Explore

Walczyła, czasem w czasie walnych bitew, ale nigdy nie jako wspólna z ciężkozbrojnymi formacja, czasem prowadziła samodzielne działania.

A mimo to w perspektywie długoterminowej oparcie granic na Łabie, Odrze, a może nawet Wiśle i Dniestrze mogło okazać się zbawienne dla Rzymu. Niejednokrotnie Rzym tracił wiele tysięcy ludzi, a mimo to zdobywał ostatecznie jakieś terytorium. Zabrakło w tym okresie wodza pokroju Cezara, który mógłby zdobyć i spacyfikować te tereny, a potem Germanie stali się zbyt potężni, by tak po prostu ich podbić i przeszli do powolnej kontrofensywy.

Racja, spraw było wiele, ale gdyby nie narastający problem Hunów i Germanów to ową "interwencję" można byłoby przeprowadzić wewnątrz państwa, nie angażując jednocześnie sił na frontach. Czego oczekujesz od imperium które przez ostatnie 600 lat niepodzielnie królowało na całym basenie Morza Śródziemnego? Świat nie stał w miejscu. Rzymianie osiągnęli pewien maksymalny stopień rozwoju dostępny dla epoki starożytnej. Po prostu dobiegał koniec ery wielkich imperiów, a zaczęła się formować współczesna Europa. Hunowie nie byli katem imperium, bo ostatecznie ponieśli klęskę. Chodzi o to, że zmusili oni plemiona Germańskie do ruchów za linię Renu i Dunaju. Nie naciskani, pewnie też by kiedyś ruszyli, ale fakt, że walczyli o jakiekolwiek tereny życiowe sprawiał, że stawali się bardziej zdeterminowani i groźniejsi. Nie twierdzę, że wewnętrzne dzieje Rzymu w V w. były piękne, że imperium umierało z honorem. Powiedziałbym, że cesarstwu zabrakło szczęścia. Zabrakło odpowiedniego człowieka, który niczym Dioklecjan byłby w stanie podźwignąć państwo z kryzysu.

Nie jestem pewien, czy to się nadaje na debaty historyczne, czy raczej do offtopa... (a w Puli byłem, całkiem ładnie zachowany ten amfiteatr, polecam.)

Jak to nie był cesarzem? Tytuł Augusta otrzymał w 27 r. p.n.e. i od tej daty rozpoczyna się oficjalnie cesarstwo.

Imperium poradziłoby sobie ze sprawami wewnętrznymi, gdyby nie narastające problemy zewnętrzne. Hunowie przyspieszyli proces upadku, ale nie był to proces poboczny, ale jeden z głównych.

Historia powinna uczyć nie popełniania podobnych błędów. Kilkaset lat wcześniej w nieco innej sytuacji był Pompejusz, który po porażce Cezara pod Dyrachium miał go prawie na widelcu. W jego obozie pod Farsalos (jeszcze przed bitwą) świętowano już wielkie zwycięstwo. Pompejusz miał wiele obiekcji związanych z atakiem na wojska Cezara, które wcale nie uciekały (wręcz przeciwnie, skłaniały Pompejusza do oddalenia się od obozu). W końcu, pod naporem dowódców Pompejusz zdecydował się wydać Cezarowi walną bitwę na otwartym polu (z dala od swoich okopów). Okazało się to być największym błędem w jego życiu. Porażka była po części spowodowana geniuszem Cezara. Walens miał niewielką przewagę liczebną (choć duża część wojska należała do auxili), nie mógł być pewien zwycięstwa, a mimo to nie poczekał na cenne (mimo wszystko) jednostki Gracjana. Zaatakował również pod naciskiem swoich dowódców. Porażka była jeszcze tragiczniejsza w skutkach dla wodza i imperium. Jak na ironię losu, obydwie bitwy miały miejsce 9 sierpnia...

1. To jest temat na dział pomocowy. 2. Poszukaj na podforum dotyczącym kultury Rzymskiej, na pewno coś znajdziesz (nie ma podawania na tacy) 3. Przegrzeb internet. Zacznij na www.romanum.historicus.pl Znajdziesz tam wiele materiałów (podpowiedź: szukaj w dziale "Kultura", głównie architektura, poza tym "Wojsko" i "Administracja [podrodzial prawo]) 4. Jeśli wciąż będziesz uważał, że masz mało informacji zobacz co możesz znaleźć ciekawego tu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Staro%C5%BCytny_Rzym (poleciłbym działy Kultura, Armia i Kalendarz) To tyle z mojej strony... ;D

Uzbrojenie jednostek Rzymskich zmieniało się na przestrzeni wieków. Długi okres stabilizacji uzyskano dopiero po reformie Mariusza, może dlatego wydaje ci się, że ta jednostka wygląda inaczej.

