secesjonista

Czasami warto milczeć, zwłaszcza jak się nie ma zbyt wiele sensownego na jakiś temat do napisania. secesjonista

Kiedy w XIX wieku rozważono różne projekty latynizacji grażdanki podnoszono min. dwa powody, jeden praktyczny: "Латинское письмо более комкактно. К примеру, история государства российского из 10-ти томов в латинице могла бы занять всего 5 томов, поскольку всего одна русская буква "m" занимает 6% речи и 9% на письме. Кроме того — в результате введения латиницы письмо станет «разборчивее и красивее», письменное пространство сократится на 15% при том же почерке; печать станет «чище и красивее» и печатное пространство сократится вдвое и, как следствие, книги станут дешевле и доступнее для читателя. Кроме того, это станет одним из способов упрощения русского письма — будут устранены лишние буквы...", a drugi, natury estetycznej: "Латинское письмо имеет неоспоримое преимущество перед нашим: оно чище, красивее, разборчивее и занимает меньше места, (...) а наша варварская азбука придает нам неприятный, скифский оттенок, который портит блеск нашей образованности (...) И «если мы хотим считаться цивилизованным народом», то мы «должны употреблять азбуку образованных народов»". /A. Narloch "O latynizacji pisma rosyjskiego w XVIII-XIX wieku", "Studia Rossica Gedenensia", 1, Gdańsk 2014, s.46/

W miejscu pracy secesjonisty, niektóre kobiety przychodzą tak ubrane, że mocno trzeba się namęczyć by zauważyć, że jednak są odziane... przynajmniej w strategicznych miejscach. Tego typu strój byłby ciekawostką i miłą odmianą. A te przykłady niektórych państw europejskich - to przykłady jak generować sobie niepotrzebne kłopoty.

Pensje istniały, ale nie ma pewności, jaka to miałaby być pierwowzorem, jeśli chodzi o opis zewnętrzny to czasami wspomina się o pensji Pauliny Hewelke, ale to tylko z racji zbieżności adresów.

A z ciekawości: jakie to sześć książek przejrzała fraszka?

To wypada sobie zadać pytanie do czego owego pisma wówczas używano, raczej jednak nie do opisów drużyn, a już zupełnie - nie: do charakteru inicjacji.

Nie wiem czy sobie to fraszka przeliczyła, co wydarzyło się na świecie 3000 lat temu i jakimi źródłami z tego okresu dysponujemy? Czy są wystarczającymi by snuć przypuszczenia o erotycznym charakterze wstąpienia do drużyn?

"Co w przypadku kobiet chodzących w czadorach, burkach etc. Czy w Polsce będzie to dopuszczalne?". Zadziwiające słówko: "będzie", zna fraszka - jakiś obecny przepis czy regulację zabraniający takich ubiorów? A jeśli - nie, to czemu miałby być wprowadzony?

Warto zwrócić uwagę na późniejsze konsekwencje memoriału (jeszcze z 1550 r.) starosty bełskiego Bernarda Pretwicza, czy próbowano stosować taką taktykę w późniejszym okresie?

Może nie powszechnie znany, ale wymieniony w dość ciekawym dziele... Paolo Giovio stworzył rodzaj leksykonu o znamienitych wojownikach/rycerzach od starożytności do czasów mu współczesnych. Zamieścił tam Jana Tarnowskiego a to za sprawą walki w szeregach portugalskiego króla Manuela I z "Marokańczykami". Szerzej: tenże, "Gli elogi vite brevemente scritte ďhuomini illustri di guerra, antichi e moderni..., tradotte per M. Lodovico Domenichi, Venetia 1560. /za: A. Dzubiński "Polsko-litewskie napady na tureckie pogranicze czarnomorskie w epoce dwu ostatnich Jagiellonów", "Kwartalnik Historyczny", R. CIII, z. 3, 1996/

Każdy wybierze raczej - to, co leży w sferze jego zainteresowań. Chyba, że akurat ktoś chce pogłębić wiedzę z tematu nie leżącego w głównym nurcie jego zainteresowań. Ilu ludzi tyle motywacji i podpowiedzi, ja bym jednak postawił na samodzielny wybór.

