secesjonista

Ponoć (podaję za Nial Ferguson "Imperium") jednym z najbardziej ulubionych poematów Gandhiego był "If". Czyli utwór piewcy brytyjskiego kolonializmu Rudyarda Kiplinga, a napisany w hołdzie dla aktywnego uczestnika polityki kolonialnej w Afryce południowej - Leandera Starra Jamesona. Utwór, którego oprawione egzemplarze zdobiły ściany National Defence Academy w Pune i Indian Naval Academy w Ezhimala. Ot, taki paradoks.

Mam wrażenie, że dla euklidesa wszyscy byli - jak nie katarami to monofizytami, problem w tym, że chyba tylko on widzi takie związki. Zważywszy na popularność kultu maryjnego w Polsce zapewne jest to dla euklidesa ślad katarsko-monofizyckich korzeni? A jeśli chodzi o Zakon i św. Barbarę to raczej trzeba ów związek łączyć z przypadkiem, czyli historią brata Teodoryka i jego wyczynami w Sartowicach.

Z literatury: M. Arszyński "Technika i organizacja budownictwa ceglanego w Prusach w końcu XIV i pierwszej połowie XV wieku", "Studia z dziejów rzemiosła i przemysłu", t. IX, 1970 M. Małachowicz "Ceramika budowlana średniowiecznego Wrocławia", w: "Wschodnia strefa Starego miasta we Wrocławiu w XII-XIV wieku".

Podobnie widziała to małżonka Edgara Ansela Mowrera (prezesa Foreign Press Association), pani Lilian Mowler, która odwiedziwszy kolonię nudystów zanotowała: "We wszystkich panuje taka sama, nieerotyczna, wymuszona atmosfera". /A. Nagorski "Hitlerland", Poznań 2012, s. 81/

Z literatury: W. Zajewski "Kult Napoleona w Wolnym Mieście Gdańsku (1807-1813). Z zagadnień legendy napoleońskiej w Polsce", "Przegląd Humanistyczny", R. XIV, 1970, nr 4.

Jednak - nie pozostawał (w sensie fizycznego przebywania), przebywał wówczas i w Norwegii (tam przecież pracował nad: "Philosophische Untersuchungen") i w Irlandii (przyjazd do Maurice'a O'Connor Drury'ego), po prostu nikt nie mógł zakłócać jego wykładu w Austrii bo... nigdy tam nie wykładał. I takie biograficzne pytanie: co ów filozof miał wspólnego ze słowiańską nimfą? Z recepcji, czy - przyczynków: M. Soin "Gramatyka i metafizyka. Problem Wittgensteina" J. Gomułka "Wittgenstein: historia gramatyki a metafizyka. Uwagi na marginesie książki 'Gramatyka i metafizyka'. Problem "Wittgensteina Macieja Soina", "Semina Scientiarium", nr 6, 2007 "Ludwig Wittgenstein 'przydzielony do Krakowa' 'Krakau zugeteilt'", Seria "Universum Philosophiae", wyd. J. Bremer, J. Rothhaupt, Kraków 2009 A. Rzygalski "Frege a Wittgenstein. Uwagi o fiasku korespondencyjnego dialogu", "Acta Universitatatis Lodziensis". Folia Philosophica, 23, 2010 M. Stelmach "Logika, etyka, jaźń. Weiningerowskie inspiracje w pismach Wittgensteina", "Czasopismo Filozoficzne", nr 4/5 – październik 2009.

Taki ciekawy przypadek... film Reinholda Schünzela zatytułowany "Amphitryon"* z lipca 1935 roku, wyprodukowany przez Ufa. Jest to zabawna komedia muzyczna oparta na antycznych motywach i ciesząca się wówczas popularnością, a i dziś film uważany jest za udany. Przypadek szczególny, bo ów reżyser miał matkę Żydówkę, co gorsza w filmie dopatrywano się parodii Hermanna Göringa! A jednak PROMI (po pewnym zastanowieniu) zdecydowało się dopuścić ów film, może zaważył fakt, iż w zbiorowych scenach za statystów robili członkowie Leibstandarte SS Adolf Hitler? * - film w w różnych krajach znany był pod rożnymi tytułami: w Austri jako - "Amphitryon – Aus den Wolken kommt das Glück", we Włoszech jako - "Anfitrione"

Nie zaszkodziłoby pokrótce objaśnić nam maluczkim różnice pomiędzy tymi jednostkami.

