Pancerny

Józef Stalin w wydanej w 1939 roku Książce o smacznym i zdrowym jedzeniu tak podsumował problem alkoholizmu w Związku Radzieckim: Dlaczego dotychczas mówiło się o pijaństwie rosyjskim? Dlatego, że za cara naród biedował i piło się nie z radości, lecz z rozpaczy, z nędzy. Pili po to, aby się zapić i zapomnieć o przeklętym życiu. Dostanie człowiek butelkę wódki i pije, a pieniędzy na jedzenie nie starcza i zalewa się w trupa. Teraz życie stało się radosne, to znaczy, że można też wypić, ale wypić tak, aby nie tracić rozsądku i nie ze szkodą dla zdrowia.

GBH- Stary dobry punk.

Pożycie małżeńskie skarbnika wileńskiego Protazego Siemiaszki musiało się nie układać, skoro w 1736 roku sporządził następujący testament: "Wymagam też od [...] sukcesorów moich [...] aby skoro umrę, ciało moje wynieśli z domu na cmentarz w nocy incognito, kiedy żona moja i wszyscy spać będą, i mogiłę, w której je złożą, zrównali z ziemią, a przed żoną moją [...] nic o tym nie powiadali, ani miejsca tego jej nie pokazowali, a to z tego powodu, ażeby ją pozbawić największej w życiu przyjemności; gdyż rzeczona małżonka moja w sporach a kontestacjach małżeńskich między nami często się odgrażała, że po mojej śmierci za wszystkie swoje cierpienia skakać będzie z radości na moim grobie." [ Dodano: 2008-02-21, 18:30 ] W maju 1676 roku markiza Maria de Sévigné zażyła pierwszy raz w życiu kąpieli pod prysznicem. Tak sobie wyobrażam czyściec – pisała do córki – Wyobraź sobie strumień wody gorącej nad wszelkie pojęcie, który spada coraz to na którąś z biednych części twego ciała. Polewają cię najpierw srodze całą, żeby pobudzić wszystkie zmysły; potem koncentrują się na stawach dotkniętych chorobą [...] Wszystko to wycierpieć trzeba, więc cierpię wszystko i wcale poparzona nie jestem, kładę się zaraz do ciepłego łóżka, gdzie się pocę obficie, i w tym sekret leczenia.

2 grudnia 1804 roku pierwszy konsul Napoleon Bonaparte sam siebie koronował na cesarza Francuzów. W paryskiej katedrze Notre Dame tłok był niesamowity. Mało kto miał miejsce siedzące. W nawie katedry tłoczyło się nawet sześćdziesięciu generałów. Zaradził temu dopiero gen. Andre Masséna, który bezceremonialnie wyrzucił z fotela księdza i zajął jego miejsce. Za jego przykładem poszło 59 dowódców. Wzorem Massény autor niniejszej rubryki, skromny facecjonista, garścią anegdot chce uczcić rocznicę koronacji Napoleona oraz złożyć hołd Bogowi Wojny za zwycięstwo pod Austerlitz.

Ja tylko i wyłącznie Foobara. Jest najlepszy,ma dużą ilość wtyczek.Dopiero na tym odtwarzaczu doceniłem The wall- Pink Floydów.Iron Maiden brzmi wspaniale.A Jimmy Hendrix -All Along The Watchtower brzmi jak by nagrał ten utwór dziś.

Zawsze na wiosnę ją właśnie sobie ustawiam.Ciekawe ile ikon jest jeszcze za polem widzenia monitora. Ta sama.

To jest dopiero bałagan,ale uporządkowany. Mój pulpit

Po zamordowaniu cara Pawła I w 1801 roku dwór w Petersburgu wydał oświadczenie, podając, że przyczyną zgonu monarchy była apopleksja. Francuski minister spraw zagranicznych Karol Maurycy Talleyrand skomentował to złośliwie: Mogliby już Rosjanie wymyślić jakąś inną chorobę dla pozorowania śmierci swych władców.

Do pościgów używano kawalerii lekkiej przydzielonej do każdego korpusu(w różnych okresach od 4-6 pułków).Natomiast kawalerii rezerwowej (począwszy od 1806 2 korpusy potem rozbudowano do 4 korpusów)używano jako kawalerii do zadań specjalnych.Zadaniem ich było być tam gdzie przeoczyli coś marszałkowie(dziura w ustawieniu wojsk,jakiś rozbity pułk pomylił ustawienia w szyku),wzmocnienie skrzydła które było przeznaczone do decydującego uderzenia,a które poniosło straty na tyle duże by nie móc wykonać wcześniej powierzonego zadania.

