Ali Baba

TOTALNA BEZNADZIEJA, to MOJA OCENA

Serdeczne wdzięki, tak przypuszczałam. Krucjaty stanowia oddzielny rozdział w naszej historii. Ciekawy i nieznany. Przypuszczam, że działania polskiego ryceerstwa wpisują się w tendencje typowe dla epoki. Tym niemniej, interesujące jest w jak łatwy sposób mieszkacy Mazur i Warmii przystosowali się do polskości, co widzę w kontekście późniejszej germanizacji - tak w czasach Prus Ksiażęcych, jak i w okresie powojennym. Moje pytanie zatem brzmi, czy wczesno-średniowieczne wynarodowienie Bałtów nie ułatwiło przypadkiem procesu germanizacji tego regionu w późniejszych epokach. Na zasadzie akomodacji, łatwości asymilowania się, czy potrzeby dopasowywania się.

O wyprawy krzyżowe.

Ciekawi mnie jaka była skala tego zjawiska - w polskiej historiografii niewiele się pisze o uczetnictwie Polaków w krucjatach. Uczestnictwo poszczególnych rycerzy świadczyć może o marginalnej skali tego zjawiska.

Zgadza się. Polska była silnie związana z Europa zachodnią i jakiś większych różnic nie znajdziemy. Do Polski sprowadzono nawet Joannitów i Templariuszy. Co więcej Leszek biały na pieczęciach przedstawia sie jako krzyżowiec. Nie będąc historykiem, chyba wypada mi zauważyć, że krucjaty i zakony nie były specjalnością Polaków - podobnie, jak obozy hitelerowskie, które co prawda znajdowały się na terenie Polski (cytat), ale niespecjalnie angażowały ogół Polaków w ideologicznie uwarunkowania hittlerowców, ergo faszystów - oprócz szmalcownikow, co z kolei miało chyba bardzej finansowe, niż ideologiczne uwikłania. Pszaszam za porównanie, ale tak mi się laicko kojarzą - krzyżowcy, fanatycy religijni i hiterowcy oraz faszyści!

Serdeczne dzięki za obszerne wprowadzenie w tematykę. Krucjaty nakładają się tym samym na podobne tendencje w Europie Zachodniej. Zastanawia mnie tym niemniej intensywnosć aktywności tego typu - czy były mniej intensywne. niż na Zachodzie Europy? Nie stanowi to oczywiście pocieszenia jakiegoś szczególnego rodzaju, gdyż wygląda na to, że Polacy nie wyróżniali w jakiś osobliwy sposób w odniesieniu do reszty Europy w okresie krucjat!

Interesują mnie tendencje ogólne, a nie jednostkowe wyprawy na Słowian Połabskich, Prusów, czy w czasach nam bliższych ... na Ukrainę!

Moim zdaniem wsółpczesny terroryzm opiera się na ... analfabetyżmie, w znaczeniu braku elemntarnej edukacji, co oczywiście można poddać dalszej dyskucji. Ciągnac myśl dalej, religia tak dziś, jak i w średniowieczu nie miała moim zdaniem podstawowego znaczenia, jako uzasadnienie aktów przemocy, stanowiła dość ułomny sposób na artykulizację problemów, bądż to natury osobistej, bądż społecznej.

Czy zatem mylę się, jeśli uważam, że Polacy, jeśli w ogóle, raczej z rzadka uczestniczyli w krucjatach i procesach czarownic oraz zwalczaniu innowierców?

Nadal nie jestem w stanie zgodzić się z twierdzeniem, że fananatyzm religijny i spory na tle religijnym są tożsame, Są to dla mnie dwa całkowicie odzielne tematy!

Zakładam, że to jakiś pomniejszy szlachciura - mnie bardziej jednak interesują ogólne tendencje, a te w kwestii krucjat w Polsce nie były, moim zdaniem, dominujące!

Czy to nie ktoryś z polskich książąt miał zrezygnować z krucjaty do Ziemi Świętej (i ruszyć za to na Prusow) bo na Bliskim Wschodzie nie mogłby znaleźć piwa? Obiła mi się kiedyś o uszy podobna anegdota... Który to był, jeśli łaska, moja historyczna pamięć tak daleko nie sięga?