W dniu dwunastego kwietnia 1945 roku w Filharmonii Berlińskiej odbył się dość szczególny koncert, na wychodzących z gmachu melomanów czekała niespodzianka. Jaka?

Może nie o recepcji... w kanonicznej już książce Jacka Trznadla (: "Hańba domowa. Rozmowy z pisarzami") zamieszczona była m.in. rozmowa ze Zbigniewem Herbertem. Ten ostatni wspominał o niszczeniu polskiej humanistyki na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Czynił też porównania z sytuacją w Austrii na rok przed Anszlusem: "Ale tu i tam bojówki chodziły na wykłady takich strasznych ludzi, jak Wittgenstein czy Tatarkiewicz, i też wyli". I szacowny twórca "Barbarzyńcy w ogrodzie" popełnił tu wtopę, jaką?

Zważywszy, że zmarł w 1968 r. trudno go traktować jako zmarłego w okresie: "lata 1939-1945 lub wcześniej". No i dodatkowo nigdy nie został ogłoszony męczennikiem. Gdyby ktoś inny szukał to w sumie nie trudno byłoby coś znaleźć np.: pl.wikipedia.org.wiki - "Lista polskich męczenników"

Stara to praca, zatem zeskanować w bibliotece i dać do małej cyfrowej drukarni - można wtedy dodać dedykację - prezent jak znalazł.

Ponoć konie boją się panicznie zapachu wielbłądów (tak napisano w "Focusie"), problem w tym, że Arabowie czy plemiona pustynne potrafiły tworzyć formacje gdzie te zwierzęta stoją obok siebie. A w dalszych epokach koń towarzyszył słoniowi na polowaniach (: Indie). Koń potrafi się spłoszyć wieloma bodźcami zewnętrznymi, zwłaszcza tymi, które mu są obce pod względem zapachu i głośne. Jak radziły sobie wówczas armie mające zarówno konnicę i słonie? Starały się odseparować je od siebie?

Kiedyś przeglądałem francuskojęzyczne forum, moja znajomość francuskiego nikła to i niewiele zrozumiałem, ale był tam podany skan artykułu (z wydawnictwa Musée de l'Armée) jakie jednostki (w poszczególnym czasie) miały być wyposażane w taki tasak. Z tego co pamiętam to byli tam wymieniani i grenadierzy, i jakieś formacje morskie, artyleria. Dodatkowo wielu Francuzów (i nie tylko oni) na własną rękę zaopatrywało się w ten oręż - miał być on nader zdatnym do obdzierania trupów i ponoć niektórzy francuscy żołnierze właśnie tak go nazywali. Pamiętam też, że jedna z nazw potocznych (: żołnierskich) nawiązywała do obierania główki kapusty. Ale to takie uwagi mało zorientowanego laika.

Nawet zdawałoby się "niewinna" (pod względem prawości ideologicznej) literatura, dodatkowo zaczerpnięta od bratniego narodu ze Wschodu, kryć w sobie mogła całkiem potężne pułapki spychające w odmęty złych odchyleń, niewygodnych dociekań. Weźmy taką sztandarową lekturę dla młodzieży jak "Timur i jego drużyna", czy to w tłumaczeniu Heleny Jarmolińskiej, czy Aleksandra Wata, czy wreszcie Danuty Wawiłow. Pytanie na jakie musiał sobie odpowiedzieć czytelnik brzmiało: jakież to ważne sprawy odciągnęły z frontu pułkownika Aleksandrowa i z jakim to wrogiem (znów) gotów jest walczyć wuj Timura?

O programie nauczania pisał w Institutio oratoria - Marcus Fabius Quintilianus. Korzystano z tekstów: Wergiliusza, Terencjusza, Menandra, Homera.

Stwórzcie dialogi wokół: Officia scholastica, na zasadzie dlaczego dana reguła obowiązuje ucznia i jakie mu przynosi korzyści.

