secesjonista

Zamiast wierzyć bezkrytycznie w raporty carskich agentów, może warto sięgnąć również po liczne wspomnienia i naukowe opracowania? Wiara euklidesa będzie musiała być wystawiona na kolejne ciężkie próby, bo nie tylko że szli z myśliwskimi fuzjami, ale niektórzy szli bez niczego. "Znaczna część ochotników ,,idąc do powstania” była przekonana, że broń i potrzebne rekwizyty wojskowe otrzyma w obozie powstańczym. Dlatego nie widzieli oni konieczności brania ze sobą jakiegokolwiek uzbrojenia. Z kolei niektórzy, aby nie przyjść ,,do obozu” z pustymi rękami, brali ze sobą pojedyncze groty do lanc, kosy, piki, proch, ołów, a nawet długie wiklinowe kije". /Ł. Staroń "Uzbrojenie piechoty w latach 1863-1864 na terenie województwa krakowskiego i sandomierskiego", "Teka komisji Historycznej", OL PAN, X, 2013, s. 42-43; w oparciu o: E. Kozłowski "Od Węgrowa do Opatowa", tegoż "Wyprawy wojenne z Krakowa"; S. Krzyżanowski "Wspomnienia z czasów mojej młodości", w: "Nadziei promienie. Trzy pamiętniki z XIX wieku", red. J. Pociecha; W. Tokarz "Kraków w początkach powstania styczniowego i wyprawa na Miechów", t. 2/ Ale o jakim fragmencie swej wypowiedzi napisał to euklides? 1. O niebagatelnej roli Ćwierczakiewicza 2. O sygnaturach na belgijskich Coltach 3. O nieprawdzie co do braków w uzbrojeniu? Z cytowanej wyżej pracy Staronia: "Zwycięskie napady na garnizony i oddziały nieprzyjaciela pozwoliły partyzantom zwiększyć zasób broni palnej o rosyjskie karabiny wojskowe. Były one gwintowane, kapiszonowe (...) Używano również karabinów kapiszonowych gładkolufowych wzorów 1808, 45, i 54". "W uzbrojeniu partyzantów Kurowskiego i Langiewicza występowały austriackie karabiny skałkowe przerobione na kapiszonowe. Wykonawcą tej broni był krakowski rusznikarz Ignacy Hofelmaier". "Jeśli chodzi o austriacką broń używaną przez insurgentów, były to prawdopodobnie sztucery kapiszonowe, gwintowane systemu Lorenz II o kalibrze 13,9 mm oraz karabiny kapiszonowe gładkolufowe o kalibrze 17,6 mm". /tamże, s. 39 i n./

Nigdzie się euklides nie przejęzyczył, tylko pomylił dwie Komisje: Nic tu nie ma o Wysockim kierującym przerzutami przez Kraków, tylko o Wysockim - przewodniczącym Komisji Broni w Liège. Co do wiary euklidesa - to trudno tu dyskutować. A z bronią było tak, że faktycznie dysponowano potężnymi funduszami, faktycznie sporo kupowano, tylko z dotarciem transportów do kraju to już był kłopot. Lepiej pójdzie Furiuszowi jak będzie szukał pod hasłem: "Ćwierczakiewicz". A co jego do jego "pierwszorzędnej roli": "W końcu listopada t. r. na wniosek Padlewskiego utworzoną została w Paryżu Komisya broni, w skład której wszedł jenerał Józef Wysocki, Cwierczakiewicz, Włodzimierz Milowicz i Maryan Langiewicz. Komitet Centralny komisyi tej przesłał w dwu ratach 50.000 rubli, za które Ćwierczakiewicz zakupił w Londynie i Królewcu przeszło 4000 karabinów z gładkiemi lufami i dwa działa Whitewortha, a Langiewicz w Genui około 5000 sztuk starej pruskiej broni. Broń tę przesłano do Goty i Wiednia, w części poszła ona na wyprawę Łapińskiego, czy zaś reszta doszła do kraju, niewiadomo". /W. Przyborowski "Dzieje 1863 roku", s. 20/ "Według Janusza Wojtasika budżet komisji wynosił wówczas ok. 110 tys. franków. Za te pieniądze Ćwierczakiewicz kupił w Londynie 3987 karabinów z bagnetem, a Langiewicz ok. 5000 starych karabinów pruskich w Genui. Broń musiała zostać przewieziona do Polski przez terytorium Niemiec, organizacją transportu zajął się Julian Łukaszewski. Działania komisji zostały jednak przerwane, kiedy 21 grudnia 1862 r. francuska policja, powiadomiona, a być może i przekupiona przez Rosjan, przeprowadziła rewizję. Aresztowano m.in. Ćwierczakiewicza i Milowicza oraz zarekwirowano 80 tys. franków i wszystkie dokumenty. Mimo że aresztantów szybko zwolniono, oznaczało to koniec działań pierwszej Zagranicznej Komisji Broni". /I. Goddeeris, H. Ranson "Polskie zakupy broni...", s. 9/

