secesjonista

I do tego potrzebna jest piśmienność? A jak wyglądała procedura nabijania broni: tych niepiśmiennych i piśmiennych? Czy aby nie równie "skomplikowanie"?

Trochę konsekwencji? Zdaje sobie sprawę MJR, że niezbyt panuje nad polszczyzną co czyni jego wpisy nieco nieczytelnymi?

Tu pozwolę sobie na pewną refleksję... to często stosowalny przez janceta chwyt (argument?), jak kogoś nie ma w bazie to jego głos należy traktować z pewną dozą powątpiewania - nie mają tytułów naukowych i stosownych prac na swym koncie. I Kadrinazi, i i Albinos jak i Roman Różyński napisali książki - świetne (mym zdaniem), ale w tej bazie ich nie zobaczymy. Zatem nie ma co się opierać na ich autorytecie. Ja popełniłem zawodowo kilkadziesiąt prac magisterskich i współ-pisałem kilka doktorskich, ale ani ja ani inni wymienieni wcześniej nie są odnotowani w tej bazie - zatem nie jesteśmy godni być uznani za stosownego interlokutora? Mnie też. Atoli faktem jest, że takie znaleziska są. Jak mamy je interpretować? Ten nieco postponowany pan za sprawą nieobecności w bazie nauki to kustosz MWP pan Wojciech Krajewski.

Poza "Ziukiem" i innymi wtrętami o charakterze politycznym, kiedy Jastrząb był na deskach planistów?

A kiedy zaczęto opracowywać Jastrzębia? Bo mnie się zdaje, że w latach kiedy to już i Niemców uznawano za potencjalnych wrogów?

Jak już jesteśmy przy określeniach "narodowych", skąd zwrot: "wpaść do niemieckiej dziurki"? Występuje m.in. w tłumaczeniu angielskiego serialu komediowego Hotel Zacisze (odc. 4 "Inspektorzy hotelowi"), czy występuje on w innych językach? Jakie są jego konotacje semantyczne?

Poszukuję tego typu wyróżników pojawiających się zarówno w publicznym obiegu, jak i relacjach rodzinnych. Jeśli ktoś ma jakieś przykłady - będę wdzięczny.Zwłaszcza jeśli temu będzie towarzyszyć jakieś objaśnienie: znaczenia czy pochodzenia.

Wtedy chyba zachowano większość przepisów przedwojennych co do opłat i ubezpieczeń, to chyba bez ubezpieczenia dana osoba musiała płacić?

Możemy poznać z dziesięć nazwisk tych wiarusów i jakie zajmowali stanowiska?

Kiedy uczony Jędrzej Śniadecki inaugurował rok 1799/1800 na wileńskie Akademii wygłosił mowę zatytułowaną "Mowa o niepewności zdań i nauk na doświadczeniu fundowanych". W 1818 r. został zaproszony przez uznanego wileńskiego doktora Józefa Franka na seans magnetyzmu zwierzęcego. Jak zapatrywał się na te doświadczenie? /por. W. Weintraub "Poeta i prorok. Rzecz o profetyzmie Mickiewicza"/ Jakież to "skry" i "płomyczki" emitował Tomasz Zann? Co głoszono na łamach "Pamiętnika Magnetycznego Wileńskiego“ Ignacego Emanuela Lachnickiego? I dlaczego tak łatwo ignorowano ustalenia komisji powołanej prze króla Ludwika IX (1784 r.)?

Fakt, w ramach nieprzyznawania się... wymusił na Senacie ogłoszenie się takowym. Może nam euklides podać bardziej formalne i prawne uznanie kogoś za dyktatora w ówczesnym Rzymie? Chyba, że euklides wierzy literalnie w każdą wypowiedź o charakterze propagandowym. Już tak na marginesie, nie znajduję "osobliwości" w tym, że dyktator nie przyznaje się by nim był. Raczej widzę w tym prawidłowość. A kto miał do niego wówczas dostęp? Może wymienić euklides ludzi z plebsu uczestniczący w tym dostępie i w tym czasie? A jak przejawiał się ten brak dostępu przez te dwieście lat - może euklides podać przykłady?