Warto zwrócić uwagę na uwikłanie władcy, kiedy okrzepła koncepcja rex Dei gratia, zyskał on nową legitymizację, ale i nowe ograniczenia. Władca stawał się wykonawcą woli bożej, a jeśli jej odpowiednio nie wykonywał (warto tu zadać pytanie kto był władnym by to ocenić?) tracił swe prerogatywy (por. Seduliusz Szkot "De rectoribus christianis"). Ograniczenia związane są z tym, że sakralizacja nie tyczyła władcy-osoby, a - instytucji władzy królewskiej (persona mixta), stąd władca stawał się (aż? tylko?) vicarius Dei. Zajrzeć można do opinii Jan z Salisbury, czyli czyim władca jest niewolnikiem i sługą ("Policratus"). Warto zajrzeć do: E. Kantorowicz "Dwa ciała króla: studium ze średniowiecznej teologii politycznej" G. Althoff "Potęga rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu" "Christianitas Romana",red. K. Skwierczyński W. Sawicki "Rytuał sakry-koronacji królewskiej jako źródło prawa i ustroju", w: "Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne", T I-III, Stuttgart 1954-1956 J. Grzybowski "Miecz i Pastorał. Filozoficzny uniwersalizm sporu o charakter władzy. Tomasz z Akwinu i Dante Alighieri"

A proszę bardzo, a teraz łyżka dziegciu: "W latach 1957 – 1973 jeździły nawet tramwaje ulicą Spacerową, co zmieniało klimat tego miejsca. Po interwencji Ambasady ZSRR tramwaj przestał jeździć". Chyba raczej od 1967 roku, wcześniej trasa biegła: al. Niepodległości - Nowowiejska - Rakowiecka - Puławska - Wilanowska? "Ulica Chocimska biegnie od ulicy Willowej do Spacerowej". To błędna informacja, Chocimska łączy się z Klonową (tak mniej więcej przy numerze 18/20 na Klonowej) a ze Spacerową nie ma styczności.

Bez angielskiego to raczej będzie trudno znaleźć coś bardziej treściwego... może coś z tego da się wyłuskać: K. Czornik "Irak w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych w okresie pozimnowojennym" (podrozdz."Przeobrażenia wewnętrzne w Iraku w latach 1959-1979. Kwestia kurdyjska") "Irak wczoraj i dziś" red. S. Wojciechowski K. Korzeniewski "Irak" C. Tripp "Historia Iraku" M.M. Dziekan "Historia Iraku", tegoż, "Irak: religia i polityka" tegoż, "Religijno-polityczni przywódcy szyitów irackich w XX w." tegoż, "Saddam Husajn: megalomania i terror", w: "Przywództwo polityczne. Teorie i rzeczywistość..." red. L. Rubisz, K. Zuba A. Giedrojć, K. Orłowski "Dynamika struktury etnicznej i religijnej Republiki Irackiej w latach 1991-2010", "Zeszyty Naukowe Ruchu Studenckiego / Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki", nr 1, 2011 H.A. Jamsheer "Współczesna historia Iraku" tegoż, "Reforma władzy i społeczeństwa w arabsko-muzułmańskiej myśli politycznej wieków XIX i XX" J.J.G. Jansen "Podwójna natura fundamentalizmu islamskiego" G. Corm "Bliski Wschód w ogniu. Oblicza konfliktu 1956 – 2003" A. Płaczek, K. Stefanek "Irak na początku XXI wieku" L. Dzięgiel "Węzeł kurdyjski: kultura, dzieje, walka o przetrwanie" M.Giedz "Węzeł kurdyjski" P. Smoleński "Irak. Piekło w raju" (to reportaż literacki, ale warto zajrzeć ze względu na relacje gdzie Irakijczycy porównują sytuację "przed i po") H. Suchar "Zmierzch Husajna" J. Bulloch, H. Morris "Wojna Saddama: początki konfliktu kuwejckiego i reakcja międzynarodowa" J. Głodek "Irak" D. Cook "Męczeństwo w islamie" A.-C. Larroque "Geopolityka fundamentalizmów muzułmańskich" L.K. Swanberg, P. Lampsos "Moje życie z Saddamem" (Saddam jako osoba prywatna) R. Malik "Saddam Husajn: gangster z Tikritu" Bassam Tibi "Fundamentalizm religijny" R. Scruton "Niepoprawny politycznie przewodnik po islamie i krucjatach" M. Ramadan "W cieniu Saddama", Videograf II, Katowice 2001 E. Sivan "Radykalny islam" M. Ikonowicz "Saddam i islam", "Przegląd Tygodniowy", 1999, nr 1 K. Kościelniak "Święta wojna w islamie: historyczno-teologiczne aspekty dżihadu", "Polonia Sacra", Nr 9, 2001 F. Jomma "Kurdowie i Kurdystan. Problemy diaspory kurdyjskiej" M. Woźniak "Exodus mniejszości asyryjskiej i chaldejskiej z Iraku po 11 września 2001 roku w oczach Zachodu" (dostępne na: www.almaszrik.uni.lodz.pl/ E. Karsh, I. Rauts "Saddam Hussein: A Political Biography" (obszerne fragmenty dostępne na googlebooks) G. Stansfield "Iraq. People, History, Politics" P. Marr "The Modern Hostory of Iraq".