A w jakim języku?

A o którego Godlewskiego chodzi? Benedykt Kołyszko powziął niefortunny pomysł, że dadzą mu wolno przejść z jego oddziałem przez Galicję. Został zmuszony do złożenia broni niedaleko Klebanówki (w pobliżu miasteczka Skałat). Austriacy postanowili, że powstańcy mają być internowani w Siedmiogrodzie. "Pierwsza kolumna opuścił zamek w Czortkowie 15 lipca, druga dzień później. Ta ostatnia liczyła 71 ludzi pierwszej i 171 drugiej kategorii, z tej liczby 30 z pierwszej i 83 z drugiej na własny koszt.158 Gen. Kołyszko, zdziecinniały, schorowany pozostał we Lwowie, gdzie zmarł 16 kwietnia 1834 r.". /N. Kasparek "Korpus gen. Dwernickiego i powstańcy z Podola w granicach Austrii (kwiecień - maj 1831 roku)", "Echa Przeszłości", I, Olsztyn 2000, s. 102/

Aleksander Guttry miał raczej ograniczone możliwości kierowania przerzutami w Poznaniu. W styczniu 1861 r. na rozkaz Tymczasowego Rządu Narodowego zakłada w Poznaniu Komisję Broni. Po tym jak pruska policja przeprowadziła rewizję u Jana Kantego Działyńskiego, gdzie znaleziono materiały o działaniach Guttrego, ten zbiegł do Liège. Już stamtąd apelował by kontynuować działania Komisji, a on sam deklarował pomoc. 28 lipca Rząd mianował Guttrego członkiem Komisji Broni w Liège, a sama Komisja oficjalnie została powołana 28 sierpnia. Komisję zlikwidowano już 19 października 1863 roku. Komisja w Poznaniu w zasadzie nie miała żadnego znaczenia. "Z 8600 ludzi, którzy wzięli udział w pierwszych walkach po wybuchu powstania styczniowego, jedynie 10% posiadało broń palną. W kolejnych miesiącach nieudolna wojskowa organizacja i katastrofalne zaopatrzenie w broń coraz bardziej stawiały powodzenie powstania pod znakiem zapytania, a wielu powstańców musiało walczyć przestarzałą bronią palną, kosami, pikami albo nawet drągami i pałkami (...) Ostatecznie do Polski dotarła ⅓ z zakupionej broni [przez KB w Liège], przede wszystkim na wiosnę 1864 r., kiedy powstanie było już prawie stłumione". /I. Goddeeris, H. Ranson "Polskie zakupy broni w Liège podczas powstania styczniowego", "Teka Komisji Historycznej" OL PAN, 2013, X, s. 23-24/ Nigdy nim nie był, podobnie jak z wymienionymi przez euklidesa innymi osobami - nie były one członkami Komisji w Liège. Pomylił euklides Komisję działającą w Belgii z upoważnienia Rządu Narodowego, z: Zagraniczną Komisją w Paryżu powołaną przez Komitet Centralny Narodowy, która powstała w październiku bądź listopadzie 1862 r., i została rozbita przez policję francuską w grudniu tegoż roku.

Kalendarz "Filmu Polskiego" z aktami Jerzego Kośnika, przedstawiającymi młode aktorki z PWST. To był pierwszy krok dla Katarzyny Figury do roli seks-bomby...