Pod Waterloo lordowi Uxbridge’owi kula armatnia urwała nogę. Na pytanie Wellingtona o samopoczucie, ranny odpowiedział: – „Na Boga, mój panie straciłem nogę!” – „Na Boga, mój panie, sądzę, że tak”. Inny angielski lord Frizroy Somerset w tej samej bitwie został ciężko ranny w rękę, którą trzeba było amputować. Po zabiegu Anglik zawołał do pomocnika lekarza: – „Ejże, przynieś mi tę rękę z powrotem! Jest na niej pierścień, który dostałem od żony!”

Około roku 1933 nastąpiła pewna odwilż w stosunkach polsko - radzieckich. Ówczesnym ambasadorem sowieckim w Warszawie był przemiły i kulturalny Antonow - Owsiejenko. Po wizycie Józefa Becka w Moskwie ambasadora zmieniono. Podczas jednej z imprez w MSZ, już po "kilku głębszych", jeden z polskich oficerów zapytał wysokiego oficera sowieckiego, dlaczego odwołano Antonowa - Owsiejenkę. Ten odpowiedział śmiechem i słowami: " Nu, batienka, kagda wasz Biek (Beck) prijechał k'nam w Moskwu i kagda naszi uwidieli, szto eto za żuczok, tak rieszili i wam nastojaszcziego żuka prisłat'." Ów "żuczok" to odpowiednik polskiego słowa "spryciarz". Dyplomacja über alles!

W 1787 roku księżna Izabela Czartoryska przebywała we Lwowie, gdzie miała się spotkać z cesarzem Józefem II. Aby się jak najlepiej przygotować do wizyty monarchy, zaleciła służbie, by nikogo nie wpuszczać do pałacu. Wtem w przedpokoju rozległ się hałas. Zniecierpliwiona księżna stanęła w drzwiach pokoju i zobaczyła swego pokojowego, Kozaka nazwiskiem Sokół, siłującego się z cesarzem. Sokół wołał gromko: – Moja pani śpi – i już zabierał się do zrzucenia gościa ze schodów. Przerażona Czartoryska krzyknęła: – Co ty robisz? To cesarz! – Kozak puścił monarchę i drapiąc się za uchem rzekł: – A czort że go znał; ślepą kobyłą przyjechał (Józef II jeździł fiakrem). Oswobodzony cesarz wymamrotał jedyne znane mu polskie słowa: – Dobre, dobre, klepiąc po ramieniu sługę i wręczając mu 10 dukatów. Kozak z radością przyjął dar i odrzekł: – Teraz znaju, że to cisar!

Aleksander Suworow należał do grona wielkich ekscentryków. Jego błazenady były tematem niezliczonych anegdot. W 1799 roku, wjeżdżając konno do zdobytego Mediolanu, ubrany był tylko w bieliznę, nie licząc wielkich butów, cudacznego kapelusza i nahajki, którą błogosławił tłum, czyniąc prawosławny znak krzyża. Skarżył się przy tym na dotkliwe upały. Kiedy dojechał wreszcie do miejskiej fontanny, rozebrał się do naga i zanurkował w jej chłodne wody. Feldmarszałek ochłodził się, a Włosi na szczęście dla siebie, nie poznali zbytnio smaku rosyjskiej nahajki.

Napoleon nie mógł doczekać się przyjazdu swej wybranki Marii Ludwiki. Wypytywał wszystkich o jej wygląd. Porównywał sztych przywieziony przez adiutanta Lejeune’a z medalionami przedstawiającymi członków rodu Habsburgów. „– Ha! Całkiem austriacka warga!” – zakrzyknął, zacierając ręce. „– No, gadaj szczerze – rozkazał oficerowi – jak ci się podoba arcyksiężna?” – „Bardzo, sire”. – „Bardzo nic mi nie mówi. Mów jakiego jest wzrostu?” – „Sire, mniej więcej tego samego co królowa Holandii”. – „A, to świetnie, a jakie ma włosy?” „– Blond, jak królowa Holandii.” – „A cerę?” – „Bardzo jasną, świeże kolory, jak królowa Holandii”. – „Podobna jest zatem do królowej Holandii?” – „Nie, sire, chociaż na wszystkie pytania waszej cesarskiej mości odpowiedziałem zgodnie z prawdą.”