Jak na to co zapowiada tytuł wpisu to trochę mało w nim o samym kinie, zabrakło smaczków typu: dlaczego nie nazwane zostało "Wieczór", czemu lwy musiały zmienić swój wygląd. Można było wspomnieć o tym co zaprezentowano na oficjalne otwarcie, a był to fabularny film radziecki z 1949 r. zatytułowany: "У них есть Родина" (reż. Aleksandr Fajncymmer, Władimir Legoszin) oraz krótkometrażowy film o Julianie Marchlewskim (czyli chyba film Ludwika Perskiego?). Można było poszukać informacji jaki był pierwszy film zachodni pokazany w tym kinie. Samo kino (i jego pracownicy) stało się bohaterem filmu dokumentalnego Piotra Morawskiego: "Moja Moskwa" z 1996 roku.

Dzięki zrządzeniu losu Pompeje dały nam okazję zapoznać się z przykładami ówczesnych praktyk reklamowych. Co reklamowano, w jakiej formie, czy regulowane to było jakimiś przepisami? Czy lokalizacje dla album praetoris wyznaczane były przez władze miejskie? Przykład z sfery kupieckiej: "Przechodniu, idź dalej, tu czego szukasz... nie znajdziesz, tu wrócisz później - po lek". /"Z dziejów reklamy aptekarskiej"; dostępne na: www.bez-recepty.pgf.com.pl/ Przykład ze sfery marketingu politycznego : "Nasz kandydat jest godnym republikaninem. Jest skromny, a uczciwość jego nie ulega żadnej wątpliwości. Jest szlachetniejszy, bardziej wspaniałomyślny niż wszyscy inni ludzie. Gdy go obierzecie, będziecie mieli najpiękniejsze igrzyska i chleb najlepszy. Jego młodość stanowi najlepszą, rękojmię jego uczciwości. Głosujcie więc na niego. Płaci dobrze. Gdy teraz będziecie głosować za nim, to w przyszłym roku on na was głosować będzie. Proclinius to człowiek szlachetny". /Z. Bajka "Krótka historia reklamy na świecie i w Polsce", "Zeszyty Prasoznawcze" UJ, R. XXXVI, nr 3-4, 1993, s. 23/

Rzymianie długo się przekonywali do muzyki - jako samodzielniej sztuki, wreszcie po fali napływu muzyki greckiej i wschodniej nastąpiła nawet "konserwatywna" reakcja, wskutek niej ograniczono prawnie wykonywanie muzyki do jednego instrumentu - jakiego? W dobie cesarzy muzyka poczęła być jednak doceniania, i zaczął się pewien "run"... Komu Neron wystawił pałac? Komu Marek Aureliusz przyznał przed domem wartę honorową i zyski z kontrybucji nałożonych na pewne miasta? Jak był status muzyka wówczas?

Trochę literatury: M.L. West "Muzyka starożytnej Grecji" J.G. Landels "Muzyka starożytnej Grecji i Rzymu" A. Maciejewska "Aulos, czyli właściwie co?", "Meander", nr 1, 2000 tejże, "Instrumenty muzyczne starożytnej Grecji i Rzymu", cz. I−III, "Poradnik Muzyczny" 2006, nr 1−2 i nr 3-4, 2007, nr 1−2.

Całe morze słów wylano na forum o tym, że Kościół (na ogół katolicki) powinien być oddzielony od struktur państwowych. Rzadziej zajmowano się odwrotnym aspektem tego typu związków. Na jednym biegunie mamy Islandię, gdzieś w środku mamy Danię, Norwegię i Szwecję (do stycznia 2000 r.), na zupełnie innym - mamy niepowtarzalny system w Finlandii. Gdzieś w tym zakresie mieści się być może Wielka Brytania. Jak wygląda to zatem w tych krajach? Jaki jest stan prawny i podejście mieszkańców danego kraju?