Fakt, ale mimo wszystko stanowisko tak wysokie jak cesarz ówcześnie najpotężniejszego państwa w tej części świata, powinno łączyć się z pewną odpowiedzialnością. Wiem, że nie był to pierwszy lekkomyślny cesarz/władca w historii Rzymu, ale sytuacja była na tyle poważna, że można było wykazać się większą umiejętnością przewidywania.

Wcześniej, w armii republikańskiej, rolę pretorian po części pełnili Ekwici. Było to najbogatsza warstwa Rzymska, którą stać było na zakup pełnego uzbrojenia i do tego konia. Jako konnica pełnili oni początkowo role zwiadowcze, lub drugorzędną rolę w walce (zazwyczaj na skrzydłach). Najbardziej znana rola pretorian odnosi się już do czasów cesarstwa, kiedy to mieli oni realny wpływ na to, kto sprawował władzę...

Jest taka książka: "Obyczaje seksualne starożytnych Greków", nie wie ktoś czy jest coś podobnego z Rzymem. Puella pochwal się gdzie znalazłaś tą informacje... ;>

Potęga przestaje być z zasady potęgą gdy ktoś ją podbija... Rzym miał problemy z ziemią której brakowało już nawet dla weteranów. Weje otworzyły nowe możliwości, ustabilizowały i znacznie wzmocniły sytuację gospodarczą. Poza tym stały się symbolem końca wpływów Etruskich na półwyspie. Nikt nie twierdzi, że Rzym był wielki od zawsze. Nie da się jednak zaprzeczyć, że po wyjściu z wpływów Erusków, jak na stosunkowo nieduże miasto, bardzo szybko zyskał pozycję dominującą. Początkowo lokalnie, później na półwyspie, a w końcu w całej Europie. Rzym królewski to zwyczajne, italskie miateczko. Historia wilekiego Rzymu zaczya się od czasów republiki.

Co nie zmienia faktu, że o wiele lepiej je połączyli i w mistrzowski sposób wykorzystali. Barbarzyńca - to u Greków cudzoziemiec, osoba posługująca się innym językiem niż grecki. Rzymianie określali nim wszystkie ludy poza cywilizacją grecko - rzymską. I co w związku z tym? Wyczuwam lekki sarkazm w twoim głosie. ;] Tak na marginesie zdobycie Wejów powiększyło terytorium Rzymu niemal dwukrotnie.

Nie musiał jej motywować, bo faktycznie ją posiadał. Mógł przedłużać po prostu władzę o krótsze okresy czasu. Zgoda co do faktu, że nie dostrzegł przywiązania Rzymian do tradycji republikańskich.

Wiem, że prawdopodobnie zostanie to potraktowane jako spam i nadaje się na off-a, ale muszę to powiedzieć: Po przeczytaniu odpowiedzi na temat Germanii padłem ze śmiechu; boskie. P.S. Sprawiam, że post ma jakąkolwiek wartość. Trajan umocnił limes na Renie, więc chyba zagrożenie było realne. Okazało się, że założenie Trajana nie było złe, bo 20-letnie, ciężkie wojny z Germanami rozpoczęły się już ok. 60 lat później, za Marka Aureliusza.

Co ciekawe, jeśli ścinano dezerterów mieczem mogli oni doznać łaski "śmierci żołnierskiej". Polegała ona na przebiciu bezpośrednio rdzenia kręgowego przez centralne uderzenie mieczem w okolice potylicy. Inną wersją było oczywiście klasyczne ścinanie skazańców, a pamiętajmy, że miecze rzymskie były raczej lekkie i krótkie, więc zdarzało się, że zmęczony "kat" mógł np. nie odciąć głowy jednym cięciem co wywoływało niebywałe cierpienie.

Nie mogliby podbić Chin czy Indii, gdyż po raz kolejny: nie mieli wystarczających środków. Cesarstwo z trudem radziło sobie z ciągłymi atakami germanów na limes na Renie i Dunaju, więc ustabilizowanie sytuacji wschodniej było jednym z najlepszych posunięć Hadriana. Myślę, że to dzięki temu Marek Aureliusz mógł sobie, kilkadziesiąt lat później, poradzić z Markomanami, Kwadami czy Swebami, że miał wojsko i pieniądze, których nikt nie wydał na bezsensowną walkę na dalekim wschodzie.

