Tofik

Chyba chodzi Ci o Historia 8. Trudny wiek XX Tadeusza Glubińskiego.

Nie poparli. Uznali. Załatwienie kwestii wschodniej granicy. Wojna z RON była dla Habsburgów wielce niepożądana (zresztą, trudno powiedzieć o RON, że korzystna dla niej była wojna z Habsburgami) z tego względu, że miała swoją wagę jako potencjalny antyturecki sojusznik. Do tego porozumienie polsko - austriackie teoretycznie usuwało możliwość porozumienia polsko - francuskiego z jednej strony i austriacko - rosyjskiego z drugiej. Bytom i Będzin to duży sukces RON, bo odsunięto Maksymiliana od władzy (choć sam uznał to dopiero w 1598 r.), do tego naruszono terytorium habsburskie, ale do regularnej wojny nie doszło.

Jasienica pisze (s. 259) o układzie z 14 lipca 1500 r. z Francją w sprawie małżeństwa króla z Germaine de Foix (układ mówił też o małżeństwie Władysława Jagiellończyka z siostrą Germaine - Anną, co wypełniono).

Jeden z najwybitniejszych hetmanów w historii, jak dla mnie najlepszy hetman koronny w czasach jagiellońskich (choć zbyt dużej konkurencji nie miał). Często pomijany, m.in. dlatego, że urząd hetmana kojarzy się z RON. W młodości odebrał wszechstronne wykształcenie, a także odbył podróż do Azji i Europy Zachodniej. Jego pierwsze wielkie zwycięstwo to niewątpliwie bitwa pod Obertynem w 1531 r. (udana obrona taboru i przejście do ataku). Później walczył z Moskwą. Nie był do końca zgodny z parą królewską, mimo to był zwolennikiem nieprzyznawania szlachcie nowych przywilejów i np. w czasie wojny kokoszej stanął po stronie monarchy. Jego dzieło Rada sprawy wojennej stało się przyszłym "podręcznikiem" dla naszych wodzów. Jestem ciekaw jak oceniacie tą nadzwyczaj ciekawą postać - jednego z protoplastów polskiej sztuki wojennej, a także przeciwnika zarówno króla jak i szlachty.

Już dawno minął rok, a tu żadnej odpowiedzi Warto wspomnieć, że po zdobyciu Staroduba rozkazał wyrżnąć poddających się obrońców. Kilka razy składał buławę, co traktował jako szantaż wobec króla. Jeden z pierwszych obrońców Zygmunta Augusta w kwestii małżeństwa z Radziwiłłówną.

Polska Jagiellonów przeczytana - na pewno lepsza z książek Jasienicy, co nie znaczy, że dobra. I tam znajdują się zarówno błędy jak i uwagi, z którymi się nie zgadzam: - s. 12: w sprawie poradlnego w przywileju koszyckim Jasienica prezentuje tradycyjny, że tak powiem, pogląd. Pisze, że Ludwik poczynił ustępstwo olbrzymie, bo Kazimierz Wielki "brał 12 groszy" - natomiast jest niemal pewne, że regularne 2 gr w najgorszym wypadku dawało tyle samo co nieregularne 12 gr, - s. 79: autor pisze, że Krzyżacy chcieli zająć całe dorzecze Wisły i tego nie uzasadnia, czemu trudno się dziwić - bo tego się nie da uzasadnić... Dużo pomyłek popełnia też w kwestii Grunwaldu (czasami z tego względu, że oparł się tylko na Kuczyńskim): - s. 104: twierdzi, że zakon pod Stębark przybył 14 lipca, jednak prawdopodobniejsza wydaje się wersja o 15 lipca nad ranem, - s. 105: całkowicie przesadza z szacowaniem sił obydwu stron (Jagiełło - ok. 40 tys., zakon - 32 tys.), do tego wspomina o piechocie, - s. 107: krytyka, w jego mniemaniu, powolnego marszu armii Jagiełły po Grunwaldzie. No tak, ale przecież Jagiełło nie tylko maszerował, ale np. jeszcze zajmował miasta, - s. 108: słynna teoria, o tym jak Jagiełło nie chciał zniszczyć zakonu - choć możliwa, niegłupia, to raczej nie najprawdopodobniejsza. Poza tym: - s. 254: siły polskie na wyprawę mołdawską szacuje na 40 tys. ludzi, co jest oczywistą przesadą, bo polskiego żołnierza było tam o ok. połowę mniej, - s. 295: siły rosyjskie pod Orszą szacuje na 80 tys. co też jest sporą przesadą - o jakieś 30 tys. ludzi. E. Tarle, Napoleon