Dla pragnących mocnych wrażeń i mocnej kawy, brooklińska kawiarnio-herbaciarnia "The Pulp & The Bean" serwuje espresso pod nazwą "Dieci" (włos.: dziesięć). W jednej filiżance otrzymujemy napój o mocy dziesięciu espresso. Właściciel lokalu pan Fisher deklaruje, że ów napój nie będzie serwowany osobom po czterdziestce. Wśród amatorów tego produktu zyskał on mniej oficjalną nazwę: "porn in a cup". Tylko trochę daleko...

Były dwie misje do tego kraju, dwie - z powodów rywalizacji różnych ośrodków naszej emigracji. Pierwsza to ludzie związani z ks. Czartoryskim - na czele której stał gen. Henryka Dembińskiego, towarzyszyli mu m.in. majorzy: Ludwik Tadeusz Bystrzonowski i Franciszek Szemioth. Druga wysłana przez tzw. Komitet Dwernickiego - major Bartłomiej Beniowski, kapitan Ludwik Orlicki i kapitan August Szultz (Szulc). Celem obu misji było stworzenie w Egipcie polskiej formacji wojskowej. W Egipcie już istniało pewne skupisko Polaków, z których wielu służyło w tamtejszym wojsku. No i tamtejszy pasza Muhamad Ali z początku wydawał się życzliwym okiem patrzeć na tego rodzaju pomysły. Tym zabiegom poświęcona jest książka "Egipt w idei legionowej Wielkiej Emigracji" Huberta Chudzio.

Wybór tematu w dużej mierze zależy jaką znajomością się języków się dysponuje. Można sięgnąć po: - misja Johna Jay'a i osiągnięcie porozumienia w postaci kontrowersyjnego tzw. "Jay Treaty" z 1794 roku - negocjacje USA w sprawie Kanału Panamskiego i rola ambasadora Sola Linowitza - układ monachijski - Theodore Roosevelt i jego udział w zakończeniu wojny rosyjsko-japońskiej (pokój w Portsmouth) - "okrągły stół" w La Celle Saint-Cloud (1989 r.).

Doktor Katherine Schwab (profesor historii sztuki na Fairfield University) postanowiła spróbować odtworzyć niektóre z tych fryzur z pomocą stylistki Milexy Torres, w ramach "The Caryatid Hairstyling Project". Jedno co można powiedzieć, były to pracochłonne koafiury, przeciętnie czas ich wykonania oscylował między 40 minutami a 1 godziną.

W przypadku Pancera istotnym było, że nie był wojskowym (złożył dymisję 30 października 1830 r.) i nie uczestniczył w przygotowywaniu spisku: "Feliks Pancer wprawdzie włączył się w działalność powstańczą, ale na niwie mało eksponowanej. Ówcześnie nie traktowano jeszcze pracy w przemyśle wojennym na równi z działalnością polityczną czy wojskową. Większość państw starała się zresztą pozyskiwać specjalistów w tej dziedzinie z innych krajów. Kolejnym argumentem był fakt, że Feliks Pancer nie uczestniczył w działalności spiskowej i politycznej, a jako cywil nie mógł odpowiadać za złamanie przysięgi wojskowej". /M. Ochman "'My tylko możemy prosić o pracę'. Losy popowstaniowe inżynierów wojskowych na przykładzie Feliksa Pancera i Jana Pawła Lelewela", w: "Powstanie listopadowe 1830-1831. Dzieje - historiografia - pamięć", red. T. Skoczek, Warszawa 2015, s. 162/

Nakładem wydawnictwa Karakter wydano esej Jun'ichirō Tanizaki "Pochwała cienia" (napisany w 1933 r.) poświęcony japońskiej estetyce, autor skupia się głównie na architekturze, włącznie z tak zaskakującymi przemyśleniami, jak to wizyta w tradycyjnej japońskiej toalecie może prowadzić do mono-no aware - czyli zadumy nad przemijalnością świata. Są i fragmenty związane z literaturą, choćby jak istotnym jest wybór papieru do pisania, i jak może on prowadzić do przeżywania piękna.

W 1924 r. nie było zamieszania, jako że śluby zawrzeć bądź unieważnić można było w trybie administracyjnym. Nie spotkałem się z informacją by występował deficyt tego typu placówek. Co ma do tego Rosja carska - nie pojmuję.