Liczba nie była ograniczona. Każdy obywatel przyporządkowany był do swojego tribus i miał prawo przybyć na zgromadzenie. Nie należy też zapominać, że istniało też zgromadzenie kurialne i centurialne, w którym podział obywateli był oparty zwyczajnie na innych zasadach.

Tak, ale nie zmienia to faktu, że pochłonęłoby to ogromne środki, a Rzym nie mógł sobie pozwolić na odsłonięcie pozostałych granic gdzie wcale nie było spokojnie. Tak jak już wcześniej gdzieś pisałem, daleki wschód nie był naturalną strefą wpływów Rzymu i Hadrian o tym wiedział. Ustalenie granicy na Eufracie było w mojej ocenie absolutnie wystarczające.

Katapulta wyrzucała pociski, zwykle kamienne na daleką odległość. Służyła do burzenia murów lub ostrzału oblężniczego miast, pociski leciały torem dość wysokiej paraboli. Rzadziej używano jej w czasie walk do rzucania kamieni lub płonących kul siana nasączonych smołą w kierunku formacji przeciwnika co wprowadzało panikę i dezorganizację. Balista oparta była na nieco innym mechanizmie, jej zadaniem było zazwyczaj wyrzucanie ogromnych strzał lub belek, które nie tylko dziesiątkowały oddziały, ale przede wszystkim burzyły szyk. Zasięg wynosił nawet 1 km. Zdjęcia: katapulta: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...ca_catapult.jpg balista: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...ent_caliber.jpg

Nawet gdyby Trajan założył wyprawę typowo łupieżczą to sama kampania zajęłaby mu prawdopodobnie wiele lat, a nie miał na tyle czasu na tyle by mógł go poświęcić. Wyprawa do dalekich Indii mogłaby się skończyć podobnie jak wyprawa Aleksandra, o ile założymy, że Rzymianie zwyciężyliby w tej walce.

Nie powiedziałbym, że rezygnacja z ziem za Eufratem była błędem. Nie była to już naturalna strefa wpływów Rzymu, a jej utrzymanie kosztowało wielu ludzi i środków. Walki toczyły właściwie przez cały czas i wydaje mi się, że wycofanie się i odpoczynek od wschodu pozwolił ustabilizować sytuację na zachodzie. Nie można było ciągle zajmować się wszystkimi stronami imperium, wszędzie posiadając tylko wrogów.

Cezar nie dostrzegł na swoje nieszczęście spisku zawiązanego w środowisku swoich najbliższych współpracowników. Senat i tak należał do niego, miał poparcie ludu i armii. Jedynymi przeszkodami na jego drodze byli konserwatyści wciąż wierzący w republikę. Co do reform to Cezarowi szło bardzo dobrze, wydaje mi się jednak, że błędem w jego wykonaniu było przyjęcie tytułu dożywotniego dyktatora. O ile pospólstwo nie widziało w tym żadnych podtekstów, o tyle część arystokracji uznała to za nową formę monarchii i nie mogła się z tym zgodzić. Podsumowując, Cezar miał raczej trochę pecha, a do tego ciążyło na nim fatum historyczne: wybitnym ludziom jego pokroju nigdy nie dane były długie spokojne rządy...

Wydaje mi się, że najważniejsze było to, że Cezar przewidział plan Pompejusza, który z kolei słusznie chciał wykorzystać swoją przewagę liczebną (głównie w jeździe). Wiemy, że konnica Cezara rozproszyła się pod naporem pompejuszowej, ale tu czekała ich niespodzianka, bo Cezar przewidując próbę przedarcia się na jego plecy z prawego skrzydła wyłączył część swoich najlepszych żołnierzy tworząc z nich tzw. "czwartą linię" zwróconą przeciwko jeździe. Dzięki temu, że owa czwarta linia rozbiła konnicę Pompejusza to Cezar przejął inicjatywę: rozbił nieosłoniętych miotaczy i łuczników i sam dostał się na tyły wroga. Dopiero w tym momencie ruszył trzecią linię swoich żołnierzy wspomagając świeżymi posiłkami walczących już w zwarciu principes i hastati. Cezar zwyciężył dzięki zamieszaniu jakie wprowadził dostając się na tyły wroga. Jak wiemy Cezar nie zniszczył pompejuszowego wojska. Duża część uciekła w popłochu w góry (co nie zmienia faktu, że wkrótce musieli się poddać). Może nie była to najtrudniejsza bitwa Cezara, ale trzeba mu oddać jego kunszt wojskowy.