarzyszącej temu profilaktyki operacyjnej" /tegoż "Organizacja i zabezpieczenie wizyt Josipa Broza Tity w Polsce w latach 70. XX w.", w: "Polska i Jugosławia w XX wieku. Polityka - społeczeństwo - kultura", red. M. Pavlović, P. Wawryszuk, A. Zaćmiński, Bydgoszcz 2018, s. 213/ Dla porównania, gdy wizytę Tity w Stoczni Gdańskiej na terenie samego zakładu zabezpieczało 260 osób, w tym m.in.: 120 pracowników SB, 60 - z ORMO i 50 członków aktywu społecznego, to podobna wizyta w tej stoczni szachinszacha Iranu - Rezy Pahlaviego zabezpieczana była przez 72 osoby, w tym 30 funkcjonariuszy SB, 30 członków ORMO i 12 straży przemysłowej.

Wiki jak to Wiki... jednak właśnie dominującym poglądem jest pochodzenie psów od wilków. Obecnie naukowcy skłaniają się do koncepcji wedle której nastąpiło udomowienie wilków w dwóch różnych obszarach geograficznych: w Azji i w Europie. Przy czym te europejskie znikły wyparte przez azjatyckie. Dzisiejsza populacja kundli w Europie to mają być psy z Azji, z drugiej fali migracyjnej. Przy czym populacja kundli; wbrew obiegowym opiniom; to nie mieszańce pod tym względem iż mają odrębną pulę genetyczną. Problemem jest zdefiniowanie pojęcia udomowienie, tu różne są koncepcje stąd i różne datacje. Rozsądek podpowiada, że nie ma jakiejś ostrej granicy tu były wilki a tu są psy i są to psy udomowione. Ścieżki wilka "dzikiego" i tego który coraz bardziej wiązał swą egzystencję z przebywaniem w pobliżu siedzib ludzkich rozchodziły się ewolucyjnie i bez wątpienia trwało to długi czas. I tylko nie wiem co ma wynikać z faktu, że prapies dziko nie żyje? Nie wiem też co ma wynikać z faktu, że na ogół nie udaje się oswoić wilka, otóż by cokolwiek udowodnić trzeba by taki eksperyment prowadzić przez tak długi czas jak szacowne jest rozejście się prawilka i prapsa. Schwytane dzikie lisy też na ogół nie staną się zwierzątkami domowymi, a jednak długotrwałe badania Dmitrija Bielajewa udowodniły, że można lisy udomowić. Przy czym ta socjalizacja zmieniała nie tylko zachowanie lisów (np. merdały ogonami na widok człowieka) ale też ich eksterier: częściej występowało i takich lisów: oklapłe uszy, ubarwienie w mieszanych kolorach, łaciatość. Przy czym np. zmiany w umaszczeniu pojawiały się w ósmym pokoleniu. Oczekiwanie by z wilków otrzymać w jednym pokoleniu całkowicie "udomowione" zwierzęta jest nieco niepoważne. Podobnie było z psami, tak przynajmniej twierdził np. Brian Hare zajmujący się badaniami nad inteligencją różnych zwierząt, autor książki "The Genius of Dogs", przy czym uważa on że np. hipoteza o udomowieniu wilków np. poprzez coraz ściślejsze współdziałanie podczas polowań nie jest prawdziwa, przy czym uważa on, że to nie człowiek udomowił wilka (czy prapsa), a raczej to wilk się niejako udomowił. "'Te pierwsze 'wiejskie psy' mogły być - jak to ma miejsce w wielu współcześnie żyjących społecznościach - ignorowane, od czasu do czasu zjadane, a niekiedy nawet traktowane za młodu jak domowi pupile. To nie ludzie postanowili udomowić wilki - wilki udomowiły się same. Pierwsza rasa psów nie powstałą w wyniku ludzkiej selekcji czy hodowli, lecz była skutkiem doboru naturalnego' - pisze Hare". /M. Rotkiewicz "Psi geniusz", Polityka", nr 22, 27.05.-2.06.2020, s. 53/ Wiesław Bogdanowicz, kierownik Pracowni Technik Molekularnych i Biometrycznych MiLZ PAN, który kierował międzynarodowym zespołem zajmującym się badaniem genetycznym kundli na świecie: "Nie wiemy dokładnie, kiedy wyginęła populacja pierwszych psów, biorących swój początek bezpośrednio od wilków (...) Długo nie było wiadomo, gdzie znajduje się centrum pochodzenia psów. Różne hipotezy wskazywały na różne części świata: Azję, Europę lub Bliski Wschód. To dlatego, że by dwie fale migracji, w rezultacie których doszło do wymieszania się psów pochodzących z różnych okresów i miejsc. Najnowsze badania wskazują, że najprawdopodobniej udomowienie wilka miało miejsce zarówno w Europie, jak iw Azji. Oprócz tego ciągle mamy do czynienia z krzyżowaniem się wilków z psami. Na podstawie naszych badań ustaliliśmy, że hipotez dotycząca Bliskiego Wschodu jako centrum udomowienia wilków jest błędna, ponieważ pomijano w fakt dużego dopływu (na poziomie kilkunastu procent) wilczej krwi do miejscowej populacji psów (...) W naszych badaniach pokazaliśmy również, że ta druga fala migracji (od której wywodzą się nasze kundle) w którymś momencie rozeszły się: z Azji Wschodniej do Europy oraz na Bliski Wschód". /tegoż "Kundel brzmi dumnie", "ACADEMIA" Magazyn PAN, ,1/49/2017, s. 23-24/