Podręczniki, jak i inne prace o charakterze naukowym czy dydaktycznym wcale - nie muszą się dobrze czytać, choć jest to miłym dodatkiem. Pisanie w sieci nie zaszkodzi, ale jak się nie jest wybitnym talentem bądź nie utrafi się w swą niszę - szanse na "odkrycie" czy "docenienie" nie są duże. No ale tworzy się w ten sposób pewne "portfolio" autorskie. Ważne by angażować się w różne akcje, bywać w różnych miejscach (niekoniecznie chodzi mi o mityczne salony), na różnych imprezach. Ludzie zaczynają nas rozpoznawać, inicjują się kontakty. Czasem coś zrobimy za darmo; i na początek wcale nie musi być to coś związane z pisaniem; ale tworzymy sieć kontaktów, które mogą (acz nie muszą) czymś zaowocować. Moja kobiełka dostała przelew za udział w pewnej produkcji filmowej, a dalibóg sama była zdziwiona, bo w niczym takim (wedle jej wiedzy) nie uczestniczyła. Atoli po kilku rozmowach doszliśmy wreszcie jaki był jej wkład w ten projekt. Różnymi zatem drogami dochodzi się do pewnych (również finansowych) efektów.

Najpełniejsze przedstawienie literatury, z uwagami krytycznymi znajdzie się w "Genealogii Mścisławowiczów" Dąbrowskiego, łącznie ze wspomnieniem o przeglądach czy tablicach genealogicznych. Trochę zbliżonej tematycznie literatury można znaleźć w XI tomie Monografii Pracowni Badań nad Dziejami Rusi (UKW w Bydgoszczy"), w sieci jest dostępny artykuł A. Jusupovićia "Elity Ziemi..." z którego można wyszperać trochę ogólniejszej literatury jak i tyczącej się szerszego zakresu czasowego.

Trochę zbójnicy, trochę "ludzie wojenni", wywodzić się mieli od czeskich taborytów. Szczególnie aktywni w połowie XV wieku na Górnych Węgrzech. Jakie formy kultu praktykowali?

I jeszcze jedna ciekawostka nazewnicza: "Wiemy, że chrześcijaństwo w obrządku wschodnim dotarło na Węgry jako pierwsze – jak przekazał to nam Joannes Skylitzes w swoim Synopsis historiarum (Σύνοψις Ιστοριών) – już w 948 r. miało nastąpić wyświęcenie pierwszego biskupa (episcopos Tourkias), którym został Hierotheos (...) Metropolita Tourkii imieniem Iohannes (Ἰωάννου Τουρκίας) pojawia się w aktach synodu, który miał miejsce w I 1028 r. W historiografii panuje zgoda co do utożsamiania w tym przypadku terminu Turkia z Węgrami. Obszerny i wyczerpujący zagadnienie wykład odnośnie tej nazwy i jej konotacji z różnymi ludami przedstawił Gy. Moravcsik w 'Bizantinoturcice' (...) przyp. 2 Turkia nie odnosiła się do regionu, a do nacji – w tym przypadku Węgrów (najprawdopodobniej, bowiem pomimo mającej wszelkie znamiona zgodności z rzeczywistością argumentacji Oikonomesa, nie możemy z całą pewnością stwierdzić, że mowa jest o państwie Arpadów)". /K. Morgiel "(Re)organizacja Kościoła na Węgrzech po tzw. buncie Vaty (I) (Analiza wpływów zewnętrznych na odbudowę Węgier w latach 40-tych XI w., część I)", "Rerum Gestarum", R. I, 2012/

A ja nie widzę różnicy, zamykanie granicy może być przeprowadzone poprzez budowanie muru, skoro dane państwa boryka się z taką falą uchodźców. Jak rozumiem ci co uszczelniają swe granice, a nawet je barykadują, nie są godni miana "Europejczyka" a nawet nie mieszczą się w kategorii "człowiek". To skoro Tyberiusz powiada, że "każdy powinien być człowiekiem", to co sam zrobił w tym zakresie? Bo jak na razie to wiele wymaga od innych.

Proponuję pisać w języku rosyjskim co będzie chyba bardziej zrozumiałe dla większości z nas niż ten maszynowy tłumacz. O szlaku można co nieco poczytać u Glogera "Geografia historyczna ziem dawnej Polski".

w sprawie "bulwy" to akurat ów zacytowany fragment tyczy się nazewnictwa części naszej roślinki a nie samej nazwy. Obaj czytaliśmy ten sam artykuł zatem wariacje wokół łacińskiej "gałki" znamy.

Bo mówił o tym autor owych zapisków.

Dokumenty: "mówione" to zapis czyjegoś głosu, nie bardzo rozumiem związku z zapiskami Landaua?