W opublikowanych w języku polskim fragmentach wspomnień Niemki Käthe Schimek (oryg. "Aus meiner Tätigkeit als Bezirkschwester in der Besatzungszeit Landsberg/ Warthe 1945" ("Heimatblatt" 1995 nr 10), możemy przeczytać: "Przez jakiś czas zajmowałam mieszkanie przy Schützensee4 ; właśnie zostałam wypędzona z własnego. W pobliżu odbywała się walka w powietrzu – jakiś samolot został zestrzelony, widać było kilku spadochroniarzy. Tylko jeden spadł niedaleko naszego domu, wszystkich pozostałych zaniosło gdzieś daleko. Wokół tego spadochroniarza krążył niewielki rosyjski samolot, z którego strzelano do tego próbującego się ratować żołnierza. Z naszych okien widzieliśmy wyraźnie, że został trafiony w nogi. Kiedy zbliżał się do ziemi, zbiegli się Polacy z kosami, kijami, karabinami itd. Na szczęście pojawiły się też dwa rosyjskie jeepy, bo inaczej lotnik zostałby zlinczowany! Dopiero kiedy znalazł się na ziemi, Rosjanie rozpoznali w nim... Amerykanina! Wsadzili go do jeepa i odjechali...!". /tejże, "Zapiski z mojej działalności jako pielęgniarki rejonowej w okresie okupacji w Landsbergu nad Wartą w 1945 r.", "Nadwarciański Rocznik Historyczno-Archiwalny", 2011 , nr 18, s. 418/ I z przypisu do tej historii: "Jest to chyba opis zdarzenia z 18 marca 1945 r. Wiadomo jest, iż podobne zdarzenie, czyli zestrzelenie amerykańskiego samolotu w okolicach Gorzowa miało miejsce 3 lutego, kiedy amerykańska „Latająca Forteca” (samolot B17G) awaryjnie lądował w okolicach Dębna (zob. B. J. Umiński, Ostatni lot bojowy B-17G, „Ziemia Gorzowska” 2000 nr 13, s. 18, 19). Z kolei 18 marca taki sam samolot miał spaść w okolicy Mosiny. Kilkanaście lat temu bezskutecznie poszukiwał go tam Zbigniew Czarnuch (zob. Z. Czarnuch, Na tropie amerykańskiej fortecy, „Ziemia Gorzowska” 1999 nr 29, s. 18, 19). Tymczasem prawdopodobnie samolot ten doleciał aż do Gorzowa, na terenie którego spadł. Możliwe, że towarzyszyły mu samoloty radzieckie, stąd relacje świadków o zestrzeleniu samolotu amerykańskiego przez Sowietów. Relację Käthe Schimek o zestrzeleniu amerykańskiego samolotu nad Gorzowem potwierdzają inni świadkowie. O zdarzeniu tym (lub podobnym) opowiada Brigitte Brandenburg (z domu Enderlein) w filmie „Wspomnienia z miasta L.” Moniki Kowalskiej, Grzegorza Kowalskiego i Zbigniewa Sejwy. Z kolei Jürgen Serke – wówczas sześciolatek, który zapamiętał zestrzelenie samolotu angielskiego, który miał spaść w okolicy ul. Caprivistr. – obecnie Okrzei, czyli dokładnie w tym miejscu, które wskazuje K. Schimek (zob. J. Serke, Nach Hause. Eine Heimat-Kunde, Köln 1979, informacja od Roberta Piotrowskiego). Także Polak Anatol Abec (ur. 1938) był świadkiem zestrzelenia amerykańskich samolotów. Anatol Abec jako dziecko trafił z rodzicami i starszym bratem Bolesławem (1930–2010) do Landsbergu (Gorzowa). Twierdzi, iż w roku 1945 widział zestrzelenie trzech amerykańskich „Latających Fortec” nad Gorzowem. Jego zdaniem (opiera to na opowieści swojego ojca) członkowie załóg tych samolotów zostali schwytani przez żołnierzy radzieckich, a następnie rozstrzelani i pochowani na cmentarzu przy ul. Walczaka (w okolicy szpitala), co wydaje się zdarzeniem nieprawdopodobnym i raczej jest zapisem plotek krążących wówczas w mieście (rozmowa D. A. Rymara z Anatolem Abecem z 11 I 2011, nagranie w posiadaniu autora). W tekście zamieszczamy także kopię dokumentu związaną z tym zdarzeniem, na który moją uwagę zwrócił Robert Piotrowski ". /tamże, przyp. 5, s. 418-419/