Prawdopodobnie rak jelit. Ja się jedynie spotkałem z informacją, że obaj o nią rywalizowali, nie znam przekazu by Petit Gosse (bo to chyba o nią chodzi?) była narzeczoną pułkownika Andersa.

Przypuszczenia euklidesa są błędne, a jego rozumienie empiryczności nauk jest takie same jak jego rozumienie fenomenologii. Bełgot. I nie zamierzam dyskutować z osobą która nie rozumie pojęć których używa.

To, że: "bezzasadne" to chyba Gryfon powinien udowodnić, na razie mamy: bo tak napisał Ziemkiewicz. Dla mnie to za mało. Fakt. To powinien być nowy trend wydawniczy, bardzo to ekologiczne i jakaż oszczędność czasu - wydawane są tylko ostatnie rozdziały, czytamy podsumowanie i wszystko wiadomo. Tak przy okazji, czy w szkole nie uczono Gryfona o czasownikach osobowych? W życiu codziennym Gryfon też powiada: ja piere, ja robie...? Czas może podciągnąć się w używaniu języka polskiego by nie być na bakier z regulaminem. A jak liczył Gryfon te straty: w liczbach bezwzględnych czy w proporcjach? Nie bardzo rozumiem co napisał Gryfon, polska armia; jeśli wierzyć tym liczbom; straciła przeszło cztery razy tyle co armia niemiecka, ale to nie w bitwach a w wyniku wojny manewrowej? A co to za różnica, dla tych zabitych i dla możliwości dalszej obrony?

Nie. Pomijając wątpliwości czy faktycznie dochodziło wówczas do szerokiego społecznie zatrucia i jak miałoby to się przełożyć na upadek państwa, to nie jest to dowód na empiryczność nauk historycznych. Na podstawie doświadczenia; jak najbardziej empirycznego w rozumieniu dosłownym a nie filozoficznym; można stwierdzić, że ołów ma negatywny wpływ na zdrowie człowieka. Na podstawie znalezisk archeologicznych wiemy, że dawni Rzymianie używali m.in. ołowianych elementów w swej infrastrukturze wodociągowej. Można zatem domniemywać, że miało to wpływ na ich zdrowie. I tyle. Nie jesteśmy w stanie empirycznie badać społeczności starożytnej bo ta nie istnieje, zatem nie istnieje przedmiot badań. W naukach historycznych możemy wykorzystywać badania empiryczne co nie zmienia charakteru samych nauk historycznych. Nie należy mylić narzędzi z charakterem danej nauki.