Trzecią żoną Chruszczowa była Nina Pietrowna Kucharczuk z Wasylowa, Wiki podaje: "Od 1924 była trzecią żoną Nikity Chruszczowa", co chyba jest błędem. Wtedy raczej się związali, a zalegalizować swój swój związek mieli dopiero w 1965 roku. Jeśli to drugie jest prawdą, to jest to dość nietypowe dla sytuacji rodzinnej decydentów ZSRR.

W pierwszą i drugą rocznicę Piłsudskiego w wielu miejscowościach powstawały kopce upamiętniające tę postać. Dwa wybrane: kopiec w Zawadach-Majówce, powstały z inicjatywy miejscowego nauczyciela Czesława Dylewicza, który brał udział w sypaniu kopca krakowskiego. A zaprojektowany został przez innego nauczyciela Jana Komara. O tyle ciekawy, że nie powstał na na gruntach państwowych czy samorządowych. Ziemię pod ten kopiec użyczyli trzej mieszkańcy Zawad: Zygmunt Mężyński, Stanisław Sałata i Stanisław Wyrzykowski. Kopiec nie był imponujący, u podstawy miał mieć 22 metry średnicy i 13 metrów wysokości. A jednak jego uroczyste odsłonięcie i poświęcenie (15 maja 1938 r.) zaszczycili swą obecnością prezydent Ignacy Mościcki, gen. Edward Rydz-Śmigły,wojewoda lubelski Jerzy Albin de Tramecourt, biskup Czesław Komorowski, wiceminister spraw wojskowych gen. Janusz Głuchowski i wiceminister spraw wewnętrznych Władysław Korsak. /za: www.przesmyki.com.pl; www.krajoznawcy.info.pl; A tu fragment relacji filmowej z poświęcenia tego kopca (choć błędnie datowanej na 1936 r.): www.youtube.com - "Poświęcenie Kopca Piłsudskiego Podlasie 1936" /wstawione przez Pathe139/ I drugi kopiec, we wsi Jarczów (dzisiejszy powiat Tomaszów Lubelski), usypany z inicjatywy dawnych legionistów, którzy tam się osiedlili. "Prace przebiegały szybko i sprawnie, ziemię wożono furmankami i usypano 15 metrowy kopiec, który obłożono darnią na szczyt prowadziły kręte schody na górze umieszczono kamień, na którym wyryto napis „Rada Gminy ku czci zmarłemu Piłsudskiemu”. Pracami dyrygowali: Jan Jaruga, miejscowy geometra oraz dziedzic na Korhyniach – Kazimierz Ligowski. Na pamiątkę miejscowi zakopali butelkę ze srebrną 10-złotową monetą z wizerunkiem Piłsudskiego. Uroczyste otwarcie kopca odbyło się w 1936 r.". /za: www.historiaregionu.org/ A za PRL stał się ten kopiec... pomnikiem poświęconym gen. Karolowi Świerczewskiemu.

A na czym polegało "wykupienie amnestii" i ile mogła kosztować?

Na szczęście, jeszcze nie wszystko jest dostępne w sieci, stąd trzeba czasem udać się do jakiejś biblioteki. Skoro Jarpen sprawdził - to wciąż nie są zdigitalizowane. Gdybym miał próbować napisać taki artykuł zacząłbym od pism Kazimiery Bujwidowej, która jeszcze na początku wieku XX pisała o skazach na apologetyce matki i o dziesiątkach tysięcy mordowanych nieślubnych dzieci zadających kłam apoteozie macierzyństwa. Sprawdziłbym jaka była recepcja sztuk, typu "Sprawiedliwość" Marceliny Grabowskiej czy "Miłości panieńskiej" Marii Kuncewiczowej. Dodałbym jak niefortunnie "strzeliły sobie w stopę" feministki za sprawą postaci Antosi (z głośnej sztuki: "Sprawy Moniki" ) i jej deklaracji, iż po aborcji: "wyucy się i obelegancy", jako że: "ma w sobie taką ciekawość, że na koniec świata pójdzie".

Dla zainteresowanych tematem, wspomniany już Amir Aczel (znany popularyzator historii matematyki) przedstawił swą próbę rozszyfrowania tej zagadki w: "W poszukiwania zera. Matematyczna odyseja do źródeł pochodzenia liczb". I takie pytanie: czemu go te poszukiwania skierowały do kambodżańskiej dżungli i co tam odkrył?