O greckich wojażach: P. Kordos "Przejazdem w Grecji. Polscy podróżnicy w Grecji w XIX i XX wieku", w: "Filhellenizm w Polsce. Rekonesans" red. M. Kalinowska, M. Borowska, J. Ławski, K. Tomaszuk T. Sinko "Polscy podróżnicy w Grecji i Troi" J. Knopek "Aktywność podróżników i pielgrzymów polskich w XIX-wiecznej Grecji", "Nautologia" 1997, nr 2 tegoż, "Rozwój kontaktów polsko-greckich w XIX i początku XX wieku. Aktywność podróżników i pielgrzymów", "Kurier Ateński" (Ateny) 1996, nr 378.

Może jednak coś wiedzieli: "Kule nacinane, musiały być zatem wykonywane samowolnie, z własnej inicjatywy poszczególnych żołnierzy, być może posiadających jakieś wcześniejsze doświadczenia z udziału w polowaniach na dużą zwierzynę, mających świadomość jak śmiercionośne są skutki stosowania takich pocisków. Na polach bitew powstania listopadowego znajdywane były jedynie pojedyncze egzemplarze takich kul (1%–3% Olszynka Grochowska, Iganie, Ostrołęka, Reduta Ordona). Kule były również „przekuwane” młotkiem. Chodziło w tym wypadku o dostosowanie kuli większego kalibru do lufy o kalibrze mniejszym. Oklepywana dookoła kula przyjmowała kształt walcowaty. Gdy pasowała do lufy, można było nabić nią broń. W chwili strzału „walcowata” kula opuszczała lufę, ale w powietrzu zaczynała koziołkować. Trafiając w żywy cel powodowała rozległe i dotkliwe rany. Kul takich nie stwierdzono jednak wśród pochodzących z pobojowisk powstania listopadowego". /W. Krajewski "Kule broni palnej powstania listopadowego 1830−1831. Analiza pocisków odnalezionych na polu bitwy pod Grochowem, Iganiami, Ostrołęką i na terenie Reduty Ordona w Warszawie", w: "Powstanie listopadowe 1830-1831. Dzieje - historiografia - pamięć", red. T. Skoczek, Warszawa 2015, s. 128/

To zależy co rozumie się pod pojęciem: "panować".

No znalazłem sobie ten materiał filmowy, nosi on tytuł "Urodziny" (w ramach działu "Ze świata"), materiał tyczy się pewnego 135-latka z Abchazji, na którego urodziny do kołchozu przybyła liczna rodzina (180 osób). Rosyjska Wiki nie odnotowuje osoby tak długowiecznej z Abchazji (ani Gruzji) o takim imieniu (nie podejmuję się rekonstruować ze słyszenia nazwiska tego kołchoźnika, może Furiusz?), pośród niezweryfikowanych podaje z tego regionu jedynie osobę o personaliach: Хапара Киут, ale ten zmarł w połowie lat trzydziestych. W latach 1928-1930, na terenach Abchazji prace etnograficzne prowadził Симон Басариа, a głównym jego celem było zbadanie kwestii długowieczności w tym regionie. Nasz kołchoźnik miałby wówczas od 109 do 111 lat, zatem powinien tego badacza zainteresować, skoro interesowali go i ludzie mający dziewięćdziesiąt parę lat. Towarzyszący mu rysownik П. А. Одынец, który uwiecznił siedemnastu długowiecznych mieszkańców Abchazji. Byli to: 1. Джыдж (Николай) Шапковский, 150 лет. 2. Мажагуа Адлейба, с. Члоу, 145 лет. 3. Хапара Киут, с. Кындыг, 143 года. 4. Джаат Начкебия, с. Пакуаш, 142 года. 5. Реджеб Хахубия, с. Наа (Абхазская), 122 года. 6. Гвада Шамугия, с. Акапа, 96 лет. 7. Екуб Шоуа, с. Джгярда (Ахуца), 118 лет. 8. Хук Шоуа, жена Екуба Шоуа, с. Джгярда (Ахуца), 95 лет. 9. Саат-Гирей Амичба, с. Джгярда (Бакькан), 100 лет. 10. Решит Амичба, с. Джгярда (Макесто), 98 лет. 11. Сакут Кишмария, с. Река, 95 лет. 12. Ноу Харандзия, с. Чхуартал, 80 лет. 13. Мачкук Адлейба, абхазский скрипач из горной части с. Члоу. 14. Гид Логуа, с. Река, 90 лет. 15. Лагустан Матуа, абхазский певец, с. Джгярда. 16. Хабыдж Ашуба, с. Джгярда, 85 лет. 17. Мустаф Агумаа, с. Бырджа, 95 лет /za: "«Абхазские старики» — альбом из семнадцати рисунков художника П. А. Одынца", dostępne na: anyha.org/ Wspomniany etnograf wydał artykuł "Редкие случаи долголетия в Абхазии", wydany w publikacji "АбНИИК", II, 1934. Może warto do niego dotrzeć?