W 1923 roku wprowadzono jednolite regulaminy dla całego Wojska Polskiego. By sprawdzić ich użycie w praktyce wysyłano do jednostek liniowych oficerów, mających symulować warunki bojowe. Na przykład w czasie inspekcji jednego z pułków ułanów wyprowadzono szwadron w pole. Jeden z oficerów inspekcjonujących "zasymulował": "Tam, zza wzgórza wylatują dwa samoloty i zaczynają pikować w kierunku waszej kolumny. Jaki będzie rozkaz?" A rotmistrz Guczełowicz (z byłej armii carskiej), dowodzący tym szwadronem rzucił komendę: " Ot, swołocze, lotcziki, nu, ja im pokaża!" I dodał gromkim głosem do oddziału: " W kusty job waszu mać!" Inspektorzy byli wbici w ziemię skutecznością tego nieregulaminowego rozkazu.

Jakiś cel musiał im przyświecać przy budowie tego monumentu ,pojawiał się również trop ,że był to grób królewski. Co by nie mówić i pisać o Stonehenge czy o innych tajemniczych budowlach ,zawsze będą budziły emocje(zdrowe,niezdrowe) i rozpalały umyły naukowcom(przypisywanie różnych liczb i wzorów matematycznych związanymi z różnymi częściami budowli a odnośnikiem do sfery niebieskiej coś w podobnego do piramid (Daniken),jak i zwykłych ludzi(obrzędy religijne).

Żeby nie było tak prosto fragment postu Sambora:"regulamin z 1746r. wydany dla litewskiej husarii: "Starożytnym obyczajem skrzydła dla pocztowych przy blachach tylnych używać zatrzymuje" (Cichowski, Sulczyński "Husaria" s.112) Zwracam uwagę na zwrot "starożytnym obyczajem" świadczacy, że był to zwyczaj w dawnej (tzn, XVIIwiecznej) husarii powszechny. "

Lord Uxbridge przed bitwą pod Waterloo zapytał głównodowodzącego księcia Wellingtona o plany dla jednostek brytyjskich. – Plany?! – odpowiedział Wellington. – Nie mamy planów. Będę się kierował okolicznościami!

Między Napoleonem a Talleyrandem doszło do scysji na temat sytuacji w okupowanej przez Francuzów Hiszpanii. Wyprowadzony z równowagi cesarz zarzucił swemu ministrowi złodziejstwo, zdradę i brak czci. Na koniec gwałtownej perory Napoleon rzekł: – Wiesz co? Jesteś łajnem w jedwabnych pończochach!, po czym dodał: – Nie powiedziałeś mi, że diuk San Carlos jest kochankiem twojej żony! – W rzeczy samej, Sire. Nie sądziłem, że ten związek mógłby coś wnieść do chwały zarówno waszej cesarskiej wysokości, jak i mojej – odrzekł jak zwykle uprzejmie Talleyrand. Wychodząc jednak od cesarza, powiedział na głos: – Jaka szkoda, że tak wielki człowiek jest tak źle wychowany! – i nigdy nie zapomniał tej obrazy.

Po upadku rewolucji 1848 roku u Adama Mickiewicza w Paryżu zjawiło się dwóch wyelegantowanych młodzieńców. – Skąd przybywacie? – zapytał wieszcz. A z kraju – odpowiedzieli jednym głosem. – No cóż, chłopcy dorosłe; byliście na wojnie w tym powstaniu? – Nie, proszę pana Mickiewicza. – A czemużeście nie byli? – A to dlatego, że mama powiedziała, że ma nas tylko dwóch jedynaków, to pozwolić nie może. Pewnego razu król Francji Karol IX rzekł do swego błazna: – Masz takie wpływy u dworu, że ktoś mógłby pomyśleć, iż to ty jesteś królem, a ja błaznem. Może się zamienimy? Błazen jednak milczał. – No cóż – nalegał monarcha – wstydzisz się być władcą? – Nie panie, ale wstydziłbym się mieć takiego błazna – odrzekł spokojnie trefniś. W czasie wojny Pablo Picasso mieszkał w okupowanym przez Niemców Paryżu. Gestapo nękało sławnego malarza przesłuchaniami i rewizjami. W trakcie rewizji gestapowiec dostrzegł zdjęcie obrazu „Guernika”, poświęconego miastu, które podczas hiszpańskiej wojny domowej zbombardowały samoloty niemieckiego Legionu „Condor,” i zapytał: „To pana dzieło?” „Nie, wasze” – odparł Picasso. Kanonik płocki Aleksander Potkański przybył w odwiedziny do swego znajomego. Gościa poczęstowano jajkami, niezwykle jednak popstrzonymi przez muchy. Kanonik odwrócił się do służącej i rzekł: - Moja panno, czemuż to te jajca tak brudne? - Już też waćpan nie pierwszy raz, a nigdyś sobie waćpan jajec nie kazał umywać, dopiero dzisiaj - odpowiedziała tyleż bezczelnie, co rezolutnie służebna.