To w sumie było łatwe do odgadnięcia, dużo już o tym napisano w artykułach sygnowanych przez środowisko homoseksualistów, jak i w różnych pracach językoznawczych. Kiedy nasze mamy (bo chyba jeszcze: nie połowice) ekscytowały się kreacjami Alexis Carrington-Colby, luksusem w jakim mogła żyć była żona Marka Jenningsa - Krystle, pewne środowiska ekscytowały się postacią: Stevena Daniela. W miarę sympatycznie przedstawionego homoseksualisty. Stąd w Polsce, w pewnym momencie, imię "Steven" stało się synonimem: "jestem gejem". W USA (nie wiem, jak to u innych anglojęzycznych nacji) istnieje fraza: "hindsight is 20/20", co można przetłumaczyć: "mądry po szkodzie". Jak na razie ma to jedynie związek jedynie z diagnostyką okulistyczną. Być może jednak nabierze to nowego znaczenia (tak podejrzewa Steve Mirsky prowadzący Science Talk, związany z "American Scientific"), jako że na 2020 rok przewidziano w USA spis ludności.

No to trzeba trochę o tym doczytać. Ruch ludowy formalnie był w zasadzie przeciwko, ale z różnych taktycznych przyczyn zdarzało się, że nie wszystkie partie ludowe były tak rygorystyczne w tej kwestii. W październiku 1919 r. Klub Poselski PSL (połączone siły PSL Piast i PSL Wyzwolenie) liczył 109 członków i był najliczniejszym klubem w sejmie. Po listopadowej dymisji rządu Paderewskiego, rozpoczęły się rozmowy.. "Pertraktacje mające na celu wyłonienie większości parlamentarnej zdolnej do utworzenia rządu prowadziły głównie kluby PSL i Narodowego Zjednoczenia Ludowego, które powstało w końcu lipca 1919 r. Ich wynik zależał od osiągnięcia porozumienia zwłaszcza w kwestiach konstytucji i reformy rolnej. Klub PSL ustąpił, akceptując senat i wybór prezydenta na lat siedem przez Zgromadzenie Narodowe, podczas gdy PSL Wyzwolenie i PSL Piast opowiadały się wcześniej za parlamentem jednoizbowym i wyborem głowy państwa w głosowaniu powszechnym. Rataj przyznał, że już wcześniej był zwolennikiem dwuizbowości, ale nie przyznawał się do tego, ponieważ mogłoby to zaszkodzić trwałości nowo utworzonego klubu PSL. Na łamach „Piasta” tłumaczono, że wprawdzie PSL Piast szło do wyborów z hasłem jednoizbowego parlamentu, ale chcąc stworzyć większość w sejmie, opowiedziało się za senatem. Dzięki ustępstwom piastowców powstał koalicyjny rząd Leopolda Skulskiego". /H. Cimek "Poglądy ludowców na konstytucję i ich udział w pracach nad nią (1919–1921)", "Polityka i Społeczeństwo", nr 4, 2007, s. 31/

I jeszcze o drewnianych armatach, które nawet jeśli się rozpękły to jednak mogły mieć pewne taktyczne znaczenie... Wandalin Czernin, dowodzący oddziałem pod Miłowidami i Nowogródkiem, spisał swe wspomnienia w 1912 r., gdzie odnotował: "daliśmy ognia z naszych dwóch dębowych armat. Po czterech jednakże wystrzałach obie armaty popękały. Miało to wszakże pomyślny wynik, bo przekonało naszych przeciwników, że mamy artylerię”. /tegoż, "Pamiętniki weterana 1864 r.", Wilno 1914, s. 14/