Tak trochę O.T., z dziwniejszych książek jakie zgodził się wydać okupant, to ni mniej nie więcej a książka autorstwa... Romana Dmowskiego.

Abstrahując od tego jaki genius loci kryje się w damskim obuwiu... sytuację po drugiej wojnie światowej w Polsce, w wielu miastach, i tu zgadzam się z Janem Zachwatowiczem, należało potraktować jako "stan wyjątkowy", kiedy obiekcje konserwatorskie należało odsunąć na bok. Albo budujemy całkiem nowe miasto albo próbujemy odtworzyć pewne zabytki przynajmniej w wersji fasadowej. Różeto wychodziło, w różnych miastach. Atoli jak rozstrzygnąć taki dylemat: czy w renesansowej budowli zachować zmiany z kolejnych epok? Czy próbować odtworzyć tylko ten stan pierwotny? Za PRL (okres tuż po wojnie) odbudowa niektórych kamienic nie była możliwa w kształcie "pierwotnym" bo nie odpowiadało to normom mieszkaniowym, atoli fasady starano się odtworzyć. Może ciągi komunikacyjne nie są takie same, może rozplanowanie mieszkań nie było takie same i tej samej kubatury - ilość opinii na: nie, można mnożyć. Atoli w 1945 r. chyba sam bym ich nie mnożył. Genius loci nie wynika z pieczołowitego odtwarzania elementu architektonicznych, tkwi w w wielu mało uchwytnych fragmentach: architekturze, pamięci ludzkiej i ich nawykach i przyzwyczajeniach. Co do przykładu podanego przez Bruno jako wyjście do dyskursu, tzw. Zamek Dolny jest świetnym przykładem jak to bieżąca polityka wpływa na rekonstrukcje dawanych budowli. Nigdy nie zapomnę chwili kiedy miałem gości ze Szwecji i miałem ich oprowadzać... "bo ty znasz historię", zacząłem tłumaczyć biedakowi: padł przy rozbiorach i próbie objaśnienia warszawskiej bryły...

Tylko co ma nam być wiadome? Możemy poznać łącze do tego materiału filmowego, bo nie wszystkim będzie się chciało szukać. W materiale z YTube mamy: 1. Bierut w Chinach. 2. Pionierskie wesele. 3. Warszawskie kina. To o jaki materiał chodzi? To mój ulubiony tekst, poza tym medium nie istnieją w bibliotekach zszywki dawnej prasy?