Syria to kraj ogarnięty wojną domową, względem niej sytuacja w takim Iraku wydaje się być o niebo lepsza. A jednak nie jestem przekonany, że przeciętny Irakijczyk może się w swym kraju zająć spokojnie pracą i mieć poczucie bezpieczeństwa. Podobnie jest z niektórymi państwami Afryki. Po to mamy służby specjalne by te starały się przeciwdziałać przenikaniu w fali migrantów - osób potencjalnie niebezpiecznych. Mamy pracowników urzędów ds. uchodźców którzy powinni umieć selekcjonować napływających ludzi. Choć mam takie podejrzenie, że nikt tego dziś w rzeczywistości nie robi, ze szkodą dla rzeczywistych uchodźców. Tyberiusz odmawia miana "Europejczyk" (jakiekolwiek mają się pod tym kryć pozytywne wartości) węgierskim politykom, którzy zaczęli barykadować część swej granicy. Wypada przypomnieć, że istnienie tzw. strefy Schengen nie spowodowała zniknięcia granic, a każda władza w danym państwie ma obowiązek strzec tych granic i kontrolować kto dostaje się do kraju. Będąc konsekwentnym Tyberiusz teraz powinien, w związku z dynamicznie rozwijającą się sytuacją, odmówić prawa do bycia: "Europejczykiem" Niemcom i Duńczykom, a podejrzewam, że tyberiuszowa lista "nie-Europejczyków" może się z czasem znacznie wzbogacić o kolejne nacje. Tyberiusz jest młody to niezbyt pamięta, że był czas kiedy to w Europie istniały pilnie strzeżone granice, a patrząc z perspektywy mieszkańca kraju będącego demokracją ludową, to czasem trudniej było z takiego państwa wyjechać niż doń wjechać. Może zatem wówczas większość Europy nie była zamieszkana przez ludzi mogących predestynować do miana: "Europejczyka"? Ja przypomnę co napisał chyba gregski: jakieś 2 000 000 trafiło do Turcji, tam oczywiście są to prowizoryczne przygraniczne "namiotowiska", ale jakoś dają radę. Może zatem i kraje UE dadzą radę? Nie mówię by przyjmować wszystkich, nie mówię, że Europa jest workiem bez dna, który ma nieograniczone możliwości absorbowania kolejnych fal migracyjnych. Zdaję sobie sprawę również z tego, że tak duże grupy obcych kulturowo ludzi może przysporzyć problemów. Polska ma przyjąć jakieś 12 000 uchodźców, gdyby ich było pięć razy więcej to zdołaliby zapełnić nasz Stadion Narodowy. Jak powiedział mi pewien mieszkaniec warszawskiej Pragi - w tym kraju jest więcej niebezpiecznych kiboli niźli ma być tych emigrantów. To czego się boimy? Trochę kpi się z postawy Arabii Saudyjskiej, a dla mnie jest ona całkiem racjonalna. Obawiają się terrorystów, choć formalnie to duży kraj (1 960 582 km²) to w rzeczywistości to na tej przestrzeni niewiele jest miejsc zdatnych do zagospodarowania i zamieszkania. A pomysł z dwustoma meczetami w Niemczech może jest nieco na wyrost, ale taki jest obowiązek bogatego muzułmanina - wspierać swych braci (w wierze) gdziekolwiek są. Tak przypomnę, kiedy Abdullahowi bin Abdullazizowi zawdzięczamy pewną operację polskich dzieci, nikt nie zadał sobie pytania, czemu nie finansują jej polscy bogacze? Stać ich było - pod względem wydatków, nie było stać na odpowiedni gest.

A u nas nieco inaczej bywało: "Także bulwy ziemniaka nie zawsze były „bulwami”. Za akademickich czasów autora niniejszego tekstu (lata 50-te ub. wieku) ziemniak miał „kłęby” a nie bulwy i przypisywanie mu „bulw” powodowało, jeśli nie przerwanie egzaminu, to co najmniej ostrą reprymendę ze strony rygorystycznego profesora uprawy roślin". /P. Zalewski "Ziemniak jako roślina uprawna - fragment historii", "Inżynieria Rolnicza", nr 5, 2009, s. 312/ A dla naszego (litewskiego) wieszcza ziemniak był... "kobietą", stąd niedokończony poemat pt. "Kartofla".

Czasami ubijamy ciasto by było bardziej "puchate" to dość oczywiste, ale jak masa cukiernicza zmienia swój kolor stając się śnieżnobiałą poprzez samo napowietrzanie?

Ja tam nie znalazłem "kraczocha", a jak jakober?

Czytał Albinos? Warto zakupić?