Tp jakby wiadomo, w potocznym zaś rozumieniu krucjach mówi się chyba włącznie o Bliskim Wschodzie!

No nie wiem, czy polowania czy zajęcie ziem traktowałabym w ramach sporów religijnych. Te dla mnie mają charakter bardziej werbalny!

Ogólnie rzecz ujmując pewnie tak, ale o jakie spory konkretnie Ci chodzi?

Nie wiem, czy jestem się w stanie zgodzić z Tobą, że fanatyzm religijjny tożsamy jest ze sporami na tle religijnym.

Prawdę mówiąc miałam na myśli łacińską Polskę. Chyba się nie mylę, sądząc, że niewielu polskich rycerzy brało udział w krucjatach? Podobnie i póżniej - palenie na stosie czarownic należało raczej do wyjątków?

Podobno średniowiecze nie było tak ciemne, jak się powszechnie uważa,

Zastanawiając się. co przyświecało średniowiecznym rycerzom, bądż co stanowiło impuls bezpośredni, który doprowadził do krucjat, warto chyba pamiętać o podstawowych zasadach chrześcijaństwa, tak w skrócie o miłości bliżniego swego. Choć rycerze średniowieczni znać nie mogli nowożytnych praw człowieka, mogliby po prostu kierować się podstawową zasadą miłości bliżniego, a nie byłoby i wtedy i dziś dylematów moralnych, czy walka orężem w kwestiach wiary była słuszna. Tak na marginesie zastanawiam się, dlaczego nawoływanie do "chrześcijaskiej wojny" na Bliskim Wszchodzie znalazło odzew wyłącznie wśród rycerstwa Swiata Zachodniego. Wtedy znaczy się.

Panie Złomiarzu, temat jest przypuszczalne żle sformułowany i jako taki jest zakończony, gdyż faktycznie Halocaust w średniowiczu nie miał miejsca. Gdybym mogła sobie pozwolić na interpretację zamysłu tytułodawcy - o co mu prawdopodnie chodziło - to powtórzyłabym, to co napisałam wcześniej, że choć Holocaust w średniowieczu miejsca nie miał, to już przed blisko tysiącem lat doszło do pierwszych prześladowań Zydów, które w moim odczuciu mają swoją kontynuację w następnych wiekach, znajdujac swoją kulminację w czasie II wojny światowej, a póżniej, w formie nieprzepracowanego cienia Junga - i po wojnie - przykładów chyba nie trzeba przytaczać.

Przecież oceniając wyprawy krzyżowe, możnaby się posłużyć przykładem działalności "Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie"na ziemiach polskich. Czyżby koszula była bliższa ciału i jedynie w odniesieniu do odległych kulturowo i religijnie muzułmanów, można znależć jakiekolwiek argumenty za walką "ogniem i mieczem" w sprawie wiary?

Ja również tego wpisu nie bardzo rozumiem.

To tylko podana przeze mnie wcześniej informacja o charakterze obiektywnym, nie ironicznym lub duskusyjnym. Patrz to: No tak złapono mnie na niekonsekwencji, choć być może tylko pozornej. Pisząc, że temat jest obszerny, miałam na myśli to, jak jest traktowany m. in. w prasie, gdzie co i rusz pojawiają się próby interpretacji, co Dagome, bądż Mieszko może oznaczać i z jakiego kraju te imiona pochodzą. Ja, jak to chyba wynika z moich postów, trzymam się tego, że w momencie, gdy żródła są tak skromne, jak są, interpretcja, że Mieszko jest słowiańskim imieniem, Mieczysławem na ten przykład, jest dla mnie najbardziej wiarygodna.

To jest przecież, ogólnie rzecz ujmując, wiadome!

Mieszko ponoć miał 7 żon i cóz z tego wynika. Co do jego imienia nie sposób wnioskować tylko i jedynie na przykładzie Dagome iudex. Wszelkie germanofilne interpretacje wydają mi się srogim nadużyciem!