Problem w tym, że wcale nie ma zgodności co do tego by przez dwa wieki dominowała konstrukcja zrębowa. "W dotychczasowej literaturze przedmiotu dość często spotykana jest opinia o powszechnym stosowaniu na omawianym obszarze konstrukcji wieńcowej ju ż od początków wczesnego średniowiecza. Nie wdając się zbytnio w szczegółowe rozważania na ten temat, które przeprowadzone zostały w innym miejscu, można zauważyć, że stwierdzenie to opiera się głównie na dwóch podstawowych przesłankach, których wątpliwy charakter postaram się niżej udokumentować: a) argumentacji ex absentiam, z której wynika, że w przypadku najstarszego wczesnośredniowiecznego budownictwa mieszkalnego na terenie Niżu Polskiego zachowanego — jak się tradycyjnie przyjm uje — niemalże wyłącznie w postaci owalnych nieckowatych jam , marny do czynienia ze stosowaniem konstrukcji zrębowej; oraz b) zbyt wczesnym datowaniu niektórych źródeł o szczególnym znaczeniu dla prezentowanej problematyki. Pokutujący w literaturze przedmiotu stereotyp, że brak pozostałości elementów budowlanych w postaci negatywów słupów świadczy o zastosowaniu konstrukcji zrębowej jest dość zawodny pod względem swojej logiki (...) Podsumowując dotychczasowe wywody, można stwierdzić, że w okresie od VI do IX wieku na terenie Niżu Polskiego m am y do czynienia z dość dużym zróżnicowaniem morfologicznym budownictwa mieszkalnego, związanego być może częściowo z różnymi tradycjami kulturowymi w tym zakresie. W świetle dotychczasowych danych wyróżnić zatem można kilka głównych nurtów rozwojowych budownictwa wczesnośredniowiecznego: 1. Budownictw o wziemne o różnych rozwiązaniach konstrukcyjno-przestrzennych, wśród których wyróżnić można prostokątne obiekty o ścianach słupowo-plecionkowych oraz półziemianki w kształcie zbliżone do kwadratu, nawiązujące pod względem formalnym do obiektów tego typu znamiennych dla praskiej strefy kulturowej (VI?, VII - VIII wiek); 2. Budownictw o o konstrukcji naziemnej, w części zagłębione występujące na terenie całego Niżu Polskiego od VI do IX wieku, do którego hipotetycznie zaliczyć można relikty budownictwa wczesnośredniowiecznego z okresu VI - VII wieku (jamy owalne); oraz 3. Budownictwo naziemne o konstrukcji plecionkowej (Pomorze Zachodnie, strefa pomorsko-wielkopolska — zwłaszcza V I I- V I I I wiek), słupowo-szkieletowej (cały obszar Niżu — od VII do IX wieku) oraz zrębowej (Pomorze Zachodnie, strefa pomorsko-wielkopolska — od IX wieku)". /W. Chudziak "Z badań nad budownictwem drewnianym Niżu Polskiego ze starszych faz wczesnego średniowiecza (VI-IX wiek)", "Studia Lednickie", T. 3, 1994, s. 12 i n./ Podziwiam wiedzę młodych ludzi, specjaliści mają problemy z datowaniem reliktów, stąd często piszą: datowany na VI-VIII wiek, VII-IX wiek... a tu Tyberiusz dokładnie wie jak to wyglądało dokładnie do VIII wieku. Że się tak zapytam, wiedza ta oparta jest li jedynie na jednej książce (przywołanej tutaj) czy i na innych opracowaniach, a jeśli to drugie: to jakich? Różne prace o budownictwie mieszkalnym doby wczesnego Średniowiecza autorstwa profesora Wojciecha Chudziaka są dostępne w sieci (koncentrujące się głównie na Niżu Polskim), warto się z nimi zapoznać. Nie traktując jednak jego zdania jako rozstrzygające, a jedynie jako pole do dalszych poszukiwań, również: głosów polemicznych i podstawę do własnej próby rekapitulacji. Po ich przeczytaniu raczej Tyberiusz nie stwierdzi buńczucznie: "Wiem jak wyglądały...". Nieco skromności poznawczej...

Tylko, że w krótkiej notce o znaleziskach w Maroku nic nie ma by byli to chrześcijanie.

A cytat skąd?

Z polskojęzycznych prac to chyba rekordzistą; za sprawą Wydawnictwa Warmia; jest Tomasz N.N.?

I co to ma do tematu?

Nie znam się, ale czy to nie jest francuski guzik grendierski z XIX wieku?