Dokładnie, też o tym myślałem. Z dynastii saskiej pochodziło trzech Ottonów, z których pierwszy był dość obojętnie nastawiony do Polski (polityką wschodnią Niemiec kierował Geron), drugi był dość wrogi, ale to za jego rządów zaczyna się proces ocieplenia stosunków polsko - niemieckich, trzeci był nastawiony przyjacielsko. P. Rochala jest zdania, że Mieszko mógł przyjąć chrzest za pośrednictwem Niemców, ale nie najbliższych nam Sasów, a Bawarczyków, co może świadczyć o wrogości polsko - saskiej. Saksonia była też niejednokrotnie celem polskich ataków, np. Mieszka II w 1028 r. (wyprawa w 1030 r. jest kwestionowana np. przez G. Labudę). Tylko nadal nie wiem, dlaczego to uprawnia do twierdzeń o odbywaniu się wojen polsko - saskich.

Raczej trudno o takich mówić (kto daje takie zadania?). Chyba, że zadający miał na myśli rywalizację Stanisława Leszczyńskiego (króla w latach 1704 - 1709) z Augustem II Mocnym (elektorem Saksonii) o tron RON w czasie III wojny północnej.

Pierwszy szwadron 2. pułku szwoleżerów lansjerów gwardii Jana Pawła Jerzmanowskiego. 3. pułk piechoty cudzoziemskiej, a wśród nich batalion Sebastiana Golaszewskiego - pułk nie zdążył wejść do walki. 7. pułk szwoleżerów lansjerów Adama Huppego - jw.

Zrzeknięcie się Śląska proponowano już w sierpniu 1335 r. w Trenczynie. Luksemburczyk miał się zrzec praw do polskiej korony, a Kazimierz - do Śląska. Ostatecznie w listopadzie w Wyszehradzie przyjęto inne rozwiązanie, szeroko znane, zapłacenie Czechom za prawa do korony. Nie wiem czy nie lepiej było się zrzec tego, czego się nie posiadało

Może małe wznowienie dyskusji? Przez cały okres swego panowania rzadko liczył się z realną siłą kraju. Już w 1309 r. Krzyżacy proponowali wysoką rekompensatę w zamian za Pomorze Wschodnie, ale Łokietek z góry odrzucił propozycję, co za dowód na jego realizm nie można uznać. Sojusz z Litwą, oprócz zwycięstwa propagandy krzyżackiej, przyniósł też ochłodzenie stosunków z Mazowszem, które również (a może zwłaszcza) przyjmowało na siebie najazdy litewskie. Sojusz państwa Łokietka z Litwą mógł zostać poczytany jako chęć ukrócenia suwerenności księstwa. Działania 1327 - 1332 to ciąg jego błędów. W 1329 r. wykorzystując zaangażowanie zakonu i Czech na Litwie, najechał i spustoszył ziemię chełmińską, jednak nie uczynił nic na rzecz aneksji tejże ziemi do Korony. Krzyżacy za to zdobyli w tym samym roku ziemię dobrzyńską. W 1330 r. zakon zdobył Kujawy, ale musiał się z nich wycofać na skutek kolejnej wyprawy polskiej na ziemię chełmińską. W 1331 r. wojska zakonu wkraczały już do Wielkopolski, całą tą wojnę najlepiej ilustruje potyczka pod Koninem, gdzie polski oddział uciekł przed Krzyżakami bez walki. W 1332 r. kraj był na tyle wyczerpany, że w Wielkopolsce udało się zebrać tylko 60 rycerzy. Kujawy zostały utracone aż do 1343 r. We wszystkich tych latach nie widać choć trochę dążeń pokojowych króla. Dodatkowo częstokroć nie kierował się zmysłem politycznym, a sympatiami i antypatiami, przykładowo całkowicie odrzucił propozycję pertraktowania z książętami śląskimi (w większości choć trochę zniemczonymi) w sprawie wzięcia ich pod opiekę, z tego prostego powodu, że miał w pamięci bunt niemieckiego patrycjatu Krakowa.

"Dziedzic Królestwa Polskiego", chyba ostatni książę śląski mający szansę na objęcie tronu krakowskiego. W czasie rządów Wacława II utrzymał niezależność. W 1305 r. zajął Wielkopolskę, tym samym znacznie zwiększając swoje szanse na koronę. Nie uzyskał jej jednak. Czy faktycznie był groźnym przeciwnikiem dla Władysława Łokietka? Co by zmieniło, gdyby zmarł później? Zapraszam do dyskusji.