Tak po prawdzie nie wiadomo czy to "cenzura" wstrzymała sprzedaż, faktem jest że książkę początkowo wycofano z księgarń i faktem jest jest również, że w 1936 r. książka miała co najmniej trzy dodruki. W informacjach prasowych z tego okresu Agencja "Press" podawała, iż wycofanie nastąpiło po protestach koła legionistów Pierwszej Brygady, którzy mieli uznać, że książka jest... "nie na czasie". kolejne dodruki oznaczają, że książka ostatecznie była jednak w sprzedaży, a całemu temu zdarzeniu pikanterii dodaje fakt, że wydawcą książki był Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski. Tak przy okazji pewna kwestia językowa, otóż "Sławoj" to nie człon nazwiska tylko jedno z imion, zatem gdy ktoś napisał np.: "Sławoj prowadził..." to tak jak by w temacie o Piłsudskim ktoś napisał: "Józef prowadził...". Już zupełnym horrendum jest napisać: "Sławoj-Składkowski", co zdarzyło się nawet na tym forum niejakiemu secesjoniście...

Nie są. Proszę na podstawie empirycznej metodologii udowodnić i opisać upadek Rzymu. Tak w punktach - za każdym razem posługując się empirycznymi dowodami.

Nauki historyczne nie są empiryczne, skąd to wziął euklides? I opierając się na tych realiach do jakiego wniosku empirycznego dochodzimy?

Czego nie przeczytamy u pani Ewy Tomaszewicz i czego nie przeczytamy w Wikipedii? Piasecki był śledczym w rosyjskiej policji(według jego relacji) a potem był zwykłym posterunkowym w policji Litwy Środkowej (wedle dokumentów), funkcja ta mu nie bardzo leżała zatem złożył wniosek o przeniesienie do służby śledczej. Gdzie nie został przyjęty. A ostatecznie został policji zwolniony. Ot, taki drobiazg.

I jakie to wnioski wysnuł z tych dwóch sytuacji umieszczonych w całkiem innych czasach? Co to ma do ochroniarzy? Ja widzę to tak: za czasów "komuny" wizyta wielu oficjeli sprawiła niewielkie perturbacje w ruchu samochodów i pieszych, a za wizyty w III RP to już było horrendum. I jak najbardziej słusznie. Znaczy: paskudni kapitaliści potrzebują znacznie więcej środków ochrony a jak jak był nasz świetny rząd czasów PRL to nie było takiej potrzeby? Jak przyjeżdżali terroryści to też mieli całkiem wolną drogę.

Jakkolwiek wątek może być pokręcony staje się nim bardziej gdy kszyrztoff odpowiada kszyrztoffowi... No to proszę zacytować te ustalenia traktatowe. Bo rozmowy sztabowe to nie traktaty.

No to źle rozumie te zobowiązania: kszyrztoff. Proponuję doczytać...

A potrafi je przytoczyć Gryfon, bo jak wiem nie istnieje przymus czytania jago książek?

Co to zmienia?

Trudno się nie zgodzić z Bruno w kwestii tego rodzaju kategorii pisarzy czy badaczy, ja też mam kilku ulubieńców co to wymyślają fakty bądź jednostronnie je naświetlają, czasem nawet świadomie łżą jak z nut, a czyta się ich wspaniale, a i ich wnioski pomimo tych uchybień bywają; jak dla mnie; prawdziwe. Warto jednak nieco bliżej przyjrzeć się tworzeniu tego państwa i jego systemu politycznego, bo wciąż kryje się w nich wiele zagadek. Kapuściński jest dobrym wyjściem do próby prześwietlenia początków Liberii, on sam od opisu od "mordu założycielskiego", że się tak wyrażę, czyli Stocktona terroryzującego władcę jednego z ludów by podpisał traktat o sprzedaży ziemi i zgodzie na osiedlenie. Na anglojęzycznej Wiki można przeczytać, że takie zdarzenie opisano tylko w jednym przekazie, jakoś na razie nie udało mi się odnaleźć - kto był twórcą tego przekazu. Bodajże najstarsze wzmianki o tego typu zawarciu kontraktu to relacja Samuela J. Bayarda z ok. 1856 roku. Zatem dość późna. Przy czym w raportach Stocktona nic o tym nie wspomniano, w raportach Eli'ego Ayresa - też. To kiedy "wyciągnął ów pistolet": w 1821 r. czy raczej w 1822 r.? To chyba dość istotne. Nie wchodząc w ocenę tego typu transakcji bo w sumie wiadomo, że rodzime ludy zawsze na tym traciły, to przecież nie jest czymś trudnym poznać ów akt; i Kapuściński musiał go znać; a tam stało: "in consideration of so much paid in hand viz: six Muskets, one box Beads, two hogsheads Tobacco, one cask Gunpowder, six bars Iron, ten irons Pots, one dozen Knives and Forks, one dozen Spoons, six pieces blue Baft, four Hats, three Coats, three pair Shoes, one box Pipes, one keg Nails, twenty Looking-glasses, three pieces Handkerchiefs, three pieces Calico, three Canes, four Umbrellaa, one box Soap, one barrel Rum, and to be paid, pieces Cloth, six bares Iron, one box Beads, fifty Knifes, twenty Looking-glasses, ten iron Pots diffirent sizes, twelve Guns, three barrells of Gunpowder, one dozen Hats, one dozen Knives and Forks, twenty Hats, five casks Beef, five Tumblers, and fifthy Shoes - FOR EVER CEDE and relinquish the above described Lands...". /S.E. Holsoe "A Study of Relations between Settlers and Indigenous Peoples in Western Liberia, 1821-1847", "African Historical Studies", Vol. 4, No. 2 (1971), s. 357/