Ogólnie badał samą powłokę (zwiększenie elastyczności itp.) i oczywiście wpływ na nią wodoru: "Il entreprit diverses expériences pour reconnaître l'altération que le gaz hydrogène pouvait produire sur l'enveloppe des aérostats. Il s'agissait de préparer les gaz avec plus d'économie, de rapidité, en plus grande abondance, de rendre les enveloppes plus solides, plus imperméables, les vernis plus souples, moins sujets à s'oxyder. Une nuit, Conté avait préparé plusieurs matras remplis de différents gaz et des morceaux de taffetas enduits de compositions diverses. S'étant fait donner de la lumière à l'extrémité de son laboratoire, il s'apprêtait à enlever le bouchon d'un des matras pour essayer le gaz qu'il renfermait. Un courant d'air se forma, qui entraîna le gaz hydrogène sur la flamme de la lampe. Il s'ensuivit une détonation terrible qui brisa tous les instruments de verre, dont les éclats atteignirent Conté sur toutes les parties de son corps. Cet accident lui coûta son œil gauche, et le gouvernement lui conféra le grade de chef de brigade d'infanterie, avec le commandement en chef de tous les corps d'aérostiers". /za: fr.wiki/

To jest konstatacja cytowanego Jana Kucharzewskiego czy samego euklidesa? Akurat dla rosyjskich i polskich historyków nie jest to postać: "mało znana". Znamy go z opracowania o Ochranie autorstwa Elżbiety Kaczyńskiej i Dariusza Drewniaka, można zajrzeć do pracy Andrzeja Garlickiego "Archiwum Ochrany w the Hoover Institution on War, Revolution and Peace at Stanford University" (w: "Historia XXI i XX wieku: studia i szkice. Prace ofiarowane Henrykowi Jabłońskiemu w siedemdziesiątą rocznicę urodzin"). Wystarczy też sięgnąć po prace Ludwika Bazylowa (np. "Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku"), wspomnienia i prace gen. Aleksandra Gierasimowa (Tsarisme et terrorisme, Souvenirs du general Guerassimow", "Der Kampf gegen die erste Revolution,Errinnerungen"), tudzież opracowania Walerija Agafonowa (np. "Заграничная охранка: Составлено по секретным документам заграничной агентуры и Департамента полиции...", "Парижские тайны царской охранки"). Tudzież Borysa Nikołajewskiego ("История одного предателя") Można też sięgnąć po popularnonaukową pozycję Charlesa Ruuda i Siergieja Stiepanowa pt. "Strach: tajna policja carów" czy opracowanie gen. Władimira Żuchraja. Jest to taka mało znana postać, że pisała o niej księżna Katarzyna Radziwiłł na łamach "La Revue Mondial" (marzec 1921 r.) czy "American Hebrew" (luty 1921 r.). Znana jest jego paryska działalność z ramienia Depo, jego inicjatywy wydawnicze w postaci "Le Courier Franco-Russe" czy "Revue Russe", udział w utworzeniu "Ligue pour le Salut de la Patrie Russe". Znana jest jego działalność w Dumie (próby tworzenia nowych partii i kół poselskich), nadzór nad działalnością Abrahama Heckelmana (Giekielmana) w Szwajcarii i Francji, współpraca z podwójnym agentem Siergiejem Degajewem znana jest osoba jego bliskiego współpracownika, którą był - Matwiej Gołowinskij, znany jest udział w inspirowaniu pogromów: siedleckiego i białostockiego. Znane są jego związki z Fiodorem Trepowem i antagonizmy ze wspomnianym już Gierasimowem czy Wiaczesławem Plehwe, który nawet Raczkowskiego wydalił w 1902 r. z MWD (choć jak się okazało: na krótko) podobnie znamy działalność jego następcy w Paryżu - Leonida Ratajewa. Zatem, dla kogo: mało znana, dla tego mało znana...

I jakież to konkretnie grody w tych publikacjach wymieniono? Na marginesie, Janusz Roszko historykiem nie jest (co ujmy mu nie czyni), co odbija się na wspomnianej jego pracy, która już kiedy powstawała oparta była na przestarzałych materiałach.

Właśnie celem badań prowadzonych przez Conté (a raczej przez zespół pod jego kierownictwem: "Il fut, avec plusieurs autres savants, chargé de développer l'expérience de la décomposition de l'eau par le moyen du fer"; za fr.wiki) miało być zastąpienie tego kwasu, jako że jego użycie uważano za metodę zbyt kosztowną. Każde ówczesne doświadczenia z wodorem były niebezpiecznymi, jednakże Conté nie stracił oka przy doświadczeniach nad otrzymywaniem wodoru, a nad badaniami nad powłoką balonu.