Panna Duchesnois była aktorką o bardzo miłej aparycji, czułym spojrzeniu i ładnej talii. Słowem, piękna kobieta. Słysząc o jej zaletach, Napoleon kazał sprowadzić ją do swych apartamentów. Oczekując na dziewczynę, zasiadł do pracy i pogrążył się w niej bez reszty. Gdy wierny kamerdyner Constant zapowiedział, że przyszła, cesarz odrzekł: Niech czeka, i ponownie zagłębił się w papierach. Po godzinie Constant przypomniał swemu panu o wizycie aktoreczki. Niech się rozbierze! – odburknął monarcha. Posłuszna woli cesarza dziewczyna rozebrała się i położyła do łóżka, próżno czekając na adoratora. Kiedy już świtało, Constant znów przypomniał Napoleonowi o wizycie pięknej aktorki. Niech sobie idzie – odpowiedział cesarz, nie ruszając się od papierów.

Co roku są tam jakieś przepychanki z policją.Tysiące turystów,kilka odmian druidów i neopogaństwa a ołtarz jeden. Wiem tylko że kamienie do budowy były sprowadzane z odległości 20 km od Stonehenge.

W trakcie spotkania cesarza Napoleona i cara Aleksandra I w Erfurcie w 1808 roku obaj monarchowie, trzymając się pod rękę, przechadzali się nieopodal cesarskich grenadierów. W pewnym momencie zatrzymali się przed prezentującym broń starym francuskim wiarusem z potężną blizną od czoła do połowy twarzy. Co sądzisz, Wasza Cesarska Mość, o ludziach, którzy żyją pomimo takich ran? – zapytał Napoleon swego koronowanego kolegę. A co ty sądzisz, Wasza Cesarska Mość, o żołnierzach, którzy takie rany zadają? – ripostował car. Zakłopotany Napoleon nie mógł znaleźć odpowiedzi. Zapadła cisza. Nagle przerwał ją stary wiarus. Ci już nie żyją – powiedział posępnie ku przerażeniu cesarskich dworaków.

Ale temat, Stonehenge!!!Do dziś nie wiadomo do czego była przeznaczona. Czy było to miejsce składania rytualnych ofiar,świątynia słońca, obserwatorium astronomiczne. Budowla powstawała etapami od 3000 lat p.n.e. do 1500 lat p.n.e.Zbudowana jest w kształcie podkowy,gdzie wejście wskazuje miejsce słońca w najdłuższym dniu roku.Jest to największa budowla megalityczna (wysokość trylitów od 4m do 9m).Dwie teorie co do przeznaczenia budowli wysunęły się przed inne: -miejsce kultu Druidów -obserwatorium astronomiczne Oczywiście są też teorie ingerencji ludzi z kosmosu podczas budowania Stonehenge http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/c3f207e1c9f56de0.html http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/3f43fc938d887c25.html http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/197355a5259df520.html

Gdy w 1796 roku Bonaparte otrzymał dowództwo armii walczącej w Italii, natychmiast wyruszył do swoich oddziałów. Na pierwszym spotkaniu z nowym przełożonym hardo wystąpił przeciwko niemu gen. Augereau. Zdenerwowany Bonaparte zapowiedział mu: Generale, jest pan ode mnie wyższy o głowę, ale jeśli natychmiast nie przestanie pan być tak bezczelny, to każę zlikwidować tę różnicę!