A R. Ziemkiewicz napisał o wojnie: "śmigłego" czy: "Śmigłego"? Może warto mniej spieszyć się ze swymi rewelacyjnymi przemyśleniami i nieco czasu poświęcić na formę wpisu? To jakie plany ataku na ZSRR zaprezentował Ziemkiewicz, tak z konkretnymi wskazaniami na stosowne archiwalia?

A jak Stalin miałby bezpośrednio zaatakować Indie czy Indochiny? To konkretnie o które kolonie chodziło: tak z nazwy. Może nam Gryfon przedstawić na jakich materiałach źródłowych opiera się, że była taka obawa pośród Francuzów i Anglików? Może objaśnić nam Gryfon, tak z nazwiska jacy to faszyści rządzili w tych dwóch ostatnich krajach? Forma: "żad" zamiast: "rząd" nie jest zbyt popularna na tym forum. Może zamiast tryskać kolejnymi pomysłami na alternatywne wersje historii warto popracować nieco nad formą przekazu. Doczekamy się odpowiedzi, czy tylko tak Gryfon wymyśla sobie różne scenariusze w próżni bezczasowości i niewiedzy?

Połowa jeśli nie więcej z tego co napisał pan K. Janicki to konfabulacja, przy czym nie zadał sobie nawet trudno sprawdzenia w co wedle kroniki mnicha G. - na której się opierał, grał Otton i Ezzon. Otóż nie grali oni w kości. Przy czym sam Janicki stwierdza, że w tej kronice jest wiele nieprawdy ale nie podaje dlaczego owa gra miała być akurat prawdziwą. Taka "historyczna" sensacyjka by sprzedać książkę. Opowieść o tym jak to Ezzon był nikim znaczącym jest już nieco śmieszna i kuriozalna, wystarczyło sprawdzić do jakich ziem jego rodzina mogła rościć pretensje.

Kwestię powstania Liberii wydzieliłem do odrębnego wątku: forum.historia.org.pl "Liberia - jak powstała kolonia a potem państwo". secesjonista

Ach ten Kapuściński... z chęcią poznałbym na podstawie czego tworzył Kapuściński swe notatki o Liberii. Zaczyna on swą opowieść o powstaniu tego państwa od historii jak to Robert Stockton co przyłożył pistolet do skroni króla Petera i w ten sposób wymusił na nim sprzedaż ziemi pod przyszłą kolonię, tam gdzie stanęła potem Monrowia. "wymusił na nim sprzedaż - za sześć muszkietów i skrzynkę paciorków - ziemi, na której owo towarzystwo amerykańskie zamierzało osiedlić tych niewolników z plantacji bawełny (głównie ze stanów Wirginia, Georgia, Maryland)". /tegoż "Heban", Warszawa 1999, s. 251/ Otóż w tej opowieści niewiele się zgadza, jak to u Kapuścińskiego - na potrzeby narracji nieszczególnie przejmował się badaniem faktów. A co się nie zgadza, bądź co jest dyskusyjne?

Tekst wątku; pomijając koszmarną gramatykę i ortografię; jak najbardziej to tłumaczy. Skoro w pierwszym zdaniu mowa jest o kampanii wrześniowej można się łatwo domyśleć, że chodzi o zobowiązania wobec Polski. Czyli: kiedy? A niby dlaczego? Chodzi mi o tę Austrię i Bawarię.