Monarchia Piastów to bardzo dobra synteza, wyjaśniająca wiele aspektów (wojskowość, polityka, sztuka) funkcjonowania i dziejów Polski piastowskiej. Chciałem skądś wygrzebać biografie Chodkiewicza pióra Podhorodeckiego, ale niestety nigdzie tego nie ma , więc rekompensuję to sobie inną książką tego autora - Sławni hetmani Rzeczypospolitej.

Nie dostałem się! Huraaaaaaaa!

I rachunki mniejsze ;] (co tam ekologia )

W każdym razie, pytanie i tak wraca do Ciebie

Nie jestem teoretykiem literatury pięknej, żeby to określić. W każdym razie, książki Jasienicy są uznawane za eseje, które w większości całkiem nieźle się czyta (ale nie mnie). W sumie Tofik ma, ale, że się podporządkował pewnemu celowi, to się przymusił do czytania tego co czyta Ale może gdzieś za tydzień przyjdzie na czas na normalną literaturę

Swoją drogą, ciekawe czy antykrólewska opozycja była w jakimś stopniu spowodowana psuciem monety przez Bolesława Śmiałego. Ten problem musiał być chyba duży, skoro Władysław Herman na początku panowania od razu zabrał się do przywrócenia dobrego pieniądza.

Trochę zmieniłem tytuł tematu. Ciekawa jest też kwestia daty powstania planu podziału państwa na dzielnice. Przyjęło się, że takowe plany powstały gdzieś pod koniec lat 30., u schyłku życia księcia. Tymczasem Janusz Bieniak przyjmuje, że statut mógł zostać ogłoszony już ok. 1115 r. po narodzeniu drugiego syna Bolesława - Leszka. Dalej pisze: Między narodzinami drugiego syna a zgonem ojca, czyli między 115 a 1138 r., w grę może wchodzić właściwie każdy rok. Lata wcześniejsze wydają się bardziej prawdopodobne. Po pierwsze dlatego, że pojawienie się czwartego czy piątego syna nie stanowiło nowej jakości; zabezpieczenia wymagała już mniejsza ich liczba. Po wtóre, ponieważ u sąsiadów system senioralny funkcjonował lepiej około 1120 niż około 1135 r. Dotyczy to zwłaszcza Rusi. Od zgonu Jarosława Mądrego aż po śmierć Włodzimierza Monomacha w 1125 r. był on tylko dwa razy na krótko zakłócony [...]. W końcu życia Krzywoustego Rusią wstrząsała już wojna domowa [...]. Swe wywody kończy hipotezą, że bunt Skarbimira był spowodowany właśnie tymże statutem, z którym Skarbimir, wieloletni książęcy zwolennik, się nie zgadzał.

No cóż, to sam se zadam Jak Kadłubek nazywa miecz Bolesława Krzywoustego?

Wczoraj przeczytałem Sobieskiego i Żółkiewskiego - spoko książki, ale niepozbawione wad (w przypadku Wójcika, chyba zbytnio zawyża siły Kaplana paszy w 1673 r., w przypadku Żółkiewskiego trochę zbyt lakonicznie opisuje bitwę kłuszyńską). Zabrałem się za małą powtórkę: M. Derwich (red.), Monarchia Piastów P. Jasienica, Polska Jagiellonów

W swoim województwie w II etapie ogółem byłem 8., a więc mam prawo się tak szybko skreślić, zwłaszcza, że zbyt imponująco testu nie napisałem Ale jak już powiedziałem - za rok będzie lepiej

Cóż, znów wypada zastosować zasadę kto pierwszy ten lepszy, ze wskazaniem na Capricornusa, bo udzielił najprawdopodobniej dobrej odpowiedzi.

Tak myślałem, moja przygoda z Losami kończy się na III etapie - nie mam szans, gdy z gimnazjów podkarpackich kwalifikują się trzy osoby... i nie ukrywam, że bardzo mnie to cieszy, bo nie chce mi się do Warszawy jechać. Za rok (ponoć ma być "Od Cedyni do Orszy") postaram się bardziej - nie wspominając o edycji za dwa lata.

Odwiedziłem dziś rzeszowski Empik i wzbogaciłem się o Napoleon i jego marszałkowie A. Macdonella biedniejąc o 39 zł.